บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 50

ประตูลิฟต์เปิดออก ฌอนก็อุ้มเจนขณะที่เขาวิ่งออกจากลิฟต์ เขาวิ่งตรงเข้าไปในห้องนอนของเขา และวางเธอลงบนเตียงขนาดใหญ่ทันที เขาเอื้อมมือไปถอดเสื้อผ้าที่เปียกโชกของเธอออก

เขาปลดกระดุมเธอทีละเม็ด ผู้หญิงคนนี้มักจะสวมใส่เสื้อผ้าหนา ๆ หลาย ๆ ชั้น แม้กระทั่งในวันที่อากาศร้อนจัดเช่นนี้

เมื่อนิ้วชี้ของเขาแตะลงบนเสื้อซับในแขนยาวตัวที่สาม เขาก็งงงวยอย่างที่สุด ใครเขาจะใส่ชุดซับในผ้าฝ้ายแขนยาวที่ผลิตมาสำหรับฤดูใบไม้ร่วง ไว้ภายใต้เสื้อผ้าหลาย ๆ ชั้นในฤดูร้อนแบบนี้?

ถึงกระนั้นเขาก็ไม่สามารถปล่อยให้เธออยู่ในเสื้อผ้าที่เปียกโชกได้

ฌอนเร่งการเคลื่อนไหวของเขา เขารีบถอดเสื้อผ้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำของเธอออก

เขาดำเนินการทั้งหมดเหล่านี้พร้อมกันโดยไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว แน่นอนว่าด้วยความเร่งรีบในการเปลื้องผ้า เขามองข้ามรอยแผลเป็นที่ซ่อนอยู่ที่หลังเอวของเธอไปโดยสิ้นเชิง

ฌอนนำเสื้อเชิ๊ตสีขาวมาปกปิดร่างกายของเธอไว้ และกำลังจะถอดกางเกงที่เปียกโชกของเธอออก แต่แล้วจู่ ๆ ผู้หญิงบนเตียงก็เริ่มฟาดขาทั้งสองข้างของเธอราวกับหวาดกลัวอย่างที่สุดชีวิต

ฟิ้วววววว! มีเพียงความเงียบและสายลม

ฌอนเงยหน้ามองผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง ดวงตาของเธอยังคงปิดสนิท แต่ใบหน้าของเธอเริ่มซีดแล้วตอนนี้ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกลัวแม้กระทั่งในยามหลับ ราวกับว่าเธอกำลังหวาดกลัวบางสิ่งอยู่ตลอดเวลา

เขาขยับมือออกไป และเธอก็นิ่งสงบลงหลังจากนั้น ฌอนเอามือคาดที่เอวของเธออีกครั้งอย่างไม่ค่อยแน่ใจ! ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นอีกครั้งบนใบหน้าของเธอ แม้ว่าดวงตาของเธอนั้นจะปิดอยู่

ฌอนถูกเตะเข้าที่คางอย่างแรง จากนั้นเขาก็เหยียดแขนยาว ๆ ของเขาออก ฝ่ามือใหญ่ ๆ ของเขาจับข้อเท้าของเธอแน่น จากนั้นเขาก็สามารถหยุดเท้าที่กำลังเตะอย่างดุเดือดนั้นได้

ในขณะที่เขาจับข้อเท้าของเธอ ดวงตาสีดำสนิทของเขาก็จับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ และเขาก็หลงคิดว่า…ทำไมเธอถึงเคลื่อนไหวตัวขนาดนั้น? เธอผ่านการบอบช้ำด้านไหนมา ทำไมถึงหวาดกลัวได้ถึงเพียงนี้ แม้กระทั่งยามหลับ

ในขณะที่เขาครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ หญิงสาวบนเตียงก็จมลงสู่ความฝันร้ายอีกครั้งพร้อมกับพึมพำกับตัวเอง "ลูก้า ลูก้าพาฉันไปเถอะ ได้โปรดพาฉันไปด้วยที ... "

มือใหญ่ ๆ ของฌอนแทบจะขยี้เท้าของเธอ ดวงตาสีดำของเขาเฉียบคมและเย็นชาขึ้นทันที… 'ลูก้า นี่หมายถึงลูคัส หรือเปล่า นั่นหมายถึงชายที่ชื่อ ซัค ลูคัส ใช่ไหม แล้วชายคนนี้ดีกับเธอจริง ๆ หรือ? '

เขาจ้องไปที่ผู้หญิงบนเตียงอย่างจับจ้อง… 'ยอมแพ้เถอะ เจน ดันน์ เธอต้องการให้ ซัค ลูคัส พเธอไปเช่นนั้นหรือ? เธอต้องการที่จะหนีไปกับเขาหรอ? แม้กระทั่งในความฝันของเธอ เธอยังอยากที่จะไปกับเขา!'

“ลูก้า…”

หญิงสาวยังคงพึมพำ

การแสดงออกของฌอนเริ่มเยือกเย็นลงเรื่อย ๆ ในขณะนี้ มันค่อย ๆ เข้าใกล้อุณหภูมิที่ต่ำกว่าศูนย์ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่น้ำตาที่ไหลลงมาจากมุมตาของหญิงสาว

เธอกำลังร้องไห้!

ไม่ว่าจะเป็น เจน ดันน์ เมื่อสามปีที่แล้ว หรือ เจน ดันน์ ในอีกสามปีต่อมา ฌอนไม่เคยจำได้เลยว่าเห็นเธอร้องไห้ให้กับใคร!

แต่ตอนนี้ เธอกำลังร้องไห้ให้กับ ซัค ลูคัส!

ด้วยเหตุผลนี้ ความคิดนั้นปรากฏขึ้นในใจของเขา เขาจึงมีความต้องการที่จะทำลาย ซัค ลูคัส และบีบคอผู้หญิงโง่ ๆ คนนี้ให้ตายเสียเอง!

เขาจ้องมองอย่างหนักหน่วงที่น้ำตาที่ไหลออกมาจากมุมตาของเธอ จ้องมองด้วยตาของเขาเอง ขณะที่พวกมันไหลลงบนใบหน้าของเธอ และหยดลงบนหมอนจนทำให้เกิดคราบน้ำตาที่หมอนจนมันเปียก ... มันยิ่งซ้ำเติม!

มันเลวร้ายมาก!

คราบน้ำตาบนหมอน มันยิ่งซ้ำเติม!

ผ้าปูที่นอนนี้ ก็ซ้ำเติม!

และน้ำตาของเธอ มันซ้ำเติมได้มากที่สุด!

เจนตกอยู่ในฝันร้ายของเธอ มันเป็นวงจรแห่งการทรมานที่ไม่มีทางออก แม้ว่าจะเป็นฝันร้าย แต่เธอก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการอยู่ในนั้นตลอดไป ท้ายที่สุดอย่างน้อยลูก้าก็ยังมีชีวิตอยู่ในฝันร้ายของเธอนั้น

“ลูก้า…”