จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1258

ตอนที่1258 ลุ่มแม่น้ำมรณะ

ฉากเบื้องหน้าของพวกเขาคล้ายพื้นที่หนองลุ่มแม่น้ำทอดยาวสุดสายตาไกล สภาพแวดล้อมสงัดเสงี่ยมเปลี่ยวร้าง

ช่างเป็นความอ้างว้างเจือไอเหงาเย็นโดยแท้ ถึงขั้นที่ว่าสรรพสิ่งใดส่งเสียงล้วนถูกกลืนหายท่ามกลางความเงียบ

ซึ่งความเงียบชนิดนี้กลับทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

ก่อนหน้านี้อิ้งหมัวหู่สับฝีเท้าหนีโดยมิได้ดูท่าดูทางอันใด ทิศทางไหนไม่ทราบขอเพียงตีระยะห่างรอดออกมาเป็นพอ ไม่เพียงความเงียบสงัดเปลี่ยวร้างชวนขนลุก รอบข้างตามทางยังมีหมอกทมิฬหนาปกคลุมจนไม่เห็นเส้นทางชัดเจน เมื่อรู้สึกตัวอีกที พวกเขาก็ตกอยู่ในพื้นที่หนองลุ่มสีดำแห่งนี้เสียแล้ว

วูบบ!

ร่างเย่หยวนแปรสภาพเป็นสายหนึ่ง พร้อมเข้าสำรวจโดยรอบทันที แต่จู่ๆสีหน้าการแสดงออกของเขาพลันบิดเบี้ยวน่าเกลียดในบัดดล

“พี่ใหญ่! นี่ไม่ถูกต้องแล้ว! เราจะกลับไปยังทางที่มาอย่างไรดี?”

อิ้งหมัวหู่กระเดือกน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก พลางกล่าวขึ้น

อิ้งหมัวหู่รู้สึกวิตกไม่น้อย แม้พวกเขาจะมีพละกำลังความแกร่งกล้าคิดตัวไม่น้อย แต่นี่ยังสัมผัสได้อย่างชัดแจ้งว่า สถานที่แห่งนี้อันตรายยิ่งยวด นี่มิใช่หนองลุ่มแม่น้ำธรรมด่ทั่วไปแน่นอน

เย่หยวนถอนหายใจพลางกล่าวตอบว่า

“ย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว! ภายในหนองลุ่มแม่น้ำแห่งนี้ เรากลับไม่สามารถแยกแยะได้เลยว่า ทางใดทิศเหนือทางใดทิศใต้ หากเดินทางผิดทิศ นั้นจะยิ่งทำให้เราพลัดหลงจากทางที่เข้ามาไปใหญ่!”

อิ้งหมัวหู่ตื่นตกใจยิ่งเมื่อได้ฟัง ทันทีทันใด เขาเริ่มเปิดญาณสัมผัสทั้งหมดเพื่อทดลอง ก่อนพบว่าเป็นจริงอย่างที่เย่หยวนกล่าวไป เขาไม่สามารถแยะได้เลยว่าทางใดทิศเหนือ,ใต้,ออกหรือตก

“พี่ใหญ่ เช่นนี้เราควร…”

อิ้งหมัวหู่โพล่งกล่าวขึ้นทันทีอย่างอดกังวลมิได้

แต่ในขณะนั้นเอง เย่หยวนรู้สึกราวกับจิตใจถูกรบกวนเล็กน้อย เขาปลดปล่อยซือโปเทียนออกมาทันที

“นายท่าน!”

ซือโปเทียนดูตื่นตระหนกร้อนใจยิ่ง

“หรือท่านทราบว่าที่แห่งนี้คือที่ใด?”

เย่หยวนเอ่ยถาม

“หากข้าเดาไม่ผิด ที่แห่งนี้ควรเป็นลุ่มแม่น้ำมรณะในตำนาน!”

ซือโปเทียนกล่าวตอบ

สีหน้าการแสดงออกของเย่หยวนเปลี่ยนไปอย่างมาก ก่อนอุทานขึ้นด้วยความตกใจว่า

“ท่านกำลังกล่าวว่า ที่นี่คือสุสานพระเจ้าที่รู้จักในนาม ลุ่มแม่น้ำมรณะ?”

ท่าทางของซือโปเทียนดูประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนกล่าวตอบว่า

“ปรากฏว่านายท่านเองก็เคยได้ยินตำนานของลุ่มแม่น้ำมาบ้างเช่นกัน ถูกต้องแล้วนายท่าน ลุ่มแม่น้ำมรณะคือสุสานของเหล่าเซียนอาณาจักรพระเจ้า มีเพียงสวรรค์ที่ทรงทราบ กี่ชีวิตแล้วที่เหล่าเซียนอาณาจักรพระเจ้าต้องสังเวยให้ในที่แห่งนี้!”

อิ้งหมัวหู่ที่ได้ฟังเช่นนั้น ใบหน้าพลันผลักสีในทันใด

“นั้นไม่อันตรายเกินไปหน่อยรึ? กระทั้งเซียนอาณาจักรพระเจ้ายังเอาชีวิตไม่รอด แล้วพวกเราจะไปเหลืออะไร?”

ซือโปเทียนกล่าว

“เหมือนว่ามีบางสิ่งส่วนตัวอยู่ในลุ่มแม่น้ำมรณะอยู่ แต่กลับไม่มีใครทราบว่านั้นเป็นอะไรกันแน่ เพราะทุกคนที่ย่างเท้าเข้าไปล้วนไม่มีใครเคยรอดชีวิตออกมา! แต่เท่าที่ข้าเคยได้ยินมา คนที่ปกครองลุ่มแม่น้ำมรณะแห่งนื้คือ พฤกษาวิญญาณมรณะในตำนาน!”

“พฤกษาวิญญาณมรณะ! สิ่งนั้นมีอยู่บนผืนพิภพจริงๆรึ?!”

เย่หยวนตกใจอย่างมากเมื่อได้ยินชื่อนี้จนอุทานเสียงดังลั่น

อิ้งหมัวหู่ได้แต่ยืนงงอยู่เคียงข้าง ขณะเอ่ยถามขึ้นว่า

“นี่กำลังกล่าวถึงสิ่งใดกัน? พฤกษาวิญญาณมรณะคืออะไร?”

สีหน้าการแสดงออกของเย่หยวนมืดทมิฬลงทันทีหลายส่วน ก่อนเอ่ยอธิบายขึ้นเจือเสียงเข้มว่า

“ข้าเคยอ่านเจอในบันทึกโบราณ พฤกษาวิญญาณมรณะชนิดนี้เป็นเหมือนกันพฤกษาคุนหวู พวกมันทั้งคู่ต่างเป็นสมุนไพรวิญญาณในตำนาน! ตำนานกล่าวขานไว้ว่า ในยุคบรรพกาล,มียอดเซียนอาณาจักรพระเจ้าผู้ไร้เทียมทานนับไม่ถ้วนตายลงพร้อมจิตอาฆาตที่ยังหลงเหลือ เมื่อพวกเขาล่วงลับไป จิตวิญญาณที่ยังเหลือห่วงและอาฆาตจะกระจุกตัวรวมกันบนท้องนภา พวกมันคล้ายพลังไร้สภาวะประหลาดที่ไม่มีวันสลายตัว เมื่อวันเวลาผ่านไป พวกมันก็ยิ่งมีมากขึ้นจนกลั่นตัวกลายเป็นพฤกษาวิญญาณมรณะ! หลังจากที่พฤกษาวิญญาณมรณะถือกำเนิด หลากหลายพื้นที่บนดินแดนศักดิ์สิทธิ์พลันประสบเหตุการณ์แปลกประหลาด มันไล่สูบพลังชีวิตของเหล่าเซียนอาณาจักรพระเจ้าอย่างไม่เลือกหน้า และนั้นยิ่งทวีความแข็งแกร่งให้มันมากขึ้นและมากขึ้นเรื่อยๆ! จากนั้นมันจะไล่ฆ่าศัตรูทั้งหมดที่ผูกใจอาฆาต! แถมตำนานยังกล่าวอีกว่า โดยไม่คำนึงถึงระดับพลังสูงต่ำ ตราบใดที่นักสู้เข้าใกล้ตัวมาเกินรัศมีหนึ่งแสนฉื่อ พฤกษาวิญญาณมรณะจะสูบจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ออกจากกายเนื้อได้โดยตรงซึ่งมิอาจตอบโต้ใดๆได้เลย!”

อิ้งหมัวหู่ที่ได้ยินแบบนั้นยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่

“นี่…นี่มันไม่เกินไปหน่อยรึ? กระทั้งจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเซียนอาณาจักรพระเจ้ายังถูกสูบออกมา นี่มิใช่ว่าไร้เทียมทาน?”

แต่ขณะนั้นเอง ซือโปเทียนก็กล่าวแทรกขึ้นว่า

“นายท่านกล่าวถูกต้องแล้ว พฤกษาวิญญาณมรณะทรงพลังกว่าที่เจ้าจจินตนาการนัก! บางที…มันอาจมีระดับชั้นเกินกว่าอาณาจักรพระเจ้าไปแล้ว!”

เย่หยวนสูดไอเย็นแช่มลึกเต็มปอดอย่างช้าๆ ก่อนกล่าวกับทั้งคู่ว่า

“เช่นนั้นพวกเจ้าคุ้มกันข้าก่อน ตัวข้าจำต้องใช้เวลาสักระยะเพื่อฟื้นฟูพลัง จากนั้นเร่งออกไปจากที่นี่โดยเร็ว! หื้ม? ระวัง!!”

ก่อนหน้าที่สำแดงใช้เสียงแห่งจอมเทพมังกรไป มันค่อนข้างกินพลังงานเย่หยวนเป็นพอสมควร ดังนั้นเขาจำต้องใช้เวลาพักฟื้นอยู่สักครู่ใหญ่ แต่ดูเหมือนว่าลุ่มแม่น้ำมรณะแห่งนี้จะไม่ยอมหยิบยื่นโอกาสนี้ให้

ปุด.. ปุด…

กลางลุ่มแม่น้ำปรากฏฟองอากาศจำนวนหนึ่งลอยขึ้นเหนือผิวแม่น้ำดำ พร้อมทำลายความเงียบสงัดของสถานที่แห่งนี้ไปโดยสมบูรณ์

เย่หยวนหันเข้าจับจ้องกลางลุ่มแม่น้ำด้วยความสงสัยว่ามีสิง่ใดซ่อนตัวอยู่ภายใน

ซู่ววว!