บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 314

หญิงสาวที่นอนอยู่บนโซฟากระสับกระส่าย หลังจากนั้นไม่นานเม็ดเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ก็ไหลออกมาจากหน้าผากของเธอ

ในความฝันของเธอ

ช่วงเวลาหนึ่งมันเป็นภาพชีวิตในวัยเด็กของเธอในบ้านเก่าของตระกูลดันน์เมื่อตอนที่คุณปู่ของเธอยังอยู่ อีกครู่หนึ่งมันเป็นฉากของปีสำคัญของเธอเมื่อตอนที่เธออายุสิบแปดปี และเป็นศูนย์กลางของความสนใจทั้งหมด

ฉากเปลี่ยนไป และเธอก็เห็นว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่น่าสมเพช เธอถูกใส่กุญแจมือ และถูกจับเข้าคุก

ช่วงเวลาต่อมา เป็นฉากของลูก้าที่อ่อนแอก่อนที่เธอจะตาย จากนั้นฉากก็เปลี่ยนไปอีกครั้งเป็นตอนที่เธอถูกปล่อยออกจากคุก เธอผ่านชีวิตที่ยากลำบากมามาก แต่เธอก็ยังไม่สามารถปลดปล่อยตัวเองจากคน ๆ นั้นได้

พ่อแม่ของเธอก็ปรากฏในความฝันของเธอเช่นกัน แต่ภาพของพวกเขามักจะไม่ชัดเจน

“เจนนี่ ฌอนอยากอยู่กับเจนนี่ตลอดไป ฌอนอยากให้เจนนี่มีความสุขตลอดไป”

เสียงที่ไร้เดียงสา และบริสุทธิ์ดังขึ้น

ดวงตาของเธอเบิกโพลง และเธอจ้องมองไปที่เพดานสีขาวราวกับหิมะ เธอใช้เวลานานมากก่อนที่เธอจะกลับมาที่สติสัมปชัญญะของเธอ และตระหนักว่าทุกสิ่งที่เธอเห็นเมื่อกี้นี้ไม่ใช่อะไรนอกจากความฝัน

หญิงสาวลุกขึ้นนั่งบนโซฟา ประตูบานเลื่อนของระเบียงเปิดออก สายลมพัดผ่านช่องว่างเข้ามา และความรู้สึกหนาวสั่นกระทบผิวของเธอ เธอตัวสั่นอย่างรุนแรง และตระหนักว่าเธอได้เหงื่อออกโดยไม่รู้ตัว

เธอยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเธอ เธอนั่งอยู่บนโซฟาเหมือนพระชราในสมาธิ เหมือนรูปปั้น เธอนั่งนิ่งมาก และเริ่มฝันกลางวัน

ความฝันนี้เหมือนจริงมากจนดูเหมือนไม่ใช่ความฝันเลย แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนทั้งชีวิตของเธอฉายซ้ำ

จากความเจริญรุ่งเรืองไปสู่ความตกต่ำ

จากเป็นคนหยิ่งผยอง และไม่เกรงกลัว ไปเป็นคนที่กลัวการติดต่อกับคนอื่น

นอกจากนี้ ยังต้องขอบคุณความฝันนี้ที่ทำให้เธอนึกถึงหลายสิ่งหลายอย่าง

เมื่อตอนที่คุณปู่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ มีหลายสิ่งที่เธอไม่รู้ สิ่งที่เธอรู้ก็คือคุณปู่ของเธอเข้มงวดกับเธอมาก แต่เขาก็ใจดีเช่นกัน เขาปฏิบัติกับเธอดีกว่าพ่อแม่ของเธอ

ในพริบตา เธอก็ถึงวัยที่จะเข้าเรียนได้แล้ว เธอเรียนโรงเรียนประถมที่เดียวกับพี่ชายของเธอ

คุณปู่ไม่ได้บอกใครส่งเธอไปโรงเรียนด้วยความเอิกเกริกใหญ่โต พี่ชายของเขาได้รับการดูแล และความรักจากพ่อแม่มากเสมอ ดังนั้น ทั้งเธอ และพี่ชายของเธอจึงมีชีวิตที่แตกต่างกันมากในแต่ละวัน

คนขับรถของครอบครัวจะไปรับพี่ชายของเธอ แต่เธอไม่ได้นั่งรถคันเดียวกับพี่ชายของเธอไปโรงเรียน

เมื่อเธอเข้าโรงเรียนครั้งแรก เธอดูไม่สะดุดตาเป็นพิเศษ ภายในไม่กี่วัน คนพาลในโรงเรียนก็เริ่มสร้างปัญหาให้เธอ เธอถูกกันไม่ให้ออกจากห้องน้ำระหว่างชั้นเรียน และการแกล้งทุกรูปแบบก็เล่นงานเธอ

คุณปู่ไม่ต้องการให้เธอใช้ประโยชน์จากเบื้องหลังของครอบครัวกลั่นแกล้งผู้อื่น และต้องการให้เธอสามารถที่จะจัดการกับคนพาลด้วยตัวเอง

ตอนนั้น เธอตัวเล็ก และยังอ่อนแอ รุ่นพี่ผู้หญิงชอบอยู่กันเป็นกลุ่ม บ่อยครั้งที่หลาย ๆ คนจะรวมตัวด้วยกันเมื่อพวกเขาต้องการรังแกผู้อื่น

ในตอนนั้น เธอจะกลับบ้านทุกวันพร้อมกับรอยฟกช้ำตามร่างกาย รุ่นพี่ผู้หญิงที่ขี้แกล้งไม่ได้ไร้สมองตอนที่พวกเขารังแกผู้อื่น พวกเขาจะกำหนดเป้าหมายไปที่ส่วนต่าง ๆ ของร่างกายที่ปกคลุมไปด้วยเสื้อผ้าโดยเฉพาะ และตีลงบนส่วนนั้นอย่างรุนแรง

ด้วยเหตุนี้ แม้แต่คุณปู่หรือคนรับใช้ในครอบครัวจึงไม่สังเกตเห็น

วันหนึ่ง เธอขึ้นไปชั้นบนเพื่อทำการบ้านตามปกติหลังอาหารเย็น พี่ชายของเธอกั้นเธอที่บันไดโดยไม่ส่งเสียง จากนั้นลากเธอเข้าไปในห้องนอนของเขา และดึงคอเสื้อชุดนักเรียนของเธอลงมาที่ไหล่ของเธอ เธอยังจำได้ว่าตอนนั้นเธอโกรธมากจนรู้สึกเวียนหัว และเริ่มด่าทอพี่ชายด้วยความอัปยศอดสู

เธอยังจำได้ว่าพี่ชายของเธอแอบดึงชุดปฐมพยาบาลออกมาจากใต้เตียงของเขาและทายาหม่องให้เธอโดยไม่พูดอะไร ตอนนั้นเธออารมณ์เสียด้วยซ้ำเพราะรู้สึกละอายใจ และไม่ต้องการให้คนอื่นเห็นสภาพที่เลวร้ายของเธอหลังจากที่เธอถูกรังแก ดังนั้นเธอจึงเยาะเย้ยพี่ชายของเธอ บอกให้เขาหยุดทำตัวเหลวไหล และเตือนเขาไม่ให้บอกคุณปู่เกี่ยวกับเรื่องนี้

เธอไม่ปฏิเสธ และไม่รับสายของคน ๆนั้น

เธอลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความเงียบ หยิบกระเป๋าเป้ของเธอ แล้วเดินไปที่ประตูหน้าบ้าน

อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ เธอหยุดอยู่ระหว่างทางของเธอ ที่ประตูหน้ามีรองเท้าแตะสองคู่วางอยู่เคียงข้างกัน

เธอยืนตัวตรงอยู่เช่นนั้น ลดสายตาของเธอลง และจ้องตรงไปที่รองเท้าแตะของคู่รักทั้งสองคู่ เธอจ้องมองพวกมันสักพัก

เธอยืนตัวตรงในความเงียบเหมือนกับเสาไม้

หลังจากสิ่งที่รู้สึกเหมือนเป็นเวลาที่นานมาก ในที่สุดหญิงสาวก็ขยับตัว อย่างช้ามาก เธอย่อตัวลง เอื้อมไปหารองเท้าแตะสองคู่ เดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น แล้วโยนมันลงถังขยะ

เธอหันไปที่เคาน์เตอร์บาร์ และโยนถ้วยคู่รักลงถังขยะ

ในห้องน้ำ แปรงสีฟัน ถ้วย ผ้าขนหนู และอะไรก็ตามที่มาเป็นคู่ถูกทิ้งลงถังขยะทีละชิ้น

เมื่อจ้องมองไปที่ถังขยะที่ล้นออกมา หญิงสาวยืนอยู่ตรงหน้าของมันขณะที่ริมฝีปากซีดของเธอโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่น่าขัน… ไม่น่าแปลกใจเลย มันไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาแกล้งทำเป็นคนโง่

ดูสิ เขาเข้ามาในชีวิตของเธอทีละนิด ๆ ใช่ไหม?

เธอไม่รู้ว่าสิ่งของเหล่านี้ที่เป็นคู่เริ่มสะสมในบ้านของเธอตั้งแต่เมื่อใด เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

หากวันนี้เธอไม่ได้เอามันออกมา บางทีเธออาจจะไม่ได้ตระหนักถึงมันเลยตลอดชีวิตของเธอ

เธอหันกลับมา ไม่โอ้เอ้อีกต่อไป แล้วเดินออกประตูไป