บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 239

"เจ้านาย นามสกุลของคุณไม่ใช่สจ๊วตหรอคะ?" โจโจ้ไล่ตามเธอและถามคำถามอย่างระมัดระวัง "ทำไมพวกเขาถึงเรียกคุณว่า เจน ดันน์ หรอคะ?"

เมื่อถึงประตูห้องของเธอ ผู้หญิงคนนั้นก็หยุดและมองไปที่โจโจ้ มีความกลัวในดวงตาของหญิงสาวตรงหน้าเธอ เธอสังเกตการจ้องมองของหญิงสาวตรงหน้า และตระหนักว่าหญิงสาวได้ละทิ้งความไร้เดียงสาแบบเด็ก ๆ ที่เธอเคยมีก่อนหน้านี้ต่อหน้าของเธอไปแล้ว ในตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัว

“นี่เธอกลัวฉันหรอ โจโจ้?” เจนไม่ตอบคำถาม แต่ถามคำถามกลับไปแทน

ใบหน้าที่ไร้เดียงสาของหญิงสาวตรงหน้าเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับมะเขือเทศ ความลำบากใจบนใบหน้าของเธอเห็นได้ชัดในแวบเดียว “ไม่ค่ะ ไม่ใช่ค่ะ เจ้านาย ฉันจะกลัวคุณได้อย่างไรกัน จริงไหม? คุณเป็นคนที่ดีที่สุดที่นี่เลยนะ เจ้านาย”

มือที่เย็นเฉียบสัมผัสใบหน้าของโจโจ้ หญิงสาวตัวสั่นเทาและยกเปลือกตาขึ้นอย่างระมัดระวังเพื่อจ้องมองเจ้านายของเธอ อย่างไรก็ตามสิ่งที่เธอได้พบคือดวงตาคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก มันดูลึกล้ำและดูสับสนทำอะไรไม่ถูก “เจ้านาย…”

“จนถึงทุกวันนี้ ฉันยังไม่รู้เลยว่าตัวเองชื่ออะไรกันแน่”

“ตอนที่ฉันเกิดมา คุณปู่ของฉันตั้งชื่อฉันว่า เจน ดันน์ เพราะนามสกุลของเขาคือดันน์ และพ่อของฉันก็เช่นกัน ฉันเป็นลูกสาวของตระกูลดันน์ มีชื่อว่า เจน ดันน์

“หลังจากคุณปู่ของฉันท่านจากไป ฉันก็ทำให้ใครบางคนขุ่นเคือง คนที่ฉันไม่ควรทำให้เขาขุ่นเคืองตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาตระกูลดันน์ได้ปฏิเสธบุคคลที่ถูกเรียกว่า เจน ดันน์ คนนี้

“หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ตั้งนามสกุลให้ฉันว่า "สจ๊วต" พวกเขาบอกว่าฉันชื่อ เจน สจ๊วต ตั้งแต่นี้ไป

“ฉันไม่รู้ ว่าตัวเองชื่ออะไร แต่ฉันรู้สึกสบายใจมากขึ้น เมื่อคุณเรียกฉันว่า ‘เจ้านาย’”

เธอใช้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของโจโจ้ “ทำไมคุณถึงร้องไห้หรอ? ขี้แยจังเลยนะ” หลังจากพูดเรื่องนี้ เธอก็เดินเข้าไปในห้องนอนของเธอเอง จากนั้นเธอก็หันกลับมา และโบกมือให้โจโจ้พรางพูดว่า “เข้ามาสิ โจโจ้”

หลังจากนั้นเธอก้ไขตู้เซฟตรงมุมห้อง และหยิบแฟ้มออกมาอย่างระมัดระวัง “เธอเคยวาดฝันเกี่ยวกับอะไรบ้างไหม โจโจ้? นั่งลงสิ"

เมื่อเธอเชิญให้โจโจ้นั่งลง เธอเองก็เดินไปนั่งด้วยเช่นกัน เธอเปิดแฟ้มและกล่าวว่า “วันหนึ่ง ถ้าฉันจากโลกนี้ไป จงเอาสิ่งนี้ไปหาคุณเฟรดเดอริคแห่งบริษัท กฎหมายฮุ่ยเฉิง

“เมมโมรีโฮมสเตย์ สำคัญมาก ๆ สำหรับฉัน มันสำคัญกว่าชีวิตของฉันเองเสียอีก เมื่อฉันไม่อยู่แล้ว เธอจะร้องไห้บ่อย ๆ แบบนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้วนะ เธอจะต้องจัดการโฮมสเตย์นี้แทนฉัน”

ไม่ว่าโจโจ้จะไร้เดียงสาแค่ไหน เธอก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ “เอ่อ…คุณกำลังจะจากไปหรือ เจ้านาย?” ทำไมดูเหมือนกับว่าคุณกำลังจะทำพินัยกรรม?

‘บ้าน่า! นั่นมันเป็นเรื่องไร้สาระ เจ้านายจะต้องมีชีวิตอยู่จนถึงวัยแก่ชรา แน่นอน! ’ โจโจ้นึกในใจ

หญิงสาวลุกขึ้นยืน “ฉันจะพาเธอไปที่ไหนสักแห่ง ตามมาสิ” เธอไม่ได้ให้คำตอบใด ๆ แก่โจโจ้ แต่หยิบแฟ้มแล้วเดินออกไปที่ประตูแทน

“คุณจะไปที่ไหนคะ เจ้านาย?”

ผู้หญิงตรงหน้ากำลังเดินด้วยฝีเท้าที่เร่งรีบ และเซเล็กน้อย โจโจ้บ่น “เจ้านาย ขาของคุณไม่ค่อยดี เดินช้าลง เดินช้าลงหน่อยค่ะ”

เธอเดินตามเจ้านายของเธอไป ในที่สุดโจโจ้ก็ยืนอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งในมุมที่ห่างไกลที่สุดของโฮมสเตย์

“เจ้านาย คุณขอให้เราอยู่ห่าง ๆ จากห้องนี้เสมอไม่ใช่หรือ?”

ผู้หญิงคนนั้นไม่สนใจเธอ เธอบิดกุญแจและประตูก็เปิดออกพร้อมกับเสียงดังเอี๊ยด หลังจากผลักประตูเปิดเข้าไป ก็มีแสงสลัว ๆ เข้ามาภายในห้อง ด้วยการกดสวิตช์ไฟห้องนี้ก็สว่างขึ้นในทันที

โจโจ้พูดพร้อมกับอ้าปากค้าง “ภาพนี้เหมือนของผู้ตาย…”

“อย่ากลัวไปเลย โจโจ้”

“นี่คือลูก้า เธอเป็นผู้หญิงที่ใจดีมาก ๆ เช่นเดียวกับเธอเลย”

ผู้หญิงคนนั้นก้าวไปข้างหน้าเพื่อจุดไฟและเครื่องหอมในขณะที่พูดว่า “ลูก้าเป็นคนจิตใจดีจริง ๆ เธอยอมสละตัวเองเพื่อช่วยฉัน”

“ลูก้าหายใจเฮือกสุดท้าย เมื่อเธอนอนอยู่บนต้นขาของฉันเอง”

“ก่อนที่เธอจะหายใจเฮือกสุดท้าย เธอยังคงบอกฉันเกี่ยวกับการที่เธอโหยหาและความปราถนาของเธอบนโลกใบนี้”

“เธอบอกฉันว่า เธอรักภูมิทัศน์ของเอ๋อไห่ และภูเขามังกรหยกที่ปกคลุมไปด้วยหิมะที่สามารถมองเห็นได้ในระยะไกล ๆ จากริมทะเลสาบเอ๋อไห่”

“เธออยากจะเปิดโฮมสเตย์ที่ริมทะเลสาบเอ๋อไห่นี้ ไม่จำเป็นที่จะต้องใหญ่มาก แต่เธอต้องการความเป็นอิสระจากข้อพิพาททางโลกและอยู่อย่างสันติสงบที่นี่

“เธอจากไปแล้ว เธอจากไปก่อนที่เธอจะตระหนักถึงความฝันของเธอ และยังไม่ได้ทำความฝันของเธอให้เป็นจริงเสียด้วยซ้ำ”

“เธอเสียสละตัวเอง เพื่อช่วยฉัน”

“ความปรารถนาของเธอ ก็คือความปรารถนาของฉันด้วยเช่นกัน”

แม้ว่าภาพของผู้ตายจะดูน่าหวาดกลัวเล็กน้อย แต่ความกลัวของโจโจ้ก็เริ่มจางหายไปทีละน้อย หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างสงบและเชื่องช้า เมื่อโจโจ้มองภาพของหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง ตอนนี้เธอดูใจดีและอบอุ่นมาก

“คุณเป็นเจ้านายที่ยอดเยี่ยม ลูก้าก็เป็นคนที่น่าทึ่งด้วยเช่นกัน”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ผู้หญิงที่อยู่หน้าโต๊ะกระถางธูปก็หยุดชั่วคราวเป็นเวลาสามวินาที คนที่น่าทึ่ง ... เธอหัวเราะเบา ๆ “ลูก้า ผู้หญิงคนนี้บอกว่าคุณเป็นคนที่น่าทึ่ง ฉันเดาว่าโจโจ้จะเป็นคนเดียวที่ใช้คำว่า "น่าทึ่ง" เพื่อยกย่องใครบางคนในปัจจุบัน" มีเพียงเด็กสาวที่บริสุทธิ์ร้เดียงสาและเรียบง่ายอย่างโจโจ้เท่านั้นที่จะใช้คำเช่นนี้

“ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่าคะ เจ้านาย? ลูก้าปกป้องคุณ โดยธรรมชาติแล้วเธอเป็นคนที่น่าทึ่งมาก”

“ไม่หรอก เธอพูดถูกแล้ว” ผู้หญิงคนนั้นทำเครื่องหอมบูชา และใช้มือปัดฝุ่นเบา ๆ เธอหันกลับมามองอย่างอบอุ่น “เธอพูดถูกจริงๆ ถ้าเป็นไปได้นะโจโจ้ ฉันหวังว่าเธอจะไม่มีวันเปลี่ยนความเป็นตัวเองในฐานะคน ๆ หนึ่ง

“ฉันชอบในแบบที่เธอเป็น”

เธอจริงจังกับเรื่องนี้มาก แต่หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเธอดูงงงวย หญิงสาวคิดสักพักแล้วส่ายหัว ... ลืมไปจะดีที่สุด ถ้าเธอไม่เข้าใจ

ถ้าโจโจ้รู้ว่าเจนพยายามจะพูดอะไร เจนก็จะกลายเป็นคนที่ต้องเล่าเรื่องในอดีต ... นั่นไม่ดีแน่

เธอหยิบแฟ้มที่เธอวางไว้ก่อนหน้านี้ และส่งให้โจโจ้ “ฉันขอถามเธอหน่อยนะโจโจ้ เธอชอบ เมมโมรีโฮมสเตย์ไหม?”

"ใช่ ฉันชอบที่นี่มาก"

“สมมุติว่าถ้าฉันไม่อยู่ที่ เมมโมรีโฮมสเตย์ เป็นเวลานานสักพัก เธอจะสามารถจัดการโฮมสเตย์นี้ได้ดีหรือไม่?”

“ฉันคุ้นเคยกับขั้นตอนการเช็คอิน และเช็คเอาต์เป็นอย่างดี มีป้าจีนี่อยู่ในโรงอาหารคอยดูแลที่นั่น ป้าจูนทำความสะอาดห้องพัก ส่วนพี่คอร์ทนีย์จัดการดอกไม้และต้นไม้ในสวน ... เดี๋ยวก่อนนะ เจ้านาย วันนี้คุณทำตัวแปลก ๆ จริง ๆ นะ”

“ฟังฉันนะ โจโจ้ ถ้าฉันไม่อยู่อีกต่อไป ให้นำแฟ้มไปให้คุณเฟรดเดอริคที่บริษัท กฎหมายฮุ่ยเฉิง

"คุณเฟรดเดอริคจะแนะนำเธอ ตลอดขั้นตอนการรับมรดกของที่ดินทั้งหมดภายใต้ชื่อของฉัน โฮมสเตย์นี้รวมอยู่ด้วย และโอนความเป็นเจ้าของเป็นชื่อของเธอ”

“แต่โจโจ้ เธอต้องทำบางอย่างให้ฉันหลังจากที่เธอรับมรดกนี้”