บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 55

อูโน่ยิ้มเยาะ อโลร่ารู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตงั้นหรือ?

“เรียกผู้หญิงคนนั้น” เขาพูด

อโลร่าพยักหน้า เธอไม่มีความประทับใจใด ๆ สำหรับซูซี่ ทอมสันตั้งแต่แรก

ซูซี่ ทอมสันถูกเรียกตัวไปที่สำนักงานของอโลร่าโดยไม่มีเหตุผลใด ๆ เธอรู้สึกไม่สบายใจตลอดทางที่ไปที่นั่น

อโลร่า ตอนนี้ เธอรู้ดีกว่าควรที่จะอยู่ห่าง ๆ ไม่เหมือนกับครั้งแรกที่เธอเข้ามาในสำนักงานของอโลร่า

“อย่ามัวอ้อมค้อมเลย บอกฉันหน่อยว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นในห้องส่วนตัวบนชั้นหก” อโลร่าพูดด้วยคำง่ายๆ

ซูซี่ ทอมสันตื่นตระหนกทันที ตามคาด เธอถูกเรียกตัวมาที่นี่เนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องส่วนตัวชั้นหกในวันนี้

เธออาจจงใจหลีกเลี่ยงข้อความที่ไม่เอื้ออำนวยต่อตัวเอง และปกปิดรายละเอียดบางอย่างเมื่อเธออธิบายให้อโลร่า

อย่างไรก็ตามเธอกำลังเผชิญหน้ากับคนที่มีไหวพริบทั้งสองคน ไม่ว่าจะเป็นอโลร่า หรือ อูโน่ พวกเขาสามารถตั้งสมมติฐานของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้โดยอาศัยคำพูดและการแสดงออกของซูซี่ ทอมสันเท่านั้น

“ฉันไม่ได้ตั้งใจทำจริงๆนะ อโล่ร่า ฉันไม่รู้ว่าคุณเดนแฮมจะเรียกเจน ดันน์หลังจากที่ฉันปฏิเสธคำขอของเขา” ซูซี่ ทอมสัน ขอร้องอโลร่าด้วยความเมตตาอย่างน่าสงสาร

ไม่มีความอบอุ่นเหลืออยู่บนใบหน้าอันบอบบางของอโลร่า ริมฝีปากของเธอขยับ “บอกฉันหน่อยว่าคุณเดนแฮมนักธุรกิจชาวฮ่องกงที่มาจากทางใต้ของเอส ซิตี้รู้จักเจน ดันน์ได้อย่างไร?”

“ฉัน - ฉัน – ฉัน ไม่รู้ บะ-บางทีอาจมีคนพูดถึงเรื่องนี้กับคุณเดนแฮมมาก่อน เชื่อฉัน อโลร่า ฉันเป็นนักว่ายน้ำที่แย่มาตลอดตั้งแต่เด็ก ฉันเคยเกือบจมน้ำตายครั้งหนึ่งเมื่อฉันยังเด็ก ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถยอมรับคำขอของคุณเดนแฮมได้หลังจากรู้เรื่องนี้ นอกเหนือจากนั้น ฉันไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย”

“คุณกำลังบอกว่าเหตุการณ์ในห้องส่วนตัวบนชั้นหกวันนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณงั้นเหรอ?”

“มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน ที่จริงมันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันเลย ฉันไม่รู้เรื่อง" ถ้าอโลร่าคิดว่าเป็นแบบนั้นก้ดีแล้วแม้ว่าเธอจะไม่ได้รับความคุ้มครองจากอีส เอ็มเพอเรอร์ เมื่อเธอเริ่มทำงานที่นี่ครั้งแรกประสบการณ์ของซูซี่ ทอมสัน ตลอดหลายปีที่ผ่านมาช่วยให้เธอเรียนรู้ว่า ‘ความจริง’ และ ‘ความโหดร้าย’ คืออะไร

นอกจากนี้ยังช่วยให้เธอเข้าใจดีขึ้นว่า ในโลกนี้ต้องปฏิบัติตามกฎบางอย่างที่คนอื่นตั้งไว้

ตอนนี้ซูซี่ ทอมสันรู้สึกกลัว เธอเสียสมาธิและดูลุกลี้ลุกลน ทันใดนั้นเธอก็นึกถึง เจน ดันน์ ที่ไม่มีค่าใช้จ่ายใด ๆ เธอเหลือบมองอโลร่า ซูซี่ ทอมสัน เห็นคำว่า "ไม่เชื่อ" เขียนอยู่บนใบหน้าอันบอบบางต่อหน้าเธอ

เพียงไม่กี่วินาทีใบหน้าที่เงียบสงบ และสงวนท่าทีของเจน ดันน์ รวมถึงมุมด้านหลังที่อ้างว้างของเธอ ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งต่อหน้าต่อตาเธอ โดยไม่คำนึงถึงสิ่งอื่นใด เธอคิดว่าถ้าเจน ดันน์เป็นผู้หญิงคนนั้น เธอจะช่วยเธอแน่นอน

“เชื่อฉันเถอะ อโลร่า สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวกับฉัน ถ้าคุณไม่เชื่อฉันคุณสามารถถาม เจน ดันน์ ถามเธอ เธอสามารถชี้แจงให้ฉันได้อย่างแน่นอน”

ความมั่นใจนั้นมาจากไหน? ว่าผู้หญิงคนนี้ซึ่งเธอได้รับอันตรายและเป็นเหยื่ออย่างร้ายแรงจะปกปิดคำโกหกของเธอเพื่อเธอ; ความมั่นใจนั้นมาจากไหนโดยคิดว่าผู้หญิงที่เงียบขรึม และสงวนท่าทีจะอ่อนแอถึงขนาดกล่าวอ้างคำเท็จเพื่อบอกว่าซูซี่ ทอมสันเป็นคนถูกต้อง และไม่รู้อะไรเลย

อโลร่า รู้สึกถึงความโกรธที่เดือดพล่านอยู่ภายในตัวเธอ มันทำให้เธอหายใจไม่ออก เธอไม่มีที่ให้ระบายออกไป เธอจับจ้องไปที่ซูซี่ ทอมสัน ขณะที่ดวงตาของเธอคมขึ้นและคมชัดขึ้น

อูโน่ลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน ทุกอย่างชัดเจนราวกับกลางวันดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป เขาวางโทรศัพท์และโทรออกไปยังหมายเลขของ ฌอน สจ๊วต

ฉันมีคำตอบบอส คุณดันน์ไปที่ห้องส่วนตัวเพราะนายเดนแฮมถามหาเธอเป็นพิเศษ ”อูโน่พูดง่ายๆว่า“ ตอนที่มีพนักงานหญิงอีกคนอยู่ในห้องส่วนตัวด้วย เราได้พบตัวของเธอด้วย”

เขาไม่ได้บอกตรง ๆ ว่าซูซี่ ทอมสัน เป็นคนที่เสนอเจน ดันน์ บอสเป็นผู้ชายที่ฉลาดมากเขาคงจะคาดเดาความจริงได้แล้วหลังจากฟังเบาะแสที่เขาทิ้งไว้ก่อนหน้านี้

อโลร่า ย่นคิ้วที่ดูดีของเธอและจ้องไปที่ ซูซี่ ทอมสัน ด้วยความไม่ชอบอย่างรุนแรง

“อย่าสนใจเธอเลยเจน เธอหาเรื่องใส่ตัวเอง” ขณะที่อโลร่าพูดคำเหล่านั้นเธอจ้องมองซูซี่ ทอมสัน อย่างไม่แยแสและพูดว่า“ ฉันเตือนคุณแล้วให้รู้จักที่ของคุณ เห็นได้ชัดว่าคุณปฏิเสธที่จะฟังคำแนะนำทั้งหมดที่ฉันให้ไว้ในตอนนั้น ไม่อย่างนั้นวันนี้คุณจะไม่ได้ลงเอยแบบนี้”

ซูซี่ ทอมสัน ร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่มือของเธอยังยึดอยู่บนแขนของ เจน ดันน์ ไม่ปล่อย “ฉันขอร้องเจน ดันน์ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันขอร้องเธอ”

เจน ดันน์ดูเหมือนเสาไม้ในขณะที่เธอยืนอยู่ในจุดเดียวกัน น่าแปลกที่เธอพบว่าคำพูดของ ซูซี่ ทอมสัน เป็นเรื่องตลก “ ใช่นี่เป็นครั้งแรกที่คุณขอร้องฉันเพราะครั้งนี้ บอสใหญ่จะไม่เชื่อฉันแม้ว่าเราจะทำเรื่องโกหกทั้งหมดด้วยกันก็ตาม”

“เจน ดันน์…คะ..คุณมาที่นี่เพื่อมาซ้ำเติมฉันหรือ?”

ใบหน้าของ ซูซี่ ทอมสัน เต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความขุ่นเคือง ราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับ เจน ดันน์ “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณเป็นคนที่ซ้ำเติมคนที่กำลังเจ็บ!”

“เมื่อคนที่มีจิตใจงดงาม เธอจะมองเห็นความงามในทุก ๆ สิ่ง ถ้าคนหนึ่งมีจิตใจที่น่าเกลียด ทุกอย่างก็จะดูไม่เป็นที่พอใจในสายตาของเธอ” เจน ดันน์หัวเราะเบา ๆ รู้สึกทำอะไรไม่ถูก เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกหมดหนทาง

“แต่เธอ ฉันจะยังช่วยชีวิตคุณไม่ว่าฉันจะไม่เต็มใจมากแค่ไหนก็ตาม”

เธอส่ายหัวเบา ๆ ไม่แน่ใจว่ากำลังส่ายหัวให้กับ "ความเมตตา" ของเธอหรือกับความเชื่อที่ฝังอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ ... เธอรู้ดีเธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก ...

“พาฉันไปหาเขาอูโน่”

นอกจากนั้น เธอก็ยังคงสูญเสีย ...