บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 985

บทที่ 985 บ้านชั่วคราว

ขณะที่กองทัพรบไกลเป่ยซีกำลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับกองพลพญาอินทรี อำเภอฉางสุ่ยก็ได้ต้อนรับแขกผู้สูงศักดิ์

ฉินเฟิงที่กำลังดูแลความเป็นอยู่ของหลี่เซียวหลานในเรือนหลัง จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงตะโกนของหนิงหู่ดังมาจากลานหน้าเรือน

“พี่ฉิน ๆ เจ้าหายไปที่ใด? ออกมาเร็ว ๆ ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”

ได้ยินเสียงของหนิงหู่ ฉินเฟิงหงุดหงิดอยู่บ้าง “เจ้าเสือน้อยนี่ เจ้ามาตะโกนโหวกเหวกอะไรกัน ถ้าทำให้เซียวหลานของข้าตกใจ ข้าจะสั่งสอนเสียให้หลาบจำเชียว!”

หลี่เซียวหลานที่กำลังนอนอยู่บนเตียงได้ยิน แก้มพลันร้อนผ่าว นางเอ่ยเสียงเบา “เฟิงเอ๋อร์ แม้ข้าจะเบื่ออาหารมาหลายวัน แต่แค่หาสาเหตุได้ก็สามารถรักษาได้ ร่างกายข้าไม่เป็นไรแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องอยู่เฝ้าข้าทั้งวันทั้งคืนเช่นนี้”

“ฉางสุ่ยกว้างใหญ่ต้องพึ่งพาเจ้า แต่เจ้ามัวแต่วุ่นวายกับเรื่องชู้สาวจะเป็นแบบอย่างที่ดีได้อย่างไร?”

หลี่เซียวหลานตักเตือน ฉินเฟิงกลับยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “จะกลัวอะไรเล่า? การที่บุรุษดูแลภรรยาเป็นเรื่องที่ถูกต้องตามครรลองฟ้าดิน ดีกว่าพวกอยากจะดูแล แต่ไม่มีโอกาสตั้งเป็นไหน ๆ”

“ตอนนี้ต่อให้ฟ้าถล่มก็ไม่สำคัญเท่าเจ้า”

“ภารกิจของเจ้าตอนนี้คือการพักฟื้นให้ดี ข้าจะต้องเลี้ยงดูปูเสื่อเจ้าให้กินอิ่มนอนอุ่น ตัวขาวอวบอิ่ม”

หลี่เซียวหลานที่มีนิสัยเย็นชามาแต่ไหนแต่ไรหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย ฉินเฟิงไม่ใช่คนชอบพูดคำหวาน แต่คำพูดของเขากลับมีพลังทำลายล้างมากกว่าคำหวานเสียอีก เป็นถ้อยคำที่แทงเข้าไปในหัวใจของคนฟังได้พอเหมาะพอดี

หลี่เซียวหลานฝืนกลั้นความสุขท่วมท้น เสียงอ่อนโยนกล่าวว่า “หากข้ากลายเป็นคนขาวอวบอ้วน เจ้าจะยังต้องการข้าอยู่หรือไม่”

ฉินเฟิงโบกมือ กล่าวหนักแน่นโดยไม่ต้องคิด “อ้วนสิดี!”

“อ้วนแล้วคลอดบุตรง่าย!”

หลี่เซียวหลานยิ่งเขินอาย นางคว้าแขนเสื้อฉินเฟิง แล้วดึงเขาขึ้นมาหา ก่อนจะผลักเขาออกไปข้างนอก “เจ้าอย่ามัวล้อข้าเล่นเลยรีบออกไปเถิด เรื่องสำคัญต้องมาก่อน ต่อไปหากไม่มีเรื่องใหญ่ เจ้าไม่จำเป็นต้องวิ่งมาเรือนหลัง ข้ามีพี่หญิงใหญ่กับพวกเซียงเซียงดูแล เจ้ายังกังวลว่าข้าจะถูกรังแกอีกหรือ?”

“ดอ้ มีเรื่องหนึ่งที่ข้าต้องบอกให้ชัดเจน”

“แม้ว่าตอนนี้ข้าจะตั้งครรภ์แล้ว แต่เด็กหนิวเอ้อร์…”

ไม่ทันที่หลี่เซียวหลานจะกล่าวจบ ฉินเฟิงก็ตบอกรับรองว่า “วางใจเถิด หนิวเอ้อร์ก็คือคนตระกูลฉินเราแล้ว ข้าย่อมจะปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียม”

“แต่ตอนนี้เขายังไม่สามารถให้หนิวเอ้อร์ใช้แซ่ฉิน เรื่องนี้ต้องให้ท่านพ่อท่านแม่ของเราเห็นชอบเสียก่อน”

เด็กคนอื่น ๆ หรือ? ฉินเฟิงยังอยากมีลูกอีกกี่คนกัน?

แล้วท่านพ่อท่านแม่ของพวกเรา…แม้ว่าหลี่เซียวหลานจะปฏิบัติต่อฉินเทียนหู่กับฉินเฉิงซื่อเป็นบิดามารดามาตลอด และเรียกพวกท่านว่าท่านพ่อท่านแม่อยู่เสมอ แต่ไม่รู้ทำไม พอได้ยินฉินเฟิงเรียกว่า ‘ท่านพ่อท่านแม่ของเรา’ ถึงได้เขินอายเช่นนี้

หลี่เซียวหลานคว้าหมอนขึ้นมาปาใส่ฉินเฟิง

ฉินเฟิงกลัวว่าหลี่เซียวหลานจะโกรธจนกระทบลูกน้อย เขาไม่กล้ากล่าวสิ่งใดอีก ได้แต่ยิ้มทะเล้นแล้ววิ่งหนีไป

พอออกมาลานบ้านก็บังเอิญเจอกับเสิ่นชิงฉือ

นับตั้งแต่รู้ว่าหลี่เซียวหลานตั้งครรภ์ หน้าที่ดูแลหนิวเอ้อร์ก็กลายเป็นของเสิ่นชิงฉือ แม้ว่าปกติเสิ่นชิงฉือจะเย่อหยิ่ง แต่ในใจกลับชอบเด็กมาก นางดูแลหนิวเอ้อร์อย่างดี ถึงขนาดที่แม่แท้ ๆ ยังวางใจ ทั้งวันไม่ได้เจอหนิวเอ้อร์ก้ยังสบายใจ เสิ่นชิงฉืออุ้มหนิวเอ้อร์ เหลือบมองฉินเฟิงที่วิ่งเข้ามา ก่อนจะก้าวเข้าห้อง ทว่าฉินเฟิงคว้าแขนนางเอาไว้เสียก่อน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน