จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1242

ตอนที่1242 อ้าวลี่

แรกเห็นในทันใด ผู้อาวุโสสูงสุดแห่งเผ่าเต่าพลันโพล่งอุทานด้วยความตะลึงลั่น

“จะ-เจ้า… นั้นคือ…เคล็ดสมบัติศักดิ์สิทธิ์กายาเต่าดำ!!?”

ก่อนหน้านี้เสี้ยวจังหวะ ผู้อาวุโสสูงสุดผู้นี้เหลือบไปเห็นชั้นรัศมีสีทองเคลือบหนาอยู่บนกายาของเย่หยวน ซึ่งนั้นมีลักษณะตรงกับเคล็ดสมบัติศักดิ์สิทธิ์กายาเต่าดำในตำนานทุกประการ!

หากก่อนหน้า เย่หยวนหยิบใช้ฝ่ามือมังกรสวรรค์วินาศฟ้าสวนตอบอีกครั้ง ผู้อาวุโสสูงสุดแห่งเผ่าเต่าดำจะไม่มีวันตระหนักถึงได้เลย

ทว่าตอนนี้ ทุกอย่างช่างชัดแจ้งยิ่งนัก!

หลงหยานเองก็พลันตกตะลึงตามและกล่าวอย่างไม่น่าเชื่อว่า

“คังโหย่ว เจ้ากล่าวอันใดไร้สาระ? มิใช่ว่าเคล็ดสมบัติศักดิ์สิทธิ์กายาเต่าดำหายสาบสูญไปจากเผ่าเจ้ากว่าล้านปีแล้ว?”

อย่างไรก็ตามแต่ เย่หยวนกล่าวแทรกขึ้นทันทีพร้อมรอยยิ้มว่า

“นับว่ายังมีความรู้อยู่บ้าง ถูกต้อง นี่คือเคล็ดสมบัติศักดิ์สิทธิ์กายาเต่าดำขนานแท้!”

สีหน้าการแสดงออกของผู้อาวุโสสูงสุดแห่งเผ่าเต่าดำเผยถึงความสนใจอย่างยิ่ง

ไม่จำเป็นต้องบรรยายสรรพคุณของวรยุทธบ่มเพาะกายเนื้อชนิดนี้เลย หากสามารถสำเร็จได้ถึงระดับเก้า ไม่ว่าใครบนผืนพิภพแห่งนี้ก็ไม่สามารถฝ่าด่านปราการป้องกันสุดวิปลาสนี้ได้!

แม้แต่ยอดเซียนอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าก็ไม่สามารถทำลายการป้องกันนี้ได้เช่นกัน!

เผ่าเต่าดำยังคงนึกเสียใจจวบจนทุกวันนี้ที่สูญเสียวรยุทธบ่มเพาะกายเนื้อนี้ไป

แต่ไม่คาดไม่ฝันจริงๆว่า ยอดวรยุทธศักดิ์สิทธิ์ประจำเผ่าเต่าดำในตำนานจะปรากฏขึ้นบนร่างของมนุษย์หนุ่มคนนี้!

“เจ้ามนุษย์คนนั้นโผล่มาจากที่ใดกันแน่? ไม่เพียงสำแดงใช้วรยุทธต่อสู้ของเผ่ามังกรได้ กระทั้งยอดวรยุทธศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าเต่าดำในตำนานก็มีเช่นกัน!”

“หากกล่าวตามหลักเหตุและผล ฝ่ามือมังกรสวรรค์วินาศฟ้ายังพอเข้าใจได้ เขาอาจจะลอบขโมยมาฝึกฝนอย่างลับๆ แต่เคล็ดสมบัติศักดิ์สิทธิ์กายาเต่าดำนี้ มิใช่ว่าหายสาปสูญไปกว่าหนึ่งล้านปีแล้วรึ? แล้วเขาไปรู้จักมาจากไหน!”

“ถูกต้อง เจ้ามนุษย์คนนี้ไปศึกษาร่ำเรียนวรยุทธศักดิ์สิทธิ์จำนวนมากมายมาจากที่ใด? นอกจากนี้ยังสามารถสำแดงเดชได้ทรงพลังกว่ารุ่นอาวุโสเสียอีก ท่านผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสี่ผนึกกำลังยังไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย!!”

……………………….

เสียงอุทานดังสนั่นของผู้อาวุโสสูงสุดแห่งเผ่าเต่าดำทำให้เหล่าสมาชิกเผ่าสี่สัตว์เทวะทั้งหมดโดยรอบตื่นตะลึงหนักเข้าไปใหญ่

แม้แต่วรยุทธศักดิ์สิทธิ์ที่หายสาปสูญไปเมื่อหนึ่งล้านปีก่อน ก็ยังปรากฏให้เห็นอีกครั้งบนร่างมนุษย์หนุ่มคนนี้ต่อหน้าต่อตา นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไปจริงๆ!

ในตอนนี้ พวกเขาทั้งหมดล้วนรู้สึกว่า ผืนพิภพทั่วฟ้าวิปลาสสิ้นแล้ว!

คราวนี้หลงหยานถึงกับหยุดมือในท้ายที่สุด และตรงเข้ามากล่าวกับเย่หยวนพร้อมสีหน้าเคร่งขรึมว่า

“เจ้าหนู เจ้ามีเจตนาร้ายบุกรุกดินแดนสัตว์เทวะ?”

เย่หยวนหักไหล่ตอบก่อนเอ่ยกล่าวว่า

“นายน้อยผู้นี้บังเอิญหลงเข้าป่าดอกท้อ ก่อนพยายามอยู่แรมเดือนกว่าจะออกมาได้ ทว่ากลับไปรุกล้ำดินแดนสัตว์เทวะแห่งนี้โดยมิตั้งใจ ขอกล่าวตามสัตย์จริง ข้าไม่เคยมีเจตนาร้ายอันใด มิได้คิดบุกรุก! เย่คนนี้กับเผ่ามังกรมีความสัมผัสค่อนข้างใกล้ชิด ส่วนน้องชายของข้าก็ยังเป็นประมุขเผ่าพยัคฆ์ขาวในดินแดนศักดิ์นสิทธิ์ หากไม่เชื่อลองสัมผัสกับกายวิญญาณพยัคฆ์ขาวสมบูรณ์ของเขาได้ เพียงว่าตอนนี้ข้ามีเรื่องสงสัยเล็กน้อยและต้องการจะถามไถ่ เผ่าสี่สัตว์เทวะในดินแดนสัตว์เทวะมีความสัมพันธ์อย่างไรกับเผ่าสี่สัตว์เทวะในดินแดนศักดิ์สิทธิ์กัน?”

จากคำกล่าวของเย่หยวน ทุกสายตาพลางเหลียวไปมองอิ้งหมัวหู่ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเขาทันที

เนื่องจากก่อนหน้ากายาของเย่หยวนเปล่งประกายจรัสจ้าเกินไป จึงไม่มีใครสนใจอิ้งหมัวหู่และลี่เอ๋อที่อยู่เบื้องหลังเลย

ทว่าทันทีที่ได้ยินเย่หยวนกล่าวไปเช่นนั้น พวกเขาทั้งหมดต่างต้องจับจ้องด้วยแววตาเปี่ยมตะลึง

กายวิญญาณพยัคฆ์ขาวสมบูรณ์!

คนกลุ่มนี้…พวกเขาเป็นใครกันแน่?

ราชาจากอีกดินแดน?

เหล่าสมาชิกเผ่าพยัคฆ์ขาวต่างจับจ้องอย่างตื่นตะลึงสุดขีด จนรู้สึกละอายใจในเวลาต่อมา

กระนั้นเองสีหน้าของหลงหยานยังคงมืดทมิฬพลันกล่าวว่า

“ช่างเถอะ! เช่นนั้นพวกเจ้าก็ออกไปได้แล้ว!”

ต่อหน้าทัศนคติของหลงหยาน ทำให้เย่หยวนประหลาดใจมิใช่น้อย ทั้งๆที่เขาอธิบายไปขนาดนั้นแต่ยังพูดจาไร้หางเสียงได้จริงๆ

แม้แต่คนตาบอดยังทราบ คนหนึ่งมีสองสุดยอดวรยุทธศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าสี่สัตว์เทวะ ส่วนอีกคนเป็นประมุขเผ่าพยัคฆ์ขาว แสดงว่าภูมิหลังต้องไม่ตื้นเขิน แต่หลงหยานกลับไล่ส่งกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์?

เย่หยวนยักไหล่อีกคราและกล่าวว่า

“นายน้อยผู้นี้ก็อยากออกไปเช่นกัน ทว่าไม่สามารถย้อนกลับในทางป่าดอกท้อได้อีกแล้ว!”

หลงหยานกล่าวตอบเสียงเย็นว่า

“นั้นเป็นปัญหาของเจ้า เกี่ยวอะไรกับข้าผู้นี้! รีบๆหาทางออกไปซะ! ที่นี่ไม่ต้อนรับเจ้า!”

เย่หยวนเค้นหัวร่อเสียงเย็นอยู่หลายคำ ก่อนเอ่ยปากกล่าวตอบว่า

“สงสัยยังไม่รู้สถานะตัวเองว่าใครอยู่สูงหรือต่ำกว่า? นายน้อยผู้นี้แสดงความเมตตาแก่พวกเจ้านับครั้งไม่ถ้วนแล้ว หรือเป็นไปได้ไหมว่า…ต้องให้ข้าล้างบางเผ่าสี่สัตว์เทวะก่อนจากออกไป?”

ทันทีทันใด มวลจิตสังหารปริมาณมหาศาลดั่งมหาสมุทรแห่งความตาย พลันพรั่งพรูออกมาท่วมท้นไม่หยุดหย่อน ทุกคนโดยรอบแทบหยุดหายใจไปชั่วขณะเมื่อแรกสัมผัส

ดูเหมือนว่า นายน้อยผู้นี้จะเริ่มโกรธแล้วจริงๆ!

แต่ทันใดนั้น ปลายคิ้วของเย่หยวนพลันกระตุกขึ้นก่อนเอ่ยขึ้นทันทีว่า

“ในเมื่อมาแล้ว ไฉนถึงไม่แสดงตัว?”