บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 157

เขาลากเธอออกจากล็อบบี้และพาไปที่รถ

“ปล่อย ปล่อยฉันนะ! คุณกำลังทำให้ฉันเจ็บ!” ในขณะที่จับด้านหลังของเอวของเธอ หญิงสาวพยายามที่จะหนีออกจากการจับกุมที่แข็งแกร่งของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มไม่สนใจเธอในขณะที่เขายัดเธอเข้าไปในเบาะผู้โดยสารด้านหลังอย่างรุนแรงและปีนขึ้นไปข้างในด้วยตัวเอง ดอสเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในทันทีและรีบไปที่ ที่นั่งคนขับ

ฉากกั้นระหว่างเบาะหน้าและเบาะหลัง เจนตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของฉากกั้นดังขึ้น

เธอไม่รู้ว่าเธอเอาความกล้ามาจากไหน อาจเป็นเพราะเธออยู่ในรถแล้ว และฌอนก็คลายการจับตัวเธอ เธอโยนตัวเองขึ้นไปบนฉากกั้นด้วยความตื่นตระหนก “ดอส ดอส ลดฉากกั้นลง นายจะยกฉากกั้นขึ้นทำไม? เอามันลง…"

ดอสถูกวางในตำแหน่งที่ยากลำบาก เขาหันกลับไปมองผู้หญิงที่รูม่านตาหดตัวลงด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าของเธอเป็นสีขาวซีดอย่างน่ากลัว ใครก็ตามที่ได้เห็นมันจะต้องใจอ่อน อย่างไรก็ตาม...ดอสก็หนักแน่นขึ้นและเหลือบมองอย่างระมัดระวังไปที่ชายที่นั่งผู้โดยสารด้านหลังซึ่งกำลังเปล่งออร่าแห่งความมืดออกมาจากตัวเขาทั้งหมด “แค๊ก แค๊ก…คุณดันน์ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจในเรื่องนี้” กล่าวอีกนัยหนึ่งว่า "คุณกำลังขอร้องคนผิด"

“คุณดันน์โปรดกลับไปที่ ที่นั่งของคุณ คุณจะได้รับบาดเจ็บถ้าฉากกั้นหนีบคุณ…”

ก่อนที่เขาจะจบประโยค ดอสเห็นแขนที่ดึงเธอกลับมา เพียงไม่กี่วินาทีฉากกั้นก็ตัดช่องว่างระหว่างเบาะหน้าและเบาะหลังออกไปโดยสิ้นเชิง

เจนกำลังหายใจไม่ออก เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังจะเผชิญกับอะไร

เธอรู้สึกกลัวจริงๆ กลัวมาก

“ทำไมเธอถึงแอบสมัครบัตรประจำตัวใหม่ลับหลังฉัน?” เสียงทุ้มและต่ำดังขึ้นอย่างช้า ๆในพื้นที่เงียบ ๆ ของรถ มันฟังดูเหมือนดนตรีที่ติดหู แต่เมื่อมันเข้าหูของเจนก็เหมือนกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับการสอบสวนของซาตาน

เธออาจจะบังเอิญตอบคำถามผิด

“ฉัน…ฉันไม่มีบัตรประจำตัวและมันไม่สะดวกอย่างยิ่ง คุณสจ๊วตฉันแน่ใจว่าคุณรู้ว่าหลายสิ่งที่ฉันทำตอนนี้ต้องใช้บัตรประจำตัว” โดยไม่ต้องให้ใครบอกเธอ เธอรู้ดีว่าคำโกหกของเธอฟังดูแย่เพียงใด

เหงื่อเย็นค่อย ๆไหลซึมออกมาจากหน้าผากของเธอ เธอกังวลมากจนจิตใจของเธอว่างเปล่าไปหมด

“ฉันต้องการความจริง”

“ความจริง…นี่คือความจริง…” เธอประหม่าจนแทบจะกัดลิ้นตัวเอง เธอยังคงพยายามปกปิดแม้ว่าจนถึงตอนนี้

"หนึ่ง" เสียงเย็นเยียบดังขึ้นอีกครั้ง

เจนเงยหน้าขึ้นทันทีและมองไปที่ใบหน้าที่ดูดีของผู้ชายตรงหน้าเธอด้วยความไม่เชื่อ

ริมฝีปากของเธอซีดอย่างน่ากลัว พวกมันเปิดและปิด “ฉันไม่ได้โกหกคุณ…”

"สอง"

"จริง ๆ…"

เสี้ยววินาทีต่อมาเธอพยายามที่จะอธิบาย แต่คำพูดนั้นกลับติดอยู่ในลำคอของเธอทันที!

บนใบหน้าของเขา เธอสังเกตเห็นการสายตาที่แข็งกร้าวและเจาะกระดูกจ้องตรงมาที่ใบหน้าของเธอ

“ฉันจริง ๆ…”

น้ำเสียงเย็นชาตัดคำแก้ตัวที่ตะกุกตะกักของเธอออกไป “พูดว่า ‘จริง ๆ’ อีกครั้งแล้วดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ดวงตาสีเข้มคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำค้างแข็ง “นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเธอเจน ดันน์”

ภายใต้สายตาที่เยือกเย็นนี้เธอไม่มีที่ไหนให้หนี!

อย่างไรก็ตาม ใครให้สิทธิ์เขาในการจ้องมองเธอเหมือนเธอทำอะไรผิด?

เธอทำอะไรผิดงั้นหรือ?

เธอทำอะไรผิด?

“ฉันแค่พยายามเอาบัตรประจำตัวของฉันคืน” ท่ามกลางความเงียบเธอค่อย ๆเปิดปากพูด เสียงแหบของเธอบดบังอารมณ์ช็อคในเสียงของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ เธอก้มหน้าด้วยความอับอายและหลับตา ฝืนความเปรี้ยวในดวงตาและความขมขื่นในปากของเธอ… “ฌอน สจ๊วตฉันแค่พยายามเอาบัตรประจำตัวของฉันคืน เพื่อเอาหลักฐานที่พิสูจน์ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่คืน”

“คุณลองมาเจอแบบฉันหรือยัง?”

‘คุณเคยสัมผัสกับความรู้สึกที่น่าสมเพชเมื่อมีเพียงบัตรประจำตัวใบเดียวในโลกใบนี้ที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าคุณเป็นใคร? เมื่อแม้แต่หลักฐานยืนยันตัวตนเพียงชิ้นเดียวนี้ไม่ได้อยู่กับคุณด้วยซ้ำ แล้วนั่นก็ไม่ใช่เรื่องน่าสมเพศอีกต่อไป นั่นคือความไม่ปลอดภัย”

ใช่ เธอไม่ได้ปฏิเสธว่าเธอมีแรงจูงใจอื่น ๆ ในการสมัครบัตรประจำตัวใหม่อีกครั้ง

ถึงกระนั้นนี่ก็คือบัตรประจำตัวของเธอ!

สิทธิขั้นพื้นฐานที่พลเมืองจากทั่วโลกมี ... นั่นคือทั้งหมดที่เธอขอ!