บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 312

"ปล่อยฉันออกไป ฉันยังมีเรื่องต้องจัดการอีกมากมายในบริษัท”

ไมเคิลยังคงขับรถไปเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่าแม้กระทั่งถนนก็ยังเข้าข้างเขา รถแทบจะไม่ได้หยุดวิ่งหรือชะลอความเร็วเลยแม้แต่นาทีเดียว เพราะตลอดเส้นทางนั้นมีแต่ไฟเขียว

"มากับฉันอ่ะดีแล้ว เพราะคุณจะเห็นความจริง"

ไมเคิลกล่าวอีกว่า "หรือว่าคุณก็แค่อยากอยู่กับการหลอกลวงนั้น?"

เจนกัดฟันแน่น

รถขับแล่นเข้าไปในตัวอาคารของ บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม อย่างช้า ๆ

"ลงจากรถ" ไมเคิลเปิดประตูรถด้วยท่าทางสง่างามและลงจากรถก่อนเธอ เขาเดินอ้อมไปอีกด้านและเปิดประตูด้านข้างฝั่งของเจน “แน่นอน ผมสามารถช่วยอุ้มคุณออกจากรถได้ด้วยนะ”

เขาพูดติดตลกหลังจากเห็นว่าเจนยังคงไม่ยอมลงจากรถสักที หลังจากที่เอาแต่นั่งนิ่งอยู่ในนั้นเป็นนานสองนาน

เจนจ้องมองไมเคิลอย่างเกรี้ยวกราด น่าแปลกใจที่สายตาของเธอนั้นมันสามารถกระตุ้นให้ไมเคิลหยุดสิ่งที่เขากำลังกระทำอยู่ได้ แม้ว่าเขาจะปัดความคิดนั้นออกจากใจของเขาไปอย่างรวดเร็วก็ตาม รอยยิ้มขี้เล่นกลับเข้ามาบนใบหน้าที่ดูดีของเขาอีกครั้ง

"เชิญครับ คุณผู้หญิง"

เธอลงจากรถอย่างไม่เต็มใจนัก

"คุณไม่ควรหนีไปไหนจะเป็นการดีกว่า เรามากันไกลซะขนาดนี้"

ไมเคิลแกล้งผู้หญิงที่เดินตามหลังของเขาอย่างทะเล้น ขณะที่เขาเดินนำเธอไป

"คุณจะยอมให้ฉันไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระหรอ หลังจากที่คุณก่อปัญหามากมายในการพาฉันออกมาจาก ดันน์ กรุ๊ป?" ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างใจเย็นขณะที่เธอเดินตามหลังไมเคิลมาติด ๆ

ทั้งสองเดินเข้าไปในลิฟต์ ภายในลิฟต์ไมเคิลตวัดสายตามองผู้หญิงคนนั้น ครั้งสุดท้ายที่เขาได้มองเธออย่างจริงจังเช่นนี้คือเมื่อไหร่กันนะ?

ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเวลานานมากแล้ว

ประตูลิฟต์เปิดออกอย่างไร้เสียง และไมเคิลยังคงหลงอยู่ในภวังค์ความคิดของเขา

“เมื่อไหร่คุณจะหยุดจ้องฉันซะทีคุณชายลูเธอร์?” หญิงสาวเลิกคิ้ว และถามออกมาเบา ๆ

ไมเคิลถึงกับผงะเมื่อรู้ว่าประตูลิฟต์ได้เปิดออกแล้วโดยที่เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

ผู้หญิงข้าง ๆ เขายกเท้าของเธอขึ้น และกำลังจะก้าวออกจากลิฟต์ไป

ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือไปคว้าเธอ "คุณไม่อยากรู้เกี่ยวกับสิ่งที่ฉันกำลังจะโชว์ให้คุณดูบ้างเหรอ?"

"ไม่ว่าคุณตั้งใจจะพาฉันมาที่นี่เพื่ออะไร คุณคิดว่าฉันจะสามารถหลบหนีจากคุณหรือขัดขืนที่จะไม่มาที่นี่ได้หรือเปล่าคะ คุณชายลูเธอร์?" เธอจ้องมองเขาและหัวเราะอย่างเยาะเย้ย

ความเยาะเย้ยในดวงตาคู่นั้นนั้นทำให้หัวใจของไมเคิลห่อเหี่ยวอย่างไม่มีเหตุผล รูม่านตาของเขาจึงหดตัวลง “ถ้าอย่างนั้น เธอก็…” จริง ๆ แล้วนั้นเขารู้สึกว่าไม่อยากที่จะทำมันอีกต่อไปแล้ว

หัวใจของไมเคิลเต้นรัวเหมือนฟ้าร้อง ... ในที่สุดมันก็มาถึงแล้ว!

“ฌอนโกหกคุณ!”

ความร้อนที่ราวกับว่ามันสามารถแผดเผาสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้ยังคงปรากฏออกมาจากดวงตาของไมเคิล!

"หุบปาก!" ฌอนที่ยืนอยู่หน้าห้องประตูของห้องประชุมก็คือฌอนคนเดียวกับที่เคยความจำถดถอยไปเป็นเด็กแปดขวบ! คำพูดของไมเคิลเปิดเผยคำโกหกทั้งหมดของเขา ชายที่ยืนอยู่ภายในห้องนั้นโกรธมาก เขาจ้องมองไมเคิลด้วยสายตาที่คมเหมือนกับมีด!

"เจน ผมอธิบายได้นะ"

ฌอนมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างประหม่า ริมปากของเขานั้นแห้งผาก

มีคนอื่น ๆ ในห้องประชุมรวมทั้งผู้อาวุโสสจ๊วต เรย์ และผู้บริหารระดับสูงหลาย ๆ คนของบริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม สายตาของเจนสอดส่องผ่านฝูงชน สายตาของเธอจ้องมองคน ๆ นั้นเป็นเวลาสามวินาที ก่อนที่เธอจะหันไปที่อื่นพร้อมกับร้อยยิ้มเยาะเย้ยเล็กน้อยที่โค้งที่มุมริมฝีปากของเธอนั้น รอยยิ้มนั้นเผยขึ้นบนใบหน้าของเธอเพียงชั่วครู่ก่อนที่มันจะหายไปภายใต้ใบหน้าอันสงบนิ่งของเธอ

บุคคลที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนในห้องประชุมมองเห็นการยิ้มเย้ยหยันที่มุมริมฝีปากของหญิงสาวอย่างชัดเจน ... เขากำหมัดแน่น ดวงตาสีพีชของเขาถูกจับจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้น

ทุกคนในห้องจ้องมองไปที่เจนในขณะนี้

เรย์เอ่ยขึ้น "เจน ฌอนไม่ได้หลอกลวงคุณโดยเจตนา ... "

"เอาล่ะ เก็บคำอธิบายของคุณกลับไปซะเถอะ" ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แสดงอาการหรือท่าทีโกรธเกรี้ยวออกมาต่อหน้าฝูงชนเลยแม้แต่นิด ผู้หญิงคนนี้เพียงแค่ขัดจังหวะการพยายามที่จะอธิบายที่ไม่ค่อยสุภาพของเรย์อย่างสงบ และจ้องมองไปที่ฌอนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างไม่พอใจ เธอแสดงท่าทีอ่อนโยนโดยไม่มีความโกรธเคืองแม้แต่น้อย ไม่มีใครสามารถตรวจจับความโกรธเกรี้ยวในคำพูดของเธอได้ ... เพราะมันช่างดูสงบนิ่งมาก