บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 997

บทที่ 997 เตะเจ้าตายในทีเดียว

ชาวบ้านรอบ ๆ ตกตะลึง ครู่หนึ่งความหวาดกลัวก็ปรากฏบนใบหน้าของทุกคนแทนที่ความตกใจ

นับตั้งแต่ฉินเฟิงมาถึงเมืองฉางสุ่ย ชาวฉางสุ่ยไม่เพียงแต่ได้ยิน ‘ตำนาน’ มากมายเกี่ยวกับฉินเฟิง แม้แต่ชื่อเสียงของคนรอบข้างฉินเฟิงก็เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง

ถ้าถามว่าหนิงหู่เป็นผู้ใด?

หากเป็นในอดีตชาวบ้านคงได้แต่ส่ายหน้าอย่างเซ่อซ่า ในใจดูถูกว่า คนชื่อหนิงหู่มีมากมายในใต้หล้า ผู้ใดจะรู้ว่าหมายถึงหนิงหู่คนไหน?

แต่ตอนนี้พอกล่าวถึง ‘หนิงหู่’ ชาวบ้านต่างหนาวเหน็บไปถึงกระดูกหลัง ฝ่ามือชุ่มเหงื่อ

ผู้ใดก็รู้ว่าหนิงหู่เป็นกำลังสำคัญรุ่นแรกของฉินเฟิง และเป็นคนสนิทที่สุดในบรรดาคนสนิทของฉินเฟิง ทุกครั้งที่ฉินเฟิงทำการใหญ่จะต้องมีเงาของหนิงหู่อยู่เคียงข้าง ไม่ต้องพูดถึงสถานะสูงส่งที่ไม่อาจโต้แย้ง ความกล้าหาญส่วนตัวของเขาพลิกโฉมความเข้าใจของชาวบ้านที่มีต่อคำว่ากล้าไปแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นการติดตามฉินเฟิงบุกตะลุยแนวรบ หรือนำทัพองครักษ์ค่ายเทียนจีปกป้องภูเขาชิงอวี้อย่างสุดกำลัง ต้านทานการโจมตีของศัตรูนับหมื่น และประสบความสำเร็จ ถอนตัวออกมาได้

เพียงกล่าวถึงเรื่องใดเรื่องหนึ่งก็เพียงพอจะทำให้ชาวบ้านตกตะลึงแล้ว วีรกรรมของเขาราวกับเป็นเทพเจ้า

ไม่มีผู้ใดรู้ว่าหนิงหู่เคยสังหารผู้คนมามากเพียงใด แต่กลิ่นอายแห่งความตายที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของเขาทำให้ชาวบ้านรับรู้ได้ว่า ผู้ใดที่กล้าทำให้หนิงหู่โกรธ จะต้องตายอย่างไร้ที่ฝัง

ไม่ว่าจะเป็นคนตระกูลหวังหรือตระกูลโจวต่างก็หน้าซีดเผือด ขาสั่น ซวนเซถอยหลังไปหลายก้าว

โจวต้าเซิงยิ่งหวาดกลัว เขาสั่นไปทั้งร่าง ยิ่งหนิงหู่ก้าวเข้ามาใกล้ โจวต้าเซิงก็อยากจะหาร่องเล็ก ๆ มุดหนีคมดาบน่าสะพรึงกลัวของหนิงหู่เสียงจริง ๆ

สายตตาเย็นชาของหนิงหู่จับจ้องโจวต้าเซิงที่หน้าซีดราวคนตาย แล้วเขาก็แค่นเสียงเย็นชา “เมื่อครู่เจ้าไม่ได้โอ้อวดหรอกหรือ? ไยตอนนี้หดหัวเสียแล้วเล่า?”

“เจ้าบอกข้ามาสิ เจ้าเป็นใคร? เจ้าเอาความกล้าจากที่ใดถึงได้กล้ามาอาละวาดในเขตของโหวฉิน?!”

เขตของโหวฉิน?

โจวต้าเซิงอยากจะร้องไห้ ทว่าน้ำตาไม่กล้าไหล ที่นี่ไม่ใช่ฉางสุ่ยของพวกเขา ดินแดนของแคว้นเป่ยตี๋หรอกหรือ เมื่อไหร่กันที่กลายเป็นเขตของฉินเฟิง?

แต่พอคิดอีกที ทั้งฉางสุ่ยก็ถูกฉินเฟิงยึดครองไปแล้วจริง ๆ ตอนนี้ฉินเฟิงก็คือราชาจอมเผด็จการของฉางสุ่ย

โจวต้าเซิงก้าวถอยหลังติด ๆ กัน ไม่กล้าตอบโต้แม้แต่น้อย

หนิงหู่จ้องเขม็งด้วยความโกรธ ก่อนจะก้าวเข้าคว้าคอเสื้อของโจวต้าเซิง แล้วกระชากเข้ามาตรงหน้า

โจวต้าเซิงไม่ได้ตัวเล็ก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหนิงหู่ที่กำลังโกรธจัดก็ราวกับเป็นเด็ก ร่างของเขาอ่อนยปวกเปียก ทรุดลงอย่างไร้เรี่ยวแรง เงยหน้ามองหนิงหู่ อ่อนแออย่างยิ่ง

น่าเสียดาย แววตาหนิงหู่ยังตงไร้ความเมตตา “พูดทุกคำที่เจ้าเคยพูดไปก่อนหน้านี้พูดออกมาให้ข้าฟังอีกทีสิ ถ้าขาดไปแม้แต่คำเดียว ข้าจะบิดหัวเจ้าทิ้งเสีย!”

หัวใจโจวต้าเซิงเต้นรัวด้วยความหวาดกลัว เขาจะกล้าพูดซ้ำได้อย่างไร? ดูถูกฉินเฟิงต่อหน้าหนิงหู่ไม่เท่ากับว่าเขาเบื่อชีวิตแล้วหรือ?

เขาฝืนทำใจดีสู้เสือ อ้อนวอนขอความเมตตา “หนิงเชียนฮู่ ก่อนหน้านี้เป็นข้าน้อยที่ปากพล่อยอวดดี ขอเชียนฮู่ละเว้นสักครั้งเถิดขอรับ”

ดวงตาหนิงหู่ลุกเป็นไฟ “เพิ่งจะรู้จักขอความเมตตาตอนนี้หรือ? สายเกินไปแล้ว!”

หนิงหู่ง้างหมัดเตรียมจะอัดโจวต้าเซิงให้ตายคาที่ เตือนผู้คน แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน