บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 966

บทที่ 966 การประจันหน้าและการด่าทอ

พอฉินเฟิงตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาเที่ยงของวันถัดมา บนเตียงยังคงมีกลิ่นหอมหลงเหลืออยู่เล็กน้อย แต่เสี่ยวเซียงเซียงกับชูเฟิงหายไปตั้งแต่เช้าแล้ว

“น่าเสียดายจริง ๆ ในที่สุดก็มีเวลาว่าง แต่กลับหลับไปเสียได้ ช่างสิ้นเปลืองโอกาสเสียจริง!”

ฉินเฟิงด่าตัวเองว่าไม่เอาไหน พลางลุกนั่งยืดเส้นยืดสาย นอนหลับสบายเหลือเกิน ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาหลายวันหายเป็นปลิดทิ้ง

ฉินเฟิงเอามือไพล่หลังเดินออกจากประตูห้อง เขาก็เห็นว่าลานบ้านว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยของหญิงสาวทั้งสี่คนเลย

“แปลก เช้าแบบนี้ พวกนางหายไปที่ใดกันหมด?” ฉินเฟิงเดินออกไป ผลคือเพิ่งเดินเข้ามายังห้องโถงของศาลาว่าการอำเภอก็เห็นหญิงสาวทั้งสี่คนกำลังชะเง้อไปทางประตู

“พวกเจ้ามายืนเบียดเสียดทำสิ่งใดกันอยู่ตรงนี้?” ฉินเฟิงถามออกไปโดยไม่ทันคิด

หญิงสาวทั้งสี่คนมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา

เสี่ยวเซียงเซียงรีบวิ่งเข้ามาหาฉินเฟิง กอดแขนเขาแน่น แล้วกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “คุณชาย ท่านตื่นแล้ว”

“คิก ๆๆ ท่านรีบมาดูเถิด ข้างนอกกำลังสนุกเชียว ทุกคนกำลังเลือกตัวแทนกันอยู่”

เลือกตัวแทน?

ฉินเฟิงสงสัย เลยเดินออกจากประตูใหญ่ตามเสี่ยวเซียงเซียงมา

ตอนนี้บนถนนมีคนรวมตัวกันอยู่หลายสิบคน ทั้งชาวบ้านในท้องถิ่นและทหารพลาธิการ

ทุกคนกำลังถกเถียงกันจนหน้าแดงหูแดง

“ให้ข้าไปเถิด! ข้าอยู่ในเมืองมานาน เบื่อจนอยากจะบ้า พอดีมีโอกาสได้ออกไปยืดเส้นยืดสายสักหน่อย”

“พวกเจ้าชาวบ้านอย่ามายุ่งวุ่นวายเลย!” ทหารเป่ยซีคนหนึ่งยืนเท้าสะเอวพลางตะโกนอย่างเย่อหยิ่ง

ชาวบ้านรอบ ๆ ไม่พอใจ แย่งกันโต้เถียงดุเดือด

“ทำไมเป็นเช่นนี้ได้?”

“ฮ่า ๆ ท่านหนิงเชียนฮู่บอกว่า ผู้ใดสามารถด่าจนแม่ทัพนอกเมืองถอยไปได้จะได้รับเงินยี่สิบตำลึง นับเป็นโอกาสดีที่ตกลงมาจากสวรรค์ทีเดียว”

“พูดถึงเรื่องการด่าคน ในเมืองฉางสุ่ยนี้ ข้าขอยกให้ตัวเองเป็นอันดับสอง และไม่มีผู้ใดกล้าอ้างตัวเป็นที่หนึ่งแล้ว”

“ผู้ใดก็ด่าบรรพบุรุษเป็นทั้งนั้น สิ่งสำคัญคือ เจ้าต้องด่าให้ถูกจุดอ่อนของอีกฝ่ายต่างหาก”

“ฮ่า ๆๆ เพียงแค่ด่าคำหยาบไม่กี่คำก็สามารถหาเงินได้ยี่สิบตำลึง ใต้หล้านี้ยังมีเรื่องดี ๆ แบบนี้ด้วยหรือ?”

เมื่อได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คน ฉินเฟิงสนใจขึ้นมา โดยไม่ต้องคิดก็รู้ ศัตรูเห็นว่าการโจมตีเมืองไม่เป็นผลจึงเปลี่ยนจากการโจมตีหนักมาเป็นการล้อมเมืองแทน และเริ่มใช้กลยุทธ์รบกวนข้าศึก และหนึ่งในการรบกวนข้าศึกคงเป็นการด่ากระมัง

หนิงหู่เถียงไม่เก่ง เขาคงถูกด่าจนไม่กล้าเงยหน้า ถึงได้ต้องมาจ้างคนให้ออกไปด่าศัตรุกลับ

ฉินเฟิงชอบสอดรู้สอดเห็น เรื่องแบบนี้จะขาดเขาได้อย่างไร แต่เมื่อรู้สึกถึงสายตาไม่เป็นมิตรของเสิ่นชิงฉือกับหลี่เซียวหลาน เขาก็ไม่กล้าไปอย่างโจ่งแจ้ง ได้แต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ แล้วหันหลังเดินไปทางศาลาว่าการอำเภอ

“การด่าทอกันหรือ? ช่างน่าเบื่อ! ข้าจะกลับไปพักผ่อน รักษาบาดแผลแล้ว”

พอเห็นฉินเฟิงเชื่อฟัง เสิ่นชิงฉือกับหลี่เซียวหลานสบตากัน ไม่นึกสงสัยอะไร

ผลคือ ฉินเฟิงเพิ่งกลับถึงเรือนหลังก็ปีนกำแพงหนี รีบวิ่งไปยังกำแพงเมือง กำลังเตรียมปีนขึ้นไป แต่ถูกองครักษ์ค่ายเทียนจีหลายคนขวางไว้เสียก่อน ไม่ยอมให้เขาขึ้นไปได้ไม่ว่าอย่างไร

องครักษ์ค่ายเทียนจีคนหนึ่งพูดเสียงสั่นเครือ “ท่านโหวฉิน ท่านอย่าขึ้นไปเลย หากมีศัตรูฉวยโอกาสโจมตีโดยไม่คาดคิด แล้วท่านเกิดได้รับบาดเจ็บอีก พวกข้าคงรับผิดชอบไม่ไหว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน