บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 263

"จะเป็นอย่างไรหรอ ...?”

จินนี่รู้สึกกลัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของเจน การแสดงออกของผู้หญิงคนนั้นดูแปลกมากจนทำให้เธอตัวสั่น

"ถ้าคุณปู่ยังอยู่" เจนพูดช้า ๆ "คุณจะต้องตาย"

เธอเห็นแววแห่งความสงสัยฉายออกมาจากดวงตาของจินนี่ จากนั้นเธอก็จ้องไปที่จินนี่อย่างใจเย็น เพื่อที่เธอจะอธิบายว่า "อย่าแกล้งโง่หน่อยเลย มันเป็นอย่างที่คุณเข้าใจนั่นแหล่ะ”

“ความชั่วร้ายต่าง ๆ ที่มนุษย์คนหนึ่งจะสามารถสร้างมันขึ้นมาได้ ภัยพิบัติ ภัยธรรมชาติ คุณคิดเอาเองแล้วกัน”

“รวมไปถึงสิ่งที่คุณอาจจะคิดไม่ถึงด้วย”

“อุบัติเหตุทางรถยนต์ ตกจากตึก การจมน้ำเสียชีวิต เจ็บป่วย ไฟไหม้ การลักพาตัว ... ”

"กรี๊ด!" ก่อนที่เจนจะทันได้พูดจบ จินนี่ก็กรีดร้องด้วยความกลัว ราวกับว่าเลือดได้ไหลออกมาจากใบหน้าของเธอจนหมด เธอหน้าซีดพรางเอ่ยขึ้น "พอแล้ว ไม่ต้องพูดอีกแล้ว!" เธอจ้องไปที่เจนอย่างหวาดกลัว จะมีบุคคลที่น่ากลัวเช่นนี้ได้อย่างไรในโลกใบนี้!

เธอสามารถพูดสิ่งเลวร้ายพวกนี้ออกมาได้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

นี่มันคือการ ‘ฆาตกรรม’ ที่เธอกำลังพูดถึงอยู่!

ตามที่คาดคิดไว้ เจนไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน เธอคือฆาตกร!

เธอรู้ว่าลูกสาวของโจเซฟถูกส่งเข้าคุก เหตุผลที่เธอเข้าคุกก็กลายเป็นเรื่องตลกที่เธอเคยเล่าให้เพื่อน ๆ ฟัง ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็หัวเราะออกมา เจนเป็นแค่เรื่องตลกที่พวกเขาแบ่งปันกันขณะนั่งจิบชา

อย่างไรก็ตาม วันนี้เธอเผชิญหน้ากับฆาตกรคนนั้นตัวเป็น ๆ !

เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ที่ได้ตัดสินใจอย่างเร่งรีบในวันนี้

เธอชำเลืองมองเจนอย่างระมัดระวัง ฆาตกรรายนี้กำลังพูดถึง "การฆาตกรรม และการลอบวางเพลิง หรืออื่น ๆ " อย่างใจเย็นจริง ๆ แล้วนั้นจินนี่นั้นกังวลว่าเจนจะนำคำพูดของเธอไปใช้จริง ๆ

จากปลายหางตา เธอเห็นลูกชายของเธอที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ เธอระงับความกลัวในใจ "ฉัน – ฉันไม่สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันตราบใดที่ออกัสตินสามารถกลับไปที่ตระกูลดันน์ได้อย่างถูกต้องตามกฎหมาย และตระกูลดันน์ส์สามารถระบุตัวตนให้เขาเป็นสมาชิกของครอบครัวดันน์ได้"

โจเซฟมีเงิน แต่ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่กับโจเซฟมาตั้งแต่อายุ 20 ปี นั่นเป็นเวลากว่าทศวรรษแล้ว จนถึงวันนี้โจเซฟไม่เคยให้อะไรเธอเลย เมื่อเทียบกับคุณหญิงดันน์ ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว เธอได้รับจากโจเซฟมามากมาย แถมจะมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ตัวเธอกลับเป็นคนที่ไม่มีใครรู้จัก

โดยปกติแล้วในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา เธอเห็นได้ชัดว่าเงินไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดในสังคมไฮโซชนชั้นสูง

โจเซฟน่าสงสารมาก ๆ เงินเป็นสิ่งเดียวที่เขาเหลืออยู่

ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น

ทรัพย์สินเล็กน้อยที่โจเซฟมีจะไปเปรียบเทียบกับองค์กรขนาดใหญ่เช่น ดันน์ กรุ๊ป ได้อย่างไร?

การกลับไปหาครอบครัวดันน์เท่านั้นที่ออกัสตินจะได้มีโอกาส

“โอ้…ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอไม่ควรมาหาฉัน”

คุณควรไปหาคุณหญิงดันน์แทน เธอต้องเป็นคนยอมรับเองว่าต้องการรับขวัญลูกชายของคุณเข้าครอบครัวดันน์หรือไม่

“คุณจินนี่ นามสกุลในบัตรประจำตัวของฉันคือสจ๊วตไม่ใช่ดันน์” เธอพูดจนจบประโยคนั้นอย่างใจเย็น

จินนี่ลังเลที่จะยอมรับคำตอบของเธอ และรู้สึกกังวลที่จะเริ่มพูด เจนเหลือบมองเธอเบา ๆ และตัดบทของเธอ ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา

"พูดถึงไหน?" เธอมองไปที่ ออกัสติน ดันน์

“ตอนนี้ เจสัน ดันน์ เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวอยู่ และต้องการการปลูกถ่ายไขกระดูก ถ้าลูกชายของคุณเป็นลูกชายแท้ ๆ ของโจเซฟ ดันน์ เขาก็ควรจะมีสายเลือดเดียวกันกับ เจสัน ดันน์ ใช่ไหม? ทำไมคุณไม่ไปหาคุณหญิงดันน์แล้วพวกคุณทั้งสามสามารถไปโรงพยาบาลด้วยกัน เพื่อทำการตรวจสอบได้หรือไม่? ถ้าผลออกมาว่ามันตรงกัน ใครจะไปรู้คุณหญิงดันน์อาจจะตอบรับคำขอของคุณก็ได้ "

เธอพูดทั้งหมดออกมาอย่างไม่แยแส แววตาอ้อนวอนบนใบหน้าของจินนี่พลันกลายเป็นความตะลึงงันทันที มีเสียงหึ่ง ๆ ดังอยู่ในหูของเธอ แม้แต่มือของเธอที่จับ ออกัสติน ดันน์ ก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ชาติหน้าตอนบ่าย ๆ เถอะย่ะ เธอไม่คาดคิดว่าเจนจะให้ออกัสตัสทำเช่นนั้น!

“ลูกเห็นไหม ในท้ายที่สุด เธอก็กลับมาที่เมืองเอสไม่ใช่หรอ?”

ทันทีที่จินนี่กลับถึงบ้าน

โจเซฟกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์

"ฉันไปที่คฤหาสน์สจ๊วตมา" จินนี่ไม่ได้วางแผนที่จะบอกโจเซฟ ว่าเธอไปที่คฤหาสน์สจ๊วตในตอนแรก อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอต้องการให้โจเซฟช่วยปลอมรายงานการตรวจสอบของออกัสติน จินนี่กำลังครุ่นคิดถึงวิธีที่จะบอกเขา แต่ในที่สุดเธอก็พูดความจริงออกมา

ขณะที่โจเซฟพลิกดูหน้าหนังสือพิมพ์เขาก็หยุดชั่วครู่ ก่อนที่จะเริ่มพลิกหน้าต่อไป "อ่าหะ.. ไปทำอะไรที่คฤหาสน์สจ๊วตหรอ?"

จินนี่เปลี่ยนใส่ชุดนอนของเธอ เธอดูเซ็กซี่ในแบบฉบับของหญิงสาววัยรุ่น ด้วยร่องรอยความคับแค้นใจบนใบหน้าของเธอ เธอกล่าวว่า "ฉันไปขอร้องลูกสาวคนนั้นของคุณ ให้ช่วยออกัสตินกลับเข้าครอบครัวดันน์อย่างถูกกฎหมาย"

ใบหน้าของโจเซฟเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว อย่างไรก็ตามเสียงของเขานุ่มนวลและเชื่องช้า "อะไรนะ คุณเริ่มดูถูกชายชราคนนี้ และคิดว่าตอนนี้ ฉันไม่มีประโยชน์แล้วหรือ?"

จินนี่รู้จักชายชราคนนี้เป็นอย่างดี เขาอายุมากขึ้นอารมณ์ของเขาก็แปรปรวน

เธอผ่านความทุกข์มากมายมาได้ และคิดว่าถึงเวลาแล้วที่ลูกชายของเธอควรก้าวเข้าสู่ประตูบ้านของครอบครัวดันน์ ในฐานะลูกชายที่ชอบธรรมด้วยกฎหมาย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ไม่อย่างนั้นเธอควรจะทำอย่างไรหรือ ฝากชีวิตไว้กับชายชราหน่ะหรือ? ไม่มีทาง

แม้ว่าเธอจะไม่พอใจ แต่เธอก็ยืนอยู่ข้างหลังโจเซฟด้วยท่าทางอ่อนโยนนวดไหล่ให้เขา อย่างไรก็ตามคำพูดที่เขาพูด ทำให้เธอฟังดูเหมือนว่าเธอทำผิด “คุณก็รู้ว่าฉันไม่ต้องการอะไรเพื่อตัวเองเลย หรือเรียกร้องอะไรเลย แต่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาคุณหญิงดันน์ไปที่โรงเรียนของออกัสติน เพื่อทำให้ออกัสตินอับอายต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นทุกคน

“ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากครอบครัวดันน์ ฉันแค่อยากให้ออกัสตินมีครอบครัวที่ถูกต้องตามกฎหมาย เพื่อที่เขาจะได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้และเที่ยงธรรมในอนาคต "

จินนี่พูดเพื่อประนีประนอม เมื่อเธอพูดคำเหล่านั้นและเหลือบไปมองที่โจเซฟ แน่นอนว่าชายชราคนนี้ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะระเบิดอารมณ์แล้ว จินนี่จึงใช้ท่าไม้ตายของเธอ แขนคู่หนึ่งโอบรอบคอของโจเซฟจากด้านหลัง เธอเอนตัวลงบนไหล่ของโจเซฟพรางทำเสียงออดอ้อน “โอปป้าขา... ”

ท่านี้เป็นท่าอันโปรดปราณของตาเฒ่าโจเซฟ

จินนี่ชายตาดู เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเขาอ่อนลง และเมื่อเห็นว่าเขาใจเย็นลง เธอก็ยิ้มอย่างขยะแขยง ในดวงตาของเธอมีแต่ความเย้ยหยัน…ตาเฒ่าเอ้ยยย!