บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 955

บทที่ 955 ก้าวไม่ออก

ขณะที่สงครามที่เมืองฉางสุ่ยกำลังดุเดือด องครักษ์เสื้อแพรทูตส่งสารคนหนึ่งขี่ม้าศึกมุ่งหน้าไปทางเมืองซางโจว โดยมีกองทหารม้าเป่ยตี๋ขนาดเล็กจำนวนสามสิบคนไล่ตามหลังมา

ร่างกายของทูตส่งสารเต็มไปด้วยบาดแผล บนไหล่ยังปักอยู่ด้วยลูกธนูครึ่งดอก ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ว่าตนเองหลบหนีการล้อมจับของทหารเป่ยตี๋มากี่ครั้งและต่อสู้กับผู้ไล่ล่ามากี่ศึก การที่เขายังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้นับเป็นปาฏิหาริย์

ทูตส่งสารบุกตะลุยมาจากทางเมืองหลวง ตอนนี้ห่างจากเขตแดนเมืองซางโจวไม่ถึงห้าสิบลี้ แต่ระยะทางเพียงห้าสิบลี้นี้กลับเป็นดั่งเหวลึกที่ข้ามไม่ได้สำหรับทูตส่งสาร

เนื่องจากความเหนื่อยล้าและเสียเลือดมาก สมองของทูตส่งสารมึนงง เขาแทบจะต้องใช้ความมุ่งมั่นที่แข็งแกร่งดั่งเหล็กกล้า จับบังเหียนไว้แน่นเพื่อไม่ให้ถูกม้าศึกสลัดตก ขณะเดียวกันทูตส่งสารก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า พละกำลังของม้าศึกที่ขี่อยู่ก็ใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว ระยะทางห้าสิบลี้หากวิ่งช้า ๆ ก็สามารถผ่านไปได้ แต่ภายใต้การควบม้าหนีตายอย่างบ้าคลั่ง ม้าศึกจะทนได้อีกเพียงครึ่งก้านธูป

ทูตส่งสารสิ้นหวังแล้ว แต่เมื่อนึกถึงว่าบรรดาทูตส่งสารที่บุกออกมาจากทางเมืองหลวงและถูกไล่ล่าจับกุมยังมีใครรอดชีวิตอยู่บ้างหรือไม่ เขาไม่อาจรู้ได้เลย หากเหลือเพียงตัวเขาคนเดียวและถูกผู้ไล่ล่าสังหาร รายงานทางทหารสำคัญของโหวฉินก็จะต้องล่าช้า เมื่อถึงตอนนั้น ทั้งเมืองฉางสุ่ยและโหวฉินก็จะตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน แม้จะเหลือเพียงลมหายใจสุดท้ายทูตส่งสารยังคงกัดฟันฝ่าฟันต่อไป ไม่อาจยอมแพ้

น่าเสียดาย ทูตส่งสารไม่อาจหนีรอดไปได้แล้ว

กองกำลังไล่ล่าตามติด ทูตส่งสารไม่มีเวลาเปลี่ยนม้า ได้แต่ฝืนควบม้าอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่กองกำลังไล่ล่าเมื่อเหนื่อยล้าก็สามารถแวะพักที่เมืองใกล้เคียงเพื่อเปลี่ยนม้าและเติมพละกำลัง หรือไม่ก็ให้กองทหารม้ากลุ่มอื่นมาสับเปลี่ยนเพื่อไล่ล่าทูตส่งสารต่อไป

ท้ายที่สุดแล้ว เพียงแค่รู้ทิศทางคร่าว ๆ ที่ทูตส่งสารหลบหนีไป อาศัยความเร็วของทหารม้าเบาก็สามารถไล่ตามทูตส่งสาร ทันในเวลาอันรวดเร็ว

ขณะนี้ ทหารม้าสามสิบคนไล่ตามมาจนอยู่ในระยะยิงธนู ลูกธนูนับไม่ถ้วนถูกยิงพุ่งเข้าใส่ทูตส่งสาร ทูตส่งสารรู้สึกเพียงว่ามีลูกธนูพุ่งผ่านเหนือศีรษะของตนไม่หยุด เขาทำได้เพียงแนบตัวกับหลังม้า ในใจสวดอ้อนวอนไม่หยุดว่า ขอให้ลูกธนูอย่าได้ยิงถูกตัวม้าศึก ขณะนี้ม้าศึกใกล้จะหมดแรงแล้ว แต่มันยังคงพยายามอย่างสุดกำลัง หากถูกลูกธนูยิงเข้า ความเจ็บปวดจะทำให้ม้าหมดกำลังใจแน่นอน

เมื่อถึงตอนนั้น ม้าศึกอาจจะล้มและไม่ลุกขึ้นอีก หรือไม่ก็หยุดนิ่ง ไม่ว่าทูตส่งสารจะฟาดแส้ ก็จะไม่ก้าวเดินต่อไปอีก

แต่โชคดีที่ภายใต้การไล่ล่าอย่างรวดเร็ว ทหารศัตรูเล็งไม่แม่นยำ อีกทั้งระยะทางก็ไกลพอ กระทั่งอีกฝ่ายยิงลูกธนูหมดแล้วก็ยังไม่สามารถยิงโดนทูตส่งสารและม้าศึกได้

ถึงอย่างนั้นระยะห่างระหว่างสองฝ่ายกำลังลดลงเรื่อย ๆ เหลือไม่ถึงร้อยก้าวแล้ว ถึงขั้นได้ยินเสียงตะโกนของทหารไล่ล่าจากด้านหลัง

“ทหารด้านหน้า เจ้าเป็นสายลับขององครักษ์เสื้อแพรใช่หรือไม่?”

“เจ้าเป็นคนสนิทในสังกัดของฉินเฟิงย่อมต้องรู้ความลับสำคัญแน่ หากยอมเข้าร่วมกับพวกข้า ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะได้ความดีความชอบครั้งใหญ่ ชั่วชีวิตที่เหลือจะได้กินดีอยู่ดีไม่มีวันหมด!”

“ผู้รู้จักสถานการณ์คือคนฉลาด ไยต้องยอมตายเพื่อฉินเฟิงด้วยเล่า?”

“เจ้าหนีไม่พ้นแล้ว รีบหยุดและยอมจำนนเสียเถิด!”

“โธ่เว้ย เจ้าจะหนีก็หนีไป แต่อย่าให้ข้าจับได้เชียว ไม่เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าอยากตายก็ตายไม่ได้ อยากมีชีวิตอยู่ก็อยู่ไม่ได้!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน