บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 892

บทที่ 892 ชำระล้างพิษร้ายในอำเภอฉางสุ่ย

เป็นตามที่ฉินเฟิงคาดไว้ ญาติพี่น้องของเฉินเปียวต่างอาศัยชื่อเสียงอันเลวร้ายของเขา วางอำนาจบาตรใหญ่ ฉินเฟิงก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด หากผู้ใดเคยกระทำการข่มเหงรังแกผู้อื่นหรือทำให้ผู้อื่นบาดเจ็บพิการล้วนมีได้ีรับประหาร และญาติพี่น้องของเฉินเปียวก็ถูกประหารไปอีกแปดคน

ด้วยวิธีนี้เรียกได้ว่า จัดการกับอิทธิพลตระกูลเฉินได้เกือบหมดแล้ว

ฉินเฟิงมองดูเฉินเปียวและอีกสามคนที่นั่งหน้าซีดเผือดราวกับคนตาย ร่างกายอ่อนปวกเปียกเหมือนโคลนตม เขาชี้ไปที่จางต้าหู่กับหวังกัง แล้วถาม “การลงโทษที่โหดร้ายที่สุดในเป่ยตี๋คืออะไร”

เฉินเถียนรีบตอบ “ห้าม้าแยกร่างขอรับ”

ฉินเฟิงทำเสียงจุ๊ ๆ ห้าม้าแยกร่างนับว่าโหดร้ายนัก การลงโทษรุนแรงที่สุดที่ฉินเฟิงยอมรับได้จริง ๆ ก็แค่ตัดศีรษะ เพราะการทำให้คนตายร่างกายสมบูรณ์ เป็นสิ่งที่ขัดต่อมนุษยธรรม

“ช่างเถอะ ตัดหัวไปเลยจะได้สบายใจ”

“ส่วนเด็กรับใช้ นายอำเภอเฉิน เจ้าคิดว่าควรจัดการอย่างไร?”

เฉินเถียนมองเด็กรับใช้ที่ตกใจจนตัวแข็งทื่อไป แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ท่านโหวหน้าตาของเด็กคนไม่คุ้น อีกทั้งยังอายุน้อย คงเพิ่งมาอยู่กับเฉินเปียวได้ไม่กี่วัน คาดว่ายังไม่ทันได้ทำความชั่วใด”

ฉินเฟิงพลันโบกมือ “ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยไปเถิด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้คงทำให้จดจำได้ ถ้าบังอาจทำชั่ว สักวันก็ต้องชดใช้ หวังว่าจะกลับตัวกลับใจได้”

เมื่อรู้ตัวว่ารอดตาย เด็กรับใช้ก็ตื่นจากภวังค์ คุกเข่าลงกับพื้นพลางก้มหัวคำนับ ร้องไห้โฮออกมา “ขอบพระคุณท่านโหวฉิน ข้าน้อยไม่กล้าเดินทางผิดอีกแล้ว จะกลับบ้านเกิดไปทำนาเดี๋ยวนี้”

สายตาฉินเฟิงจับจ้องเฉินเปียว แล้วถอนหายใจเบา ๆ “ฆ่าเจ้าทันทีก็ง่ายไป แต่หลักศีลธรรมของข้าก็ไม่อนุญาตให้ข้าทรมานเจ้าด้วยวิธีโหดร้าย ช่างเป็นทางเลือกที่ยากลำบากจริง ๆ”

หลังต่อสู้กับความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉินเฟิงยอมประนีประนอม ล้มเลิกความคิดโหดร้ายทารุณ สั่งให้หลิ่วหมิงพาเฉินเปียวไปที่ลานประหาร

นับตั้งแต่ฉินเฟิงเริ่มจัดการกับเฉินเปียว จนถึงตอนนี้ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วยาม แต่กลับมีคนหลายสิบคนตกตายไปแล้ว การตัดสินโทษประหารเช่นนี้มีเพียงฝ่าบาทองค์ปัจจุบันที่เทียบได้

ทว่าเรื่องราวที่ควรจะจบลงแล้ว กลับยังไม่จบ

พอเฉินเถียนมองฉินเฟิง เขาหนาวสั่นไปทั้งแผ่นหลัง ฉินเฟิงกำลังจ้องมองเขา สายตาเย็นชา เขาไม่รู้ว่าตนเองทำผิดพลาดตรงไหนถึงทำให้ท่านโหวฉินไม่พอใจ ไม่กล้าคิดให้ลึกซึ้ง เขารีบเดินไปกลางโถง คุกเข่าลงบนพื้นอย่างสั่นเทา

“ท่านโหวฉิน หากข้าน้อยพูดผิดประการใดไป ขอโปรดชี้แนะ นับแต่ท่านโหวฉินมาถึงอำเภอฉางสุ่ย ข้าน้อยไม่เคยมีใจคิดทรยศ ขอท่านโหวฉินโปรดนึกถึงว่า แม้ไม่มีความดีความชอบ แต่ก็มีความเหนื่อยยาก โปรดละเว้นโทษด้วยเถิด”

เมื่อเห็นเฉินเถียนตกใจจนพูดจาสับสน ฉินเฟิงแค่นเสียงเย็นชา จงใจลากเสียงยาว

“นายอำเภอเฉิน เจ้าบอกข้าสิ คนที่ข้าฆ่าไปเมื่อครู่สมควรฆ่าหรือไม่?”

เฉินเถียนไม่กล้าลังเลรีบตอบ “สมควรขอรับ”

“พวกอันธพาลไร้เหตุผล กดขี่ข่มเหงชาวบ้าน ทำความชั่วร้ายทุกอย่าง ท่านโหวฉินลงมือกำจัดภัยให้ประชาชนด้วยตัวเองสมควรได้รับการสรรเสริญจากชาวอำเภอฉางสุ่ย”

ฉินเฟิงตวัดสายตาดุดัน แล้วเอ่ยถามเสียงเย็นชา “เมื่อพวกมันล้วนเป็นภัยพาลที่สมควรถูกลงโทษ เหตุใดต้องรอให้ข้าลงมือ? เจ้าที่เป็นนายอำเภอคนกินเงินเดือนมัวทำอะไรอยู่?”

“หรือหลังจากได้เป็นนายอำเภอแล้วก็เหลือแต่การแสวงหาความสำราญ กอบโกยผลประโยชน์ส่วนตัว? ลืมเรื่องการมอบความเป็นธรรมให้ประชาชนไปจนหมดสิ้นแล้ว?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน