บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 279

เมื่อพวกเขากลับมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตเจนก็ทำหน้าเฉยเมยตลอดทาง

รถของเธอหยุดอยู่ที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน ชายหนุ่มถือของใช้ในชีวิตประจำวันด้วยความเต็มใจ เมื่อพวกเขาลงจากรถ

เดิมทีมันควรจะเป็นทริปง่าย ๆ เพื่อซื้อของจำเป็น แต่หลังจากพาเขาไปที่นั่นเธอก็ได้ ...

เจนมองไปที่กองสิ่งของด้วยใบหน้าเฉยเมย

เธอรู้สึกจริง ๆ ว่าการตัดสินใจของเธอ และตกลงที่จะพาเขาไปซุปเปอร์มาร์เก็ตนั้นเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เธอทำมา

ชายหนุ่ม ที่มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยของใช้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ยิ้ม และบอกเธอด้วยสายตาว่าเขาอารมณ์ดี

อย่างไรก็ตาม เธออารมณ์เสีย อารมณ์เสียอย่างมาก!

พวกเขาเข้าไปในลิฟต์ทีละคน ชายคนนั้นเอนตัวเข้าหาเธออย่างเขินอาย เธอก้าวถอยหลังเล็กน้อยด้วยความรังเกียจ คนปกติจะต้องถอยกลับไปอย่างมีสติ ไม่มีใครชอบที่จะได้รับความเมินเฉยหรอก

อย่างไรก็ตาม ฌอนไม่ได้มีสติสัมปชัญญะเลย

ประตูลิฟต์เปิดออก และเธอก็ก้าวเข้าไปข้างในโดยหยิบกุญแจออกมาอย่างเงียบ ๆ เพื่อเปิดประตู ทันใดนั้นเธอรู้สึกเวียนศีรษะ

“เจนนี่ คุณโอเคไหม?” แขนอันแกร่งจับเธอตอนที่เธอเกือบล้ม มันโอบรอบเอวของเธอไว้แน่น

ด้วยใบหน้าเฉยเมย เธอผลักเขาออกไปด้วยมือของเธอ "ฉันเหนื่อยนิดหน่อย เข้าไปในบ้านอย่าลืมเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะอันใหม่ของคุณด้วยนะ"

เธอมองไปขณะที่ชายหนุ่มเปลี่ยนรองเท้าเป็นรองเท้าแตะกระต่ายสีฟ้าพาสเทลอย่างเชื่อฟัง ขณะที่เขาสวมมันบนเท้าของเขา เขาตื่นเต้นมากจนเริ่มถามเธอว่า "พวกมันดูเป็นไงบ้าง เจนนี่? มันน่ารักไหม?"

"...... "

อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังตื้อเธอเพื่อได้คำตอบ “พวกมันดูเป็นยังไง?”

เธอจะพูดอะไรได้อีก? เจนมองไปที่รองเท้าแตะกระต่ายสีฟ้าพาสเทลน่ารักที่เท้าของเขาอย่างเงียบ ๆ รู้สึกตลกอย่างอธิบายไม่ถูก

ทุกอย่างดูแปลกสำหรับเธอ ในหูของเธอ ชายหนุ่มยังคงถามเธออย่างหัวแข็งว่า "มันดูเป็นยังไงบ้าง?" เมื่อเหนื่อยที่จะถูกถาม เธอทำได้เพียงพึมพำ ‘อืม’ เธอไม่สามารถหันไปหาเจ้าของใบหน้านั้นและพูดว่า 'คุณดูน่ารักมากในรองเท้าแตะกระต่ายสีฟ้าพาสเทล'

ไม่ต้องพูดถึงว่า การบอกเขาแบบนั้นมันคงเป็นเรื่องแปลกอย่างไม่อาจบรรยายได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอพูดว่า "อืม" ชายหนุ่มก็หยุดก้มลงและคุ้ยกระเป๋าอย่างกระตือรือร้น เธอไม่สามารถเข้าใจการกระทำของเขาได้จนกระทั่งชายหนุ่มพูดว่า "อ่า" เขาตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า "ฉันเจอมันแล้ว"

รองเท้าแตะกระต่ายสีชมพูน่ารัก เป็นประกายสีชมพูมากจนน่ารังเกียจ

"ใส่มันซะ เจนนี่"

แคร๊ก…เธอแทบจะได้ยินเสียงฟันของเธอขบกัน แม้แต่สมองของเธอก็ปวด ... ออกไปซะ!

เธอเกือบถูกผู้ชายคนนี้ทำให้บ้าคลั่งอีกครั้ง!

ชายหนุ่มเพิกเฉยทุกอย่างนั่งยอง ๆ ต่อหน้าเธอพร้อมกับรองเท้าแตะกระต่ายสีชมพูในมือของเขา

เจนยอมแพ้กับความล้ำลึกโดยการเคลื่อนไหวนี้

เมื่อเธอมองลงไป เธอก็สบเข้ากับดวงตาของชายหนุ่ม ที่นั่งยอง ๆอยู่บนพื้น เขาเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างโง่เขลา และคะยั้นคะยอเธอด้วยรอยยิ้ม "เจนนี่ เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะกระต่ายสีชมพูด้วยนะ"

"... ไม่" เธอพูดขณะถอดรองเท้าของเธอออกจากเท้า และหยิบรองเท้าแตะสีเทาอ่อนออกจากตู้รองเท้าในห้องโถง เธอกำลังจะเปลี่ยนเป็นพวกมันตอนที่มือข้างหนึ่งเอื้อมออกไปอย่างรวดเร็วและคว้ารองเท้าแตะใส่ในบ้านของเธอ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไป เธอกำลังจะพูด

เขาหยิบรองเท้าแตะใหม่ด้วยมือข้างหนึ่งและอีกข้างจับเธอไว้ที่ข้อเท้า เธอหันไปด้วยความตกใจ

ชายหนุ่มตะโกนแล้วว่า "เจนนี่ อย่าขยับ! ให้ฉันใส่รองเท้าแตะกระต่ายให้คุณ"

ไม่มีการคุกคาม แต่มันทำให้เจนตัวสั่น

ดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างกะทันหันขณะที่เธอมองไปที่ชายหนุ่มที่นั่งยอง ๆอยู่ตรงหน้าเธอ หัวของเธอมึนงงมากขึ้นกว่าเดิม เธอรู้สึกเบลอ ๆเมื่อมองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนรูปสลัก

เขากำลังทำอะไร?...

ชายคนนั้นหยิบรองเท้าแตะขึ้นมาอย่างเงอะงะ และพยายามจะสวมมันไว้ที่เท้าของเธอ แต่เขาก็เงอะงะ เขาอยู่บนมือของเขาและเท้า ไม่ได้นั่งยอง ๆบนพื้นอีกต่อไป เขาอยู่บนเข่าข้างหนึ่ง ...

ฉากนี้ทำให้เธอตื่นเต้น! ดวงตาของเธอปวดร้าว "ไปกันเถอะ..."

“อย่าขยับ ฉันจะเสร็จแล้ว... ”

"ฌอน! ลุกขึ้น!" สิ่งที่เธอรู้ก็คือเธอโกรธมาก เธอแค่อยากเอารองเท้าแตะพวกนี้ออกจากหน้าของเธอ!

ยังดีกว่า เธอต้องการให้ผู้ชายคนนี้หายไปพร้อมกับรองเท้าแตะพวกนี้!

"โอ้ รอก่อน... "

เธอมองชายหนุ่มลงไปที่เท้าของเธอ เขาคุกเข่าข้างหนึ่ง จับเท้าของเธอไว้ในมือข้างหนึ่ง และรองเท้าของเธออีกข้างหนึ่ง เธอไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมฉากนี้ถึงดูน่ารำคาญ

มันดูแสบตา!

"ฌอน" เธอพูดเสียงดัง และตะโกนใส่เขา "คุณฟังให้ดี ๆ นะ”

“ฉันไม่ต้องการให้คุณใส่รองเท้าให้ฉัน

“ฉันไม่ชอบรองเท้าแตะกระต่ายสีชมพูที่คุณเลือกให้ฉัน”

“ฉันไม่ชอบแปรงสีฟันคิตตี้ ไม่ต้องพูดถึงแก้วน้ำ”

“ฉันโกหกคุณเรื่องรองเท้าแตะกระต่ายสีชมพู!”

เธอพูดในตอนท้ายดังขึ้น และดังขึ้น และในตอนท้ายเธอก็เกือบจะตะโกนใส่เขา

ความโกรธและความรู้สึกไม่สบาย

ความโกรธ และความรู้สึกไม่สบายใจนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน และไม่มีเหตุผลเช่นกัน!

แก้มของเจนแดงขณะที่เธอจ้องเขาอย่างโกรธ ๆ ชายหนุ่มตกตะลึงกับเสียงคำรามของเธอ จนเขาล้มลงจากคุกเข่าข้างหนึ่ง และมองมาที่เธอพร้อมกับยกศีรษะขึ้นอย่างโง่เขลา ดวงตาสีดำของเขาที่ครั้งหนึ่งไม่มีอะไรนอกจากความเฉยเมย

ตอนนี้ เหลือเพียงความสับสนและงุนงง ...... เขาสงสัยว่าทำไมเธอถึงโกรธมากและทำไมจู่ ๆเธอถึงโกรธขึ้นมา เขายกมือขึ้นเหนือหัวใจและดวงตาของเขาก็ดูงุนงงมากยิ่งขึ้น เขาป่วยงั้นหรือ? ทำไมมันถึงเจ็บที่นี่?

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการที่เจนนี่อารมณ์เสียในตอนนี้

"ผม..."

"คุณอะไร?" เจนแผดเสียง เมื่ออารมณ์ที่ถูกกักขังของเธอจู่ ๆก็พบทางออกของพวกมันดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีอะไรต้องกลัว

ชายหนุ่มตกตะลึงกับเสียงคำรามของเธออีกครั้ง ความรู้สึกไม่สบายใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา "ผมขอโทษ..."

"พอแล้ว! ฌอน!" เส้นประสาทส่วนหนึ่งของเธอดูเหมือนจะขยับไปตามคำพูดของเขา และใบหน้าของเธอก็ซีดลงและโกรธจัด

"คุณจะหยุดพูดว่าคุณขอโทษได้ไหม!"

ถ้าเขาอยากขอโทษ เขาก็ควรทำเมื่อตอนเขามีสติ!

เธอจะไม่ยอมรับคำขอโทษ!

สำหรับสาเหตุที่ทำไมเธอโกรธฌอนที่ขอโทษ เจนบอกตัวเองว่าไม่จำเป็นต้องมีคำขอโทษจากคนที่มีจิตใจเหมือนเด็กแปดขวบ

เธอหยิบรองเท้าแตะใส่ในบ้าน โดยไม่สนใจชายหนุ่ม แล้วไปที่ห้องนอน หัวของเธอวิงเวียนเล็กน้อย เมื่อคิดว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้เธอทำงานหนักเกินไป เธอจึงตัดสินใจพักผ่อนอย่างเต็มที่ในวันนี้

อย่างไรก็ตาม เธอหมดสติไปก่อนที่จะเดินผ่านห้องโถง

เมื่อเจนล้มลง ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังเธอก็มีสีหน้าประหลาดใจ เขารีบวิ่งไปหาหญิงสาวเพื่อจับเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาได้ทันเวลา เขามองลงไปที่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา และแขนรอบเอวของเธอก็รัดแน่น

“เจนนี่?”

เขาร้องเรียกหญิงสาวในอ้อมแขนของเขาอย่างร้อนใจ แต่ไม่มีคำตอบ

โดยไม่มีทางเลือกอื่น เขาดึงโทรศัพท์ของเธอออกจากกระเป๋าอย่างเร่งรีบและหารายชื่อติดต่อของเรย์อย่างเงอะงะ “เจนนี่เป็นลม”

...

ถ้าพวกเขามีความหมายสำหรับกัน และกันทำไมถึงเจ็บปวดมากขนาดนี้?

ความรักควรจะหวานไม่ใช่เหรอ?

... จะไม่มีลูกไม่ใช่สำหรับพวกเขา

"เจนนี่" เสียงประหลาดใจของชายหนุ่มดังมาเข้าหูของเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นทันที

ชายคนนั้นวิ่งมาหาเธออย่างร่าเริง “มากินข้าว เจนนี่”

ชายหนุ่มเอื้อมมือของเขาออกและจับมืออีกข้างของเธอที่ห้อยอยู่ข้างตัวเธออย่างเป็นธรรมชาติ ขาของเธอยังอ่อนแรง เขาเดินนำเธอไปที่โต๊ะบาร์ เธอไม่สามารถแม้แต่จะสลัดเขาออกไปได้

ก๋วยเตี๋ยวร้อน ๆหนึ่งชามวางอยู่ตรงหน้าเธอ “ กิน เจนนี่”

เธอมองไปที่บะหมี่ พวกเขาถูกไฟไหม้ บะหมี่สีซีดอย่างน่าสังเวชไม่น่ารับประทาน แต่มีตะเกียบยัดอยู่ในมือของเธอ “กินสิ เจนนี่”

เขาคะยั้นคะยอเป็นครั้งที่สาม

เจนเงยหน้าขึ้นมองชายตรงข้ามเธออย่างนุ่มนวล โดยเห็นความคาดหวังในดวงตาของเขาอย่างชัดเจน

ก่อนที่เธอจะคิดได้ เธอก็ตักไว้ในปากของเธอแล้ว หลังจากนั้นหนึ่งคำโต มือของเธอที่ถือตะเกียบก็แข็งขึ้นใกล้ริมฝีปากของเธอ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไป และซีดลง ทำไมเธอถึงกินมัน? ทำไมเธอถึงกินมัน!

เมื่อมีก๋วยเตี๋ยวอยู่ในปากของเธอเจนจึงหรี่ตาลง เธอหิวมากจนสับสน ใช่มันเป็นเพราะเธอหิว

เธอค่อย ๆกลืนบะหมี่ลงไป

ชายหนุ่มมองมาที่เธอ รอรับคำชม “รสชาติดีไหม เจนนี่?”

"มัน ... มันแย่มาก..."

"ฉันไม่ฉลาดเหรอ? เจนนี่ทำเมื่อคืน ฉันก็เลยดูคุณและเรียนรู้วิธีทำฉันเลียนแบบ

ก๋วยเตี๋ยวของเจนนี่ ดังนั้นมันจะต้องอร่อย "

"... " เธอปิดปากของเธอและก้มหัวกินบะหมี่เงียบ ๆ

ชายคนนั้นหยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างตื่นเต้นและเอาเข้าเต็มปากของเขา "บะหมี่ที่เจนนี่สอนฉันจะต้องดีที่สุดในโลก ... " ก่อนที่เขาจะพูดจบชายคนนั้นก็ร้องว่า "มันหวาน!"

เจนหลับตาเธอลง

ชายหนุ่มยังคงร้องไห้อยู่ในหูของเธอ "มันหวาน เจนนี่ มันหวาน!" เขาเอาแต่ถามเธอว่า "เจนนี่ทำไมคุณถึงสอนฉันทำบะหมี่หวาน?"

เธอบีบมือที่ถือตะเกียบของเธอ…บะหมี่ที่เธอทำมีรสเค็ม

ใครรู้บ้างว่าเขาทำบะหมี่ให้หวานได้อย่างไร?

ทันใดนั้นสองมือก็จับชามตรงของหน้าเธอ "ฌอนจะทำมันใหม่ เจนนี่"

เธอกินไปอีกสองคำเต็ม ๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา และพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า "อิ่มแล้ว"

“อย่างไรก็ตาม ... ”

“อาจารย์ของคุณไม่ได้สอนให้คุณไม่ทิ้งอาหารเหรอ?” เธอกินต่อไป

"ครู?" ชายหนุ่มท่าทางตกตะลึง "ครูของฌอนคือใคร?"

เจนมองหน้างง ๆ ที่อยู่ตรงข้ามเธออย่างเงียบ ๆ เจนพูดด้วยสายตาสงบ "ฉันลืมไป ฌอนโตพอที่จะไปโรงเรียนแล้ว พรุ่งนี้มาเลือกโรงเรียนให้คุณกันเถอะ"

ชายหนุ่มทำท่าทางกับเธออย่างไม่พอใจ และตักชามของเขาขึ้นมา "ฌอนทำบะหมี่ที่ดีที่สุด" เขาบอกเป็นนัยว่า "โดดเรียน"

การรู้ทุกอย่างระหว่างเขา และเธอช่างขมขื่น เธอคิดว่าทุกอย่างในอดีต ปัจจุบัน และอนาคตจะขมขื่น แต่ตอนนี้มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย