บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 893

893 /1182

บทที่ 893 หญิงปากร้ายใจคอโหดเหี้ยมกลับมีประโยชน์

นับตั้งแต่ฉินเฟิงเริ่มสร้าจุดขนถ่ายสินค้าในเมืองฉางสุ่ย ภรรยาของเฉินเถียนอย่างเฉินหวังซื่อก็ยึดฉินเฟิงเป็นที่พึ่ง ทั้งยังควบคุมกิจการต่าง ๆ ในเมืองไว้ในมือ เพียงแค่ฉินเฟิเอ่ยปาก เฉินหวังซื่อก็จะตอบสนองโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย มีเพียงศาลาว่าการอำเภอเท่านั้นที่นางยังไม่ได้ยื่นมือเข้าไปยุ่ง

เมื่อรู้ว่าบรรดาสตรีของฉินเฟิงถูกพวกอันธพาลในเมืองรังแกและลวนลาม เฉินหวังซื่อก็รีบวิ่งมาที่นี่ แอบฟังอยู่หลังม่านตลอด

นางรู้ว่าฉินเฟิงจะต้องกำจัดเฉินเปียวและพวกแน่นอน แต่ไม่คิดว่าฉินเฟิงจะจงใจจัดการเรื่องนี้อย่างรอบคอบ

หากพูดให้ไพเราะก็เรียกว่ารอบคอบ พวกชั่วช้าที่เกี่ยวข้องกับเฉินเปียวถูกกำจัดทั้งหมด ถอนรากถอนโคน แต่หากพูดให้ไม่ไพเราะก็คือช้ามาก

อย่างไรก็ตาม ฉินเฟิงไม่ใช่คนที่จะทำอะไรช้า ๆ เช่นนี้แน่นอน การกระทำทั้งหมดนี้ล้วนเป็นการจงใจแสดงให้เฉินเถียนดูพูดให้ถึงที่สุดแล้ว ฉินเฟิงยังไม่สามารถไว้วางใจเฉินเถียนได้อย่างสมบูรณ์ ตอนนี้ฉินเฟิงให้เฉินเถียนกำจัดอู๋ต้ากุ้ยก็เพื่อให้โอกาสสุดท้ายแก่เฉินเถียน หากแม้แต่โอกาสก็ไม่สามารถคว้าไว้ได้ ไม่เพียงแต่อำเภอฉางสุ่ยจะเปลี่ยนมือ เฉินเถียนรู้ความลับมากมาย แม้ฉินเฟิงจะไม่เอ่ยปาก องครักษ์เสื้อแพรก็จะต้องปิดปากเฉินเถียนอย่างแน่นอน

เห็นเฉินเถียนพูดอ้ำอึ้ง ลังเลไม่ตัดสินใจ เฉินหวังซื่อก็พุ่งเข้ามา ออกคำสั่งกับหัวหน้าโจว

พอเห็นหัวหน้าโจวยังลังเล นางก็โกรธจนหน้าซีด ตวาดเสียงแหลม “เจ้าคนไร้ประโยชน์ หากเจ้าทำไม่ไหวก็ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!”

“ภายในศาลาว่าการอำเภอ ข้าผู้เป็นภรรยานายอำเภอเป็นผู้ตัดสิน ผู้ใดไม่เชื่อฟังจะต้องได้รับโทษ”

ถูกเฉินหวังซื่อด่าทอยับเยิน หัวหน้าโจวยิ่งลำบากใจ เฉินเถียนไม่ออกคำสั่ง เขาจะกล้าทำอะไรตามอำเภอใจได้อย่างไร?

ขณะนั้นเอง เสียงเย็นชาของฉินเฟิงดังขึ้น “เจ้าไม่ได้ยินคำพูดฮูหยินเฉินหรือ?”

ได้ยินคำพูดนี้ หัวหน้าโจวหนาวสะท้านไปทั้งแผ่นหลัง ไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย รีบพาคนไปจับกุมอู๋ต้ากุ้ย

ฉินเฟิงได้ให้โอกาสเฉินเถียนแล้ว น่าเสียดายที่นิสัยของเฉินเถียนไม่เหมาะกับงานใหญ่ เมื่อเป็นเช่นนี้ฉินเฟิงก็ไม่อยากเสียเวลากับเฉินเถียนอีก หันไปมองผู้คนในศาลาว่าการอำเภอ แล้วพูดน้ำเสียงเคร่งขรึม “ทุกคนฟังให้ดี ต่อไปนี้คำสั่งของฮูหยินเฉินก็คือคำสั่งของข้า ฉินเฟิง!”

ฉินเฟิงหันมองเฉินหวังซื่อ “ฮูหยินเฉิน หากผู้ใดกล้าขัดคำสั่งของเจ้า เจ้าเพียงมาฟ้องต่อหน้าข้า ข้าจะจัดการให้เจ้าเอง”

ได้ยินคำพูดนี้ เฉินหวังซื่อก็ตื่นเต้นจนใบหน้าแดงก่ำ รีบคุกเข่าขอบคุณ ในใจภาคภูมิใจอย่างยิ่ง คราวนี้นางได้เกาะขาใหญ่ของฉินเฟิงแน่นเสียที

ฉินเฟิงไม่ชอบหญิงม่ายปากร้ายและเห็นแก่ตัวคนนี้ แต่ทุกสิ่งล้วนมีสองด้าน คนก็เช่นกัน เรื่องการช่วยฉินเฟิงปกป้องจุดขนถ่ายสินค้า เฉินหวังชื่อน่าเชื่อถือกว่าเฉินเถียน เหตุผลก็คือ นางจะไม่ยอมสละความมั่งคั่งและเกียรติยศที่ได้มาอย่างยากลำบากโดยง่าย

ฉินเฟิงเรียกหลิ่วหมิงมาข้างกาย กระซิบสั่งการเบา ๆ บอกใบ้หลิ่วหมิงว่า เมื่อจับตัวอู๋ต้ากุ้ยมาได้แล้วก็ให้ปล่อยตัวไปเลย ไม่ต้องทำร้ายอู๋ต้ากุ้ยจริง ๆ แม้ว่าคนผู้นี้จะเคยทำเรื่องเลวร้ายมามาก ทว่านับแต่ฉินเฟิงมาถึงอำเภอฉางสุ่ย เขาก็ยังพอทำตัวสงบเสงี่ยม ไม่ได้ก่อปัญหาใด ๆ การจัดการกับคหบดีท้องถิ่นเช่นนี้ควรเน้นการสั่งสอนเป็นหลัก

แล้วฉินเฟิงก็พาสตรีทั้งสี่คนออกจากห้องโถง กลับไปยังเรือนหลัง ผลคือเท้ายังไม่ทันยืนมั่นคงก็ถูกเสี่ยวเซียงเซียงกอดรัดเอาไว้แล้ว

“นายน้อย ข้าคิดถึงท่านมาก”

เสี่ยวเซียงเซียงกอดเอวของฉินเฟิงแน่น ซุกหน้าลงบนอกของเขา สักพักก็หัวเราะด้วยความดีใจ แล้วอีกสักพักก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจ ฉินเฟิงสะเทือนใจ เสี่ยวเซียงเซียงในฐานะสาวใช้ประจำตัวของเขาเคยติดตามเขาไปทุกหนแห่งไม่เคยห่าง นับตั้งแต่เริ่มบริหารอำเภอเป่ยซีมาจนถึงวันนี้ เขาแทบไม่ได้พบหน้าเสี่ยวเซียงเซียง ช่างน่าสงสารนางเหลือเกิน

ฉินเฟิงลูบศีรษะของเสี่ยวเซียงเซียงพลางปลอบโยน น้ำเสียงอ่อนโยน “ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าที่ทอดทิ้งเจ้า ในเมื่อเจ้ามาแล้วก็อย่าไปที่ใดอีกเลย กลับมาอยู่ข้างกายข้าเหมือนเดิมเถิด”