บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 134

“คุณพึ่งบอกว่าคุณดันน์เรียกชื่อผมตอนที่เธอหลับหรอ?” ถ้าเขาเข้าใจถูกต้อง ‘ลูก้า’ ควรจะหมายถึงเขาใช่ไหม? ซัคมีสีหน้าแปลก ๆ บนใบหน้าของเขาในตอนนี้ ... แค๊ก แค๊กเป็นไปได้ไหมว่าเขามีเสน่ห์อย่างนั้นจริง ๆ? นอกจากตอนที่ไฮด์พาเจนไปพบแล้ว เขายังได้พบกับ เจนเพียงครั้งเดียวจริงๆ

“สจ๊วต เธอพูดคำว่า ‘ลูก้า’จริงเหรอ?” ซัคยังคงทำตัวโง่ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นมากกว่าสิ่งอื่นใด

ก่อนที่เขาจะจบความคิดนั้น คนที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็วางสาย

"เฮลโล? เฮลโล? สจ๊วต คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของฉัน!”

ในอีกด้านหนึ่งฌอนได้วางสายโดยไม่ลังเลใด ๆ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูดว่า "ลูก้า"ในยามหลับ ถ้าเธอไม่ได้พูดถึงซัค ลูคัส…จะเป็นใครได้ล่ะ?

เขางอนิ้วและเคาะโต๊ะประชุมเป็นจังหวะ ทันใดนั้นเขาก็หยุดและโทรหาอูโน่ "ตรวจสอบว่ามีใครที่ชื่อ 'ลูก้า' อยู่ในคุกหรือไม่"

เห็นได้ชัดว่า ในขณะที่ฌอนไม่แน่ใจว่าเจนรู้จักคนที่เรียกว่า "ลูก้า" เมื่อสามปีก่อน แต่ก็ทำให้รู้สึกได้ว่าชื่อที่เธอบ่นในตอนหลับเมื่อสามปีต่อมาอาจมาจากที่เดียวนั่นคือคุกที่เธอเคยอยู่มาสามปี!

เขาหันหลังและกลับเข้าไปในห้องทำงานของเขา

ผู้หญิงบนโซฟาหลับสนิทและไม่มีทีท่าว่าจะตื่น

เขานั่งอยู่หลังโต๊ะของเขา ทำงาน จนกระทั่งเลขาของเขาเดินเข้ามา "คุณ ส…"

ทันทีที่เลขาพูดขึ้นเธอก็เห็นชายที่อยู่หลังโต๊ะทำงานเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากของเขา ทำท่ามาที่เธอเพื่อให้เงียบและมองไปที่โซฟา เลขามองตามสายตาของเขาและเห็นผู้หญิงคนนั้นนอนหลับอยู่บนโซฟาเธอจึงพยักหน้าทันทีเพื่อบ่งบอกว่าเธอเข้าใจ

เธอเดินไปที่โต๊ะทำงานของเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถลบเสียงรองเท้าส้นสูงของเธอกระทบกับพื้นได้อย่างสมบูรณ์ เธอได้รับสายตาเย็นชาอีกครั้งจากโต๊ะทำงาน และเลขาผู้น่าสงสารต้องเดินเขย่งเท้าอย่างเร่งรีบขณะที่หัวใจของเธอเต้นระรัวในอก

มีเพียงผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นที่จะเข้าใจว่าการเขย่งส้นเท้าที่สูงเจ็ดหรือแปดเซนติเมตรนั้นยากเพียงใด มันช่างทรมานจริงๆ!

เธอต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเดินไปที่โต๊ะทำงาน ซึ่งเธอได้วางเอกสารที่เธอนำมาด้วย เธอพูดด้วยเสียงกระซิบเบา ๆ ว่า "คุณสจ๊วตโปรดเซ็นชื่อนี้"

เลขามองดูเจ้านายของเธอวาดลายเซ็นของเขาบนเอกสารด้วยการขีดหนาครั้งเดียว เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกขมขื่นภายในใจเล็กน้อย แน่นอนว่าเจ้านายของเธอทำมันได้ง่าย ๆ ทั้งหมดที่เขาต้องทำคือเซ็นเอกสารในขณะที่เธอต้องผ่านนรกเพื่อนำมันมาที่นี่และผ่านนรกอีกครั้งเพื่อเดินกลับ ... มันเกือบจะเป็นโทษประหารชีวิต

ยังคงเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นสายตาของซีอีโอของเธอแสดงความห่วงใยและนึกถึงคนรอบข้าง เลขาค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นเธอจึงแอบมองที่โซฟา ... และรู้สึกผิดหวังทันที

อี๊ ช่างเป็นเจนที่ธรรมดาอะไรอย่างงี้ ...

ยิ่งมอง เธอก็ยิ่งคุ้นเคยมากขึ้น เมื่อเธอพบใบหน้านั้น เมื่อความสงสัยของเธอถูกกระตุ้น เธอก็มองไปที่หญิงสาวอย่างระมัดระวังมากขึ้น ความคล้ายคลึงกันนั้นโดดเด่นสำหรับเธอมากยิ่งขึ้นในตอนนี้

ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่สามารถระงับความสงสัยได้อีกต่อไป เธอถามว่า "คุณสจ๊วตผู้หญิงคนนั้น ... ดูเหมือนคุณดันน์ในตอนนั้นเลย ใช่เธอหรือเปล่าคะ?"

เป็นเพราะเธอเสียงดังขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจหรือเป็นเพราะห้องเย็นเกินไปกันนะ? ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ผู้หญิงบนโซฟาก็ลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาครั้งแรกสมองของเธอยังคงหลับอยู่ครึ่งหนึ่ง

เธอกระพริบตาเล็กน้อยแล้วมองไปรอบ ๆ ตัวเธอ เมื่อเธอหันหน้าไปรอบ ๆ เพื่อสำรวจสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ทั้งหมด เธอก็เห็นฌอนนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานของเขา ทันใดนั้นเธอก็ตื่นเต็มตา

“มานี่สิเจน ดันน์” ผู้ชายที่อยู่หลังโต๊ะกวักมือเรียกผู้หญิงที่เพิ่งตื่นนอนให้ไปหาเขา

คลื่นลูกน้อยของเขาทำให้เจนตะลึงและเลขาก็ไม่ได้ดีไปกว่านี้…เอ่อ…

“คุณ…ดันน์?” เลขาพูดพร้อมกับอ้าปากค้าง

เมื่อเจนได้พบกับเลขาที่จ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตาจากโต๊ะทำงาน ร่างกายของเธอก็สั่นเล็กน้อย

“คุณคือ…เจนดันน์หรอ?” เลขายังแทบไม่เชื่อ รีบวิ่งขึ้นไปบนโซฟา

ใบหน้าของเจนซีดลง วิธีที่เลขาตรวจสอบเธอด้วยความไม่เชื่อลึก ๆ ทำให้เธอละอายใจในตัวเอง

ลักษณะดังกล่าวดูเหมือนจะย้ำเตือนเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกี่ยวกับความทรมานที่บาดใจที่เธอต้องทนมาตลอดสามปีที่ผ่านมา เธออยากอยู่อย่างมีศักดิ์ศรีและรักตัวเองด้วยเช่นกัน เธออยากมีความภาคภูมิใจและเคารพตัวเองในชีวิตของเธอด้วย...

“เลขา เดวิส” เจนสวมชุดสีขาวและรอยยิ้มที่น่าอึดอัด “ไม่เจอกันนานเลยนะ”

แม้แต่คำทักทายนั้นก็ฟังดูซีดและว่างเปล่า

เลขา เดวิสไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงคนนี้ข้างหน้าเธอเป็นคนเดียวกันกับเจน ดันน์ที่ดุและมั่นใจ!

“คุณ…” กลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร…? เดวิสอยากจะถาม แต่จู่ ๆ เธอก็รู้ว่ามันไม่เหมาะสมเธอจึงกลืนคำพูดของเธอลงไป ชั่วขณะนั้นเธอก็รู้สึกอึดอัดเช่นกัน “ ตอนนี้ฉันต้องกลับไปทำงานก่อน คุณดันน์”

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงหนีออกจากสำนักงาน

เมื่อถึงจุดหนึ่ง ฌอนก็ลุกขึ้นยืนและตอนนี้เขากำลังเดินไปหาเจน เมื่อมองดูเวลาบนนาฬิกาเขาก็พูดว่า “เอาเถอะถึงเวลาแล้ว ไปที่ชั้นล่างทานอาหารกลางวันกับฉัน”

ความคิดที่ถูกทรมานด้วยการจ้องมองแบบเดียวกันตั้งแต่เช้าวันนั้นทำให้เจนไม่มีท่าทีว่าจะออกจากที่ห้องนี้เลย ศีรษะของเธอลดลงเธอพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ฉันไม่หิว”

ฌอนเลิกคิ้วขึ้นครึ่งหนึ่ง "แต่ฉันหิว"

“ฉัน…ไม่อยากกิน ฉัน…ฉันรู้สึกไม่สบายและฉันไม่อยากอาหาร งั้นฉันขอผ่านนะ”

ฌอนรู้ทันทีว่าผู้หญิงคนนั้นพยายามจะหนีอีกครั้งเขาจึงพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “โอ้ คุณรู้สึกไม่สบายเหรอ? ได้เลย งั้นฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาล”

ด้วยคำพูดเหล่านั้น เขาขยับเพื่อดึงโทรศัพท์ออกมาและกดหมายเลข “ตอนนี้คุณอยู่ที่โรงพยาบาลใช่ไหม เอลิออร์?”

ระหว่างคำถามของเขา ทันใดนั้นผู้หญิงบนโซฟาก็เอื้อมมือมาดึงแขนเสื้อของเขา ดวงตาของฌอนฉายแววประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดว่าการโทรหาเอลิออร์จะทำให้เธอกลัวได้ขนาดนี้ เขาไม่ทันตั้งตัวและพบว่าตัวเองล้มลงไปข้างหน้า สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนั้นชัดเจนและชายคนนั้นก็รีบยื่นมืออีกข้างออกเพื่อพยุงตัวขึ้นพิงพนักโซฟาทันทีเพื่อป้องกันไม่ให้อุบัติเหตุเกิดขึ้น

"เฮลโล? เฮลโล?” โทรศัพท์ยังอยู่ที่หูของเขา และเอลิออร์ก็ดูเหมือนงุนงงอยู่อีกด้านหนึ่ง “ใช่ ฉันอยู่ที่ทำงาน ฌอน? คุณยังอยู่ไหม?"

“โอ้ มันก็แค่นี้ อีกสักครู่ ฉันจะ…” ในขณะที่เขาพูดมือเล็ก ๆ ก็จับริมฝีปากของเขา

มีแววประหลาดใจอีกครั้งในดวงตาของฌอน และเขาก็เบี่ยงสายตาของเขาลงไปที่ใบหน้าของผู้หญิงที่อยู่ใต้เขา หลังรอยยิ้งครึ่งหนึ่งบนใบหน้าของเขา เขายกโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้งแล้วใช้นิ้วชี้ไปที่พื้นด้วยนิ้วของเขา กล่าวอีกนัยหนึ่งเขากำลังถามเธอว่าเธออยากไปโรงพยาบาลหรือไปทานอาหารกลางวันที่ชั้นล่างดี

ถ้าเจนสามารถเลือกได้ เธอไม่ต้องการทั้งสองอย่าง

“ฉัน…ถ้าเป็นโทรให้มาส่งล่ะ ได้ไหม?” เธอเสนอที่จะประนีประนอมคำวิงวอนของเธอส่องประกายในดวงตาของเธอ ... เธอไม่ต้องการที่จะทนทุกข์ทรมานกับลักษณะเหล่านั้นอีกต่อไป หลังจากนั้น เธอก็ใช้ชีวิตอยู่ในความมืดมาตลอด แล้วทำไมเขาถึงบังคับให้เธอออกไปกลางแสงสว่าง ในก้าวเดียวหรอ?

ชายคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นโดยไม่พูดอะไร ในขณะเดียวกันเอลิออร์ก็กรีดร้องทางโทรศัพท์ “ฌอน! คุณอยู่กับเจน ดันน์หรอ? ตอนนี้คุณอยู่กับเจนดันน์หรอ?! ...พูดอะไรสักอย่างสิ!"

เอลิออร์ถามอย่างร้อนรน แต่แล้วฌอนก็กดปุ่มด้วยนิ้วโป้งและวางสายโดยไม่พูด

ตู๊ดด ตู๊ดดด ตู๊ดด – เอลิออร์จ้องไปที่โทรศัพท์ในมือของเขา ตาเบิกกว้างและกรามค้าง หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็สบทว่า “แม่งเอ๋ย!”

ฌอนมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ใต้เขา สายตาของเขาขยับลงและลงไปที่มือของเธอที่ปิปากของเขา เจนตามสายตาของเขาและรู้ได้ทันทีว่ามือของเธอยังคงจับใบหน้าของคนอื่นอยู่ เธอจึงพยายามดึงมือออกไปอย่างเร่งรีบ

ทันใดนั้น!

ใครบางคนคว้าข้อมือเธอไว้ เจนมองไปเห็นชายคนนั้นจับมือเธอไว้ ศีรษะสีดำของเขาลดระดับลงเล็กน้อย เช่นเดียวกับที่เขาจูบเบา ๆ บนฝ่ามือของเธอ

ฝ่ามือของเธอรู้สึกเหมือนโดนไฟลวกทันที!