บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 960

บทที่ 960 อาวุธสังหารป้องกันเมือง

ด้วยเหตุนี้ฉินเฟิงเหลือกำลังพลเพียงสองร้อยคนอยู่ในเมือง ทำหน้าที่เป็นหน่วยดับเพลิงสำรอง พร้อมสนับสนุนแนวรบต่าง ๆ ได้ทุกเมื่อ

ตกเย็น กองทัพศัตรูล้อมเมืองท้งหมดแล้ว จากนั้นก็เริ่มการโจมตี

เมื่อเผชิญหน้ากับกองทัพศัตรูจำนวนมหาศาล ทหารบนกำแพงเมืองกลับสงบนิ่งไม่ตื่นตระหนก ไม่มีความกังวลนัก เพราะเชื่อมั่นว่าอุปกรณ์ของพวกเขาดีเยี่ยมเหลือเกิน

พวกเขาไม่เพียงแต่สวมเกราะ แต่ยังเตรียมโล่ขนาดใหญ่และเล็กคนละหนึ่งอัน โล่หนังขนาดเล็กผูกติดไว้ที่แขนตลอดเวลา พร้อมรับมือกับลูกธนูของศัตรูได้ทันที

ทหารที่ป้องกันทางใต้ของเมืองมีเพียงสองร้อยคน แต่สองร้อยคนนี้แบ่งออกเป็นสองส่วน ทหารรักษาการณ์ครึ่งหนึ่งอาศัยโล่ใหญ่ในการป้องกัน พวกเขาเตรียมพร้อมอย่างเข้มแข็งบริเวณขอบกำแพงเมืองและช่องยิงธนู พร้อมรับมือกับการปะทะตัวต่อตัวกับกองทัพศัตรูได้ทุกเมื่อ ส่วนที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งถูกจัดเป็นกลุ่มละห้าคนยี่สิบกลุ่ม

แต่ละกลุ่มประกอบด้วยทหารถือโล่ใหญ่หนึ่งคน ทหารโจมตีหลักหนึ่งคน และทหารรักษาการณ์สามคน

ภารกิจเดียวของทหารถือโล่ใหญ่คือการยกโล่ขึ้นปกป้องความปลอดภัยของสหายร่วมรบ พยายามสกัดกั้นลูกธนูที่ยิงมาอย่างหนาแน่นให้ได้มากที่สุด

ทหารโจมตีหลักสวมใส่อาวุธยุทโธปกรณ์อย่างครบครัน รับผิดชอบในการจัดการกับศัตรูที่ปีนขึ้นมาบนกำแพงเมือง

ทหารรักษาการณ์ที่เหลืออีกสามคนถือไม้ง่ามด้ามยาว พร้อมที่จะผลักบันไดของศัตรูให้ล้มลงได้ทุกเมื่อ ส่วนโซ่ตรวนและอุปกรณ์ปีนกำแพงเมืองอื่น ๆ ทหารรักษาการณ์อีกครึ่งหนึ่งเป็นผู้รับผิดชอบ

หนิงหู่นำทหารองครักษ์ค่ายเทียนจีหกคน และทหารเป่ยซียี่สิบคนคุ้มกันประตูเมือง

เนื่องจากจำนวนคนที่มีจำกัด การยิงธนูโต้กลับเป็นไปไม่ได้เลย หนิงหู่จึงยังคงยึดการป้องกันเป็นหลัก หากทหารธนูฝ่ายศัตรูเริ่มยิงถี่ก็จะยกเลิกการโต้กลับ ปักหลักป้องกันเมืองไว้ แต่หากฝ่ายศัตรูหยุดยิง ทหารภายใต้การนำขอหนิงหู่ก็จะโจมตีกลับ ยิงสังหารศัตรูที่บุกเข้ามา

เพื่อรับรู้สถานการณ์ได้ทันท่วงที ฉินเฟิงไม่ได้หลบซ่อนอยู่ในที่ปลอดภัยเหมือนแม่ทัพคนอื่น ๆ เขาสวมเกราะหนัก อยู่ภายใต้การคุ้มครองของโล่ใหญ่ ยืนหยัดอยู่แนวหน้า

เมื่อกองทัพศัตรูเข้ามาใกล้กำแพงเมืองไม่ถึงสองร้อยก้าว ฉินเฟิงก็ออกคำสั่ง “เครื่องยิงหิน โจมตี!”

ทหารส่งสารที่อยู่ข้างกายตีกลองใหญ่สุดแรงสองครั้งติดกันแล้วหยุด เป็นสัญญาณให้เครื่องยิงหินโจมตี

เครื่องยิงหินสองเครื่องที่อยู่ใต้กำแพงเมืองตัดเชือกพร้อมกัน แขนส่งหินขนาดใหญ่เหวี่ยงออกมา ก้อนหินมหึมาหนักพันชั่งถูกขว้างออกไป วาดเส้นโค้งในอากาศก่อนจะตกลงอย่างหนักที่ตำแหน่งห่างจากนอกกำแพงเมืองราวหนึ่งร้อยเจ็ดสิบก้าว

ก้อนหินที่เตรียมมาอย่างพิถีพิถันหนักมาก และเครื่องยิงหินที่ผลิตขึ้นอย่างเร่งรีบก็มีกำลังไม่เพียงพอ ระยะโจมตีที่มีประสิทธิภาพจึงสั้นมาก อย่างมากก็แค่สองร้อยห้าสิบถึงสามร้อยก้าว ซึ่งยังไม่ไกลเท่ากับธนูบางชนิดด้วยซ้ำ

ถึงเป็นเช่นนั้น เครื่องยิงหินก็ยังแสดงให้เห็นพลังโจมตีที่น่าสะพรึงกลัว

ปัก! ปัก!

พร้อมกับเสียงดังสนั่น ก้อนหินยักษ์หนักพันชั่งกระแทกดินนุ่ม แม้จะมีพลังมหาศาล แต่กลับไม่กลิ้งออกไป

ส่วนกองทัพศัตรูที่บุกนำหน้า เมื่อเห็นก้อนหินยักษ์ที่ถูกขว้างลงมาตรงหน้าก็ตกใจร้องกรีดด้วยความหวาดกลัว

พวกเขารู้มานานแล้วว่ามีเครื่องมือโจมตีป้อมปราการที่เรียกว่า ‘เครื่องยิงหิน’ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เผชิญหน้า เมื่อเห็นก้อนหินหนักพันชั่งถูกขว้างลงมาตรงหน้า ความตื่นตระหนกของพวกเขาย่อมเป็นที่คาดเดาได้

ทหารแนวหน้าตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ แต่ทหารด้านหลังกลับไม่รู้อะไรเลย ยังคงรุกคืบต่อ

เมื่อกองทัพใหญ่รุกคืบจนเหลือระยะห่างจากเมืองไม่ถึงหนึ่งร้อยห้าสิบก้าว ก้อนหินยักษ์อีกสองก้อนก็ถูกขว้างออกมาจากในเมือง ทหารแถวหน้าทั้งหมดที่อยู่ในระยะร้อยก้าวตรงหน้าเส้นทางหินตื่นตระหนก บ้างกลิ้งบ้างคลานหนีไปด้านข้าง

“วิ่งเร็วเข้า!”

“แม่งเอ๊ย เมืองฉางสุ่ยมีเครื่องยิงหินตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน