จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1244

ตอนที่1244 สายสัมพันธ์แม่ลูก

“ท่านบรรพบุรุษ ท่านคงทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้อยู่ก่อนแล้วใช่หรือไม่?”

อ้าวลี่ยืนเข้าเฝ้าอยู่ด้านนอกปากถ้ำ พร้อมกุมมือทั้งสองอย่างสุภาพเรียบร้อย

เห็นได้ชัดว่าเขาเคารพท่านบรรพบุรุษเบื้องหน้าท่านนี้เป็นอย่างยิ่ง

ไม่นานเกินรอ สุ้มเสียงหนึ่งดั่งผ่านโลกมาร้อยพันก็เปล่งดังกึกก้องขึ้นจากเบื้องลึกภายในถ้ำว่า

“เจ้าคิดตำหนิข้าที่ไม่ทำอะไรเลย?”

สีหน้าการแสดงออกของอ้าวลี่เปลี่ยนไปฉับพลันและกล่าวว่า

“อ้าวลี่มิกล้า!”

“หุหุ แม้ข้าเคลื่อนไหวในยามนั้น แต่กลับไม่สามารถทำอะไรเขาคนนั้นได้เช่นกัน”

สุ้มเสียงบรรพบุรุษนั้นดังตอบ

เมื่อไก้ยินเช่นนั้น ทั่วทั้งร่างของอ้าวลี่ถึงกับสั่นเทาอย่างหนักด้วยความกลัว เขากล่าวขึ้นด้วยความไม่เชื่อว่า

“นี่…นี่ไม่มีทาง?”

“หากศาสตร์แห่งสวรรค์ยังไม่สูญสลายไป พระเจ้าผู้นี้ก็จัดการเขาได้ง่ายๆประหนึ่งหั่นเต้าหู้ ทว่าตอนนี้อยู่ในยุคที่อาณาจักรราชันย์เทวะคือจุดสูงสุด แน่นอนว่าเขาไม่สามารถทำอะไรข้าได้ แต่ข้าเองก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เช่นกัน”

สุ้มเสียงบรรพบุรุษเรียกแทนตนเองว่า พระเจ้าผู้นี้ นี่แสดงให้เห็นอย่างชัดแจ้งว่า บรรพบุรุษผู้ลึกลับในดินแดนสัตว์เทวะแห่งนี้เป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้า!

ผู้คนทั่วทั้งดินแดนศักดิ์สิทธิ์มิอาจจินตนาการได้เลยว่า ภายในหุบเขาเหวพระเจ้ายังมีเซียนอาณาจักรพระเจ้าขนานแท้ซ่อนอยู่

ทว่าในยุคสมัยนี้ที่ศาสตร์แห่งสวรรค์สาบสูญไปแล้ว แม้แต่เซียนอาณาจักรพระเจ้ายังสูญเสียความภาคภูมิใจไปเช่นกัน

ดังนั้นแล้ว เมื่ออ้าวลี่ได้ยินท่านบรรพบุรุษกล่าวออกไปแบบนี้ เขาจึงตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

เหตุที่อ้าวลี่เข้าใจศาสตร์แห่งสวรรค์ จนสามารถยกระดับชีพจรมังกรถึงระดับศักดิ์สิทธิ์ได้ ทั้งหมดเป็นเพราะคำชี้แนะของท่านบรรพบุรุษท่านนี้ทั้งสิ้น

เช่นนั้น ในสายตาของอ้าวลี่ ท่านบรรพบุรุษผู้นี้จึงเป็นดั่งพระเจ้าผู้อยู่เหนือทุกสรรพสิ่ง

แต่วาจาคำกล่าวในวันนี้ของท่านบรรพบุรุษ กลับทำให้อ้าวลี่แทบเสียศูนย์ในบัดดล

“เขา…เขามีทุนรอนอันใด?”

อ้าวลี่กล่าวขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ในผืนพิภพแห่งนี้ยังมีคนอีกประเภทหนึ่งที่เรียกว่า ยอดอัจฉริยะฟ้าประทาน! ไม่ว่าเจ้าจะพยายามอย่างหนักเพียงใด ก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้เลย! ในปัจจุบัน พลังปราณ,ร่างกายและจิตวิญญาณของเขาใกล้สำเร็จถึงขั้นสมบูรณ์แบบแล้ว อีกเพียงก้าวเดียว เขาก็จะทะลวงขึ้นกลายเป็นเซียนอาณาจักรกึ่งพระเจ้าได้สำเร็จ ยามนั้นทั่วทั้งผืนพิภพกลับหาใช่คู่มือของเขาได้อีกต่อไป!”

สุ้มเสียงบรรพบุรุษกล่าวขึ้นอย่างขมขื่น

อ้าวลี่ยิ่งตื่นตะลึงหนักกับคำกล่าวของบรรพบุรุษ!

นี่ไม่ประเมินเย่หยวนสูงเกินจริงไปหน่อยรึ?

ไม่ว่าจะพยายามหนักเพียงใด ก็ไม่สามารถเอาชนะได้?

“เห้ออ…กลับไปได้แล้ว! เจ้าไปบอกเขาว่า เดี๋ยวพระเจ้าผู้นี้จะช่วยส่งกลับไปเอง”

สุ้มเสียงบรรพบุรุษกล่าวขึ้นพลางถอนหายใจเสียงยาว

อ้าวลี่ในยามมีแต่แบกอุ้มอารมณ์สุดสิ้นหวังเอาไว้ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจากนี้จะไปมีหน้ามองใคร

เท่าที่ฟังจากคำพูดของท่านบรรพบุรุษ เย่หยวนเหนือชั้นกว่าเขาทุกด้าน จนเรียกได้ว่าสามาถทัดเทียมได้กับบรรพบุรุษรุ่นลายคราม

แต่หากมองย้อนกลับไปถึงเหตถการณ์ก่อนหน้า อ้าวลี่ก็ไม่สามารถปฏิเสธความจริงข้อนี้ได้เลย

อายุของเย่หยวนน้อยกว่าเขามาก แต่ความแกร่งกล้ากลับเหนือกว่าหลายขุมนัก!

หลังจากที่อ้าวลี่จากไป จู่ๆเสียงหญิงสาวนางหนึ่งก็ดังขึ้นภายในถ้ำ

“ว่าอย่างไร เริ่มรู้สึกเสียใจในสิ่งที่ทำไปหรือยัง?”

“แน่นอน! ข้าไม่คิดเลยว่า…ชายแก่ๆคนนี้จะตัดสินใจผิดพลาดครั้งใหญ่!”

หญิงสาวเงียบลงทันทีที่ได้ยินคำตอบนี้ เห็นได้อย่างชัดเจน นางไม่คิดเลยว่า อีกฝ่ายจะยอมรับถึงความผิดพลาดที่เกิดขึ้นอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ท่านบรรพบุรุษก็กล่าวขึ้นต่อว่า

“เขาได้รับโอกาสกลับชาติมาเกิดใหม่อีกครั้ง นี่มีแนวโน้มสูงส่าโลกภายนอกกำลังประสบหายนะครั้งใหญ่ ไฉนเจ้า…ไม่ออกไปพบหน้าเขาหน่อยล่ะ?”

“ไม่ว่าอย่างไร ยามนี้เขาก็เติบโตจนดูแลตัวเองได้แล้ว กระทั้งท่านยังมิใช่คู่มือ เช่นนั้นแล้ว คิดว่าข้ายังไม่หมดห่วงอีกรึ?”

หญิงสาวนางนั้นเอ่ยตอบ

ท่านบรรพบุรุษถอนหายใจเสียงยาวเฮือกใหญ่และกล่าวว่า

“เห้ออ… โชคชะตาช่างเล่นตลก!”

………………………

ตลอดค่ำคืนนี้ เสมือนว่าภายในใจเย่หยวนรู้สึกสับสนอลหม่านไปหมด

หากเป็นปกติแล้ว ในยามที่เขาไม่มีพันธกิจใด เย่หยวนจะนั่งสมาธิบ่มเพาะพลังอยู่ตลอด

แต่วันนี้หัวใจของเขารู้สึกร้อนรนสับสนไปหมด จนไม่สามารถทำอะไรได้เลย

เขารู้สึกเช่นนี้มาโดยตลอดจนกระทั้งผล็อยหลับไปในยามเที่ยงคืน

เสมือนความจริงคล้ายความฝัน จิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขาได้จจำแลงกลายเป็นมังกรฟ้าตนหนึ่ง และทะยานเหาะออกจากร่างไป

จากนั้นวิญญาณมังกรฟ้าตนนี่ก็คดเคี้ยวกลางห้วงเวหาอยู่นาน ก่อนจะถ้ำหนึ่งพร้อมมุ่งหน้าเข้าไปโดยไม่ลังเล

แต่เมื่อมาถึงด้านหน้าปากถ้ำ เย่หยวนในร่างวิญญาณมังกรฟ้ากลับพบว่าคลื่นพลังอันอกร่งกร้าวสาดสะท้อนเข้าใส่

เขาวนเวียนอยู่หน้าถ้ำเป็นเวลานาน ก่อนจะทะยานกลับเข้าร่างยามรุ่งสาง

“พี่ใหญ่หยวน! พี่ใหญ่หยวน! ท่านเป็นอะไรหรือไม่?”