ทันใดนั้นมาเดลีนรู้สึกว่าร่างกายของเธอเย็นลง เลือดในร่างกายของเธอดูเหมือนจะถูกแช่แข็ง
เธอจ้องมองชายที่เยาะเย้ยคนนี้ด้วยความงุนงง เขาเหมือนกับซาตานในคืนที่มืดมิด ทั้งตัวของเขาเป็นสีดำ
ปรากฎว่าเขาอยากเห็นเธอตายจริงๆ
'เจเรมี่ เร็วๆนี้มันจะเป็นไปตามที่คุณต้องการ'
‘ขอให้คุณยังคงสงบเหมือนในช่วงเวลานี้เมื่อวันนั้นมาถึง’
แต่นั้น แม้ว่าเมื่อเธอเริ่มมีความคิดที่จะจากโลกนี้ไปอย่างไม่หวนกลับและลืมผู้ชายคนนี้ไปตลอดกาล ถึงอย่างนั้น เธอ ยังคงรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากในส่วนลึกในใจ
จนถึงทุกวันนี้ เธอยังคงมีความรู้สึกบางอย่างให้กับเขา
น้ำตาของเธอเริ่มร่วงหล่นในทันที แต่ไม่ว่าน้ำตาของเธอจะร้อนแรงแค่ไหน มันก็ไม่สามารถทำให้หัวใจของเธออบอุ่นได้
“ร้องไห้ทำไม? พยายามที่จะแกล้งทำเป็นน่าสงสารอักแล้วเหรอ?”
เจเรมี่หัวเราะเยาะ ความอบอุ่นนั่นคือ นิ้วเรียวอันอบอุ่นของเขาบีบคางเล็กนั่น เพื่อบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา
“คิดว่าฉันจะตกหลุมพรางของเธอเหมือนผู้ชายพวกนั้นเหรอ? ใบหน้าก็หายเป็นปกติแล้วทำไมยังเอาผ้าก๊อซมาพันอยู่อีกล่ะ? ไม่ต้องใช้กลอุบายนี้ต่อหน้าผม ผมกำลังรู้สึกขยะเเขยงเท่าที่ผมรู้สึกได้เลย!”
เขาพูดคำเหล่านั้นด้วยความรังเกียจ ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาสังเกตเห็นว่าสีแดงสดค่อยๆซึมผ่านผ้าก๊อซทันทีหลังจากที่แผลมาเดลีนฉีกขาด
สายตาที่มองของเจเรมี่เปลี่ยนไปในทันที เขาค่อยๆฉีกผ้าก็อซบนใบหน้าของมาเดลีน ผิวหนังเผยให้เห็นมีเนื้อเยื้อและบาดแผล และเลือดสีแดงของเธอสะท้อนภาพเข้ามายังม่านตาคู่นั้นของเขาในทันที
เจเรมี่ตกใจมาก การเยาะเย้ยและการดูถูกของเขาที่สบประหม่าเธอก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะกลับมากัดกินเขาในตอนนี้
“เอาคืนมานะ!” มาเดลีนรีบดึงผ้าก๊อซที่เปื้อนเลือดออกจากมือของเจเรมี่ จากนั้นเธอจับมันแปะเข้าที่เดิมด้วยมือที่สั่นเทา “อย่ามอง! หยุดมอง!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ