บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 116

เมื่อเจนออกจากหอพักเธอเห็นชายคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสแล็คยืนอยู่ใต้ต้นไทรต้นเก่าอีกครั้ง

เธอดูค่อนข้างประหลาดใจ "คุณชายโซรอส”

เขาไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าเธอมาระยะหนึ่งแล้ว

วันนี้เขากลับมาโดยที่ไม่มีสัญญาณเตือนใด ๆ มาก่อน

"ไปกันเถอะ. คุณคงจะหิวใช่ไหม?” ชายที่ยืนอยู่ใต้ต้นไทรเดินเข้ามา และเอื้อมมือไปจับมือเธอ เจน ดันน์ พยายามหลบเลี่ยง ไฮด์ โซรอส เงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ความแข็งแกร่งของคุณไม่มีทางเทียบได้กับของผม คุณรู้เรื่องนี้หนิ”

กล่าวอีกนัยหนึ่งเขากำลังเตือนเจนว่าอย่าใช้พลังงานของเธอไปโดยเปล่าประโยชน์

"เข้าข้างไปในรถ ช่วงนี้ผมยุ่งมาก ๆ และไม่ได้ทานซุปก๋วยเตี๋ยวเนื้อของคุณคุณฮาร์เปอร์มาระยะหนึ่งแล้ว ไปทานข้าวด้วยกันนะ”

เจนเงยหน้าขึ้นโดยไม่พูดอะไรสักคำและมองไปที่ ไฮด์ โซรอส จากนั้นเธอก็ยกเท้าขึ้นและเข้าไปข้างในรถ ... 'เฮ้อ ฉันจะคุยกับเขาหลังจากก๋วยเตี๋ยวชามนี้”

ตลอดการเดินทางทั้งสองคนดูหนักใจเล็กน้อย

ไฮด์ โซรอส ดูเหมือนจะกลายเป็นคนเคร่งขรึม นี่เป็นบุคคลที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับความประทับใจที่เจนมีต่อเขาเมื่อก่อน

ตลอดการเดินทางเธอแอบมอง ไฮด์ โซรอส ที่ขับรถอยู่ข้าง ๆ เธอตลอดเวลา

เจนมั่นใจมากขึ้นในการคาดเดาของเธอ…ผิวของ ไฮด์ โซรอส นั้นแย่มาก ภายนอกเขาอาจจะดูสะอาดและสดชื่น แต่ไม่มีทางที่เขาจะปกปิดรอยบวมและรอยคล้ำใต้ตาของเขาได้

ทั้งสองคนลงจากรถ เจนเดินตาม ไฮด์ โซรอส เข้าไปในร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋นตามปกติ

ขณะที่พวกเขาทั้งสองทานอาหารอยู่ โทรศัพท์ของ ไฮด์ โซรอส ไม่เคยที่จะหยุดดัง ข้อความก็เข้ามามากมายด้วยเช่นกัน

ขณะทานก๋วยเตี๋ยวอยู่นั้น เจนกำลังคร่ำครวญอยู่ในใจ ถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องมาจัดการเรื่องต่าง ๆ กับชายหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ เธอ เธอจะจัดการทุกอย่างก่อนที่เขาจะทานก๋วยเตี๋ยวชามนี้เสร็จ

“ไฮด์…” เธอวางตะเกียบลงและกำลังจะพูด

โทรศัพท์ของ ไฮด์ โซรอสที่วางอยู่บนโต๊ะเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง

มันไม่ใช่ข้อความในครั้งนี้ ไฮด์ โซรอส จ้องไปที่โทรศัพท์ และสันคิ้วก็ถูกบีบออกระหว่างคิ้วของเขา เขารับโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นยืน ขณะที่เขาเดินออกไปเขาหันมาพูดกับเจนว่า “เดี๋ยวก่อนนะ ผมต้องรับสายนี้ก่อน” จากนั้นเขาก็รีบออกจากร้านอาหารไปคุยโทรศัพท์

เจนจ้องมองไปข้างนอกประตู ไฮด์ โซรอส ดูเหมือนว่าเขากำลังเสียอารมณ์เมื่อเห็นการเดินไปมาของเขา ร่องรอยของความไม่แน่นอนฉายอยู่ในใจของเธอ เมื่อ ไฮด์ โซรอส กลับมาเจนกระพริบตาของเธอ เธอสามารถตรวจจับความโกรธและความวิตกกังวลได้อย่างชัดเจนในดวงตาของชายหนุ่มคนนี้

คิ้วของเขาขมวดขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนนี้

"คุณชายโซรอสเมื่อเร็ว ๆ นี้มีอะไรเกิดขึ้นหรอคะ?”

ไฮด์ โซรอส ไม่ได้คาดหวังให้เจนซึ่งเป็นคนที่เงียบมาโดยตลอด ที่จะถามคำถามนี้กับเขาอย่างกะทันหัน

เขาเงยหน้าขึ้น “ทำไมคุณถึงถามอย่างนั้น?”

“ฉัน…รู้สึกเหมือนมีบางอย่างรบกวนคุณอยู่ในพักนี้ค่ะ”

เจนรู้สึกเสียใจทันทีที่พูดคำเหล่านั้นออกมา ... เธอไม่อยู่ในฐานะที่จะสนใจว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับ ไฮด์ โซรอส หรือไม่ และเขาจะมีปัญหาหรือไม่ นอกจากนี้เธอพร้อมที่จะจัดการเรื่องของเธอกับเขาในวันนี้ ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไงและเขาจริงใจหรือไม่ที่เขามาสารภาพรักกับเธอ เจนคิดว่าเป็นเรื่องผิดที่เธอจะลากคนบริสุทธิ์มาลงนรกและโคลนตมเช่นเธอไม่ได้

ในทางตรงกันข้าม ไฮด์ โซรอส อยู่เหนือดวงจันทร์ไปแล้วในขณะนี้ เขาจ้องไปที่เจนขณะที่เธอปฏิเสธที่จะพูดมันออกมาอีกครั้ง ความหวานห่อหุ้มหัวใจของเขา…เจนแสดงให้เห็นว่าเธอห่วงใยเขาใช่หรือไม่นะ?

"ผมสบายดี" รอยย่นระหว่างคิ้วของเขาคลายขึ้นเล็กน้อย มีร่องรอยของความอ่อนโยนเข้ามาแทนที่ “มันเกี่ยวกับงานที่บริษัท ไม่ต้องกังวลหรอกเจน ฉันสามารถจัดการเรื่องนี้ได้”

“โอ้…” เนื่องจากมันไม่มีอะไรที่ร้ายแรง คงถึงเวลาที่เธอต้องทำความเข้าใจกับเขาแล้ว

“ที่จริงแล้ววันนี้ ฉันอยากจะเล่าให้คุณฟังเกี่ยวกับ ... ” ‘อดีตของฉัน…’

“ดินแดนกว้างใหญ่…” เสียงเรียกเข้าที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง ทันทีที่เสียงเรียกเข้าดังขึ้น เจนสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงออร่าเย็นยะเยือกที่เปล่งออกมาอย่างรวดเร็วจากร่างกายของชายหนุ่มข้าง ๆ เธอ คนนี้ “ผมจะไปส่งคุณกลับก่อนนะเจน ผมต้องเข้าร่วมการประชุมด่วนที่บริษัท”

ไฮด์ โซรอส รีบเหลือบไปที่หน้าจอแต่ไม่รับสาย เขาปล่อยให้เสียงเรียกเข้าแปลก ๆ แต่มีมนต์ขลังดังก้องไปทั่วร้านก๋วยเตี๋ยวเล็ก ๆ ร้านนี้ จากนั้นเขาก็วางธนบัตรสีแดงไว้ และดึงแขนเจนแล้วรีบไปที่รถทันที

ในรถ ไฮด์ โซรอส จำได้ในที่สุดว่าเจนกำลังจะบอกอะไรบางอย่างกับเขา “โอ้ ใช่ก่อนหน้านี้คุณพยายามจะพูดอะไรหรอ? คุณต้องการบอกอะไรผมนะ?”

“ฉัน…” ‘อยากจะบอกคุณเกี่ยวกับอดีตของฉัน’ ในตอนแรกผู้หญิงที่นั่งเบาะหน้าข้าง ๆ เขากำลังจะพูดอย่างนั้น แต่เธอก็ไม่พูดมันอีกครั้ง หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็คิดว่าเธอไม่ควรพูดมัน เพราะเธอก็คงจะพูดมันในเวลาไม่ช้าก็เร็วอยู่ดี ดังนั้นจึงไม่ต้องรีบร้อนในตอนนี้

อย่างไรก็ตาม ไฮด์ โซรอส ดูเหมือนว่าเขามีปัญหาที่ต้องจัดการ หลังจากครุ่นคิดสักครู่เธอก็จัดเรียงคำที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้นของเธอใหม่ "ไม่มีอะไรสำคัญหรอกค่ะ ฉันสามารถบอกคุณหลังจากที่คุณทำงานเสร็จแล้วได้ค่ะคุณชายโซรอส”

ดวงตาของ ไฮด์ โซรอส ดูนุ่มนวล ... ผู้หญิงคนนี้เริ่มห่วงใยเขาโดยไม่รู้ตัวแล้ว

ไม่ว่า ฌอน สจ๊วต จะมีบทบาทอย่างไรในชีวิตที่ผ่านมาของเธอ และเรื่องราวที่พวกเขาเคยมีอดีตร่วมกัน ไฮด์ โซรอส เชื่อว่าเขาต้องการที่จะอยู่กับผู้หญิงคนนี้ต่อไป ความเป็นเพื่อนที่ยาวนานคือการยอมรับรักที่ดีที่สุด เธอจะคุ้นเคยกับการดำรงอยู่และความเป็นเพื่อนของเขาโดยไม่รู้ตัว ... ด้วยเหตุนี้อดีตก็ยังคงอยู่ในอดีต อดีตของเธอกับ ฌอน สจ๊วต จะเป็นเพียงเรื่องราวในมุมหนึ่งของความทรงจำของเธอ

ถ้าเจนรู้ว่านี่คือสิ่งที่ ไฮด์ โซรอส คิดเธอก็คงไม่สบายใจที่จะบอกเขาเกี่ยวกับอดีตของเธอ

“ไม่กี่วันข้างหน้านี้…ผมจะต้องยุ่งวุ่นวายกว่านี้ เป็นเด็กดีนะเจน ผมจะพยายามมาหาคุณเร็ว ๆ นี้ แต่ก่อนอื่นคุณต้องสัญญากับผมก่อนว่าคุณจะรักษาตัวเองให้ปลอดภัย และไม่ทำร้ายตัวเอง”

ทันใดนั้นหัวใจของเจนก็เต้นเร็วขึ้นครึ่งจังหวะ เธอลดสายตาลงและจ้องมองไปที่มือใหญ่ ๆ ที่จับเธอไว้แน่น เธอรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล…เธอจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร?

อีกคนบอกให้เธอรักษาตัวให้ปลอดภัย และไม่ทำร้ายตัวเอง

เจนเงยหน้าขึ้นและสายตาของเธอจ้องมองไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มข้าง ๆ เธอ คนนี้ เธอรู้สึกมีแรงกระตุ้นอย่างมากในลำคอของเธอที่จะพูดทุกอย่างออกมา และเปิดเผยอดีตของเธอเพื่อที่เขาจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของเธอ และจริง ๆ แล้วเธอเป็นคนแบบไหน…เธออยากจะบอกความจริงกับเขา…เธออยากจะลอกตัวเองออกทีละชั้น ทีละชั้น และเปิดเผยด้านที่น่าเกลียดที่สุดของเธอให้เขาเห็นมัน

ในขณะนี้เธออยู่ในความเร่งด่วนมาก จนรู้สึกอยากจะทำเช่นนั้น

"คุณชายโซรอสฉันชื่อ เจน ดันน์ 'ดันน์' จากจระกูลดันน์!” เธอโพล่งออกมาหลังจากรวบรวมความกล้าทั้งหมดของเธอ เธอหลับตาและตะโกน

ใช่ เธอ "ตะโกน" ในขณะนี้หัวใจของเธอเต้นแรง เธอกลัวว่าถ้าเธอไม่หมดเรี่ยวแรงในการตะโกนคำเหล่านี้ออกไป เธอก็ไม่มีทางจะกล้าทำมันอีก

เธอจงใจเน้นคำว่า ‘ตระกูลดันน์‘ และคำว่าดันน์! เจนกัดฟัน เธอตัดสินใจที่จะพูดออกมาและจะพูดออกไปให้หมด “ฉันเคยไป…”

มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ตามด้วยเสียงของความอบอุ่นก้องอยู่ในหูของเจนว่า “แน่นอนผมรู้ว่าคุณคือ เจน ดันน์ ผมไม่สนใจสิ่งที่คุณเคยทำในอดีต ผมชอบคุณเจน”

เจนลืมตาขึ้นด้วยความสับสน และเห็นรอยยิ้มที่สดใสของเผู้ชายตัวโตและฟันขาว ๆ ของเขาที่เผยให้เห็นแทบจะทุกซี่ นอกเหนือจากแววตาที่ดูเย้ายวนแล้ว ยังมีความอ่อนโยนและความปรารถนาที่เธอไม่สามารถจ้องมองเข้าไป "คุณชายโซรอส…” ตอนนี้เธอสับสนมากยิ่งขึ้น

“คุณออกไปได้แล้ว ผมจะกลับมาหาคุณเมื่อผมทำงานเสร็จแล้ว”