บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 880

บทที่ 880 กองพลพญาอินทรีโจมตียามราตรี

ผ่านไปครู่ใหญ่ ภรรยาของนายอำเภอจึงได้สติกลับคืนมา

นางกำเิงนไว้แน่นพลางกล่าวอย่างตกตะลึง “ท่านโหว ท่าน…ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

ฉินเฟิงกล่าวยิ้ม ๆ “ฮูหยิน เหตุใดเจ้าต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ทั้งที่เข้าใจดีอยู่แล้วเล่า?”

“ก่อนหน้านี้เจ้าคอยประจบสารพัดก็เพื่อเอาใจข้าไม่ใช่หรือ? ที่โกรธแค้นข้านักหนาก็เพราะข้าไม่สนใจ ทำให้เจ้าต้องเสียหน้าใช่หรือไม่?”

“ฮึ ข้าไม่ใช่เด็กสามขวบ เรื่องน้ำใจและกิริยาของคน ข้าย่อมเข้าใจดี”

“ยามนี้ข้าได้ยื่นมือเป็นมิตรต่อเจ้า เจ้าจะมัวเกรงใจไปไย?”

ฉินเฟิงไม่สนใจภรรยานายอำเภอมาก่อนก็เพราะยังไม่ถึงเวลา รอจนภรรยานายอำเภอก่อเรื่องวุ่นวาย เขาจึงฉวยโอกาสกดดันนายอำเภอเฉินเถียน หากดึงภรรยานายอำเภอมาเป็นพวกได้ก็จะได้ผลลัพธ์ทวีคูณ

ส่วนเรื่องอุปนิสัยของภรรยานายอำเภอ ฉินเฟิงไม่ขอวิจารณ์ มีึำกล่าววา อีกาทั่วโลกล้วนสีดำไม่ใช่หรือ หากคำนึงถึงเรื่องพวกนี้มากไป ก็คงไม่ต้องทำอะไรแล้ว

ภรรยานายอำเภอยังคงรู้สึกเหมือนฝัน แต่เงินในมือนางไม่มีทางโกหก

สีหน้าซีดเผือดของนางพลันเปลี่ยนเป็นแดงเรื่อ ตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะรีบค้อมกายคำนับ “ขอบคุณท่านโหวที่เมตตา ขอท่านโหววางใจ ข้าจะรับใช้ท่านอย่างซื่อสัตย์แน่นอน”

ซื่อสัตย์?

สตรีเห็นแก่เงินและโหดร้ายพูดถึงความซื่อสัตย์ ฮ่า ๆ ช่างน่าขันเสียจริง

ฉินเฟิงแสดงไมตรีต่อนางเพียงเพราะนางมีประโยชน์ หาใช่คาดหวังสิ่งอื่น

“ข้าคงอยู่แคว้นเป่ยตี๋เจ้าอีกพักใหญ่ และจากนี้ข้าก็จะขยายการค้าให้กว้างขวาง ถึงตอนนั้นจำเป็นต้องมีคนที่ใช้งานได้อยู่ข้างกาย เจ้าเป็นคนฉลาด ขอเพียงช่วยข้าจัดการงานให้ดี อย่าว่าแต่นายอำเภอตำแหน่งเล็ก ๆ ต่อไปแม้แต่ขุนนางในราชสำนักเห็นเจ้าก็ต้องให้เกียรติอยู่สามส่วน!”

“ส่วนเรื่องผ้างามอาหารเลิศรสก็ไม่จำเป็นต้องพูดถึง”

ภรรยานายอำเภอตาเป็นประกาย ตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น นางกำมือแน่นและกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “ขอท่านโหวสั่งมาเถิด ตราบใดที่ข้าสามารถทำได้ ข้าจะทุ่มเทสุดชีวิตจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ”

ฉินเฟิงพอใจกับท่าทีของภรรยานายอำเภออย่างยิ่ง

“ดี เรื่องนี้ไม่ยาก สำหรับเจ้าแล้วยิ่งง่าย”

“แม้เฉินเถียนจะไม่ใช่ขุนนางที่ดีนัก แต่ก็ไม่ถึงกับเลวร้าย อีกทั้งยังระมัดระวังในการกระทำ เก่งในการรักษาตัวรอด ยิ่งเป็นคนแบบนี้ยิ่งทำอะไรล้าหลัง ไม่รู้จักปรับตัว การจะทำให้อำเภอฉางสุ่ยกลายเป็นจุดเปลี่ยนถ่ายสินค้า หากให้เขาคิดเอง เก้าในสิบส่วนคงไม่มีหวังแล้ว”

“ขอเพียงเจ้าสามารถโน้มน้าวเฉินเถียนได้ก็จะเป็นความสำเร็จแรกของเจ้า”

ภรรยานายอำเภอตอบแบบไม่ต้องคิดให้มากความ

“ท่านโหวโปรดวางใจ เรื่องนี้ให้เป็นข้าจัดการเถิด!”

มองภรรยานายอำเภอเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง หลิ่วหมิงนึกตลกนัก

“บุรุษทั้งหลายล้วนอาจทนลมข้างหมอน”

“อำเภอฉางสุ่ย สำหรับท่านโหวเป็นตำแหน่งยุทธศาสตร์ที่สำคัญที่สุดในอนาคต หากสามารถยึดครองได้ เรื่องการเชิญองค์หญิงกลับจิ่งเชียนอิ่งกลับคืนราชวงศ์ก็นับว่าอยู่ไม่ไกล”

ฉินเฟิงพยักหน้ายิ้ม ๆ “ถูกต้อง ตอนนี้ตระกูลอู๋สงบเสงี่ยมลงไปมาก พวกเขาจะจ้างคนงานให้ครบแน่ เราไม่จำเป็นต้องกลับไปเมืองหลวงแล้ว สร้างโรงเก็บสินค้าในเมืองฉางสุ่ยได้เลย”

“จัดการส่งองครักษ์เสื้อแพรไปสักสองสามคน คอยจับตาเมืองฉางสุ่ย ป้องกันไม่ให้ผู้ใดมาสอดแนมตามอำเภอใจ”

“ส่วนขนาดของโรงเก็บสินค้าก็ให้เป็นไปตามที่แผนที่วางไว้ โรงเก็บสินค้าสามหลัง โรงเก็บอาวุธหลัง จำไว้ว่าโรงเก็บอาวุธต้องพลางตาให้ดี”

“เฮ้อ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน