บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 110

เบนท์ลีย์สีดำอยู่ออกไปไม่ไกล ซ่อนตัวอยู่ในความมืด ภายใต้ต้นไม้ที่ร่มรื่น มันไม่ได้เป็นที่สังเกต

ที่เบาะหลังอโลร่ากล่าวด้วยความเคารพว่า “ขอบคุณที่ให้ฉันนั่งรถกลับบ้านด้วยนะคะคุณสจ๊วต ฉันไปก่อนนะคะคุณสจ๊วต” ต้องบอกว่าเธอเอื้อมมือไปคว้าที่จับประตู

อโลร่าออกแรงดึงมือจับประตู เธอกำลังจะผลักประตูให้เปิดออก มีมือยื่นออกมาจากมุมหนึ่งกดไปที่หลังมือของเธอแน่น อโลร่าตกใจและหันกลับไปดู

ข้างๆเธอตอนนี้ ใบหน้าที่ดูลึกลับและมีเสน่ห์ของฌอน สจ๊วตถูกปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็น ดวงตาของเขาดูไร้ความปรานีและน่ากลัวขณะที่พวกมันจ้องมอง ... ที่นอกหน้าต่างหรอ?

อโลร่ามองตามสายตาของเขาไปโดยไม่รู้ตัว ดวงตาคู่สวยของอโลร่าเบิกกว้างทันทีกับสิ่งที่เธอเห็น…เจน? นายหนุ่มแห่งตระกูลโซรอส?

ทันทีที่เจน ดันน์เดินออกไปหลังจากเธอเลิกงาน เธอจะเห็นไฮด์ โซรอสขณะที่เธอเงยหน้าขึ้น เจน ดันน์ชินแล้ว ทุกคืนเมื่อเธอเลิกงานและออกจากอีสต์ เอ็มเพอเรอร์เธอจะเห็นใบหน้าที่มีเสน่ห์ของคนนี้และรอยยิ้มร้าย ๆ ของเขา

บางครั้ง เธอก็พบว่าตัวเองงงงวย…เธอไม่รู้ว่านายน้อยคนนี้จะอยู่เคียงข้างเธอไปอีกนานแค่ไหน

"สับ สับ ทำไมคุณช้าจัง” ไฮด์ โซรอสยืนพิงข้างประตูรถมาเซอร์ราติอย่างสง่างาม เมื่อเขาเห็นเจน ดันน์เดินออกมาเขาก็เดินไปข้างหน้าทันที

เขายังคงปรากฏตัวที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์เพื่อจองห้องส่วนตัวกับเธอเป็นครั้งคราว ในบางครั้งเขายังคงลากเจน ดันน์ออกไปเดินเล่นที่ตลาดกลางคืนทานอาหารเย็นและเดินเล่นริมแม่น้ำหวงผู่ เพื่อชมทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเอส ซิตี้

ราวกับว่าพวกเขากำลังออกเดทกันจริงๆ

ไฮด์ โซรอสเดินไปและกางมือทั้งสองข้างออก อย่างมีความสุขพาผู้หญิงที่เคลื่อนไหวช้าเข้ามาในอ้อมแขนของเขา จากนั้นเขาก็ยัดเธอเข้าไปในที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้าของรถของเขาในขณะที่โอบกอดเธอ

ในรถอีกคันรู้สึกราวกับว่ามีพายุที่หนาวเหน็บและรุนแรงกำลังจะพัดเข้ามา ดวงตาฟีนิกซ์ที่แคบและยาวของ ฌอน สจ๊วต จับจ้องไปที่มือของไฮด์ โซรอสด้วยท่าทางที่เย็นชาและน่ากลัว ... ทำไมเธอไม่ผลักเขาออกไปและปล่อยให้ไฮด์ โซรอสกอดเธอได้ตามต้องการ! เขารู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่อยากจะดึงแขนที่น่ารำคาญและบิดเบือนออกจากไหล่ของผู้หญิงคนนั้นอย่างกะทันหัน ขณะนี้ทั้งร่างกายของฌอน สจ๊วตกำลังเปล่งประกายแห่งความเย็นชา

อโลร่าตัวสั่นและแอบมองเจ้านายใหญ่ข้าง ๆ เธออย่างระมัดระวัง เธออยากร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตา…ใครจะรู้สึกผ่อนคลายได้ขณะที่ราวกับว่ามีห้องน้ำแข็งธรรมชาติอยู่ข้าง ๆ?

ในขณะเดียวกันเธอก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มรู้สึกกังวลเกี่ยวกับเจน

เห็นได้ชัดว่านายใหญ่ที่สง่างามและเย็นชาคนนี้ที่อยู่ข้าง ๆ เธอกำลังมองไปที่เจนด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร ไม่เพียง แต่เป็นศัตรู แต่มันยัง ... ดุร้ายและน่ากลัวอีกด้วย

ที่เบาะผู้โดยสารด้านหลังทั้งตัวของชายคนนั้นกำลังปล่อยออร่าที่เย็นยะเยือกออกมา ดวงตาสีดำของเขาถูกขังอยู่นอกหน้าต่างที่ร่างนั้นไม่ไกลเกินไป

ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่

"คุณสจ๊วต?” อโลร่าจ้องมองผู้ชายข้างๆเธออย่างสงสัย ฝ่ามือใหญ่เคลื่อนมือของเธอออกไปจากมือจับประตู ตอนนี้ฝ่ามือของเขาถูกยึดไว้ที่ด้ามจับ

เมื่ออโลร่าเห็นสิ่งนี้หัวใจของเธอก็หล่นวูบ…เรื่องนี้จะไม่จบลงด้วยดีแน่!

ความคิดแวบเข้ามาในใจของเธอ อโลร่าทำเหมือนกับว่าเธอจ้องมองเจนนอกรถอย่างไม่เป็นทางการแล้วพูดว่า “นั้น เจน ดันน์ไม่ใช่เหรอ? ฉันเกือบจะจำเธอไม่ได้ เธอทำงานที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์มาเป็นเวลานานและฉันไม่เคยเห็นเธอยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ผ่อนคลายและมีความสุขเช่นนี้มาก่อน

“ฉันคิดว่าเธอไม่รู้จักวิธียิ้มด้วยซ้ำ นี่ มันไม่เลวเลย อย่างน้อยเธอก็ยังรู้จักวิธียิ้ม นั่นก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่”

อโลร่ายอมรับและหันไปสนใจฌอน สจ๊วต “คุณอาจไม่รู้เรื่องนี้คุณสจ๊วต แต่เมื่อใดก็ตามที่ฉันเห็นเจน ดันน์ก่อนหน้านี้ฉันรู้สึกเหมือนเห็นหุ่นยนต์อัจฉะริยะ”

ชายคนนั้นครุ่นคิดและคลายนิ้วของเขาที่ดึงที่จับประตูออกไปแล้ว มือของเขายังคงจับที่มือจับประตู แต่ตอนนี้เขาดูไม่ได้ตั้งใจที่จะลงจากรถ

“มันไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องเลวร้าย ในตอนนี้รอยยิ้มของเจน ดันน์กลับคืนมาแล้ว อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ดูเหมือนคนมีชีวิตแทนที่จะเป็นคนตายที่รู้วิธีหายใจเท่านั้น”

ไม่ว่าอโลร่าพูดแบบนี้โดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ คำพูดของเธอก็ได้พุ่งไปที่นายใหญ่ข้าง ๆ เธอ

ในตอนนี้เสื้อผ้าด้านหลังของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ…เธอกลัวว่าเจ้านายใหญ่ผู้มีอำนาจทุกอย่างที่อยู่ข้าง ๆ เธอจะรู้ถึงความตั้งใจของเธอ อย่างไรก็ตามเธอได้พยายามอย่างเต็มที่แล้วที่จะหยุดนายใหญ่คนนี้ไม่ให้ติดตามเจน มิฉะนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงโง่ ๆ คนนั้นจะต้องทนทุกข์ทรมานอะไรจากเขาต่อไป

ชายคนนั้นหรี่ตาฟีนิกซ์ของเขาขณะที่เขาจ้องไปที่ชายและหญิงที่อยู่ไม่ไกลด้วยสายตาที่ซับซ้อน ปกติแล้ว สายตาของเขาตกไปที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น เขาตกอยู่ในภวังค์…ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเจน ดันน์ยิ้มแบบสุดใจคือเมื่อไหร่?

ตอนนี้รอยยิ้มของเธอนั้นจริงใจและไม่ได้ดูฝืน เออมันช่าง... น่าดู! และก็ช่าง... ไม่น่ารื่นรมย์ต่อตา!

ข้างหน้าไม่ไกลไฮด์ โซรอสยัด เจน ดันน์ลงบนที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้าแล้วเดินวนไปที่ที่นั่งคนขับมาเซอร์ราติ ค่อย ๆ ออกสู่ถนนอย่างช้าๆ