จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1256

ตอนที่1256 วิถีดาบสารทิศ!

หลังซัดพาฝ่ามือออกไป เก้าผีร้ายเร่งผนึกกำลังโคจรพลังร่ายคาถาโดยเร็ว ในไม่ช้าตราสาปภูตวิญญาณที่ฝังลึกในตัวเขาก็สลายหายไป

“เป็นไปไม่ได้! เจ้า…เจ้าสำเร็จศาสตร์แห่งสวรรค์ขั้นสองได้อย่างไร?”

“เจ้าหนู เจ้าจักต้องชดใช้กับสิ่งที่ทำลงไป!”

ไม่ว่าจะเป็นทั้งจู่เก๋อฉิงซวนหรือหลีกุย ทั้งคู่ต่างปะทุโทสะเดือดดาลขึ้นทันทีในเวลานี้

สมญานาม จอมราชันย์อันดับหนึ่งแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ที่มันภาคภูมิใจยิ่งกลับถูกกระชากแสกหน้าไม่เหลือ ส่วนอีกคน ธงอัตลักษณ์วิญญาณ ของวิเศษคู่กายตั้งแต่สมัยบรรพกาลก็ยังถูกฉกไปต่อหน้าตา แถมยังต้องแพ้ให้กับของๆตัวเองอีก

ความระทมขื่นขมชนิดนี้ ไม่ว่าใครต่างต้องเป็นบ้าไปตามๆกัน

เย่หยวนกล่าวเอ่ยตอบอย่างเฉยเมยว่า

“พวกเจ้าทั้งคู่เล่นถามมาพร้อมกันเช่นนี้ แล้วข้าควรจะตอบใครก่อนดี?”

“เหอะ เจ้าหลบไปเถอะ เจ้ามิใช่คู่มือของเจ้าเด็กนี่! ให้ข้าออกโรงเอง!”

จู่ๆหลีกุยก็เอ่ยขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ

“ไม่มีทาง! เป็นไปได้รึที่ข้า,จอมราชันย์สวรรค์นิรันดร์มิใช่คู่มือของไอ้เด็กเหลือขอนี่?”

จู่เก๋อฉิงซวนปฏิเสธเสียงแข็ง

มันยังจำได้ดี ตอนนั้น ณ นอกเมืองนภาศักดิ์สิทธิ์ ยามสัประยุทธ์แบบหนึ่งต่อหนึ่ง เย่หยวนกลับมิใช่คู่มือของมันได้แม้สักนิด

แล้วนี่วันเวลาผ่านไปนานเพียงใดกัน?

ยามนี้กลับเป็นที่มิเข้าคู่กับไอ้เด็กเหลือนี่?

สีหน้าการแสดงออกของจู่เก๋อฉิงซวนดูปรวนแปรสลับสับสนอย่างไม่หยุดหย่อน เห็นได้ชัดว่า จิตวิญญาณทั้งสองภายในร่างกำลังขัดแย้งกันหนัก และเข้าตีกันหวังเพื่อยึดสิทธิการควบคุมร่างกาย

“เจ้าโง่! คิดหรือว่า แค่มีพรสวรรค์มากมายจนได้ยกยอว่าเป็นอันดับหนึ่ง จะทำให้เจ้าไร้เทียมทานใต้แผ่นฟ้า? ในปีนั้น กระทั้งข้า,โคตรบิดาผู้นี้ยังไม่กล้ากล่าวเลยว่า เหนือฟ้าใต้สวรรค์ข้าคืออันดับหนึ่ง! แล้วเจ้าเป็นใครกัน?”

หลีกุยกล่าว

“หึ! นั้นเป็นเพราะข้ามิได้โชคดีเกิดในยุคสมัยที่ศาสตร์แห่งสวรรค์ยังคงรุ่งโรจน์! มิฉะนั้นความสำเร็จของข้าผู้นี้คงมิได้อยู่ใต้จั้วซ่งเช่นกัน!”

ทว่าจู่เก๋อฉิงซวนกล่าวโต้เปี่ยมด้วยความมั่นใจ

ในที่สุดจู่เก๋อฉิงซวนยังคงประคองสติควบคุมร่างกายได้ต่อ ยามนี้ทั้งความคิดและจิตใจของมันเข้าปกครองโดยสมบูรณ์ สีหน้าการแสดงออกของมันเฉียบเย็นลงในทันที พร้อมนัยน์ตาไสวฉายแววอำมหิตหลายส่วน

พลังปราณทั้งหมดทั่วกายาไหลบ่าพรั้งพรูออกมาอย่างบ้าคลั่ง กลิ่นอายคุกคามหอบยักษ์ลันทะลักออกจากร่างของมัน

เมื่อเห็นภาพฉากนี้ เย่หยวนถึงกับหรี่ตาแคบเล็กน้อย พลางกดสายตาจับจ้องอย่างตั้งใจ ยามนี้เขาเคร่งขรึมขึ้นในทันใด

“เจ้าบ้าไปแล้วรึไง? ความเข้าใจต่อศาสตร์แห่งสวรรค์ของเจ้ายังไม่เพียงพอที่จะสำแดงใช้วรยุทธระดับนี้ออกมา! หากปลดปล่อยมันออกไป นั่นจะเป็นการสูบพลังชีวิตออกไปด้วย!”

หลีกุยผู้นี้เป็นใคร? มันเคยเป็นถึงเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าขั้นสุด ศาสตร์แห่งสวรรค์ที่มันบรรลุช่างลึกซึ้งถ่องแท้ ในตอนนี้เห็นจู่เก๋อฉิงซวนฝืนใช้พลังเกินตัว มีหรือจะไม่ทราบผลข้างเคียง?

ตามที่มันกล่าวไปไม่มีผิด เนื้อหนังร่างกายของจู่เก๋อฉิงซวนดูเหี่ยวย่นลงอย่างรวดเร็ว!

ทว่ามันกลับหาได้สนใจไม่ และยังคงระดมพลังปราณสุดขีดเพื่อปลดปล่อยกระบวนโจมตีเต็มสูบ!

แรงขับเคลื่อนที่มันสู้ตายขนาดนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะความเกลียดชังริษยาจากก้นบึ้งในใจของมัน!

“เจ้าบ้าไปแล้ว! เจ้าบ้าไปแล้วจริงๆ!! หากปล่อยให้พระเจ้าผู้นี้ลงมือทุกอย่างคงจบไปแล้ว! นี่คิดจะพลีชีพไปพร้อมมัน? เจ้าโง่!”

หลีกุยกรีดร้องลั่นระงมพลางส่งเสียงเย็นสะท้านผิดประหลาด ทว่าจู่เก๋อฉิงซวนกลับมิได้สนใจมันแม้แต่น้อย

มันต้องการตายไปพร้อมกับเย่หยวน!

“ดัชนี…เทพ…เลิศล้ำ!”

จู่เก๋อฉิงซวนในตอนนี้กลายเป็นคนชราภาพเนื้อหนังเฉาติดกระดูก มันกู่ก้องคำรามเอ่ยนามกระบวนโจมตีสุดท้ายดังลั่นออกจากปาก

เมื่อเห็นภาพฉากนี้ เย่หยวนอดแสยะยิ้มเย็นมิได้และกล่าวว่า

“จุจุ เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว วรยุทธเห็บเหาเช่นนี้มีคุณสมบัติลากข้าลงนรกพร้อมกันจริงรึ?”

วูบบ…

เย่หยวนเรียกดาบพิชิตมารฟ้าออกมา จิตสังหารแห่งดาบที่แครงเคลือบช่างน่าสะพรึงขวัญดั่งปรารถนาโถมซัดสรวงสวรรค์!

รัศมีกลิ่นอายของจู่เก๋อฉิงซวนก็แกร่งกร้าวยิ่งเช่นกัน ทว่าเปรียบกับจิตสังหารแห่งดาบของเย่หยวนแล้ว ความยิ่งใหญ่ของมันกลับถูกบดบังจนมิด!

แรกเห็นจิตสังหารแห่งดาบอันน่าประทับใจของเย่หยวน หลีกุยถึงกับอุทานลั่นขึ้นว่า

“ดาบพิชิตมารฟ้า! สูตรจอมดาบพิชิตมารฟ้าขั้นสาม! วิถีดาบสารทิศ! ไอ้หัวหมูยังไม่หยุดอีก! ต่อให้เจ้าเด็กนี่มิได้ใช้ดาบพิชิตมารฟ้าช่ำชองเท่าเจ้าของเก่ามัน แต่ต่อหน้าวิถีดาบสารทิศ เจ้ากลับมิได้เข้าคู่เลย! หยุดโจมตีเดี๋ยวนี้!”

หลีกุยรู้จักสูตรจอมดาบพิชิตมารฟ้านี้เป็นอย่างดี ยังไม่ทันที่เย่หยวนจะได้เคลื่อนไหว มันก็มองผ่านอ่านกระบวนได้แจ่มแจ้ง