บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 144

ในเวลาเดียวกันที่ชั้น 28 อีสต์ เอ็มเพอเรอร์

ในห้องน้ำในตัวของห้อง หญิงสาวได้อาบน้ำและยืนอยู่หน้ากระจก เธอดูหลงทาง เธอยิ่งหลงทางเมื่อคิดถึงอนาคต เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะเอาคืน สตอร์จ ทรัสต์ นั่นไม่ได้อยู่ในแผนของเธอ มันทำให้ทุกอย่างดูยุ่งเหยิงไปสะหมด

อย่างไรก็ตามเธอไม่เสียใจเลย

แม้ว่าปู่ของเธอจะลำเอียง แต่เขาก็ให้ความสำคัญกับเธอมาก เมื่อสมัยที่เขายังมีชีวิตอยู่ เจนเข้าใจว่ามีความกังวลในความเข้มงวดปลอม ๆ ของปู่ของเธอ

มิฉะนั้นจะไม่มี สตอร์จ ทรัสต์ ในทุกวันนี้ ถ้าคุณปู่กังวลจริง ๆ ว่าเธอจะเป็นภัยคุกคามต่อตระกูลดันน์เขาก็คงทำตามกฎที่ไม่สามารถทำอะไรได้ของเหล่าคนรวยและคนดัง เขาสามารถจัดให้เธอแต่งงานแบบคลุมถุงชน

ก่อนที่เขาจะจากไป ปู่ของเธอได้จับมือเธอไว้และบอกให้เธอดูแล สตอร์จ ทรัสต์ ให้ดี

ตอนนี้ สตอร์จ ทรัสต์ กลับมาอยู่ในความครอบครองของเธออีกครั้ง ในพริบตาเมฆดำที่อยู่เหนือศีรษะของเธอก็หายไป เธอไม่หลงทางอีกต่อไป จริง ๆ แล้วเธอตั้งใจมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ

เธอหลับตาลง เมื่อเธอลืมตาอีกครั้ง เธอก็สามารถมองเห็นการต่อสู้ในดวงตาของเธอเองได้ เธอเดินไปที่ประตูห้องน้ำด้วยความลำบากมาก มีเพียงประตูกั้นระหว่างพวกเขา แต่รู้สึกเหมือนถูกกั้นด้วยสวรรค์และโลก ไม่มีการหันหลังกลับ หลังจากที่เธอเดินออกจากประตูนี้ จริง ๆ แล้วเธอเคยมีทางกลับตั้งแต่เมื่อไหร่?

เธอเอื้อมมือที่สั่นเทา และคว้าลูกบิดประตู เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วผลักมัน ประตูถูกเปิดออก

เธอเงยหน้าขึ้น และมองไปที่หน้าต่างที่ถูกตกแต่งด้วยศิลปะสไตล์ฝรั่งเศส ตามที่คาดไว้ชายคนนั้นกำลังนั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวหนังลูกวัวอย่างเกียจคร้าน เขากำลังอ่านหนังสือเงียบ ๆ ในมุมนั้น

ดูเหมือนว่าเขาชอบอ่านหนังสือเงียบ ๆ บนโซฟาหนังลูกวัวในขณะที่เธออาบน้ำ เธอเป็นหนี้ผู้ชายคนนี้ตลอดชีวิต หากไม่มีความเกลียดชังระหว่างพวกเขา เธออาจเก็บงำความคิดที่ไร้สาระที่มีต่อเขา ดูเหมือนว่าเขากำลังรอเธออย่างเงียบ ๆ ในขณะที่เขานั่งบนโซฟาและอ่านหนังสืออยู่

อย่างไรก็ตาม เจนก็เยาะเย้ยตัวเอง เลิกงี่เง่าเถอะ และเลิกทำตัวไร้เดียงสาเกินไป เธอเคยติดคุกเพราะเขามาแล้ว

เธอรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังตัวสั่นอย่างรุนแรง ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นในคืนนี้

แม้ว่าเธอจะบอกว่าเธอไม่มีอะไรเหลืออยู่แล้ว แต่เธอก็ยังขายตัวของเธอเองให้เขา

“คุณ…คุณชายสจ๊วต” หลังจากลังเลอยู่สักพัก เธอก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ว่า “ฉ-ฉันเสร็จแล้วค่ะ”

‘ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว เพียงแค่พูดสิ่งที่ต้องการ ’

อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถพูดประโยคต่อไปนี้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

‘ถูก! เธอราคาถูกมาก! เจน ดันน์ เธอเคยรู้สึกคลื่นไส้กับความสกปรกและต่ำของตัวเองบ้างหรือเปล่า?

‘คน ๆ นี้ทำลายทุกสิ่งที่เธอมี เขาทิ้งเธอไว้ในโคลนตม และปล่อยให้เธอถูกปกคลุมไปด้วยความสกปรก เขาคือเหตุผลที่เธอตกต่ำ คือเหตุผลที่ทำให้คนอื่น ๆ เกลียดเธอ! อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอกำลังกระดิกหางและขอความเมตตาจากเขา ตอนนี้เธอกำลังคุยกับเขาแบบผู้หญิงราคาถูก ๆ ด้วยซ้ำ

‘น่าขยะแขยง! น่าขยะแขยง! น่าขยะแขยง!

‘เจน ดันน์ ราคาถูกจนน่าสะอิดสะเอียน!’

หญิงสาวบนเตียงกำผ้าห่มแน่นด้วยนิ้วมือ เธอมองผู้ชายบนโซฟาแล้วฝืนยิ้ม เธอฝืนยิ้มให้กับผู้ชายที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาอย่างเกียจคร้าน โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอนั้น ขาวซีดราวกับผี

ชายบนโซฟาเงยหน้าจากหนังสือของเขา สายตาของเขาจ้องมองมาที่ใบหน้าของเธอก่อน จากนั้นมันค่อย ๆ เคลื่อนลงไปที่นิ้วของเธอที่จับผ้าห่มตรงหน้าของเธอแน่น ดวงตาสีเข้มของเขาเดินทางจากข้อนิ้วของเธอที่กลายเป็นสีขาวไปยังเส้นเลือดที่โผล่ออกมาจากด้านหลังมือของเธอ จากนั้นก็เลื่อนขึ้นไปยังใบหน้าของผู้หญิงที่ขาวซีดราวกับผีอีกครั้ง

เขาเหล่ตาสีดำ เจนซึ่งอยู่บนเตียงไม่รู้ว่านั่นเป็นภาพลวงตาหรือไม่ แต่เธอรู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องนี้ลดลง เธอสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัวและกำผ้าห่มแน่น เธอไม่กล้ากระพริบตาเพราะความกังวลใจ เธอจ้องมองไปที่ชายที่ดูอันตรายมากขึ้นเรื่อย ๆ

“คุณ – คุณชายสจ๊วต…”

ในขณะนั้นมีออร่าที่เป็นอันตรายอยู่รอบ ๆ ตัวชายคนนั้น เธอไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร ที่ทำให้ชายคนนี้ขุ่นเคือง เธอพูดกับตัวเองว่า ‘เจนแค่ทนกับมัน มันจะเป็นผ่านไปเร็ว ๆ นี้ เพียงแค่หลับตา

"คุณชายสจ๊วตตอนนี้ฉันสะอาดแล้ว” เธอกล่าวอย่างรวดเร็วเป็นครั้งที่สอง “ไม่ต้องกังวลว่าฉันจะยืมเงินสี่พันล้านจากคุณแล้วจะไม่ให้อะไรตอบแทนคุณเลย ตั้งแต่ฉันสัญญากับคุณฉันมีความสุขมากที่ได้ทำสิ่งนี้”

เธอบีบคำสองสามคำสุดท้ายออกจากฟันที่ขบกันแน่นของเธอ

“มีความสุขมากที่ได้ทำสิ่งนี้หรอ?” ภายใต้แสงไฟมีเสียงของชายคนหนึ่งที่แสดงความโกรธ เขาหัวเราะเบา ๆ “เธอบอกว่า เธอมีความสุขที่สุดที่ได้ทำสิ่งนี้หรือใช่หรือไม่?”

"ใช่ค่ะ!"

ดวงตาสีเข้มของฌอนจ้องไปที่ผู้หญิงบนเตียง สมองของเขาแทบจะระเบิด เมื่อได้ยินเธอพูดคำเหล่านั้นออกมา เขาถูกครอบงำไปด้วยความโกรธที่ไม่รู้จัก มันแทบจะกลืนกินสติของเขาไปจนหมด

“มีความสุขที่สุดที่ได้ทำอย่างนั้นหรือ? มีความสุขที่จะได้ทำอะไร? มีความสุขที่สุดที่ได้ทำมัน…”

เสียงโกรธของชายคนนั้นหยุดลงทันที เขาใกล้จะสูญเสียสติสัมปชัญญะครั้งสุดท้าย ในช่วงสุดท้ายเขาก็สงบลง

ฝ่ามือที่ถือหนังสือเล่มเดิมก็ปิดลงอย่างแรง เมื่อปิดหนังสือก็มีเสียงดังไม่น้อยไปกว่าเสียงที่เกิดจากการทุบอะไรสักอย่าง หนังสือเล่มนั้นปิดลงพร้อมกับมีเสียงอู้อี้ของชายคนนั้น เขาไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้นตาของเขาจ้องไปที่ใบหน้าของผู้หญิงบนเตียงอย่างเคร่งขรึม

นิ้วของเขาสร้างรอยลึกหลายจุดบนหน้าปกของหนังสือที่ห่ออย่างประณีตนั้น

ดวงตาของเขาลึกและซับซ้อนมากขึ้น มันยากขึ้นเรื่อย ๆ สำหรับเธอที่จะเข้าใจสถานการณ์นี้

เขากำลังจ้องมองมาที่เธอ อย่างไรก็ตามเจนไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงกลัวเขามากกว่าเมื่อเทียบกับตอนที่เธอเห็นเขาครั้งแรกหลังจากที่เธอออกจากคุก

ธอดึงผ้าห่มขึ้นอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

ทันใดนั้น ...

ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาลุกขึ้นยืน

เจนนอนขดตัว “คุณ – คุณชายสจ๊วต” เธอเงยหน้าขึ้น แม้แต่ผิวหน้าของเธอก็สั่นสะท้าน อย่างไรก็ตามเธอฝืนยิ้มให้เขา “คุณ – คุณชายสจ๊วต ฉันพร้อมแล้วค่ะ”

ชายคนนั้นเดินไปที่ด้านข้างของเตียง ขายาว ๆ ของเขาก้าวเข้ามาในวิสัยทัศน์ของเธอ

ทันใดนั้น เขาก็ยื่นมือออกมาและโบกมือเรียกเธอ เขาสั่งอย่างนิ่ง ๆ ว่า “มานั่งตรงนี้”

เจนไม่เข้าใจ แต่เธอขยับไปใกล้ ๆ เขาและมองไปที่เขา ในขณะที่เขาก็มองมาที่เธอ ชายคนนั้นหยิบผ้าขนหนูจากชั้นวางใกล้ ๆ และวางไว้บนหัวของเจน ขณะที่เธอเฝ้าดูการกระทำเขาอยู่ หลังจากนั้นเขาก็เริ่มเช็ดผมของเธอให้แห้งหมาด

จากนั้นเขาก็เอาไดร์เป่าผมออกมา และเป่าผมให้กับเธอ

เมื่อผมของเธอแห้งเขาก็พูดว่า “คราวหน้าอย่านอนตอนผมเปียกอีก” น้ำเสียงของชายคนนั้นไม่ได้อ่อนโยน แต่กลับฟังดูเรียบเฉยและไม่มีชีวิตชีวา