บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 916

บทที่ 916 เลือดหลั่งที่ต่างแดน

แม้หลู่หลีจะรู้ดีว่า ทหารใต้บังคับบัญชาของฉินเฟิงไม่มีทางที่จะขวัญเสีย แตกพ่ายได้ แต่หลู่หลีก็ยังคงหวังว่าจะสามารถสร้างสถานการณ์ที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามขาดผู้นำด้วยการสังหารแม่ทัพศัตรู เพื่อลดทอนเจตจำนงในการต่อต้านของพวกเขา

น่าเสียดายที่แม่ทัพภายใต้การบังคับบัญชาของฉินเฟิงมีประสบการณ์การรบมากนัก การจะเอาชีวิตพวกเขาจะง่ายได้อย่างไร?

ตอนนี้ทางเข้าออกต่าง ๆ ของหมู่บ้านได้ถูกยึดครองไปตามลำดับแล้ว

ทหารประจำการจำนวนมหาศาลภายใต้การไล่ต้อนของทหารผู้ควบคุม บุกเข้าไปในหมู่บ้าน เข้าปะทะกับกองกำลังของฉินเฟิงที่ยืนหยัดปกป้องหมู่บ้านอย่างถึงที่สุด

ความจริงแล้ว คำว่า ‘การต่อสู้อย่างถึงที่สุด’ ควรแยกพิจารณา องครักษ์ค่ายเทียนจีที่นำโดยจางเจิ้นไห่ย่อมต่อสู้อย่างถึงที่สุดแน่นอน ขณะที่ทหารประจำการฝ่ายหลู่หลีแค่ต่อสู้ เมื่อเผชิญหน้ากับองครักษ์ค่ายเทียนจีที่มีขวัญกำลังใจ อาวุธยุทโธปกรณ์ และประสบการณ์การรบที่เหนือกว่า นอกจากชายฉกรรจ์จำนวนน้อยที่หวังจะสร้างผลงานแล้ว ทหารประจำการส่วนใหญ่ต่างมีความคิดอยากเอาตัวรอด หวังว่าสหายทหารจะบุกเข้าไปสังหารข้าศึก ขณะที่ตนเองเพียงแค่ไหลไปตามกระแสก็จะสามารถรอดพ้นจากการสู้รบได้

เนื่องจากมีคนที่คิดเช่นนี้มากเกินไป ทำให้เมื่อเผชิญหน้ากับองครักษ์ค่ายเทียนจีทหารประจำถิ่นจึงได้รับความสูญเสียอย่างหนัก

จางเจิ้นไห่นำหน่วยพลีชีพต่อสู้อย่างดุเดือดที่แนวหน้า ต้านทานการโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าของข้าศึก แต่ก็ยังมีปลาที่หลุดตาข่ายอยู่เสมอ โดยเฉพาะคนที่กล้าหาญและเฉลียวฉลาด พวกเขาปีนขึ้นไปบนหลังคาบ้าน แล้วกระโดดลงด้านหลัง หวังจะแทรกซึมเข้าไปในหมู่บ้านโดยตรง หรือโจมตีองครักษ์ค่ายเทียนจีจากด้านหลัง

แต่พวกเขาก็จะถูกสังหารด้วยแหลนเพียงครั้งเดียว

ฉินเฟิงสวมชุดเกราะ ถือแหลน มุ่งความสนใจส่วนใหญ่ไปที่หลังคาบ้านทั้งสองด้าน เมื่อมีทหารศัตรูกระโดดลงมาฉินเฟิงก็จะพุ่งเข้าไป ใช้แหลนแทงอีกฝ่ายทะลุหัวใจ การเคลื่อนไหวสะอาดและรวดเร็ว ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย

จางเจิ้นไห่แทงหอกใส่ทหารประจำถิ่นที่ไม่รู้ชะตากรรมตรงหน้าจนตาย ดึงหอกออกแล้วหันหลังตะโกน “ท่านโหวอยู่หรือไม่?!”

ประโยคนี้มีความหมายสองชั้น ทั้งภายในและภายนอก หนึ่งคือเพื่อยืนยันตำแหน่งของฉินเฟิง สองคือเพื่อยืนยันว่าฉินเฟิงยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

น่าเสียดายที่เสียงตะโกนและด่าทอในสนามรบดังเกินไป เสียงตะโกนของจางเจิ้นไห่เหมือนก้อนหินจมลงในทะเล ไม่มีแม้แต่ระลอกคลื่น อย่าว่าแต่จะเกิดคลื่นใหญ่เลย

จางเจิ้นไห่จึงต้องมุ่งความสนใจไปที่การต่อสู้ตรงหน้า ภายใต้การคุ้มกันขององครักษ์ค่ายเทียนจี เขาแทงแหลนในมือไม่หยุด คอยสำรวจฝ่ายตรงข้าม ทันทีที่อีกฝ่ายมีช่องโหว่ แม้เล็กน้อยก็จะแทงเข้าไปอย่างแม่นยำ สังหารศัตรูได้ในอัตราเก้าในสิบครั้ง

หลังจากที่ล้มคนไปอีกสามคน จางเจิ้นไห่ก็ตะโกนอีกครั้ง “ท่านโหวอยู่หรือไม่?!”

ในที่สุดก็มีเสียงตอบกลับมาจากด้านหลัง เสียงคุ้นเคย แน่นอนว่าเป็นเสียงของฉินเฟิง

“หยุดตะโกนได้แล้ว ข้าไม่ตายหรอก!”

“เจ้าอย่าได้ตายก่อนข้าเชียว ไม่เช่นนั้นระวังข้าจะขุดสุสานบรรพบุรุษของเจ้า!”

เมื่อเผชิญกับคำสาปแช่งของฉินเฟิง จางเจิ้นไห่ก็หัวเราะลั่น “ฮ่า ๆๆ ท่านโหว แค่พวกทหาพวกนี้…”

ไม่ทันที่จางเจิ้นไห่จะพูดจบ เสียงด่าของฉินเฟิงก็ดังขึ้นมาอีกรอบ

“อย่ามัวแต่พูดมากไร้สาระ ตั้งใจต่อสู้เสีย หากถูกทหารประจำการฆ่าตาย ข้าที่ผู้ปกครองอำเภอเป่ยซีคงได้เสียหน้าแล้ว”

ฉินเฟิงไม่สนใจจางเจิ้นไห่แล้ว ตอนนี้มีทหารศัตรูอีกสองคนกระโดดลงมาจากหลังคา

ฉินเฟิงตาไวมือเร็ว ใช้แหลนแทงโดนหนึ่งคน แต่กลับไม่คาดคิดว่า คนผู้นี้จะดุดัน แม้อกจะถูกแหลนแทงทะลุแล้ว แต่เขากลับกัดฟันส่งเสียงคำราม ใช้แรงทั้งหมดดันร่างมาข้างหน้า ทำให้แหลนทั้งอันจมเข้าไปในร่างครึ่งหนึ่ง เมื่อระยะห่างลดลง ก็ฟันดาบใส่ศีรษะของฉินเฟิงอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่ฉินเฟิงตอบสนองไว ทิ้งแหลน หลบพ้นดาบ ศัตรูหมดแรงสิ้นใจ ฉินเฟิงเข้าไปดึงดาบออกมาจากพื้น ทหารอีกคนก็ตะโกนลั่น แล้วพุ่งเข้ามาหา ฉินเฟิงถอยหลังหลบการโจมตี แล้วหมุนตัวฟันดาบใส่ไหล่ของศัตรู

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน