บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 907

บทที่ 907 ทหารประจำถิ่นและบ่าวรับใช้

จ้าวหลิงเคยออกรบที่แนวหน้ามาก่อน เคยปะทะกับอำเภอเป่ยซีมาแล้ว เขาจำได้ทันทีว่าลูกธนูเหล่านี้เป็นอาวุธมาตรฐานของอำเภอเป่ยซี ฝีมือการผลิตประณีตอย่างยิ่ง โดยเฉพาะก้านธนูที่ตรงมาก จนไม่สามารถมองเห็นความโค้งงอใด ๆ ได้ด้วยตาเปล่า

เปรียบเทียบกับลูกธนูของฝ่ายเป่ยตี๋ เนื่องจากผ่านการใช้งานในสงครามใหญ่หลายครั้งจึงต้องนำลูกธนูที่เก็บสะสมไว้ออกมาใช้ แต่เพราะเก็บไว้นานเกินไป ก้านธนูจึงเกิดการโค้งงอในระดับที่แตกต่างกัน

ก้านธนูที่โค้งงอจะส่งผลกระทบโดยตรงต่อลักษณะการบินของลูกธนู ซึ่งจะส่งผลต่อความสามารถในการสังหารต่อไป

ยิ่งก้านธนูตรงมากเท่าไหร่ก็จะยิงได้ไกลขึ้นและแม่นยำมากขึ้น

ระยะสองร้อยก้าว ทั้งสองฝ่ายต่างยิงธนูใส่กัน จ้าวหลิงที่มีความได้เปรียบในหลาย ๆ ด้านกลับต้องสูญเสียอย่างหนัก ราวกับถูกสังหารฝ่ายเดียว

จ้าวหลิงออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด “บุกเข้าไป!”

เพียงแค่ลดระยะห่างลงเหลือหนึ่งร้อยห้าสิบก้าวก็สามารถชดเชยความแตกต่างของลูกธนูระหว่างสองฝ่ายได้

ผลลัพธ์คือ เมื่อกองทัพของจ้าวหลิงบุกไปข้างหน้า ฉินเฟิงก็นำกองทัพถอยหลัง เนื่องจากมีกำลังพลเพียงหนึ่งร้อยคน ยิ่งจำนวนคนน้อย ความคล่องตัวก็ยิ่งมาก แม้จะถอยหลังก็ไม่ส่งผลกระทบต่อรูปแบบขบวนทัพ

ฉินเฟิงรักษาระยะห่างจากจ้าวหลิงไว้ที่หนึ่งร้อยแปดสิบถึงสองร้อยยี่สิบก้าวตลอด อาศัยลูกธนูคุณภาพดีและทักษะการยิงธนูอันเหนือชั้นของทหารเป่ยซี คอยสร้างความสูญเสียให้กับผู้ใต้บังคับบัญชาของจ้าวหลิงอย่างต่อเนื่อง

จ้าวหลิงโกรธจนอยากตาย ก่อนหน้านี้เมื่อเจอกับจางเจิ้นไห่ เพียงแค่ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด จ้าวหลิงก็มั่นใจว่าจะสามารถกลืนกินองครักษ์ค่ายเทียนจีสามสิบคนได้ในคำเดียว แต่ฝ่ายตรงข้ามเจ้าเล่ห์ ไม่ยอมรบประจันหน้า พอสู้ไม่ได้ก็วิ่งหนีใน ตอนนี้เผชิญหน้ากับฉินเฟิง การเปลี่ยนลูกธนูก็ไม่ทันการณ์ แม้จะเป็นทหารราบเหมือนกัน แต่ก็ไล่ตามไม่ทัน เพียงไม่กี่รอบของการปะทะก็มีคนถูกยิงล้มไปแล้วกว่ายี่สิบคน

แม้จ้าวหลิงจะมีทหารอยู่รอบตัวสิบกว่าคน แต่ก็ยังไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ เริ่มมีทหารฉวยโอกาสตอนที่ไม่ทันสังเกต หนีออกจากแถวทัพโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย

จังหวะไม่เหมาะ ไม่ควรหนี เสียงของฉินเฟิงดังขึ้น

เสียงไม่ได้ต่ำต้อยหรือยโส สงบนิ่งและมั่นคงแรกฟังไม่มีการข่มขู่ใด ๆ แต่ความกล้าหาญที่ไม่หวั่นไหวแม้ภูเขาไท่ถล่มลงตรงหน้ากลับทำให้จ้าวหลิงขนลุกซู่

“อ่องเต้เป่ยตี๋เรียกข้าเข้าเฝ้า ครั้งนี้ข้ามาถึงเมืองหลวงเป่ยตี๋เพื่อหารือเรื่องสำคัญร่วมกัน พวกเจ้าดักซุ่มโจมตีกลางทาง หรือว่าพวกเจ้าคิดจะก่อกบฏ?!”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของฉินเฟิง ทหารที่เหลืออยู่ขาอ่อนไปตาม ๆ กัน พวกเขาถูกหลอกใช้มาตั้งแต่แรก เมื่อรู้ว่าเป้าหมายที่ต้องสังหารคือใคร ขวัญและกำลังใจก็พังทลายแล้ว ยามนี้เเผชิญหน้ากับคำถามของฉินเฟิง ทุกคนสูญเสียความมุ่งมั่นในการต่อสู้อย่างสิ้นเชิง

จ้าวหลิงกัดฟันกรอด “ฉินเฟิง หลู่จู้กั๋ ต้องการชีวิตของเจ้า วันนี้เจ้าต้องตาย!”

ได้ยินคำพูดนี้ ฉินเฟิงอดหัวเราะไม่ได้ “ฮ่า ๆๆ คิดจะฆ่าข้า? พวกเจ้าน่ะหรือ? ฮ่า ๆ ช่างน่าขัน!”

“กองกำลังองครักษ์เสื้อแพรของข้ากลับไปขอความช่วยเหลือที่เมืองฉางสุ่ยแล้ว ตอนนี้หนิงหู่กำลังนำทหารเป่ยซีห้าร้อยคน องครักษ์ค่ายเทียนจีหนึ่งร้อยคนมาสมทบ”

“ไม่เกินหนึ่งก้านธูป พวกเจ้าก็จะถูกล้อมและถูกทำลายจนหมดสิ้น!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จ้าวหลิงตื่นตระหนกจนพูดติดอ่าง “เหลวไหล! แม้คนของเจ้าจะกลับไปขอความช่วยเหลือแล้ว ก็ไม่มีทางมาได้เร็วขนาดนั้น ข้าว่าเจ้ากำลังข่มขู่เสียมากกว่า!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน