บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 197

“คุณมันผู้หญิงจอมหลอกลวง! คุณกล้าหัวเราะได้อย่างไร? คุณมันฆาตกร! คุณมันหญิงชั่วร้ายเจ้าเล่ห์!”

เสียงนั้นกรีดร้องด้วยความเดือดดาล “ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ โรซาลีนของฉันก็คงไม่ตายตั้งแต่อายุยังน้อย! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ โรซาลีนก็จะไม่ถูกสัตว์เหล่านั้นทำร้าย! ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ! มันเป็นความผิดของคุณทั้งหมดคุณมันเป็นปีศาจชั่วร้ายตัวน้อย!”

เจนถูกมัดติดกับเก้าอี้ที่ขาหัก เธอมองดูชายชราตะโกนใส่เธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“โรซาลีนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณ โรซาลีนคิดว่าคุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ แล้วคุณล่ะ? คุณทำอะไรลงไป? ฮะ?"

ชายชรากำลังเขย่าเจนคลายความโกรธด้วยการกรีดร้องและทำให้เธออับอาย ดวงตาที่ชราภาพของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เจนปล่อยให้ชายชรากรีดร้องใส่เธอ อย่างไรก็ตามเมื่อชายชราบอกว่าโรซาลีนคิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ เธอก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

“หลายปีก่อนฉันคิดว่าโรซาลีนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันด้วยเช่นกัน” ชายชราจ้องมองผู้หญิงบนเก้าอี้ด้วยความโกรธ เธอกำลังหัวเราะโดยไม่มีเสียง ราวกับว่าหัวใจของเขาถูกย้อมด้วยยาพิษ คราบดำเริ่มกระจายไปทั่ว ...

ผัวะ!

“คุณยังหัวเราะอยู่! คุณกล้าให้แก้มหัวเราะได้ยังไง!”

ใบหน้าของเจนหันไปข้างหนึ่งหลังจากถูกเขาตบ เธอหันคอและพิงพนักเก้าอี้ เธอไม่ได้ขยับ เธอเอนศีรษะพิงพนักเก้าอี้และยังคงอยู่ในท่านี้ แม้มุมริมฝีปากของเธอจะเจ็บหลังจากการตบครั้งนั้นเธอก็ทำราวกับว่าเธอไม่รู้สึกถึงมัน เธออ้าปากและพูดว่า “คุณซัมเมอร์คุณคิดว่าฉันโง่เหรอ? คุณคิดว่าฉันไม่สามารถคิดเกี่ยวกับคดีนั้นได้อย่างชัดเจนในช่วงสามปีที่ฉันถูกจำคุกงั้นหรือ?” เธอค่อย ๆหันศีรษะไปข้างหน้า สายตาของเธอจ้องมองไปที่ใบหน้าชราของชายชราที่บิดเบี้ยวจากความโกรธ

“ใครตีกรอบใคร? ใครคือคนที่มีเจตนาไม่ดี? ใครคือคนที่ไปหาขนสัตว์และตัดกลับบ้าน? ใครคือคนที่ต้องทนทุกข์กับผลของการกระทำของตัวเอง?” เธอถามอย่างช้า ๆอธิบายทุกคำอย่างชัดเจน แม้จะได้รับบาดเจ็บที่มุมปาก แต่เธอก็ยังคงมุ่งมั่นที่จะชี้แจงอย่างชัดเจน

ตราบเท่าที่แต่ละคำได้รับการตีแผ่อย่างชัดเจน หนี้ของเธอกับโรซาลีนก็จะถูกชำระ นี่คือคำร้องเรียนของเธอเกี่ยวกับอาชญากรรมของโรซาลีนในตอนนั้น

เธอจะไม่ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อย่างไร?

เธอมาจากการยืนอยู่บนยอดพีระมิดพร้อมกับทุกสิ่งที่เธอปรารถนาและตกลงไปในโคลนตม

“คุณ…” หัวใจของคุณซัมเมอร์หล่นวูบ หัวใจของเขาเต้นรัวเมื่อมองไปที่คนที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้ มีความสนสัยในดวงตาวัยชราของเขา เธอรู้งั้นหรือ?

ไม่!

เป็นไปไม่ได้!

ถ้าเธอรู้เรื่องนี้ทำไมเธอถึงไม่มาที่คฤหาสน์สจ๊วตหลังจากออกจากคุกล่ะ?

ถ้าเธอรู้ทุกอย่างจริง ๆทำไมเธอถึงไม่ทำอะไรในตอนที่เขาทำเรื่องโหดร้ายลับหลังเธอที่คฤหาสน์สจ๊วต?

เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะรู้!

ถ้าเธอรู้จริงเธอจะไม่สนใจได้อย่างไร? เธอจะไม่พูดอะไรได้อย่างไร?

ราวกับว่าเจนไม่เห็นความตกใจในใบหน้าของชายชรา หรือเป็นเพราะเธอไม่สนใจว่าชายชราคนนี้จะตกใจหรือไม่ เธอไม่สนใจว่าคน ๆ นี้คิดอย่างไร เธอพูดช้า ๆในขณะที่มองไปที่แสงจากหลอดไส้ที่อยู่เหนือศีรษะของเธอ มันเหมือนว่าเธอกำลังระลึกถึง

"คุณซัมเมอร์คุณยังจำวิธีที่โรซาลีนกับฉันจะเล่นในสวนของคฤหาสน์ตอนที่เรายังเด็กได้ไหม? เราจะนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุดในสวนโดยหันหลังพิงกันและกัน แม้ว่าเราจะไม่ได้พูดทั้งวัน แต่เราก็สามารถอยู่ที่นั่นได้ทั้งวันด้วยหนังสือของเรา

“ตอนที่คุณปู่ของฉันยังมีชีวิตอยู่ เขาเข้มงวดกับฉันมาก ฉันต้องเรียนรู้มากกว่าคนที่อายุเท่ากัน ฉันคงต้องเรียนจนถึงกลางดึก ฉันมีเวลาพักค่อนข้างจำกัด แต่เมื่อใดก็ตามที่ฉันมีเวลาว่างฉันจะวิ่งไปที่คฤหาสน์สจ๊วต ฌอนไม่อยากสนใจฉัน ส่วนใหญ่แล้วโรซาลีนคือคนที่มาเล่นกับฉัน”

“ทั้งหมดนี้หมายความว่าอย่างไร?” ใบหน้าของคุณซัมเมอร์เต็มไปด้วยปริศนาและการป้องกัน “คิดว่าตอนนี้มันมีประโยชน์ที่จะใช้เล่นกับอารมณ์งั้นหรือ?”

การจ้องมองของเจนเปลี่ยนจากหลอดไส้เป็นของพ่อบ้านชรา หลังจากมองแสงเป็นเวลานานและมองไปที่พ่อบ้านชราเธอก็ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน อย่างไรก็ตามนี่เป็นความตั้งใจของเจน ใครจะอยากเห็นชายชราที่น่าสมเพชคนนี้ยืนอยู่ที่นี่กัน?