จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1241

ตอนที่1241 เงาอวตารสี่สัตว์เทวะ!

“นี่ มีคนกำลังมาช่วยแล้วหนิ”

เย่หยวนสายตาจับจ้องหลงชุนด้วยรอยยิ้มที่มิใช่รอยยิ้ม

ดวงตาไร้ประกายไสวดั่งคนที่ตายแล้วของหลงชุน ในที่สุดมันก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

“ท่านปู่! ช่วยข้าด้วยท่านปู่!!”

หลงชุนเห็นหลงหยานจากระยะไกล ดังนั้นเขาจึงใช้พละกำลังทั้งหมดที่หลงเหลืออยู่ตะโกนออกไปสุดเสียง

เมื่อหลงหยานเห็นว่าหลานชายของเขาปลอดภัยดี หัวใจที่เต้นกระหน่ำบีบแน่นพลันคลายตัวลงโดยมิตั้งใจ

ทว่าทันทีทันใด สายตาของเขาก็เบี่ยงมาจับจ้องเย่หยวนด้วยความอาฆาต

“ไอ้มนุษย์สารเลว! กล้ายั่วยุพวกเราเผ่าสี่สัตว์เทวะ นี่มิใช่ว่าเจตนาหาที่ตาย?”

หนึ่งในสี่ผู้อาวุโสสูงสุดกล่าวขึ้น

“ไอ้เด็กเหลือขอ ปล่อยตัวชุนเอ๋อซะ! ข้าสัญญาณว่าจะเหลือศพให้ทำพิธีต่อ!”

หลงหยานตะคอกใส่เย่หยวนอย่างเดือดดาล

เย่หยวนอดขำมิได้เมื่อได้ยิน ชายชราผู้นี้อยู่ในกะลาแคบๆนานเกินไปจนคิดว่าตัวเองใหญ่คับฟ้า สั่งเป็นสั่งตายได้เลยกระมัง?

นี่คงเป็นวิธีพูดคุยของคนในดินแดนนี้?

ทั้งๆที่ตัวประกันอย่างหลานชายแท้ๆอยู่ในมือ แต่ก็ยังกล้าขู่ว่าจะเหลือศพให้ทำพิธีต่อ? แทนที่จะเกลี้ยกลอมให้ยอมปล่อยตัว หากเป็นคนอื่นที่มิใช่เย่หยวนคงปาดคอหลงชุนตายไปนานแล้ว

แต่อย่างไรก็ตาม เย่หยวนก็ทำตามที่อีกฝ่ายบอกแต่โดยดี

เย่หยวนยกบาทาขึ้นก่อนถีบก้นหลงชุนส่งออกไปทันที

“โอ๊ยย!”

หลงชุนกรีดร้องด้วยความตกใจ พร้อมร่างที่ถูกมัดของตนกระเด็นตรงเข้ามาหลงหยาน

หลงหยานตกใจเล็กน้อยก่อนรีบพุ่งตัวออกไปรับอย่างเบามือ

ทุกคนที่เห็นดังนั้นต่างตกตะลึงอย่างยิ่งโดยเฉพาะหลงหยาน

ในทีแรก หลงหยานคิดว่าตัวเขาต้องใช้พยายามอย่างมากเพื่อแย่งชิงตัวหลานชายกลับมา

สิ่งที่เขากังวลใจที่สุดคือ เย่หยวนจะใช้หลงชุนเป็นตัวประกันเพื่อข่มขู่ หากเป็นเช่นนั้นจริง เขาจำต้องเพิ่มความระมัดระวังเป็นสองเท่าทวี

แต่ใครจะไปคิดว่า ไอ้เด็กเหลือขอคนนี้กลับปล่อยตัวตามที่บอกจริงๆ

อย่างไรก็ตามแต่ คิดว่าปล่อยคืนแล้วเรื่องจะจบลงง่ายๆ?

“ท่านปู่!”

หลงชุนอับอายอย่างยิ่ง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาในฐานประมุขน้อยคงไม่เหลือหน้าไปมองใครอีกแล้ว

หลงหยานกล่าวดุเสียงเย็นว่า

“เรื่องอัปยศในวันนี้คงเป็นกระจกสะท้อนในความหยิ่งผยองของเจ้าอย่างดี! หลังจากนี้ห้ามออกจากการเก็บตัวเป็นเวลาร้อยปี!”

หลงชุนไม่กล้าปฏิเสธคำสั่งของหลงหยานแม้แต่น้อย ก่อนเอ่ยปากกล่าวขึ้นด้วยความเคารพว่า

“เข้าใจแล้วท่านปู่!”

หลังจากนั้นเองหลงหยานก็มิได้สนใจหลงชุนอีก แต่กลับเงยหน้ามองเย่หยวนพร้อมกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า

“เจ้าหนู เจ้าเป็นคนรักษาสัจจะดีเยี่ยม เช่นนั้นข้าเองก็จะรักษาคำพูดเช่นกัน”

เย่หยวนยิ้มและกล่าวว่า

“ท่านคงเป็นผู้อาวุโสสูงสุดแห่งเผ่ามังกร,หลงหยานใช่หรือไม่? ข้าได้ยินหลงชุนกล่าวเล่าถึงท่านมามากมาย เอาเถอะ ที่ข้าไม่ฆ่าเขาเป็นเพราะความสัมผัสระหว่างนายน้อยผู้นี้กับเผ่ามังกรฟ้ามิใช่ตื้นเขิน มิฉะนั้นคิดหรือว่าข้าจะไว้ชีวิตหลงชุนรวมไปถึงพวกที่วิ่งหนีไปก่อนหน้า?”

สีหน้าของหลงหยานมืดขรึมลงทันใดและกล่าวว่า

“เจ้าหนู เจ้าดูมั่นใจดีหนิ! หรือก็แค่พวกเจ้าเล่ห์มากเหลี่ยมกันแน่? เจ้าที่อยู่ต่อหน้าพวกเราทั้งสี่ ยังคิดจริงๆหรือว่าจะรอดชีวิตออกไปได้?”

เย่หยวนกล่าวตอบอย่างยิ้มแย้มว่า

“เหอะ ข้าก็มิได้มั่นใจอันใดนัก เพียงว่าข้าทรงพลังพอ! ต่อให้พวกเจ้าทั้งสี่โจมตีเข้ามาพร้อมกันก็ได้ ข้าไม่ถือ! ข้าเองก็อยากจะรู้เช่นกันว่าเผ่าสี่สัตว์เทวะในดินแดนสัตว์เทวะมันจะมีดีแค่ไหนเชียว!”

โดยปกติแล้วในดินแดนสัตว์เทวะ เหล่าสี่ประมุขแห่งเผ่าสัตว์เทวะต่างใช้เวลาปลีกวิเวกเก็บตัวอยู่นานแรมปี ส่วนการดำรงอยู่ที่ลึกลับกว่านั้นอย่างบรรพบุรุษยิ่งไม่มีใครเคยเห็นหน้ามาก่อน ดังนั้นแล้วผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสี่นี้จึงเป็นผู้ปกครองดูแลเผ่าในฐานะผู้นำแทน

ที่สำคัญที่สุดคือ ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสี่ล้วนเข้าใจในศาสตร์แห่งสวรรค์เช่นกัน!

เด็กเหลือขอคนหนึ่งต้องการต่อสู้กับพวกเขาทั้งสี่? นี่เขาเสียสติไปแล้ว?

“ฮ่าฮ่าฮ่า…ช่างหยิ่งผยองเกินไป! มนุษย์ตัวน้อยผู้ไม่รู้จักฟ้าต่ำแผ่นดินสูงอย่างแท้จริง! แค่เราชายชราคนเดียวก็เพียงพอแล้ว!”

เด็กเหลือขอตรงหน้าเป็นเพียงเซียนอาณาจักรราชันย์เทวะทั่วไป ซึ่งเขามิได้ใส่ใจอันใดเลย

เมื่อกล่าวจบ หลงหยานก็ชูฝ่ามือขึ้นปลดปล่อยพลังสะเทือนฟ้าสะท้านโลกันตร์ออกมา!

“ฝ่ามือมังกรสวรรค์วินาศฟ้า!”

เย่หยวนพลันอมยิ้มอีกครั้ง กับแค่ฝ่ามือมังกรสวรรค์วินาศฟ้าระดับวิญญาณของหลงหยาน มีหรือจะสร้างรอยขีดขวนให้แก่เย่หยวนได้?

ดังนั้นแล้ว เย่หยวนจึงยกฝ่ามือตอกสวน พร้อมซัดฝ่ามือมังกรสวรรค์วินาศฟ้าตอบโต้กลับไปทันควัน!

ผู้อาวุโสสูงสุดของสามเผ่าที่เหลือต่างหยุดหายใจไปชั่วขณะเช่นกันเมื่อได้ยิน หากเป็นก่อนหน้านี้ พวกเขาคงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังสนั่นแล้ว ทว่าตอนนี้กลับได้แต่ปิดปากเงียบอย่างเคร่งเครียด

ในผืนพิภพแห่งนี้ ผู้อ่อนแอกว่าต้องเชื่อฟังผู้แข็งแกร่ง

และตอนนี้เย่หยวนอคือผู้แข็งแกร่งอย่างชัดแจ้ง!

ดังนั้นแล้ว หลงหยานมีสิทธิ์ให้โทษประหารเย่หยวนได้อย่างไร ไม่สิ…เขาสามารถฆ่าเย่หยวนได้รึด้วยกำลังเพียงแค่นี้?

สีหน้าของหลงหยานดำเมี่ยมคล้ายก้มหม้อไหม้ ก่อนกล่าวขึ้นว่า

“ยังยืนงงอันใดอีก! ข้าอยากจะเห็นเสียจริงว่าเด็กนี่จะแน่สักเพียงใด!”

ทั้งสามระดมพลังเตรียมเข้าสัประยุทธ์ทันที จากนั้นพวกทั้งสี่ก็เข้าจู่โจมเย่หยวนอย่างพร้อมเพรียง

ทว่าสิ่งที่ทำให้เย่หยวนประหลาดใจที่สุดก็คือ หลังจากที่ทั้งสี่ร่วมสัประยุทธ์ด้วยกัน กลับให้กำเนิดการโจมตีผสานอันสมบูรณ์แบบขึ้นมา!

มังกรฟ้า, พยัคฆ์ขาว, วิหกเพลิงและเต่าดำ!

เสมือนเงาอวตารของสัตว์เทวะทั้งสี่ผงาดขึ้น พร้อมเสียงปลุกเร้าฟ้าดิน!

สีหน้าการแสดงออกของเย่หยวนเปลี่ยนไปทันที และไม่กล้าประมาทใดๆอีกต่อไป!

เขตแดนจักรพรรดิแห่งดาบถูดเปิดขึ้นทันที ก่อนควบแน่นเหลือเพียงรัศมีสิบฉื่อ

ในเวลาเดียวกัน เย่หยวนเร่งโคจรพลังปราณด้วยเคล็ดสมบัติศักดิ์สิทธิ์กายาเต่าดำถึงขีดสุด พร้อมกายเนื้อที่เปล่งประกายสีทองอร่าม

บูมมมม!!

ภายใต้แรงระเบิดสุดวินาศสันตะโร ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสี่ต่างถูกแรงระเบิดถีบส่งกลับมาเช่นกัน!

แม้ว่าการโจมตีในคราวนี้จะน่าสะพรึงคล้ายกระบวนท่าผสานของสามเทพอสูร แต่นี่ยังคงด้อยกว่าเล็กน้อย

ทว่า…เย่หยวนกลับไม่ขยับเขยื้อนใดๆแม้แต่นิ้วเดียว!

“นี่…นี่เป็นไปได้อย่างไร?”

ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสี่ต่างรู้สึกว่า เรื่องนี้จะผิดประหลาดเกินไปแล้ว!

เย่หยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆว่า

“ไม่คิดไม่ฝันเลยว่า กระบวนโจมตีผสานของเผ่าสี่สัตว์เทวะจะทรงอนุภาพขนาดนี้! แต่ที่ยังขาดตกเป็นเพราะพวกเจ้าทั้งสี่อ่อนแอเกินไป!”

คำกล่าวของเย่หยวนทำเอาสีหน้าทั้งสี่บิดเบี้ยวน่าเกียจอย่างหาที่เปรียบไม่

พวกเขาทั้งสี่เป็นถึงจุดสูงสุดของดินแดนสัตว์เทวะ ทว่าในความเป็นจริง ยามที่ทั้งสี่ผนึกกำลังโจมตีร่วมกัน กลับไม่สามารถทำอะไรเด็กเหลือขอที่ยืนอยู่เบื้องหน้าได้แม้แต่ปลายเส้นผม!