บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 891

บทที่ 891 ไม่ใช่การพุ่งเข้าหาปากกระบอกปืน

เพื่อไม่ให้ความตั้งใจของหญิงทั้งสี่ต้องสูญเปล่า ฉินเฟิงอดกลั้นความโกรธแค้นในใจไว้จนถึงตอนนี้ ในที่สุดละครก็จบลงแล้ว ถึงเวลาที่จะเริ่มทำเรื่องจริงจัง

ตามหลักการแล้ว คนอย่างเฉินเปียวไม่มีค่าพอจะทำให้ฉินเฟิงโกรธแค้นถึงเพียงนี้ได้ แต่เฉินเปียวกลับแตะต้องเกล็ดย้อนของ ฉินเฟิง คิดจะทำร้ายครอบครัวของเขา

ตอนนี้เฉินเปียวไม่ใช่แค่อันธพาลที่ไม่รู้จักความเป็นความตาย แต่ได้กลายเป็นศัตรูอย่างเป็นทางการของฉินเฟิงแล้ว

เมื่อเป็นศัตรูก็จัดการได้ง่ายมาก

ฉินเฟิงที่ก่อนหน้านี้ยังมีท่าทีเรียบเฉย ตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความเยือกเย็น เขาจ้องมองเฉินเปียวจากที่สูง พูดเสียงเย็นชาว่า “ข้าชดใช้เงินให้เจ้าแล้ว เหตุใดไม่รับไป”

เฉินเปียวตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ มองเงินสีขาววาวตรงหน้า ทั้งร่างไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย อย่าว่าแต่จะเก็บเงิน แค่ยกแขนก็ยังเป็นเรื่องยาก ภายใต้ความหวาดกลัว ทั้งร่างอ่อนระโหยโรยแรงไปหมดแล้ว

ด้วยสมองของฉินเฟิง เขาสามารถคิดวิธีทรมานเฉินเปียวให้เจ็บปวดทรมานจนอยากตายได้นับไม่ถ้วน อยากเอาเงินไปหรือ? ง่ายมาก กินทั้งหมดเข้าไป แล้วทุกก้าวที่เฉินเปียวเดินจะต้องทนทุกข์ทรมานราวกับท้องแตกไส้ทะลุ

แต่ด้วยจริยธรรมขั้นพื้นฐานที่ควรมี ฉินเฟิงไม่มีวันยอมให้ตัวเองทารุณคนอื่นเช่นนั้น แม้ว่าคนผู้นั้นจะเลวร้ายเพียงใด อย่างมากก็แค่ฆ่าทิ้งเสีย

ส่วนเรื่องการทรมานคน ฉินเฟิงยังไม่ได้ตกต่ำถึงขั้นนั้น

แต่เฉินเปียวที่อยู่ตรงหน้าดันมาลูบเกล็ดย้อนของเขา เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยผ่านไปง่าย ๆ

“เมื่อเจ้าไม่เอา ข้าก็จะส่งคนไปส่งคืนให้”

“หนิงหู่เอาเงินพวกนี้ไปส่งที่หอหย่งอัน” หนิงหู่ไม่ลังเล กวาดเงินตรงขึ้นมาลวก ๆ แล้วพาคนนำเงินไปยังหอหย่งอัน

เฉินเปียวทรุดลงกับพื้น มองฉินเฟิงอย่างเหม่อลอยอยู่นานกว่าจะหาเสียงเจอ เขาเอ่ยเสียงอ่อนแรง “ท่านโหวฉิน ข้าน้อย…ข้าน้อยสมควรตายหมื่นครั้ง”

“ข้าน้อยรู้ว่าได้ก่อเรื่องใหญ่เสียแล้ว ไม่มีทางรอดชีวิตแน่ ขอเพียงท่านโหวฉินโปรดมอบความตายอย่างรวดเร็วให้ข้าน้อยด้วยเถิด”

ฉินเฟิงแค่นเสียงเบา “วางใจเถอะ เจ้าต้องตายแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”

“แม้ข้าจะฆ่าคนมาไม่น้อย แต่ไม่เคยฆ่าคนอย่างไร้เหตุผล และไม่ทำลายชีวิตผู้อื่นอย่างง่ายดาย เงินหนึ่งพันห้าร้อยตำลึงล้วนเป็นเงินที่ซื้อชีวิตเจ้า เพื่อจัดการเรื่องราวภายหลัง ไม่ว่าจะเป็นบิดามารดา ญาติพี่น้องชายหญิงของเจ้า หรือแม้แต่ชู้รักที่เจ้าเลี้ยงดูไว้ หากพวกเขาต้องการแบ่งเงินก็ให้มาหาเฉินเถียนที่ศาลาว่าการอำเภอได้”

“ข้าคาดว่าท่านนายอำเภอจะต้องวางตัวเป็นกลางอย่างแน่นอน ไม่มีทางเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเป็นอันขาด”

ได้ยินคำพูดของฉินเฟิง ไม่รู้เพราะเหตุใด เฉินเปียวซาบซึ้งใจ

ทั้ง ๆ ที่เขากำลังจะได้รับโทษ แต่โหวฉินกลับช่วยเหลือด้วยเงินมากมายเช่นนี้ ราวกับว่าข่าวลือที่แพร่สะพัดในหมู่ชาวบ้านเป็นความจริง โหวฉินคือพระโพธิสัตว์กลับชาติมาเกิดจริง ๆ

แต่แทบจะในทันทีที่เฉินเปียวคิดเช่นนั้น ฉินเฟิงสาดน้ำเย็นเฉียบใส่

“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ญาติมิตรของเจ้า ผู้ใดจะได้รับส่วนแบ่งบ้างตอนนี้ก็ยังบอกไม่ได้”

“ตั้งแต่ข้ามาถึงอำเภอฉางสุ่ย ข้าได้ยินกิตติศัพท์เลวร้ายของเจ้าอยู่บ่อยครั้ง เพียงแต่ข้าคิดว่าเจ้าเป็นเพียงอันธพาลไร้ค่าคนหนึ่ง จึงไม่อยากเสียเวลาไปสนใจ แต่เมื่อเจ้าอุตส่าห์มาปรากฏตัวต่อหน้าข้าเองก็ขอแสดงความยินดี วันนี้ข้าจะสละเวลาจัดการกับเจ้าเป็นพิเศษ”

“นายอำเภอเฉิน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน