บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 116

เมื่อเจนออกจากหอพักเธอเห็นชายคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสแล็คยืนอยู่ใต้ต้นไทรต้นเก่าอีกครั้ง

เธอดูค่อนข้างประหลาดใจ "คุณชายโซรอส”

เขาไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าเธอมาระยะหนึ่งแล้ว

วันนี้เขากลับมาโดยที่ไม่มีสัญญาณเตือนใด ๆ มาก่อน

"ไปกันเถอะ. คุณคงจะหิวใช่ไหม?” ชายที่ยืนอยู่ใต้ต้นไทรเดินเข้ามา และเอื้อมมือไปจับมือเธอ เจน ดันน์ พยายามหลบเลี่ยง ไฮด์ โซรอส เงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ความแข็งแกร่งของคุณไม่มีทางเทียบได้กับของผม คุณรู้เรื่องนี้หนิ”

กล่าวอีกนัยหนึ่งเขากำลังเตือนเจนว่าอย่าใช้พลังงานของเธอไปโดยเปล่าประโยชน์

"เข้าข้างไปในรถ ช่วงนี้ผมยุ่งมาก ๆ และไม่ได้ทานซุปก๋วยเตี๋ยวเนื้อของคุณคุณฮาร์เปอร์มาระยะหนึ่งแล้ว ไปทานข้าวด้วยกันนะ”

เจนเงยหน้าขึ้นโดยไม่พูดอะไรสักคำและมองไปที่ ไฮด์ โซรอส จากนั้นเธอก็ยกเท้าขึ้นและเข้าไปข้างในรถ ... 'เฮ้อ ฉันจะคุยกับเขาหลังจากก๋วยเตี๋ยวชามนี้”

ตลอดการเดินทางทั้งสองคนดูหนักใจเล็กน้อย

ไฮด์ โซรอส ดูเหมือนจะกลายเป็นคนเคร่งขรึม นี่เป็นบุคคลที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับความประทับใจที่เจนมีต่อเขาเมื่อก่อน

ตลอดการเดินทางเธอแอบมอง ไฮด์ โซรอส ที่ขับรถอยู่ข้าง ๆ เธอตลอดเวลา

เจนมั่นใจมากขึ้นในการคาดเดาของเธอ…ผิวของ ไฮด์ โซรอส นั้นแย่มาก ภายนอกเขาอาจจะดูสะอาดและสดชื่น แต่ไม่มีทางที่เขาจะปกปิดรอยบวมและรอยคล้ำใต้ตาของเขาได้

ทั้งสองคนลงจากรถ เจนเดินตาม ไฮด์ โซรอส เข้าไปในร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋นตามปกติ

ขณะที่พวกเขาทั้งสองทานอาหารอยู่ โทรศัพท์ของ ไฮด์ โซรอส ไม่เคยที่จะหยุดดัง ข้อความก็เข้ามามากมายด้วยเช่นกัน

ขณะทานก๋วยเตี๋ยวอยู่นั้น เจนกำลังคร่ำครวญอยู่ในใจ ถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องมาจัดการเรื่องต่าง ๆ กับชายหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ เธอ เธอจะจัดการทุกอย่างก่อนที่เขาจะทานก๋วยเตี๋ยวชามนี้เสร็จ

“ไฮด์…” เธอวางตะเกียบลงและกำลังจะพูด

โทรศัพท์ของ ไฮด์ โซรอสที่วางอยู่บนโต๊ะเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง

มันไม่ใช่ข้อความในครั้งนี้ ไฮด์ โซรอส จ้องไปที่โทรศัพท์ และสันคิ้วก็ถูกบีบออกระหว่างคิ้วของเขา เขารับโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นยืน ขณะที่เขาเดินออกไปเขาหันมาพูดกับเจนว่า “เดี๋ยวก่อนนะ ผมต้องรับสายนี้ก่อน” จากนั้นเขาก็รีบออกจากร้านอาหารไปคุยโทรศัพท์

เจนจ้องมองไปข้างนอกประตู ไฮด์ โซรอส ดูเหมือนว่าเขากำลังเสียอารมณ์เมื่อเห็นการเดินไปมาของเขา ร่องรอยของความไม่แน่นอนฉายอยู่ในใจของเธอ เมื่อ ไฮด์ โซรอส กลับมาเจนกระพริบตาของเธอ เธอสามารถตรวจจับความโกรธและความวิตกกังวลได้อย่างชัดเจนในดวงตาของชายหนุ่มคนนี้

คิ้วของเขาขมวดขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนนี้

"คุณชายโซรอสเมื่อเร็ว ๆ นี้มีอะไรเกิดขึ้นหรอคะ?”

ไฮด์ โซรอส ไม่ได้คาดหวังให้เจนซึ่งเป็นคนที่เงียบมาโดยตลอด ที่จะถามคำถามนี้กับเขาอย่างกะทันหัน

เขาเงยหน้าขึ้น “ทำไมคุณถึงถามอย่างนั้น?”

“ฉัน…รู้สึกเหมือนมีบางอย่างรบกวนคุณอยู่ในพักนี้ค่ะ”

“ไม่กี่วันข้างหน้านี้…ผมจะต้องยุ่งวุ่นวายกว่านี้ เป็นเด็กดีนะเจน ผมจะพยายามมาหาคุณเร็ว ๆ นี้ แต่ก่อนอื่นคุณต้องสัญญากับผมก่อนว่าคุณจะรักษาตัวเองให้ปลอดภัย และไม่ทำร้ายตัวเอง”

ทันใดนั้นหัวใจของเจนก็เต้นเร็วขึ้นครึ่งจังหวะ เธอลดสายตาลงและจ้องมองไปที่มือใหญ่ ๆ ที่จับเธอไว้แน่น เธอรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล…เธอจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร?

อีกคนบอกให้เธอรักษาตัวให้ปลอดภัย และไม่ทำร้ายตัวเอง

เจนเงยหน้าขึ้นและสายตาของเธอจ้องมองไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มข้าง ๆ เธอ คนนี้ เธอรู้สึกมีแรงกระตุ้นอย่างมากในลำคอของเธอที่จะพูดทุกอย่างออกมา และเปิดเผยอดีตของเธอเพื่อที่เขาจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของเธอ และจริง ๆ แล้วเธอเป็นคนแบบไหน…เธออยากจะบอกความจริงกับเขา…เธออยากจะลอกตัวเองออกทีละชั้น ทีละชั้น และเปิดเผยด้านที่น่าเกลียดที่สุดของเธอให้เขาเห็นมัน

ในขณะนี้เธออยู่ในความเร่งด่วนมาก จนรู้สึกอยากจะทำเช่นนั้น

"คุณชายโซรอสฉันชื่อ เจน ดันน์ 'ดันน์' จากจระกูลดันน์!” เธอโพล่งออกมาหลังจากรวบรวมความกล้าทั้งหมดของเธอ เธอหลับตาและตะโกน

ใช่ เธอ "ตะโกน" ในขณะนี้หัวใจของเธอเต้นแรง เธอกลัวว่าถ้าเธอไม่หมดเรี่ยวแรงในการตะโกนคำเหล่านี้ออกไป เธอก็ไม่มีทางจะกล้าทำมันอีก

เธอจงใจเน้นคำว่า ‘ตระกูลดันน์‘ และคำว่าดันน์! เจนกัดฟัน เธอตัดสินใจที่จะพูดออกมาและจะพูดออกไปให้หมด “ฉันเคยไป…”

มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ตามด้วยเสียงของความอบอุ่นก้องอยู่ในหูของเจนว่า “แน่นอนผมรู้ว่าคุณคือ เจน ดันน์ ผมไม่สนใจสิ่งที่คุณเคยทำในอดีต ผมชอบคุณเจน”

เจนลืมตาขึ้นด้วยความสับสน และเห็นรอยยิ้มที่สดใสของเผู้ชายตัวโตและฟันขาว ๆ ของเขาที่เผยให้เห็นแทบจะทุกซี่ นอกเหนือจากแววตาที่ดูเย้ายวนแล้ว ยังมีความอ่อนโยนและความปรารถนาที่เธอไม่สามารถจ้องมองเข้าไป "คุณชายโซรอส…” ตอนนี้เธอสับสนมากยิ่งขึ้น

“คุณออกไปได้แล้ว ผมจะกลับมาหาคุณเมื่อผมทำงานเสร็จแล้ว”