บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 949

บทที่ 949 ศึกเมืองโดดเดี่ยวใกล้จะเริ่มแล้ว

แนวป้องกันพื้นฐานของอำเภอฉางสุ่ยสร้างเสร็จแล้ว เพียงขนย้ายเสบียงและอาวุธยุทโธปกรณ์ที่จำเป็นไปยังตำแหน่งที่กำหนด แล้วแบ่งพื้นที่ป้องกันให้ทหารก็ถือว่าเสร็จสิ้น ส่วนเครื่องยิงหินและหน้าไม้ยักษ์ แม้ช่างฝีมือทั้งหมดจะทำงานราวจักรปั่นกลับชาติมาเกิด ก็ไม่อาจสร้างเสร็จได้ในเวลาอันสั้น อย่างน้อยต้องรออีกสองสามวัน

ตามแผนพื้นฐานของฉินเฟิง กำแพงเมืองทิศตะวันออกและตะวันตกจะมีทหารคุ้มกันอย่างหนาแน่น ส่วนกำแพงเมืองทิศเหนือและใต้จะเป็นสนามรบหลัก นอกจากนี้ยังเน้นหนักที่ส่วนบนและเบาที่ส่วนล่าง โดยแนวป้องกันทางใต้จะเป็นจุดสำคัญที่สุด

ทว่าการวางแผนยุทธวิธีของฉินเฟิงก็ถูกทำลายลง!

แผนการไม่อาจตามทันการเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็ว ฉินเฟิงยืนอยู่บนกำแพงเมือง มองดูกองทหารม้าที่วนเวียนอยู่ไกล ๆ เปลือกตาขวากระตุกไม่หยุด รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

นับตั้งแต่เข้าสู่สภาวะสงครามหนิงหู่ก็ไม่ห่างไปไหน พอเห็นฉินเฟิงขมวดคิ้วแน่นเหมือนจะมีความกังวลบางอย่าง เขาถามตรงไปตรงมา “พี่ฉิน แผนการของพวกเราสมบูรณ์แบบ ยังจะต้องกังวลอะไรอีกเล่า?”

ฉินเฟิงจ้องมองไปยังกลุ่มกองทหารม้าที่อยู่ไกลออกไป แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ใต้หล้านี้ไม่มียุทธวิธีใดที่สมบูรณ์ไร้พ่าย ถึงจะเตรียมการอย่างสมบูรณ์แบบก็ยังมีโอกาสที่จะถูกโจมตีแตก เราต้องไม่ประมาทเด็ดขาด”

“อีกทั้งเครื่องยิงหินและหน้าไม้ยักษ์ ตราบใดที่ยังไม่ถูกขนส่งมาถึงแนวป้องกัน แนวรบของพวกเราก็ยังไม่อาจเรียกได้ว่าสร้างเสร็จสมบูรณ์ หากข้าศึกจู่โจมอย่างหนัก เราก็ทำได้แค่ใช้ทหารเข้าต้าน”

ได้ยินคำพูดนี้ หนิงหู่ก็หัวเราะลั่น “ฮ่า ๆๆ พี่ฉิน ตอนนี้ทางเมืองหลวงกำลังวุ่นวายไปหมด การเคลื่อนพลถูกขัดขวางพลาธิการสับสนอลหม่าน กองทัพศัตรูไม่มีทางที่จะมาถึงฉางสุ่ยได้ภายในเวลาสามวันห้าวัน ถึงจะมาถึงก็ยังต้องใช้เวลาอีกสองสามวันในการตั้งค่ายและระดมพล”

“ข้าคาดว่า ภายในครึ่งเดือน ศุตรูไม่มีทางโจมตีอย่างจริงจังได้”

เห็นหนิงหู่มั่นใจ ฉินเฟิงกลับยิ่งกังวล หนิงหู่เป็นแม่ทัพผู้กล้าหาญจริง แต่ไม่ใช่ผู้บัญชาการที่มีคุณสมบัติครบถ้วน ด้วยความสามารถทางทหารของเขา การบัญชาการกองกำลังพันคนก็ถือว่าถึงขีดจำกัดแล้ว สำหรับการควบคุมสถานการณ์โดยรวมแทบจะไม่ต้องพูดถึงเลย

แม่ทัพผู้กล้าหาญที่มีความคิดแน่วแน่มักจะมีจุดอ่อนร่วมกันหนึ่งอย่างคือ มักจะประมาทและดูถูกศัตรู

ฉินเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ภายในครึ่งเดือน? เป้าหมายของพวกเราคือป้องกันเมืองสามเดือน ฮ่องเต้เป่ยตี๋จะต้องธรรมดาและโง่เขลาเพียงใด ถึงจะเสียเวลามากมายขนาดนั้น?”

“ทางจากเมืองหลวงวุ่นวายจริง แต่ด้วยความสามารถของฮ่องเต้เป่ยตี๋จะต้องสามารถควบคุมสถานการณ์ได้อย่างแน่นอน”

“อย่าว่าแต่สิบวันเลย แค่สามารถต่อเวลาได้สามวันก็ต้องจุดธูปขอบคุณสวรรค์แล้ว”

“อีกอย่าง…”

“แม่ทัพฝ่ายศัตรู เก้าในสิบส่วนเป็นเฉินซือรับหน้าที่แน่ เฉินซือมีฝีมือทางการทหารที่แข็งแกร่ง เขาย่อมรู้ดีว่าจุดอ่อนของเมืองฉางสุ่ย ตอนนี้คือการตั้งมั่นที่ยังไม่มั่นคงและแนวป้องกันที่บางเบา เขาจะต้องฉวยโอกาสโจมตีอย่างหนัก ช่วงเวลานี้จึงเป็นช่วงที่อันตรายที่สุดของฉางสุ่ย จำเป็นต้องระมัดระวังให้ดี”

ฉินเฟิงทั้งกระตุ้นหนิงหู่ไม่ให้ประมาท ทั้งคำนวณเวลาในใจ ครั้งล่าสุดที่สายลับจากเมืองหลวงรายงานกลับมาเป็นเมื่อสองวันก่อน

ฉินเฟิงออกคำสั่งให้รายงานวันละครั้ง แต่ตอนนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของสายลับ คาดเดาได้ว่า บริเวณรอบฉางสุ่ยถูกกองกำลัง ทหารม้าเบาปิดตายแล้ว แม้แต่น้ำก็ไหล่ผ่านไม่ได้ และเมื่อเริ่มปิดกั้นข่าวสาร สิ่งที่จะตามมาอย่างแน่นอนคือปฏิบัติการทางทหารที่รุนแรง

ถ้าเป็นเขา ฉินเฟิง ถ้าจะเริ่มการโจมตีก็จะปิดกั้นข่าวสารก่อน เพื่อป้องกันไม่ให้ฝ่ายศัตรูเตรียมพร้อมล่วงหน้า ฉินเฟิงชี้มือไปยังที่ไกล ๆ ที่มีกองทหารม้าอยู่แล้วถามว่า “เจ้าสามารถบอกได้หรือไม่ว่าพวกมันเป็นทหารม้าเบาหรือกองทหารม้าหนัก?”

เนื่องจากระยะห่าง ทำให้เห็นกองทหารม้าที่เคลื่อนไหวไปมาเป็นแค่จุดดำ ๆ มองเห็นเพียงโครงร่าง

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ไม่อาจหลุดรอดสายตาของหนิงหู่ไปได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน