บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 969

บทที่ 969 หัวแข็งไม่อ่อนข้อ

เหล่าขุนนางไม่มีผู้ใดกล่าววาจา ทุกคนต่างรอคอยท่าทีของฮ่องเต้ต้าเหลียง

ฮ่องเต้ต้าเหลียงส่งสัญญาณเตือนเฉินเจิ้งหลายครั้งแล้วว่า อย่าได้ตั้งตนเป็นศัตรูกับฉินเฟิง แต่เฉินเจิ้งกลับดื้อดึงไม่สนใจ ฮ่องเต้ต้าเหลียงจึงไม่มีทางเลือก ได้แต่ตอบกลับอย่างเย็นชาว่า “เจิ้นรู้แล้ว”

ในฐานะขุนนางเก่าแก่เฉินเจิ้งจะไม่รู้ถึงพระทัยของฝ่าบาทได้อย่างไร?

คำว่า ‘เจิ้นรู้แล้ว’ นับเป็นท่าทีของฮ่องเต้ต้าเหลียงแล้ว ภายในท้องพระโรง ฮ่องเต้ต้าเหลียงจะไม่ทำให้เฉินเจิ้งลำบากใจ แต่หลังจากเลิกประชุมไปย่อมมีพระราชโองถึงเฉินเจิ้ง อย่างเบาคือลดขั้น หนักที่สุดก็คือปลดออกจากตำแหน่ง

เฉินเจิ้งรู้ดี หากตอนนี้ไม่พูดให้กระจ่าง เกรงว่าเขาคงไม่มีโอกาสได้พูดอีกแล้ว

เมื่อคิดได้แบบนี้ เฉินเจิ้งสูดหายใจลึก เสียงอันทรงพลังกังวานไปทั่วท้องพระโรง

“กระหม่อมไม่ปฏิเสธว่าโหวฉินสร้างคุณูปการใหญ่ต่อบ้านเมืองครั้งแล้วครั้งเล่า หากไม่ใช่เพราะโหวฉินยืนอยู่แนวหน้า แคว้นต้าเหลียงเราย่อมต้องเผชิญกับปัญหาทั้งภายในภายนอก ประชาชนต้องทุกข์ยาก คุณูปการของเขาจะถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์แน่นอน แต่ไม่ใช่ในปัจจุบัน”

“ตระกูลฉินได้รับความกรุณาจากต้าเหลียงมาหลายชั่วอายุคน สมควรวางตัวเป็นขุนนางที่ตรงฉิน จงรักภักดีต่อฝ่าบาท ไม่ใช่ขอแบ่งดินแดนเป็นของตน ทำตามอำเภอใจ หาไม่แล้วต่อไปจะควบคุมผู้คนได้อย่างไร? ข้าขอถาม แคว้นต้าเหลียงแท้จริงแล้วผู้ใดเป็นผู้ปกครองกันแน่ ราชวงศ์หลี่หรือตระกูลฉิน?”

ได้ฟังคำของเฉินเจิ้ง ฮ่องเต้ต้าเหลียงลุกพรวด ตวาดเสียงดัง “เฉินเจิ้ง เจ้าช่างบังอาจนัก!”

“คำพูดเยี่ยงกบฏ เจ้าก็กล้าเอ่ยออกมาได้หรือ?”

“แม้เจิ้นจะโปรดปรานเจ้า แต่ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะทำสิ่งใดตามใจชอบได้!”

เผชิญหน้ากับการตำหนิของฮ่องเต้ต้าเหลียง เฉินเจิ้งไม่เพียงแต่ไม่ยอมถอย กลับโต้แย้งหนักแน่น “กระหม่อมเพียงทุ่มเทชีวิตเพื่อบ้านเมืองและราชวงศ์หลี่ หากฉินเฟิงไม่กลับมาคำนับฮ่องเต้ต้าเหลียง กระหม่อมก็จะเป็นศัตรูกับฉินเฟิงต่อไปอีกวัน”

“วาจาเหล่านี้จำเป็นต้องมีคนเอ่ยออกมา เมื่อขุนนางทั้งหลายเกรงกลัวอิทธิพลของฉินเฟิง ไม่กล้าแสดงความคิดเห็น กระหม่อมจะเป็นผู้กล้า กล่าวในสิ่งที่ขัดต่อทั้งราชสำนักเอง”

“ราชสำนักจำเป็นต้องส่งผู้คุมกองทัพไปยังแนวหน้า หากไม่ทำเช่นนั้น ก็ขาดเหตุผลในการออกศึก ไม่อาจเป็นที่ยอมรับได้”

เฉินเจิ้งไม่ได้กำลังเสนอ แต่กำลังบีบบังคับฮ่องเต้ต้าเหลียงให้แยกตัวออกจากฉินเฟิง

ฮ่องเต้ต้าเหลียงไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน เฉินเจิ้งเป็นผู้นำของกลุ่มขุนนางซื่อตรง แต่เขากลับมาขัดแย้งกับฮ่องเต้ต้าเหลียง ฮ่องเต้ต้าเหลียงทนไม่ไหวอีกต่อไป ออกคำสั่งเสียงหนัก “ทหาร พาตัวเฉินเจิ้งออกไปเดี๋ยวนี้!”

องครักษ์หลวงรีบวิ่งเข้ามา เฉินเจิ้งประสานมือคำนับ ท่าทีไม่ได้ต่ำต้อยหรือยโสเกินควร ก่อนจะค่อย ๆ ถอยออกไป

กระทั่งพ้นท้องพระโรง เฉินเจิ้งสะบัดแขนเสื้อ เหลือบมององครักษ์หลวงด้วยสายตาเย็นชา แล้วตวาดเสียงดุ “พวกเจ้าล้วนเป็นแขนขาของฝ่าบาท เหตุใดไม่รู้วิธีปกป้องเจ้านายตน? หรือว่าพวกเจ้ากลัวองครักษ์ค่ายเทียนจีจนหัวหดไปหมดแล้ว?!”

ได้ยินคำพูดนี้ องครักษ์หลวงก็รีบตอบกลับ น้ำเสียงทุ้มหนัก “ใต้เท้าเฉินสั่งสอนถูกต้องแล้ว หากวันนั้นมาถึงจริง พวกข้าจะต่อสู้กับองครักษ์ของค่ายเทียนจีจนเลือดหยดสุดท้ายแน่นอน ทว่าตอนนี้ พวกข้าเพียงรับคำสั่งจากฝ่าบาท ใต้เท้าเฉินกลับจวนไปพักผ่อนเถิด อย่าได้ทำให้ตนเองไม่สบายเพราะโมโหเลย”

เฉินเจิ้งไม่อยากพูดอะไรอีก สะบัดแขนเสื้อจากไป

ขณะนั้นเอง ขุนนางใหญ่สิบกว่าคนก็ทยอยเดิรออกจากท้องพระโรง ทั้งหมดล้วนเป็นขุนนางผู้ซื่อตรง พวกเขาต้องการแสดงออกด้วยการกระทำว่า พวกเขายืนหยัดเคียงข้างเฉินเจิ้ง หากฮ่องเต้ต้าเหลียงไม่ยอมส่งผู้คุมกองทัพไปยังแนวหน้า พวกเขาก็จะไม่เข้าเฝ้าแล้ว แม้จะถูกลงโทษรุนแรง พวกเขาก็ไม่หวั่นเกรง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน