บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 279

เมื่อพวกเขากลับมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตเจนก็ทำหน้าเฉยเมยตลอดทาง

รถของเธอหยุดอยู่ที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน ชายหนุ่มถือของใช้ในชีวิตประจำวันด้วยความเต็มใจ เมื่อพวกเขาลงจากรถ

เดิมทีมันควรจะเป็นทริปง่าย ๆ เพื่อซื้อของจำเป็น แต่หลังจากพาเขาไปที่นั่นเธอก็ได้ ...

เจนมองไปที่กองสิ่งของด้วยใบหน้าเฉยเมย

เธอรู้สึกจริง ๆ ว่าการตัดสินใจของเธอ และตกลงที่จะพาเขาไปซุปเปอร์มาร์เก็ตนั้นเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เธอทำมา

ชายหนุ่ม ที่มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยของใช้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ยิ้ม และบอกเธอด้วยสายตาว่าเขาอารมณ์ดี

อย่างไรก็ตาม เธออารมณ์เสีย อารมณ์เสียอย่างมาก!

พวกเขาเข้าไปในลิฟต์ทีละคน ชายคนนั้นเอนตัวเข้าหาเธออย่างเขินอาย เธอก้าวถอยหลังเล็กน้อยด้วยความรังเกียจ คนปกติจะต้องถอยกลับไปอย่างมีสติ ไม่มีใครชอบที่จะได้รับความเมินเฉยหรอก

อย่างไรก็ตาม ฌอนไม่ได้มีสติสัมปชัญญะเลย

ประตูลิฟต์เปิดออก และเธอก็ก้าวเข้าไปข้างในโดยหยิบกุญแจออกมาอย่างเงียบ ๆ เพื่อเปิดประตู ทันใดนั้นเธอรู้สึกเวียนศีรษะ

“เจนนี่ คุณโอเคไหม?” แขนอันแกร่งจับเธอตอนที่เธอเกือบล้ม มันโอบรอบเอวของเธอไว้แน่น

ด้วยใบหน้าเฉยเมย เธอผลักเขาออกไปด้วยมือของเธอ "ฉันเหนื่อยนิดหน่อย เข้าไปในบ้านอย่าลืมเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะอันใหม่ของคุณด้วยนะ"

เธอมองไปขณะที่ชายหนุ่มเปลี่ยนรองเท้าเป็นรองเท้าแตะกระต่ายสีฟ้าพาสเทลอย่างเชื่อฟัง ขณะที่เขาสวมมันบนเท้าของเขา เขาตื่นเต้นมากจนเริ่มถามเธอว่า "พวกมันดูเป็นไงบ้าง เจนนี่? มันน่ารักไหม?"

"...... "

อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังตื้อเธอเพื่อได้คำตอบ “พวกมันดูเป็นยังไง?”

เธอจะพูดอะไรได้อีก? เจนมองไปที่รองเท้าแตะกระต่ายสีฟ้าพาสเทลน่ารักที่เท้าของเขาอย่างเงียบ ๆ รู้สึกตลกอย่างอธิบายไม่ถูก

ทุกอย่างดูแปลกสำหรับเธอ ในหูของเธอ ชายหนุ่มยังคงถามเธออย่างหัวแข็งว่า "มันดูเป็นยังไงบ้าง?" เมื่อเหนื่อยที่จะถูกถาม เธอทำได้เพียงพึมพำ ‘อืม’ เธอไม่สามารถหันไปหาเจ้าของใบหน้านั้นและพูดว่า 'คุณดูน่ารักมากในรองเท้าแตะกระต่ายสีฟ้าพาสเทล'

ไม่ต้องพูดถึงว่า การบอกเขาแบบนั้นมันคงเป็นเรื่องแปลกอย่างไม่อาจบรรยายได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอพูดว่า "อืม" ชายหนุ่มก็หยุดก้มลงและคุ้ยกระเป๋าอย่างกระตือรือร้น เธอไม่สามารถเข้าใจการกระทำของเขาได้จนกระทั่งชายหนุ่มพูดว่า "อ่า" เขาตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า "ฉันเจอมันแล้ว"

รองเท้าแตะกระต่ายสีชมพูน่ารัก เป็นประกายสีชมพูมากจนน่ารังเกียจ

"ใส่มันซะ เจนนี่"

แคร๊ก…เธอแทบจะได้ยินเสียงฟันของเธอขบกัน แม้แต่สมองของเธอก็ปวด ... ออกไปซะ!

เธอเกือบถูกผู้ชายคนนี้ทำให้บ้าคลั่งอีกครั้ง!

ชายหนุ่มเพิกเฉยทุกอย่างนั่งยอง ๆ ต่อหน้าเธอพร้อมกับรองเท้าแตะกระต่ายสีชมพูในมือของเขา

เจนยอมแพ้กับความล้ำลึกโดยการเคลื่อนไหวนี้

เมื่อเธอมองลงไป เธอก็สบเข้ากับดวงตาของชายหนุ่ม ที่นั่งยอง ๆอยู่บนพื้น เขาเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างโง่เขลา และคะยั้นคะยอเธอด้วยรอยยิ้ม "เจนนี่ เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะกระต่ายสีชมพูด้วยนะ"

"... ไม่" เธอพูดขณะถอดรองเท้าของเธอออกจากเท้า และหยิบรองเท้าแตะสีเทาอ่อนออกจากตู้รองเท้าในห้องโถง เธอกำลังจะเปลี่ยนเป็นพวกมันตอนที่มือข้างหนึ่งเอื้อมออกไปอย่างรวดเร็วและคว้ารองเท้าแตะใส่ในบ้านของเธอ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไป เธอกำลังจะพูด

เขาหยิบรองเท้าแตะใหม่ด้วยมือข้างหนึ่งและอีกข้างจับเธอไว้ที่ข้อเท้า เธอหันไปด้วยความตกใจ

ชายหนุ่มตะโกนแล้วว่า "เจนนี่ อย่าขยับ! ให้ฉันใส่รองเท้าแตะกระต่ายให้คุณ"

ไม่มีการคุกคาม แต่มันทำให้เจนตัวสั่น

ดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างกะทันหันขณะที่เธอมองไปที่ชายหนุ่มที่นั่งยอง ๆอยู่ตรงหน้าเธอ หัวของเธอมึนงงมากขึ้นกว่าเดิม เธอรู้สึกเบลอ ๆเมื่อมองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนรูปสลัก

เขากำลังทำอะไร?...

ชายคนนั้นหยิบรองเท้าแตะขึ้นมาอย่างเงอะงะ และพยายามจะสวมมันไว้ที่เท้าของเธอ แต่เขาก็เงอะงะ เขาอยู่บนมือของเขาและเท้า ไม่ได้นั่งยอง ๆบนพื้นอีกต่อไป เขาอยู่บนเข่าข้างหนึ่ง ...

ฉากนี้ทำให้เธอตื่นเต้น! ดวงตาของเธอปวดร้าว "ไปกันเถอะ..."

“อย่าขยับ ฉันจะเสร็จแล้ว... ”

"ฌอน! ลุกขึ้น!" สิ่งที่เธอรู้ก็คือเธอโกรธมาก เธอแค่อยากเอารองเท้าแตะพวกนี้ออกจากหน้าของเธอ!

ยังดีกว่า เธอต้องการให้ผู้ชายคนนี้หายไปพร้อมกับรองเท้าแตะพวกนี้!

"โอ้ รอก่อน... "

เธอมองชายหนุ่มลงไปที่เท้าของเธอ เขาคุกเข่าข้างหนึ่ง จับเท้าของเธอไว้ในมือข้างหนึ่ง และรองเท้าของเธออีกข้างหนึ่ง เธอไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมฉากนี้ถึงดูน่ารำคาญ

มันดูแสบตา!

"ฌอน" เธอพูดเสียงดัง และตะโกนใส่เขา "คุณฟังให้ดี ๆ นะ”

“ฉันไม่ต้องการให้คุณใส่รองเท้าให้ฉัน

“ฉันไม่ชอบรองเท้าแตะกระต่ายสีชมพูที่คุณเลือกให้ฉัน”

“ฉันไม่ชอบแปรงสีฟันคิตตี้ ไม่ต้องพูดถึงแก้วน้ำ”

“ฉันโกหกคุณเรื่องรองเท้าแตะกระต่ายสีชมพู!”

เธอพูดในตอนท้ายดังขึ้น และดังขึ้น และในตอนท้ายเธอก็เกือบจะตะโกนใส่เขา

ความโกรธและความรู้สึกไม่สบาย

ความโกรธ และความรู้สึกไม่สบายใจนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน และไม่มีเหตุผลเช่นกัน!

แก้มของเจนแดงขณะที่เธอจ้องเขาอย่างโกรธ ๆ ชายหนุ่มตกตะลึงกับเสียงคำรามของเธอ จนเขาล้มลงจากคุกเข่าข้างหนึ่ง และมองมาที่เธอพร้อมกับยกศีรษะขึ้นอย่างโง่เขลา ดวงตาสีดำของเขาที่ครั้งหนึ่งไม่มีอะไรนอกจากความเฉยเมย

ตอนนี้ เหลือเพียงความสับสนและงุนงง ...... เขาสงสัยว่าทำไมเธอถึงโกรธมากและทำไมจู่ ๆเธอถึงโกรธขึ้นมา เขายกมือขึ้นเหนือหัวใจและดวงตาของเขาก็ดูงุนงงมากยิ่งขึ้น เขาป่วยงั้นหรือ? ทำไมมันถึงเจ็บที่นี่?

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการที่เจนนี่อารมณ์เสียในตอนนี้

"ผม..."

"คุณอะไร?" เจนแผดเสียง เมื่ออารมณ์ที่ถูกกักขังของเธอจู่ ๆก็พบทางออกของพวกมันดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีอะไรต้องกลัว

ชายหนุ่มตกตะลึงกับเสียงคำรามของเธออีกครั้ง ความรู้สึกไม่สบายใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา "ผมขอโทษ..."

"พอแล้ว! ฌอน!" เส้นประสาทส่วนหนึ่งของเธอดูเหมือนจะขยับไปตามคำพูดของเขา และใบหน้าของเธอก็ซีดลงและโกรธจัด

"คุณจะหยุดพูดว่าคุณขอโทษได้ไหม!"

ถ้าเขาอยากขอโทษ เขาก็ควรทำเมื่อตอนเขามีสติ!

เธอจะไม่ยอมรับคำขอโทษ!

สำหรับสาเหตุที่ทำไมเธอโกรธฌอนที่ขอโทษ เจนบอกตัวเองว่าไม่จำเป็นต้องมีคำขอโทษจากคนที่มีจิตใจเหมือนเด็กแปดขวบ

เธอหยิบรองเท้าแตะใส่ในบ้าน โดยไม่สนใจชายหนุ่ม แล้วไปที่ห้องนอน หัวของเธอวิงเวียนเล็กน้อย เมื่อคิดว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้เธอทำงานหนักเกินไป เธอจึงตัดสินใจพักผ่อนอย่างเต็มที่ในวันนี้

อย่างไรก็ตาม เธอหมดสติไปก่อนที่จะเดินผ่านห้องโถง

เมื่อเจนล้มลง ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังเธอก็มีสีหน้าประหลาดใจ เขารีบวิ่งไปหาหญิงสาวเพื่อจับเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาได้ทันเวลา เขามองลงไปที่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา และแขนรอบเอวของเธอก็รัดแน่น

“เจนนี่?”

เขาร้องเรียกหญิงสาวในอ้อมแขนของเขาอย่างร้อนใจ แต่ไม่มีคำตอบ

โดยไม่มีทางเลือกอื่น เขาดึงโทรศัพท์ของเธอออกจากกระเป๋าอย่างเร่งรีบและหารายชื่อติดต่อของเรย์อย่างเงอะงะ “เจนนี่เป็นลม”

...