บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 926

บทที่ 926 โลงศพหนึ่งร้อยสามสิบเจ็ดใบ

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ตอนแรกเหมือนจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อ แต่เมื่อคิดอย่างละเอียดแล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ และยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าแยบยล

ขณะนั้นเอง เสียงของทหารส่งสารดังมาจากนอกประตู

“ฝ่าบาท ภายใต้การคุ้มกันของแม่ทัพใหญ่เฉินซือ ฉินเฟิงใกล้ถึงเมืองหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงรายงานจากทหารส่งสาร ทำให้การสนทนาระหว่างฮ่องเต้เป่ยตี๋กับหลี่อวี้จบลง ฮ่องเต้เป่ยตี๋สั่งให้หลี่อวี้ไปต้อนรับฉินเฟิง

ก่อนที่หลี่อวี้จะจากไป จู่ ๆ ก็นึกขึ้นได้ เขาถามเบา ๆ “ฝ่าบาท กระหม่อมขอพระราชทานอนุญาตพาท่านผู้มีพระคุณไปด้วยได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้เป่ยตี๋รู้ทันทีว่า ‘ผู้มีพระคุณ’ ที่หลี่อวี้กล่าวถึงคือผู้ใด จึงอนุญาตให้

ช่วงเวลาเดียวกัน กองทัพใหญ่คุ้มกันฉินเฟิงเดินทางมาตามถนนหลวง มุ่งหน้าสู่เมืองหลวงเป่ยตี๋

แต่พอผ่านอำเภอชิงซานฉินเฟิงกลับสั่งให้หยุดการเดินทาง และยืนกรานที่จะเข้าเมือง

แม้เฉินซือจะไม่เข้าใจว่าฉินเฟิงมีแผนการใด แต่เพื่อปลอบประโลมฉินเฟิง เฉินซือทำได้เพียงให้ความร่วมมืออย่างสุดความสามารถ กองทัพคอยคุ้มกันอยู่นอกเมือง มีเพียงหนิงหู่กับองครักษ์ค่ายเทียนจีสิบกว่าคนที่ติดตามคุ้มครองอย่างใกล้ชิด

บริเวณศาลาว่าการอำเภอชิงซานเต็มไปด้วยผู้คนกำลังคุกเข่า ตั้งแต่นายอำเภอลงมาจนถึงเจ้าหน้าที่ต่างก็สั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ด้วยศึกครั้งนี้พวกเขาให้ความช่วยเหลือแก่หลู่หลีไปไม่น้อย

พอฉินเฟิงเข้ามาในศาลาว่าการอำเภอ เขาไม่ได้ลงมือสังหารผู้คนอย่างโหดเหี้ยม เพราะอย่างไรก็ไม่จำเป็นต้องให้ฉินเฟิงลงมือ ฮ่องเต้เป่ยตี๋ย่อมจัดการเรื่องนี้เอง

ฉินเฟิงที่เหนื่อยล้ายังคงไม่มีเรี่ยวแรง ง่วงงุนจนแทบล้มหลับ

แต่เขาก็ยังฝืนกัดฟันทน

พอฉินเฟิงเข้ามาในศาลาว่าการ เขาก็ส่งสัญญาณให้เจ้าหน้าที่ทั้งหมดออกไป แล้วเรียกหลงจู๊ ‘ร้านขายโลงศพ’ ทั้งหมดในเมืองมา รวมแล้วแปดคน ฉินเฟิงไม่อ้อมค้อม กล่าวเข้าเรื่อง “พวกเจ้าจะสามารถหาโลงศพมาได้กี่ใบ?”

หนึ่งในหลงจู๊ตอบอย่างระมัดระวัง “ใต้เท้าอาจไม่ทราบ โลงศพทำขึ้นตามความต้องการ ปกติไม่มีสำรอง ด้วยเป็นสิ่งอัปมงคล…”

ฉินเฟิงพยักหน้าเบา ๆ แล้วถามต่อ “ข้าต้องการคำตอบเท่านั้น แล้วก่อนฟ้าสาง พวกเจ้าสามารถจัดหาโลงศพได้กี่ใบ”

หลงจู๊ทั้งแปดคนมองหน้ากันไปมา แล้วหลงจู๊คนเดิมก็เป็นคนตอบ น้ำเสียงของเขาเบาลงอีก “แม้จะเรียกช่างฝีมือทั้งหมดมาก็เกรงว่าจะทำได้เพียงเจ็ดถึงแปดโลงเท่านั้นขอรับ”

กล่าวจบ แม้หลงจู๊จะกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ก็ถามกลับ “ไม่ทราบว่าใต้เท้าต้องการโลงศพกี่ใบหรือขอรับ?”

ฉินเฟิงตอบโดยไม่ต้องคิด “หนึ่งร้อยสามสิบเจ็ดใบ”

ได้ยินตัวเลขนี้ สายตาของหลงจู๊พลันซับซ้อน “ข้าน้อยไม่กล้าประมาท แม้พวกข้าน้อยจะทำงานไม่หยุดพัก ก่อนฟ้าสาง ก็ไม่อาจสร้างโลงศพได้มากมายเพียงนั้น ตัวเลขนี้มากเกินไป…”

ฉินเฟิงก็ไม่ได้ขู่บังคับ เพียงถามต่อ “โลงศพหนึ่งใบราคาเท่าไร?”

หลงจู๊ตอบ “สองร้อยอีแปะขอรับ”

ฉินเฟิงโบกมือ “ข้าจะให้พวกเจ้าโลงละสองตำลึง พวกเจ้าจงทำให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำได้เท่าไรก็เท่านั้น หากไม่ทัน ก็ไม่ต้องทาสีก็ได้ เพียงแค่ส่งโลงไม้ล้วนมาก็พอ”

ได้ยินคำพูดฉินเฟิง พวกหลงจู๊ร้านโลงต่างตื่นเต้น สำหรับพวกเขานับเป็นโชคที่หล่นจากฟ้า พวกเขารีบก้มศีรษะกล่าวขอบคุณซ้ำ ๆ ก่อนจะวิ่งออกไปจัดการ

ฉินเฟิงรู้ดี แม้จะสร้างโลงศพไม้ล้วน ก่อนฟ้าสางก็ทำได้ไม่เกินยี่สิบใบ ห่างไกลจากหนึ่งร้อยสามสิบเจ็ดใบมากนัก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน