บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 318

รถกำลังขับอยู่บนถนนซึ่งดอสเป็นคนขับ ในพื้นที่ที่มืดมน และคับแคบ ร่างเล็กของหญิงสาวที่อยู่เบาะหลังสั่นเล็กน้อย

แขนที่แข็งเหมือนเหล็กมัดอยู่รอบตัวเธออย่างแน่น เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะขยับได้

มันไม่เหมือนการกอดมากนัก แต่เหมือนกับการผูกมัดเธอด้วยโซ่ตรวนมากกว่า ใบหน้าของชายหนุ่มที่กักขังหญิงสาวนั้นฉุนเฉียวมาก

หยดเหงื่อเย็นไหลซึมออกมาจากหน้าผากของดอส และไหลลงมา เขาไม่กล้าเช็ดมันออก

ในเวลานี้เ ขาไม่ได้ขับรถให้ชาย และหญิง แต่เป็น…พายุ

ความกดอากาศต่ำกำลังโอบล้อมชายหนุ่ม

ดอสอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแอบอิจฉาเล็กน้อย

อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ต้องอยู่กับสิงโตตัวนี้ที่กำลังจะบ้าดีเดือดได้ตลอดเวลา

รถคันดังกล่าวกดสัญญาณไฟ และขับไปเลนซ้ายของถนน ตอนที่เสียงเย็นชาดังมาจากด้านหลัง มันผ่านฝากระโปรงมา จนเขาตั้งตัวไม่ทัน

"ฉันบอกเหรอว่าเราจะกลับไปที่คฤหาสน์สจ๊วต?"

ดอสตัวสั่นทันที “บอส เราจะไปไหนกันครับ?”

"กลับบ้าน" ชายหนุ่มพูดสองคำนั้นอย่างไม่แยแส

โชคดีที่ดอสฉลาดกว่าที่จะถามต่อไป เขาหันหัวรถ และกลับรถอีกครั้ง นี้เปลี่ยนทิศทางที่รถกำลังเคลื่อนที่ไปโดยสิ้นเชิง

หญิงสาวเงียบตลอดทาง เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ดังนั้นเธอจึงเอาแต่นิ่งเงียบ

เธอยังไม่รู้อีกด้วยว่าเขากำลังจะทำอะไรกับเธอในครั้งนี้

รถขับไปยังอพาร์ตเมนต์ที่พวกเขาพักอยู่ก่อนหน้านี้

ผู้หญิงคนนั้นถูกจับด้วยแขนที่แข็งราวกับเหล็กตลอดทาง เมื่อประตูรถเปิดออกในลานจอดรถชั้นใต้ดิน เธอก็ยังถูกแขนที่แข็งเหมือนเหล็กจับไว้แน่นขณะที่ออกจากประตูรถตลอดเวลา

ดอสยังคงอยู่ในขณะนี้ เธออดทนตลอดทางโดยไม่พูดอะไร เธอปฏิเสธที่จะพูดอะไรเพียงเพราะเธอต้องการรักษาสิ่งที่เรียกว่าความภาคภูมิในตัวเองที่ไร้สาระนั้นเอาไว้ เธอไม่ต้องการที่จะยอมรับความพ่ายแพ้

เจนไม่กล้าเข้าไปลึกเกินไปในความคิดของเธอ เธอไม่กล้าคิดถึงเรื่องที่ชายหนุ่มกำลังจะทำกับเธอ

พวกเขาขึ้นลิฟต์ไปจนถึงชั้นที่พวกเขาพักอยู่

“ฉันไม่ได้เอากุญแจมา”

เธอต่อต้านตามสัญชาตญาณ ประตูข้างหน้าเธอดูคุ้นเคยอย่างเห็นได้ชัด แต่เธอก็ไม่อยากเข้าไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

ชายหนุ่มไม่สนใจเธอ และหยิบกุญแจของเขาออกมา

เธอเบิกตากว้างทันที หลังเสียงคลิ๊ก ประตูก็เปิดออก ในที่สุด เธอก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น คราวนี้ไม่ใช่ความกลัว แต่เป็นความโกรธ

"ทำไมคุณถึงมีกุญแจด้วยล่ะ?!"

เธอลดเสียงของเธอลง และคำรามด้วยเสียงแหบแห้ง

"นี่คือบ้านของผม ทำไมผมจะมีกุญแจไม่ได้?" เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่เบา และเย้ยหยัน ตาตี่ของเขา และการเยาะเย้นที่หางตาของเขาทำให้หญิงสาวตัวสั่นมากขึ้นกว่าเดิม

ใช่แล้ว!

ใช่แล้ว!

เขาจะไม่มีกุญแจได้อย่างไร?

เธอมันโง่!

นั่นคือเหตุผลที่เธอเชื่อว่าคน ๆ นี้จะปล่อยให้เธอย้ายออกไปอย่างง่ายดาย

ทุกอย่าง ทุกอย่างคือเกมอีกเกมหนึ่ง

"มีอะไร? คุณต้องการให้ผมเชิญเข้ามางั้นเหรอ?" ชายหนุ่มพูดอย่างเย็นชา และมองไปที่การต่อต้านที่ฝังลึกลงไปในดวงตาของหญิงสาวในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่แยแส อย่างไรก็ตาม มืออีกข้างของเขาที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าของเขาก็กำแน่น

เธอไม่เต็มใจเหรอ?!

เธอต่อต้านขนาดนี้เลยเหรอ?!

นี่คือบ้านของพวกเขา เธอฝืนใจงั้นเหรอ?

หัวใจของเขาเจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าของเขายังคงเย็นชา และเฉยเมยจนยากที่จะตรวจจับอารมณ์ที่เกิดขึ้นเล็กน้อย

หลังจากเยาะเย้ย เขาก็จับไปที่ไหล่หญิงสาวข้าง ๆ เขา แล้วลากเธอเข้าไปในบ้านอย่างแรง

ในขณะที่พวกเขาเข้าประตูมาเขาก็นั่งยอง ๆตามปกติ และคว้ารองเท้าแตะจากตู้รองเท้าตรงทางเข้า เขานั่งยอง ๆ แต่มือของเขาค้างอยู่กลางอากาศ

ดวงตาสีเข้มของเขาจ้องไปที่แถวที่ว่างเปล่าในตู้รองเท้า…หึ…

ชายหนุ่มปิดตาของเขา ลุกขึ้นยืน และพยุงหญิงสาวขึ้นมาโดยไม่พูดอะไร

"นี่คุณกำลังชักกระตุกหรืออะไร!"

เธอถามด้วยความโกรธ

เธอกำลังดิ้นรนอย่างรุนแรงบนไหล่ของเขา แต่เธอก็ยังไม่สามารถหนีจากการจับกุมของเขาได้

ชายหนุ่มก้าวยาว ๆเข้าไปในห้องนอน ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องนอน เขาก็วางคน ๆ นั้นลงบนเตียง เขากอดอกยืนอยู่หน้าเตียง จ้องมองไปที่เธออย่างเย็นชา

"ถ้าฉันขอร้องคุณให้ปล่อยฉันไป... "

เธอยังพูดไม่จบประโยคของเธอ