บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 878

บทที่ 878 เป้าหมายแท้จริง

เฉินเถียนตกตะลึงไปชั่วขณะ หัวใจของเขาเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมาทางลำคอ เขาไม่กล้าลังเล รีบวิ่งกลับไปยังศาลาว่าการ

หน้าประตูศาลาว่าการอำเภอกำลังเกิดเหตุวุ่นวาย

ฉินเฟิงกำลังถือชามถั่วต้มและตักเข้าปาก หนิงหู่กับหลิ่วหมิงพยายามห้ามปรามแต่ไม่เป็นผล สุดท้ายพวกเขาจึงตักถั่วคนละชามแล้วยืนอยู่ข้าง ๆ ฉินเฟิง กินไปด้วยกัน

ชาวบ้านไม่รู้สึกอะไร เพราะสำหรับพวกเขา ถั่วต้มก็เป็นอาหารทั่วไป

ยุคสมัยเช่นนี้ จะมีชาวบ้านสักกี่คนที่ได้กินข้าวฟ่าง? มีถั่วสักชามให้ประทังความหิวก็พอใจแล้ว แต่เหล่าทหารกลับตกใจจนแทบเป็นลม พวกเขาล้อมอยู่รอบ ๆ ฉินเฟิง พยายามห้ามปรามไม่หยุด

“ท่านโหวฉิน ท่านเป็นบุคคลสำคัญ จะมากินของเช่นนี้ได้อย่างไร?”

“ท่านโหว ถั่วเหล่านี้มีไว้ให้ราษฎร อาหารค่ำของท่านเตรียมพร้อมแล้ว เชิญท่านย้ายไปยังเรือนหลังเถิด”

“ขอร้องท่านอย่าได้กินเลย หากนายท่านรู้เข้า พวกข้าน้อยต้องถูกลงโทษกันหมด”

เจ้าหน้าที่มือปราบต่างทำหน้าเศร้าสร้อย วิงวอนไม่หยุด น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้รับการตอบสนองแม้แต่น้อย หัวหน้าโจวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มองฉินเฟิงยืนอยู่ท่ามกลางประชาชน กินถั่วต้ม ไม่สนใจสิ่งใด ในใจอดไม่ได้ที่จะสบถด่า

คนที่เตรียมอาหารเย็น คงจะเสียสติไปแล้วกระมัง?!

รู้อยู่แล้วว่าโหวฉินอยู่ที่นี่ แต่กลับกล้าทำของแบบนี้ออกมา

แม้สำหรับสามัญชน ถั่วต้มจะเพียงพอบรรเทาความหิวได้ และโดยทั่วไปคนส่วนมากก็ไม่ได้มีข้าวกิน การมีถั่วต้มให้กินสักมื้อก็พอใจแล้ว

แต่ของแบบนี้ก็ไม่เหมาะสมที่จะนำมาเลี้ยงคนในงานสำคัญ ไม่ต้องพูดโหวฉินเลย แม้แต่ตระกูลใหญ่ทั่วไปก็ยังดูถูกถั่วต้ม เพราะส่วนใหญ่ ถั่วมีไว้เลี้ยงสัตว์!

เมื่อเห็นฉินเฟิงกินถั่วต้มไปครึ่งชามแล้ว หัวหน้าโจวสิ้นหวังนัก ในใจคร่ำครวญ…จบแล้ว จบสิ้นทุกอย่างแล้ว!

ความรู้สึกดี ๆ ที่ได้มาอย่างยากลำบาก ทุกคนในศาลาว่าการอำเภอ ทั้งเบื้องบนและเบื้องล่าง ภายในภายนอก สูญสลายไปหมดสิ้นเพราะถั่วต้มมื้อนี้แล้ว

ขณะนั้นเอง เฉินเถียนวิ่งกลับมาถึง เขาหอบหายใจหนักหน่วง

พอเห็นถั่วต้มในมือของฉินเฟิง เลือดในร่างก็พลันเย็นเฉียบไปครึ่งตัว

“เกิดอะไรขึ้นกัน?!”

“ไม่ได้เตรียมอาหารค่ำให้ท่านโหวหรือไร?!”

“พวกเจ้าช่างน่าสาปแช่งนัก!”

เฉินเถียนโกรธจัด คว้าคอเสื้อของหัวหน้าโจวแล้วตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว “พวกเจ้าช่างกล้าหาญนัก กล้าดีอย่างไรถึงได้ละเลยท่านโหวฉินเช่นนี้!”

หัวหน้าโจวอยากร้องไห้ รีบอธิบายทันที “ท่านนายอำเภอ ข้าก็ไม่ทราบเรื่องเช่นกันขอรับ”

ฉินเฟิงเห็นก็โบกมือเป็นสัญญาณให้เฉินเถียนไม่ต้องใส่ใจ

ก่อนจะกวาดถั่วที่เหลือในชามเข้าปากจนหมด แล้ววางชามลงข้าง ๆ พลางหัวเราะเบา ๆ “ท่านนายอำเภอเฉิน ถั่วนี้แม้จะไม่มีรสชาติ แต่ก็อิ่มท้องเพียงพอแล้ว ท่านไม่ต้องกังวล อีกอย่างสิ่งที่ชาวบ้านกิน ทำไมข้าจะกินไม่ได้เล่า?”

ได้ยินคำพูดนี้ เฉินเถียนก็ผลักหัวหน้าโจวออก แล้วรีบเดินเข้าไปหาฉินเฟิง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน