บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 965

บทที่ 965 ไฟสงครามสงบชั่วคราว

นับตั้งแต่กองทัพศัตรูเริ่มโจมตีเมือง สตรีทั้งหลายก็อาศัยอยู่ในเรือนหลังของศาลาว่าการอำเภอไม่ได้ออกนอกประตูใหญ่แม้แต่ก้าวเดียว

เนื่องจากศาลาว่าการอำเภอตั้งอยู่ใจกลางเมือง แม้แต่ธนูที่มีระยะยิงไกลที่สุดก็คุกคามไม่ถึง การที่สตรีไม่ออกจากประตูใหญ่และไม่ก้าวผ่านประตูที่สอง ไม่ใช่เพราะปัญหาด้านความปลอดภัย แต่เป็นเพราะไม่ต้องการให้ ‘สถานะอันสูงส่ง’ ของตนส่งผลกระทบต่อเหล่าทหาร

แม้ในช่วงเวลานี้ เสิ่นชิงฉือกับหลี่เซียวหลานอยากจะไปเยี่ยมฉินเฟิงที่แนวหน้า แต่สุดท้ายก็อดทนไว้

สงครามครั้งใหญ่เกี่ยวข้องกับความเป็นความตาย สิ่งเดียวที่พวกนางทำได้เพื่อฉินเฟิงก็คือไม่ทำให้เขาเสียสมาธิ

ตอนนี้ฉินเฟิงกลับมาอยู่เคียงข้าง หญิงสาวทั้งสี่คนตื่นเต้นยินดีอย่างยิ่ง รีบออกมาต้อนรับ เสิ่นชิงฉือเดินวนรอบตัวฉินเฟิงสองรอบ พินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดจากหัวจรดเท้า เมื่อแน่ใจว่าฉินเฟิงไม่ได้รับบาดเจ็บจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

“เฟิงเอ๋ย เจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่ ดีแล้ว ช่างดีเหลือเกิน”

เมื่อเห็นท่าทางกังวลของเสิ่นชิงฉือ ฉินเฟิงข่มความเหนื่อยล้า ฝืนยิ้มบาง แล้วกล่าวหยอกล้อว่า “พี่หญิงใหญ่ ท่านเปลี่ยนมาห่วงใยข้าตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

“ข้าจำได้ เมื่อก่อนตอนอยู่เมืองหลวงต้าเหลียง ท่านเย็นชากับข้ามากนัก”

พอได้ยินคำพูดนี้ ความห่วงใยบนใบหน้าของเสิ่นชิงฉือก็หายวับ นางทำหน้าบึ้ง แล้วกล่าวอย่างไม่พอใจว่า “เจ้าคนไร้น้ำใจ ข้าไม่เคยห่วงใยเจ้าตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

“เจ้าเป็นน้องชายของข้า ข้าไม่สนใจเจ้าแล้วจะไปสนใจผู้ใดได้อีก?”

เพื่อให้บรรดาสตรีสบายใจ ฉินเฟิงจงใจหัวเราะเสียงดัง แล้วกล่าวหยอกล้อ “ฮ่า ๆ ตอนนี้สนใจข้า แต่ในอนาคตเมื่อพี่หญิงใหญ่แต่งงาน มีคนให้สนใจแล้ว ท่านก็จะไม่สนใจข้าอีกแล้วใช่หรือไม่?”

“ถึงตอนนั้นเมื่อมีคนรู้ใจอยู่ข้างกาย ข้าที่เป็นเพียงน้องชายก็คงไม่สำคัญแล้ว”

เสิ่นชิงฉือขมวดคิ้ว มองฉินเฟิง สายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ นางไม่เข้าใจว่าทำไมหลังจากฉินเฟิงกลับมาจากแนวหน้าถึงได้เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน จงใจพูดจาเช่นนี้เพื่อกระทบกระเทียบนาง

เสิ่นชิงฉือกลอกตาใส่ แล้วบ่นว่า “เจ้าต้องการจะพูดอะไรกันแน่!”

รับรู้ได้ถึงความโกรธที่แฝงในน้ำเสียงของเสิ่นชิงฉือ ฉินเฟิงรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เขาหัวเราะพลางกล่าวว่า “ข้าหมายความว่า พี่หญิงใหญ่ไม่ใช่สาวน้อยแล้ว หากต่อไปท่านแต่งงานไม่ออกก็แต่งงานกับข้าเสียเถิด เช่นนี้ต่อไปท่านก็จะสามารถเป็นห่วงข้าได้เต็มที่”

เสิ่นชิงฉือพลันแก้มแดงเรื่อ จ้องมองฉินเฟิงอย่างดุดัน “เจ้า… เจ้าพูดเหลวไหลอะไร? ผู้ใดจะแต่งงานไม่ออก!”

ฉินเฟิงกางมือ วิเคราะห์อย่างจริงจัง “พี่หญิงใหญ่ ท่านเป็นพี่หญิงที่อายุมากที่สุดในบรรดาพี่หญิงสี่คน ต้องรู้ว่า ในเมืองหลวงสตรีอายุสิบหกสิบเจ็ดก็ต้องออกเรือนแล้ว หากอายุยี่สิบยังไม่ได้ออกเรือนก็จะถูกนินทา”

“ท่านอายุยี่สิบกว่าแล้ว อายุมาก คนนอกคงไม่กล้ารับท่านเป็นภรรยาแล้ว ทว่าท่านยังสามารถใช้ประโยชน์จากข้าได้นะ”

ฉินเฟิงกล่าวพลางจับมือของเสิ่นชิงฉือมาอย่างหน้าด้าน ๆ

เสิ่นชิงฉือหน้าแดงก่ำ นางสะบัดมือฉินเฟิงออก แล้วถ่มน้ำลายพลางด่าว่า “ถุย เจ้าเด็กไร้ยางอาย! อะไรกันที่ข้าเอาเปรียบเจ้า? พูดราวกับว่าการที่ข้าแต่งงานกับเจ้า เจ้าต้องเสียเปรียบมากมายอย่างไรอย่างนั้น”

“เจ้านี่มัน ช่างวอนหาเรื่องโดนตีเสียจริง!”

เสิ่นชิงฉือง้างมือ ตบลงบนไหล่ของฉินเฟิง ทว่าพอฝ่ามือนางตีลง ฉินเฟิงก็ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

“โอ๊ย! เจ็บ ๆๆ”

ได้ยินเสียงร้องโอดครวญของฉินเฟิง เสิ่นชิงฉือสะดุ้งตกใจ นางรีบเปิดคอเสื้อของฉินเฟิงออก ก็เห็นว่าบนไหล่ของฉินเฟิงมีบาดแผลจากลูกธนูอยู่!

“เฟิงเอ๋อร์ นี่… นี่เกิดอะไรขึ้น!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน