บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 277

ตอนนี้ห้องเงียบมาก มีเพียงสองคนที่นั่งอยู่บนโซฟา เจนจึงติดต่อแม่บ้าน

แม่บ้านยังมาไม่ถึง เธอกับชายหนุ่มนั่งรออยู่ที่โซฟา ชายหนุ่มนั่งนิ่งเงียบมองตรงมาที่เธอด้วยดวงตาของเขา... เขาจ้องมองเธอมาตลอดเวลากว่าหนึ่งชั่วโมง

อย่างไรก็ตาม ไม่

ไม่ หมายความว่า ไม่

เธอไม่สามารถอ่อนข้อได้

มันจะไม่เป็นไรตราบเท่าที่เธอไม่เห็นสายตาอ้อนวอนของเขา

ไม่สำสำคัญว่าเขาจะทำตัวอย่างไรในตอนนี้ ความเย็นชา และความโหดร้ายของเขาจากอดีตที่ผ่านมาได้ฝังอยู่ในใจของเธอแล้ว

เมื่อมองไปที่ใบหน้าเดียวกัน เจนไม่คิดว่าเธอจะความจำเสื่อมและลืมเรื่องราวในอดีตได้

เธอตัดสินใจที่จะส่งเขาไป เธอแค่ต้องรอให้เอลิออร์พาเขาไป

เธอจะไม่มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้อยู่ในใจ

เมื่อเวลาผ่านไปทีละนิด เธอก็ยกข้อมือของเธอขึ้นเป็นครั้งที่สามแล้ว และเหลือบมองไปที่นาฬิกาของเธอ ข้าง ๆเธอ ดวงตาที่แสบร้อนคู่หนึ่งแทบจะแผดเผาเธอเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เธอเพียงแค่หันหัวของเธอหนีไป ปล่อยให้ชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ เธอเกาะติดเธอด้วยสายตาของเขา

เอลิออร์ยังมาไม่ถึงที่ของเธอ แต่จู่ ๆเสียงของโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นขัดจังหวะบรรยากาศแปลก ๆ ในห้อง

เจนรีบเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของเธอที่อยู่บนโต๊ะน้ำชาแล้วกดปุ่มรับสายอย่างรวดเร็ว

"คุณมาถึงหรือยัง?"

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบ ดูเหมือนเธอจะได้ยินประกาศของสนามบินซึ่งทำให้เธอสงสัยว่าเธอได้ยินผิดหรือเปล่า

ในอีกสายหนึ่ง ด้วยเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบ เสียงของเอลิออร์ก็ดังขึ้น

“ฉันทำไม่ได้”

เจนรู้สึกถึงความเจ็บปวดในหัวใจของเธอ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที “คุณหมายความว่ายังไงที่คุณทำไม่ได้?”

"ฌอนเป็นของคุณในตอนนี้"

เขารีบพูด และกำลังจะวางสายเมื่อเจนตื่นตระหนก "เดี๋ยวก่อน" เธอตะโกนอย่างกะทันหัน "ทำไมเขาถึงเป็นของฉันในตอนนี้? ดอสไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วยเหรอ?"

"ดอสไม่ว่าง"

“แล้วเทรสล่ะ?”

"ไม่ว่างเหมือนกัน"

“แล้วคัวโตร... ”

"คัวโตร ซันโก้และคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ฌอนไม่ว่างทั้งหมดเลย"

เจนหัวเราะด้วยความโกรธ “คุณหมายความว่ายังไง คนที่อยู่รอบตัวเขาไม่มีใครว่างเลยเหรอ?!

เขาพยายามจะทิ้งฌอนไว้กับเธอหรือเปล่า?

ในสายโทรศัพท์ เอลิออร์หยุดไปสามวินาทีก่อนที่จะถามเจนด้วยเสียงเยาะเย้ย

"คุณคงไม่คิดว่าการที่ฌอนโดนยิงที่อิตาลีเป็นเรื่องบังเอิญหรอก ใช่ไหม?"

“คุณ…หมายความว่าอะไร?”

“ดอสได้พาคนอื่น ๆ ไปที่นั่นแล้ว ไม่เพียงแต่พวกเขา แต่ฉัน และเรย์ด้วย เรย์จะยึดป้อมปราการที่ บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม และฉันกำลังมุ่งหน้าไปยังกรุงโรม อิตาลี พร้อมกับดอส และคนอื่น ๆ ในตอนนี้

“ลองคิดดูสิ ทำไมฌอนถึงถูกยิงในเมื่อมีการป้องกันอย่างแน่นหนารอบ ๆตัวเขา?

“คุณโตมากับฌอน คุณเคยเห็นเขาบาดเจ็บมากในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ไหม? "

เจนนิ่งเงียบ แม้ว่าเธอจะไม่อยากยอมรับ แต่หัวใจของเธอก็เห็นด้วยกับคำพูดของเอลิออร์ เธอเหลือบตาไปที่ชายหนุ่มข้าง ๆเธอ เขายังคงไม่ยอมแพ้ และมองเธอด้วยสายตาที่ดูเหมือนว่า 'ฉันจะไม่ไป'

“ มีเบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่อิตาลี ดอสและฉันกำลังมุ่งหน้าไปที่นั่นในตอนนี้

“ถ้าฌอนมีกลับมามีสติ ดอสและฉันก็คงไม่กังวลมากนัก

“เป็นเพราะตอนนี้ฌอนมีจิตใจไม่มั่นคงทำให้พวกเราที่เหลือกังวลมากในตอนนี้ ตอนนี้

เรามีเบาะแสบางอย่าง เราต้องหาว่าคนที่ทำร้ายฌอนคือใคร มิฉะนั้น เราจะไม่มีทางรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร และมันจะเป็นหายนะที่รอวันระเบิดอยู่เสมอ "

เจนมองชายหนุ่มข้าง ๆเธอ ตาของเธอกระพริบตลอดเวลา จากนั้น ในที่สุด เธอก็กัดฟันของเธอแน่น

“นี่เป็นเสื้อผ้าชิ้นเดียวที่คุณมี คุณไม่ต้องการเสื้อผ้าเพิ่มเหรอ?

“คุณอยากจะเดินเท้าเปล่าตลอดเวลาหรือเปล่า?

“หนวดเคราของคุณยาวขึ้น คุณไม่ต้องการมีดโกนเหรอ?

“คุณยังใช้แปรงสีฟันของฉันอยู่หรือเปล่า?

“คุณมีทุกสิ่งเหล่านี้อยู่ที่บ้านบ้างไหม?”

เธอหันหลังเดินออกไป พร้อมกับปิดประตู

ในบ้านหลังนี้ ดวงตาเป็นประกายของชายหนุ่มมองไปที่ประตูที่ปิดอย่างเซอร์ไพรส์

เขาวิ่งไปเปิดประตูแล้ววิ่งตามเธอไป

ที่ลิฟต์เจนกำลังจะเข้าไปเมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำอยู่ข้างหลังเธอ "คุณมาทำอะไรข้างนอกนี่?"

“ก็ผมอยากไปด้วย!” ชายคนนั้นพูดเสียงดัง ดวงตาของเขาชัดเจนและสดใส

บางทีดูเหมือนจะกระทบใจของเจนเมื่อเธอเห็นแววตาไร้เดียงสาของเขา แต่เธอก็กัดฟันแน่น และจ้องไปที่เขา "ไม่มีทาง"

"ผมอยากไปด้วย!"

เขาเหมือนเด็กที่กำลังเอะอะ

"ไม่มีทาง!" เธอปฏิเสธ

“พี่สาว ... ผมอยากไป” ชายคนนั้นกระพริบตา และเสียงของเขาอ่อนลงราวกับว่าตอนนี้เขากำลังอ้อนวอนเธอ "ฌอนแข็งแรงพอที่จะถือกระเป๋าให้พี่สาว"

เธอยังคงไม่แยแส "ไม่มีทาง"

"ฌอนอยากไป ... ฌอนอยู่คนเดียวมาตลอดเวลานี้มีเพียงปลาในบ่อเท่านั้นที่เล่นกับฌอน ดอสไม่สนใจฌอนเช่นกัน ฌอนอยากออกไปเดินเล่นกับพี่สาวในซูเปอร์มาร์เก็ตจริง ๆ"

มันเป็นเพียงคำพูดเด็ก ๆ แต่หัวใจของเธอปวดร้าว เธอคลายลิ้นออกโดยไม่รู้ตัว “คุณอยากไปจริงๆเหรอ?”

"ใช่ ผมอยากไปจริง ๆ จริง ๆ จริง ๆ นะ" เธอมองลงไปที่มือที่กำชายเสื้อของเธอ เธอกัดฟันแน่น และเงยหน้าขึ้น ... 'ก็ได้! ฌอน คุณชนะ! '