บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 157

เขาลากเธอออกจากล็อบบี้และพาไปที่รถ

“ปล่อย ปล่อยฉันนะ! คุณกำลังทำให้ฉันเจ็บ!” ในขณะที่จับด้านหลังของเอวของเธอ หญิงสาวพยายามที่จะหนีออกจากการจับกุมที่แข็งแกร่งของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มไม่สนใจเธอในขณะที่เขายัดเธอเข้าไปในเบาะผู้โดยสารด้านหลังอย่างรุนแรงและปีนขึ้นไปข้างในด้วยตัวเอง ดอสเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในทันทีและรีบไปที่ ที่นั่งคนขับ

ฉากกั้นระหว่างเบาะหน้าและเบาะหลัง เจนตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของฉากกั้นดังขึ้น

เธอไม่รู้ว่าเธอเอาความกล้ามาจากไหน อาจเป็นเพราะเธออยู่ในรถแล้ว และฌอนก็คลายการจับตัวเธอ เธอโยนตัวเองขึ้นไปบนฉากกั้นด้วยความตื่นตระหนก “ดอส ดอส ลดฉากกั้นลง นายจะยกฉากกั้นขึ้นทำไม? เอามันลง…"

ดอสถูกวางในตำแหน่งที่ยากลำบาก เขาหันกลับไปมองผู้หญิงที่รูม่านตาหดตัวลงด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าของเธอเป็นสีขาวซีดอย่างน่ากลัว ใครก็ตามที่ได้เห็นมันจะต้องใจอ่อน อย่างไรก็ตาม...ดอสก็หนักแน่นขึ้นและเหลือบมองอย่างระมัดระวังไปที่ชายที่นั่งผู้โดยสารด้านหลังซึ่งกำลังเปล่งออร่าแห่งความมืดออกมาจากตัวเขาทั้งหมด “แค๊ก แค๊ก…คุณดันน์ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจในเรื่องนี้” กล่าวอีกนัยหนึ่งว่า "คุณกำลังขอร้องคนผิด"

“คุณดันน์โปรดกลับไปที่ ที่นั่งของคุณ คุณจะได้รับบาดเจ็บถ้าฉากกั้นหนีบคุณ…”

ก่อนที่เขาจะจบประโยค ดอสเห็นแขนที่ดึงเธอกลับมา เพียงไม่กี่วินาทีฉากกั้นก็ตัดช่องว่างระหว่างเบาะหน้าและเบาะหลังออกไปโดยสิ้นเชิง

เจนกำลังหายใจไม่ออก เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังจะเผชิญกับอะไร

เธอรู้สึกกลัวจริงๆ กลัวมาก

“ทำไมเธอถึงแอบสมัครบัตรประจำตัวใหม่ลับหลังฉัน?” เสียงทุ้มและต่ำดังขึ้นอย่างช้า ๆในพื้นที่เงียบ ๆ ของรถ มันฟังดูเหมือนดนตรีที่ติดหู แต่เมื่อมันเข้าหูของเจนก็เหมือนกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับการสอบสวนของซาตาน

เธออาจจะบังเอิญตอบคำถามผิด

“ฉัน…ฉันไม่มีบัตรประจำตัวและมันไม่สะดวกอย่างยิ่ง คุณสจ๊วตฉันแน่ใจว่าคุณรู้ว่าหลายสิ่งที่ฉันทำตอนนี้ต้องใช้บัตรประจำตัว” โดยไม่ต้องให้ใครบอกเธอ เธอรู้ดีว่าคำโกหกของเธอฟังดูแย่เพียงใด

เหงื่อเย็นค่อย ๆไหลซึมออกมาจากหน้าผากของเธอ เธอกังวลมากจนจิตใจของเธอว่างเปล่าไปหมด

“ฉันต้องการความจริง”

“ความจริง…นี่คือความจริง…” เธอประหม่าจนแทบจะกัดลิ้นตัวเอง เธอยังคงพยายามปกปิดแม้ว่าจนถึงตอนนี้

"หนึ่ง" เสียงเย็นเยียบดังขึ้นอีกครั้ง

เจนเงยหน้าขึ้นทันทีและมองไปที่ใบหน้าที่ดูดีของผู้ชายตรงหน้าเธอด้วยความไม่เชื่อ

ริมฝีปากของเธอซีดอย่างน่ากลัว พวกมันเปิดและปิด “ฉันไม่ได้โกหกคุณ…”

"สอง"

"จริง ๆ…"

เสี้ยววินาทีต่อมาเธอพยายามที่จะอธิบาย แต่คำพูดนั้นกลับติดอยู่ในลำคอของเธอทันที!

บนใบหน้าของเขา เธอสังเกตเห็นการสายตาที่แข็งกร้าวและเจาะกระดูกจ้องตรงมาที่ใบหน้าของเธอ

“ฉันจริง ๆ…”

น้ำเสียงเย็นชาตัดคำแก้ตัวที่ตะกุกตะกักของเธอออกไป “พูดว่า ‘จริง ๆ’ อีกครั้งแล้วดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ดวงตาสีเข้มคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำค้างแข็ง “นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเธอเจน ดันน์”

ภายใต้สายตาที่เยือกเย็นนี้เธอไม่มีที่ไหนให้หนี!

อย่างไรก็ตาม ใครให้สิทธิ์เขาในการจ้องมองเธอเหมือนเธอทำอะไรผิด?

เธอทำอะไรผิดงั้นหรือ?

เธอทำอะไรผิด?

“ฉันแค่พยายามเอาบัตรประจำตัวของฉันคืน” ท่ามกลางความเงียบเธอค่อย ๆเปิดปากพูด เสียงแหบของเธอบดบังอารมณ์ช็อคในเสียงของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ เธอก้มหน้าด้วยความอับอายและหลับตา ฝืนความเปรี้ยวในดวงตาและความขมขื่นในปากของเธอ… “ฌอน สจ๊วตฉันแค่พยายามเอาบัตรประจำตัวของฉันคืน เพื่อเอาหลักฐานที่พิสูจน์ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่คืน”

“คุณลองมาเจอแบบฉันหรือยัง?”

‘คุณเคยสัมผัสกับความรู้สึกที่น่าสมเพชเมื่อมีเพียงบัตรประจำตัวใบเดียวในโลกใบนี้ที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าคุณเป็นใคร? เมื่อแม้แต่หลักฐานยืนยันตัวตนเพียงชิ้นเดียวนี้ไม่ได้อยู่กับคุณด้วยซ้ำ แล้วนั่นก็ไม่ใช่เรื่องน่าสมเพศอีกต่อไป นั่นคือความไม่ปลอดภัย”

ใช่ เธอไม่ได้ปฏิเสธว่าเธอมีแรงจูงใจอื่น ๆ ในการสมัครบัตรประจำตัวใหม่อีกครั้ง

ถึงกระนั้นนี่ก็คือบัตรประจำตัวของเธอ!

สิทธิขั้นพื้นฐานที่พลเมืองจากทั่วโลกมี ... นั่นคือทั้งหมดที่เธอขอ!

เห็นแก่ตัวเกินไปที่จะขอหรอ?

เธอทำอะไรผิดหรือเปล่า?

ทันใดนั้นพลังอันทรงพลังก็กระชากเธอขณะที่เธอชนเข้ากับแขนของชายคนนั้น หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็มีอาการปวดกรามอย่างแรงขณะที่เธอถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น ก่อนที่เธอจะตอบสนอง ร่างที่มืดมนก้มลงมาที่เธอขณะที่ความรู้สึกที่ลุกโชนบนริมฝีปากของเธอ ทำให้เธอรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

“อืม!”

มันไม่มีประโยชน์ที่จะดิ้นรน

มันไร้ประโยชน์ที่จะต่อต้าน

เธอพยายามตะลุมบอน แต่ถูกจับด้วยมือที่แข็งแกร่งของเขา

เธอกัดอย่างรุนแรงเพื่อเขาจะได้ลิ้มรสความเจ็บปวด

แต่น่าเสียดายที่เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ แต่ ได้ยินเสียงร้าวดังมาจากกรามของเธอ สิ่งที่ตามมาหลังจากเสียงเสียดสีของกระดูกคือความเจ็บปวดที่พุ่งผ่านกรามของเธอ ความเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่ามีดผ่าตัดที่ผ่าหลังเอวของเธอในตอนนั้น!

เธออ้าปากค้างอย่างสิ้นหวัง ความเจ็บปวดแล่นผ่านกระดูกของเธอและแผ่ซ่านไปทั่วแขนขาไปจนถึงกระดูกทุกชิ้นในร่างกายของเธอ... เธอลืมตาขึ้นและเห็นผู้ชายคนนี้จูบเธออย่างรักใคร่... หัวใจของเธอค่อย ๆเย็นลง แม้แต่เลือดของเธอก็แทบจะแข็งตัว…เขาทำได้อย่างไร?

เขาจูบเธออย่างรักใคร่ในขณะที่เคลื่อนกรามของเธอในเวลาเดียวกันได้อย่างไร?

ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเขาดวงตานกฟีนิกซ์ที่ยาวและแคบที่ปิดสนิท คิ้วสีดำหนาและตรง ที่ค่อย ๆวาดเข้าหากัน…เขาหมกมุ่นกับการจูบเธอมาก…ดวงตาของเจนยังคงเปิดอยู่ เธอจ้องมองใบหน้าตรงหน้าเธอขณะที่เขาจูบเธออย่างตั้งใจ น้ำตาที่เหมือนคริสตัลสองสายไหลลงใบหน้าของเธอ

โอ้ ใช่ ชายคนนี้ชอบใช้อำนาจมาโดยตลอด เขาเคยยอมรับการปฏิเสธบ้างหรือไม่? เธอจะลืมทุกอย่างเกี่ยวกับความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลงนี้ได้อย่างไร?

คุณโง่แค่ไหนกัน เจน ดันน์

ดูสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ เธอคือคนที่ทุกข์ทรมาน

อย่างไรก็ตาม เขาจัดการทำร้ายเธอในขณะที่จูบเธออย่างตั้งใจในเวลาเดียวกันได้อย่างไรกัน?

เขาทำได้อย่างไร?!

เมื่อกรามของเธอเคลื่อน เธอก็กลายเป็นหุ่นเชิดทันทีเมื่อเธอปล่อยให้เขาทำตามที่เขาต้องการ

นี่เป็นเพียงการทรมานทางร่างกายและจิตใจ!

น้ำตาของเธอไหลซึมลงบนริมฝีปากของเธอ เธอได้ลิ้มรสความเค็มของน้ำตาของเธอ ถ้าเธอได้ลิ้มรสเขาก็สามารถลิ้มรสได้เช่นกัน อย่างไรก็ตามชายคนนี้ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

เธอหลับตาไม่ยอมหลั่งน้ำตาอีก... หลังจากสามปีชายคนนี้สอนเธออีกครั้งว่าน้ำตาของเธอไม่มีค่าสำหรับเขา!

จูบนี้ทรมานทั้งกายและใจสำหรับเจน

สำหรับฌอน มันไม่ใช่การขัดแย้งภายในสำหรับเขาเช่นกันหรือ?

เมื่อเขารู้ว่าเธอสมัครบัตรประจำตัวใหม่อีกครั้งเขาก็บ้าดีเดือด!

เธอกำลังวางแผนจะทำอะไรโดยสมัครบัตรประจำตัวใหม่ลับหลังเขาแบบนั้น?

แรงจูงใจของเธอชัดแจ้งในตัวของมัน!

อย่างไรก็ตาม…มันสายเกินไป ตอนนี้สายเกินไปแล้ว!

‘ฉันขอโทษเจน ฉัน…ฉันตกหลุมรักเธอแล้ว

‘ฉันขอโทษ…ฉันไม่สามารถปล่อยให้เธอเป็นอิสระได้อีกต่อไป

‘ฉันขอโทษ…ที่ทำร้ายเธอ อย่างไรก็ตาม หากฉันสามารถทำให้เธอจำความเจ็บปวดและความกลัวได้ด้วยการทำสิ่งนี้และหากความกลัวและความหวาดกลัวสามารถหยุดเธอไม่ให้คิดว่าจะทิ้งฉันไปอีก ก็แค่กลัวฉันซะ... ฉันขอโทษ ตอนนี้สายเกินไปแล้ว ตอนนี้มันสายเกินไป ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้อีกแล้ว! ’

เมื่อรถมาถึงจุดจอดที่มั่นคงเขาดันกรามของเธอกลับขึ้น ด้วยการกะเทาะอีกครั้ง เขาจัดการมันได้อย่างชำนาญ อย่างไรก็ตาม เจนไม่ต้องการพบกับความเจ็บปวดแบบเดิมอีกแล้ว

“ชู่ อย่าพูด มันจะเจ็บ” เสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยนดังขึ้นในหูของเธอ “ทำตัวดี ๆและเลิกคิดที่จะหนีจากฉันไปซะเจน ดันน์…เธอไม่เคยพูดบ่อย ๆว่าอยากแต่งงานกับฉันเหรอ? ตราบเท่าที่เธอประพฤติตัวดีฉันจะอยู่เคียงข้างเธอไปตลอดชีวิตโอเคไหม?”

รู้สึกราวกับว่ามีลมหนาวกระโชกแรง ผู้หญิงในอ้อมแขนของผู้ชายตัวสั่นไปชั่วขณะ ขนลุกขึ้นบนลำคอของเธอ

ดวงตาที่สว่างของเธอพลุ่งพล่านด้วยความกลัวอย่างรุนแรง…เธอกัดริมฝีปากล่างที่ซีดอย่างน่ากลัวของเธอ ก่อนที่จะกลั้นเสียงกรีดร้องที่แหลมแสบแก้วหูของความหวาดกลัว ที่กำลังรอที่จะไหลออกจากลำคอของเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถควบคุมความหนาวเหน็บที่เพิ่มขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจได้ เธอสั่นสะท้านอย่างแรงในอ้อมแขนของชายคนนั้น!

วันนี้ เมื่อฌอน สจ๊วตรู้ว่าเธอพยายามหนี ในที่สุดเขาก็รู้ว่าเขาตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ในอ้อมแขนของเขา เมื่อเขาตระหนักว่าเขาไม่สามารถจากไปหรือปล่อยไปได้อีกต่อไป…ชายหนุ่มคนนี้ ที่มีจิตใจเรียบง่ายเหมือนเด็กอนุบาลเมื่อกล่าวถึงเรื่องความรักเขาใช้วิธีที่งี่เง่าและผิดที่สุดเพื่อให้ผู้หญิงอยู่ในอ้อมแขนของเขา ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมานอันแสนสาหัสในอนาคต