บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 954

บทที่ 954 เมืองโดดเดี่ยวยากจะป้องกัน

แม้ว่าแม่ทัพของกองทัพศัตรูจะไม่ใช่เฉินซือ แต่ความรู้ทางทหารของเขาแข็งแกร่งมาก และเป็นคู่ต่อสู้ที่ยากจะรับมือเช่นกัน

การต่อสู้ดำเนินมาขั้นที่การโจมตีขนาดใหญ่ทั้งหมดของกองทัพศัตรูถูกผลักดันกลับไปแล้ว และกองทัพป้องกันก็สามารถแลกเปลี่ยนด้วยต้นทุนที่น้อยมาก เพื่อให้ได้อัตราความสูญเสียสูง อาจกล่าวได้ว่า เป็นชัยชนะอันยิ่งใหญ่ แม้แต่ขวัญกำลังใจของทหารก็พุ่งสูงขึ้นอย่างไม่เคยมีมาก่อน

แต่ฉินเฟิงกลับไม่สามารถดีใจได้เลย

ขณะนั้นเอง เสียงอ่อนแรงดังมาจากข้างกายอย่างกะทันหัน

“ท่านโหว แนวป้องกันของพวกเราแข็งแกร่งดั่งถังเหล็ก กองทัพศัตรูบาดเจ็บล้มตายอย่างหนัก เหตุใดท่านจึงดูหม่นหมองเช่นนี้?”

ฉินเฟิงหันมองก็พบว่าเป็นจางเจิ้นไห่!

นับตั้งแต่การต่อสู้ที่หมู่บ้านหวังกั่ง จางเจิ้นไห่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดจากหมอทหารมาโดยตลอด ส่วนฉินเฟิงเพื่อให้จางเจิ้นไห่ได้พักฟื้นอย่างเต็มที่จึงไม่เคยไปหาเขาเลย

แต่สองวันมานี้ เนื่องจากมีการสู้รบนอกเมืองอย่างต่อเนื่อง หมอทหารทั้งหมดจึงถูกส่งมาช่วยเหลือผู้บาดเจ็บที่แนวหน้า เมื่อไม่มีใครคอยควบคุม จางเจิ้นไห่ก็ลากสังขารบาดเจ็บมาที่นี่ และบังเอิญพบฉินเฟิงนั่งถอนหายใจอยู่คนเดียว

ฉินเฟิงลุกขึ้น เข้าไปช่วยพยุงจางเจิ้นไห่ด้วยความกระตือรือร้น แล้วถามเสียงเบาว่า “บาดแผลเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

จางเจิ้นไห่ยิ้ม แสร้งทำเป็นสบาย ๆ แล้วกล่าวว่า “ไม่ถึงกับตายขอรับ”

ฉินเฟิงถอนหายใจ แล้วกล่าวว่า “บาดเจ็บก็คือบาดเจ็บ แค่บาดเจ็บกระดูกยังต้องใช้เวลาร้อยวัน แล้วนับประสาอะไรกับบาดแผลของเจ้า ช่วงนี้ยังต้องพักฟื้นอย่างระมัดระวัง เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องสงครามที่แนวหน้า”

ฉินเฟิงกำชับ จางเจิ้นไห่ซาบซึ้งใจ แต่ด้วยการสู้รบที่แนวหน้าไม่หยุดหย่อน จางเจิ้นไห่ย่อมไม่อาจทนอยู่เฉยได้ เขาเปลี่ยนเรื่อง ถามขึ้นว่า

“ท่านโหวฉิน ข้าได้ยินจากหมอทหารว่ากองหน้าของข้าศึกบาดเจ็บล้มตายอย่างหนัก การรบครั้งนี้พวกเราชนะแล้ว เหตุใดท่านยังดูไม่สบายใจเล่า”

เมื่อได้ยิน ฉินเฟิงถอนหายใจเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “การรบครั้งแรกชนะแล้ว แล้วครั้งที่สองเล่า ครั้งที่สามเล่า ตราบใดที่เครื่องป้องกันเมืองยังไม่ถูกขนขึ้นกำแพง ใจข้าก็จะยังคงกังวลอยู่วันยังค่ำ”

ความจริงแล้วฉินเฟิงยังรู้สึกว่าตนเองมองโลกในแง่ดีเกินไป แม้แต่เครื่องป้องกันเมืองถูกส่งไปถึงแนวหน้า แค่การให้ทหารเรียนรู้วิธีใช้เครื่องป้องกันเมืองก็ต้องใช้เวลาไม่น้อย

สรุปแล้วฉินเฟิงรู้สึกเหมือนมีดาบคมกริบแขวนอยู่เหนือศีรษะตลอดเวลา เป็นดาบที่อาจจะตกลงมาเมื่อไหร่ก็ได้

ฉินเฟิงมองออกไปนอกประตู ฟังเสียงตะโกนสังหารที่ดังแว่วมาจากแนวหน้า แล้วอดถอนหายใจไม่ได้ “ทหารศัตรูล้วนเป็นกองกำลังชั้นยอด แม่ทัพก็เป็นคนเก่งและไม่ใช่คนดี แม้การโจมตีขนาดใหญ่จะถูกขับไล่แล้ว แต่พวกเขาก็ยังคงรบกวนเราด้วยการโจมตีขนาดเล็ก”

“ตอนนี้สถานการณ์การรุกรับได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว”

“เมื่อทำสงครามขนาดใหญ่ พวกเราเพียงใช้คนจำนวนน้อยก็สามารถต้านทานการโจมตีอย่างดุเดือดของฝ่ายตรงข้ามได้ แต่เมื่อเปลี่ยนเป็นการรบกวน เป็นสงครามบั่นทอน แม้ฝ่ายตรงข้ามจะส่งคนมาเพียงร้อยกว่าคนในแต่ละครั้ง ทหารที่ป้องกันตลอดแนวรบก็ต้องเฝ้าระวัง เมื่อเป็นเช่นนี้พวกเราย่อมเสียเปรียบ”

“ยิ่งไปกว่านั้น… แม้ข้อมูลจะถูกปิดกั้น ไม่สามารถรู้สถานการณ์ทางเมืองหลวงได้ แต่สามารถมั่นใจได้ว่าเฉินซือที่ดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่สามกองทัพจะต้องปราบปรามอย่างเด็ดขาด ทั้งเมืองหลวงได้ถูกกองทัพเข้าควบคุมแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้ กองกำลังหลักจะรวมตัวกัน อย่างเร็วภายในสามถึงห้าวันก็จะยกทัพมาถึงหน้าเมือง”

“เดิมข้าประเมินว่าทหารศัตรูจะมาประมาณหนึ่งหมื่นหกพันคน แต่จากความรุนแรงในการโจมตีของกองหน้าศัตรู เหมือนข้าจะประเมินความมุ่งมั่นของฝ่ายตรงข้ามต่ำเกินไป”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน