บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 964

บทที่ 964 หมื่นม้าวิ่งทะยาน

หมิงอ๋องขมวดคิ้วแน่น คิดอย่างหนักแต่ก็ไม่อาจเข้าใจได้ จึงกล่าวว่า “หลู่หมิง พวกทหารช่างใต้บังคับบัญชาของเจ้า คงไม่ได้งอกปีกกระมัง? หาไม่เหตุใดจึงรุดหน้าได้รวดเร็วปานนี้?”

“อีกอย่าง…”

“ภารกิจของพวกเจ้าคือปรับปรุงและเสริมความแข็งแกร่งป้อมปราการที่ยึดได้เพื่อสะดวกในการขนส่งและลำเลียงเสบียง พวกเจ้าไม่ใช่กองหน้า ไม่จำเป็นต้องบุกหรือโจมตีป้อม เหตุใดต้องรีบร้อนนัก? ระบบป้องกันฐานที่มั่นเบื้องหลังคงไม่ได้สร้างขึ้นลวก ๆ กระมัง?”

พอได้ยินคำกล่าวนี้ หลู่หมิงรีบร้อนทุบอกเสียงดัง

ตุบ ๆ

“หากข้าเกียจคร้านเลินเล่อแม้เพียงครึ่งส่วน ต่อให้สวรรค์ลงทัณฑ์ด้วยเบญจอัสนีก็ยังไม่พอตอบแทนบุญคุณท่านโหวฉิน!”

“ท่านอ๋องอาจไม่ทราบ การเคลื่อนพลของกองทหารช่างไม่ได้เป็นการรวมกำลังพลใหญ่แล้วค่อย ๆ เคลื่อนที่อย่างมั่นคงทีละก้าว แต่แบ่งออกเป็นสองกองทัพ กองหน้าประกอบด้วยทหารห้าร้อยคน แต่ละคนมีม้าสองตัว ตัวหนึ่งใช้ขี่ อีกตัวใช้บรรทุกเครื่องมือและอุปกรณ์ ด้วยวิธีนี้ ความเร็วในการเคลื่อนพลของกองหน้าทหารช่างจึงไม่แพ้กองทหารม้า”

“ทุกครั้งที่ถึงป้อมปราการที่เรายึดได้ก็จะทิ้งทหารช่างไว้ยี่สิบคนเพื่อเสริมความแข็งแกร่งและซ่อมแซม ส่วนที่เหลือจะเคลื่อนพลต่ออย่างรวดเร็ว”

“ส่วนกองกำลังหลัก หลังจากรวมพลเสร็จจะบังคับรถม้าเคลื่อนที่อย่างมั่นคง ทุกครั้งที่ผ่านป้อมที่ยึดได้ก็จะทิ้งทหารไว้ห้าสิบคน ขนถ่ายสัมภาระ แล้วเคลื่อนพลต่อไป”

“ตอนนี้ที่ข้ายืนอยู่ต่อหน้าท่านอ๋อง ป้อมปราการแรกที่ยึดได้ก็น่าคงจะซ่อมแซมเสร็จแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลู่หมิง หมิงอ๋องถึงกับตกตะลึง ตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ นิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่ แม้ทั้งอำเภอเป่ยซีจะรู้ถึงความสำคัญของพลาธิการ ด้วยฉินเฟิงพูดถึงเรื่องพลาธิการทั้งวัน กระทั่งหมิงอ๋องก็ฟังจนหูชาไปหมด

แต่ตามประสบการณ์ในสนามรบที่หมิงอ๋องสั่งสมมาตลอดชีวิต แม้พลาธิการจะมีประสิทธิภาพเพียงใดก็มีขีดจำกัด โดยปกติการรบของกองทัพใหญ่ร้อยวัน หากพลาธิการสามารถส่งเสบียงไปถึงแนวหน้าได้ก็ถือว่าผ่านเกณฑ์แล้ว

หากไม่คำนึงถึงต้นทุน การส่งเสบียงไปถึงแนวหน้าภายในสองเดือนถือว่ารวดเร็วมาก

แต่ฉินเฟิงกลับย่นระยะเวลาการเคลื่อนพลของกองกำลังพลาธิการให้คิดเป็นหลัก ‘วัน’ ได้

ยิ่งไปกว่านั้น… คำว่ากองหน้าทหารช่าง หมิงอ๋องมีชีวิตอยู่มาหลายสิบปีก็เพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก ตั้งแต่เมื่อไรที่แม้แต่พวกกรรมกรก็ยังแบ่งเป็นกองหน้าและกองหลักด้วย?

ไม่เพียงเท่านั้น!

หมิงอ๋องมองสำรวจหลู่หมิงตั้งแต่หัวจรดเท้า ในฐานะช่างฝีมือ อุปกรณ์ของคนผู้นี้ยังดีกว่าทหารส่วนใหญ่เสียอีก

แม้ว่าบนร่างจะสวมเพียงเกราะหน้าอกเพื่อป้องกันลูกธนูลอบโจมตี แต่ที่เอวยังแขวนถุงหลายใบซึ่งบรรจุเสบียงนานาชนิด ส่วนม้าศึกที่ขี่อยู่ก็ยอดเยี่ยม เพียงแค่สวมเกราะก็พร้อมออกรบ ฆ่าศัตรูได้

เจ้าฉินเฟิง เงินที่ใช้ไปกับพวกแรงงานพลาธิการคงมากกว่ากองทหารม้าที่มีคุณภาพหนึ่งกองเสียอีก!

หมิงอ๋องขนหัวลุกซู่ หากไม่ใช่เขามาแนวหน้า แล้วเอาแต่หมกตัวอยู่ในอำเภอเป่ยซีสบาย ๆ ชาตินี้คงไม่มีวันรู้ว่า ฉินเฟิงได้ฝึกฝนกองทัพประเภทต่าง ๆ ในอำเภอเป่ยซีถึงขั้นนี้แล้ว

หมิงอ๋องมองม้าที่อยู่ด้านหลังหลู่หมิงแล้วกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะถามอย่างระมัดระวังว่า

“เจ้าหลู่หมิง บอกข้ามาตามตรง ฉินเฟิงมีม้าทั้งหมดเท่าไรกันแน่?”

หลู่หมิงยิ้มอย่างเก้อเขิน “ท่านอ๋อง เรื่องแบบนี้ท่านถามข้า ข้าจะรู้ได้อย่างไรกัน?”

“ท่านควรไปถามท่านนายอำเภอหลินขอรับ เพราะเรื่องพลาธิการภายในล้วนอยู่ในการดูแลของท่านนายอำเภอหลินทั้งสิ้น ข้าเป็นเพียงแค่บ่าวรับใช้คนหนึ่งเท่านั้น”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน