บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 885

บทที่ 885 เจ้าผียังจัดการได้ง่าย แต่สัมภเวสียากจะรับมือ

พวกนักเลงหัวไม้มั่นใจว่าคนในรถม้าไม่มีอำนาจวาสนา เพิ่งมาถึงที่นี่คงต้องยอมให้พวกเขารังแกอย่างว่าง่าย

คนพวกเขาล้วนเป็นอันธพาลชื่อดังของอำเภอฉางสุ่ย ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาแม้จะโกรธแค้น แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง เกรงว่าจะนำความเดือดร้อนมาสู่ตัว

คนขับรถม้าอายุกว่าสี่สิบปีขมวดคิ้วแน่น ใช้แส้ชี้เหล่าอันธพาล แล้วกล่าวอย่างไม่พอใจว่า “ช่างกล้านัก พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าคนในรถม้าคือผู้ใด?”

“หากล่วงเกินท่านผู้สูงศักดิ์ พวกเจ้าต้องเผชิญกับโทษที่ยากจะแบกรับ”

เดิมพวกอันธพาลเพียงตั้งใจจะขู่กรรโชกเงิน แต่พอคนขับรถม้าทำท่าหยิ่งยโส พวกเขาก็โกรธขึ้นมา ผู้นำกลุ่มอันธพาลชื่อ จางต้าหู่ คว้าแส้ของคนขับรถม้า กระชากแย่งมา แล้วหวดแส้ฟาด

คนขับรถม้าทนความเจ็บปวดไม่ไหว ร้องครวญคราง แต่ก็ไม่วายแยกเขี้ยวยิงฟัน “พวกเจ้าช่างบังอาจนัก ช่างรนหาที่ตาย”

“ภายในรถม้ามีสูงศักดิ์ประทับ อย่าโทษข้าว่าไม่เตือนพวกเจ้า”

จางต้าหู่ยิ่งฮึกเหิม เขาฟาดแส้ใส่คนขับรถม้าอีกครั้ง คว้าข้อเท้าของคนขับรถม้า แล้วกระชากลงมาจากรถม้า

“เจ้าขี้ข้าขับรถม้าหาเลี้ยงชีพ มาแสดงเป็นบ่าวผู้ภักดีอะไรกับข้า!”

“ท่านผู้สูงศักดิ์หรือ? สูงศักดิ์บ้านเจ้าสิ ท่านผู้สูงศักดิ์ไหนเลยออกเดินทางด้วยรถม้าพัง ๆ เช่นนี้?”

“กล้าตะโกนใส่ข้า เจ้านั่นแหละที่รนหาที่ตาย พวกเรา สั่งสอนตาเฒ่าสามหาวสักหน่อยสิว่า เขาควรวางตัวอย่างไร”

พวกนักเลงที่อยู่ข้าง ๆ หัวเราะร่าสะใจ แล้วลงมือกับคนขับรถม้าอย่างไม่ปรานี

คนขับรถม้าได้แต่กอดหัว ขดตัวอยู่บนพื้น ปากก็ส่งเสียงร้อง แต่เขาไม่ได้ขอร้องพวกนักเลง กลับกำลังตะโกนบอกท่านผู้สูงศักดิ์ในรถม้าต่างหาก

“ท่านผู้สูงศักดิ์โปรดอย่าได้ลงจากรถม้า ข้าน้อยถูกตีก็ไม่เป็นไร โอ๊ย…”

“อึก พวกท่านล้วนเป็นบุคคลสำคัญอย่าได้ให้เจ้าพวกอันธพาล อ๊าก ทำให้ดวงตาของต้องมัวหมอง…”

“หากพวกท่านเป็นอะไรไป แม้ข้าน้อยมีร้อยหัวก็ไม่พอให้ตัดทิ้ง”

หวังกังน้องร่วมสาบานของจางต้าหู่เป็นคนฉลาด ได้ฟังคำคร่ำครวญของคนขับรถม้าก็หรี่ตามองแล้วดึงแขนจางต้าหู่ไว้

“พี่ต้าหู่ คนขับรถม้าเหมือนจะไม่ได้โกหก หากในรถม้ามีผู้สูงศักดิ์อยู่จริง พวกเราจะทำอย่างไรดี?”

จางต้าหู่หัวเราะเยาะ “ใต้หล้านี้จะมีผู้สูงศักดิ์เกลื่อนกลาดขนาดนั้นเชียวหรือ? บรรดาคนสูงศักดิ์ที่ข้ารู้จักก็มีแต่ท่านโหวฉินที่สนใจสถานที่ห่างไกลความเจริญอย่างอำเภอฉางสุ่ย”

“วางใจเถิด ผู้สูงศักดิ์จริง ๆ ไม่มีทางมาอำเภอฉางสุ่ยที่ห่างไกลแน่”

หวังกังลูบคางครุ่นคิด แต่เพื่อความไม่ประมาท เขาเตือนว่า “แล้วถ้าเป็นคนจากทางการเล่า?”

จางต้าหู่ยังคงไม่ใส่ใจ “เจ้าหมายถึง ปลอมตัวมาตรวจราชการ? ฮ่า ๆ น้องข้า ยามเจ้าฉลาดก็ฉลาดนัก แต่ยามเจ้าโง่เขลาก็โง่เขลาเสียน่าใจหาย”

“อย่างที่ข้าบอก ขุนนางใหญ่ไม่มีทางมาอำเภอฉางสุ่ย พวกเขามีเรื่องให้ทำตั้งมาก ยังจะมีเวลามาที่นี่หรือ?”

“และถ้าเป็นขุนนางชั้นผู้น้อย เจ้าก็ต้องรู้ว่า อีกาทั่วใต้หล้าก็ล้วนดำ ยิ่งเป็นขุนนางชั้นผู้น้อย ยิ่งชอบวางท่าใหญ่โต”

“หวังกัง พวกเราสองพี่น้องติดหนี้มากมาย หากไม่ปล้นสักที ต่อให้ขายเมียก็ยังใช้หนี้ไม่หมด”

นึกถึงหนี้สินห้าตำลึงที่ตนแบกอยู่บนหลัง หวังกังกัดฟันแน่น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน