จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1259

ตอนที่1259 พฤกษาวิญญาณมรณะ

วูบบ วูบบ วูบบบ…

เถาวัลย์สีทมิฬหลากหลายสายซุ่มจู่โจมพวกเย่หยวนทั้งสามในมุมอับสังเกต

กำปั้นเหล็กกล้าของซือโปเทียนเหวี่ยงซัดออกไป ระเบิดพลังศาสตร์แห่งสวรรค์แผดกระจายสารทิศ ทำให้เถาวัลย์สีทมิฬเหล่านั้น เละเป็นผุยผงโดยตรง

แต่ยังไม่ทันพักหายใจ เถาวัลย์สีดำเหล่านั้นกลับยิ่งเพิ่มทวีเข้าจู่โจมมากขึ้น

ทั้งสามเพ่งสายตาจับจ้องให้ดี เถาวัลย์เลื่อยไสวพลิ้วเหล่านี้แท้ที่จริงกลับเป็นงูสีดำขนาดเล็ก

แม้ความแข็งแกร่งของงูดสีดำขนาดเล็กนี้จะไม่เทียบเคียงจระเข้ยักษ์วารีทมิฬ แต่ด้วยจำนวนอันมหาศาลนี้ที่ไม่รู้จบ กลับทำเอาเหนื่อยตกไปตามๆกัน

“นั้นมันอสรพิษลวดทมิฬ! พวกมันมีจำนวนนับหลายล้านตัว! เราไม่ควรพักพิงอยู่ที่นี่ ไปทางโน้นเร็ว!”

เย่หยวนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าสุดเคร่งขรึม

ด้วนจำนวนที่มากมายมหาศาลของพวกมัน ย่อมสามารถชดช่อยความอ่อนด้อยของพวกมันจนหมดสิ้น

เย่หยวนและที่เหลือยังทนอยู่ได้อย่างไร? ทั้งหมดวงแตกวิ่งเตลิดไปทางหนึ่ง

โชคยังดีที่ซือโปเทียนทรงพลังมากฝีมือ ด้วยกำปั้นแล้วกำปั้นเล่า พวกอสรพิษลวดทมิฬไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลย

หลังจากพยายามตีห่างออกไปครู่ใหญ่ ทั้งสามก็หนีออกจากวงล้อมสังหารของพวกอสรพิษลวดทมิฬได้สำเร็จ

พวกเขาวิ่งหนีไม่คิดชีวิตอย่างบ้าคลั่ง และมิทราบว่านานเพียงใดถึงมายังจุดนี้ได้

“ไม่น่าแปลกใจเลย ไฉนสถานที่แห่งนี้มีนามว่า ลุ่มแม่น้ำมรณะ ปรากฏว่าสมชื่อแล้ว! ยังมีสัตว์ประหลาดชนิดใดรอเราอยู่อีก?”

อิ้งหมัวหู่กล่าวขึ้นพร้อมสีหน้าเจือหวาดกลัวหลายส่วน

ซือโปเทียนเอ่ยกล่าวว่า

“จระเข้ยักษ์วารีทมิฬกับอสรพิษลวดทมิฬ น่าจะเป็นอสูรชนชั้นต่ำสุดในลุ่มแม่น้ำมรณะแล้ว พวกเราถือว่าโชคดีมากที่เจอแค่พวกมัน”

แงหมัวหู่ที่ได้ยินเช่นนั้นพลันหน้าเสียหนัก ก่อนกล่าวขึ้นอย่างอดมิได้ว่า

“ข้าไม่สงสัยเลย ไฉนสถานที่แห่งนี้ถึงรู้จักในนามเขตพระเข้าต้องห้าม นี่เป็นอาณาเขตแห่งความตายอย่างแท้จริง!”

ยามนี้มันเกินขอบเขตของความเข้าใจไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นจระเข้ยักษ์วารีทมิฬหรืออสรพิษลวดทมิฬ หากสุ่มหยิบพวกมันออกไปวิ่งเล่นบนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ คงสามารถกวาดล้างทุกสิ่งจนบรรลัยสูญแน่นอน

นอกจากนี้เอง จุดแข็งของทั้งสามยังเหนือชั้นกว่าเซียนทั่วไปในดินแดนศักดิ์สิทธิ์อยู่หลายขุม ทว่าแม้แต่พวกเขายังต้องหนีตายอย่างไม่คิดชีวิต

แล้วผู้คนในดินแดนศักดิ์สิทธิ์จะไปเหลืออะไร?

ต่อให้เป็นระดับชั้นสิบจอมราชันย์เอง นั้นก็ถึงตายเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม…อสูรสองชนิดที่กล่าวไปกลับเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตระดับต่ำสุดภายในที่แห่งนี้เท่านั้น!

ทั้งสามที่กำลังสับสนอย่างหนัก ยามนี้ญาณนสัมผัสของทุกคนถึงกับดังสะท้านกึกก้องพร้อมกันภายในใจ!

อิ้งหมัวหู่ที่แสนเหนื่อยหอบ ถึงขั้นตะโกนลั่นอย่างสุดจะทน

“เราไปฆ่าโคตรบิดาของพวกเจ้ารึไง?!”

เย่หยวนขมวดคิ้วเข้ม หน้าที่สกัดกั้นต่อจากนี้โดยส่วนใหญ่เป็นฝีมือของซือโปเทียน

ระหว่างนั้นเย่หยวนพยายามใช้จ่ายเวลาให้คุ้มค่าที่สุด เขาเร่งฟื้นฟูพลังโดยไว!

คราวนี้เงาร่างสีดำเข้ารายล้อมรอบทิศ ความแกร่งกล้าของพวกมันน่าสะพรึงขวัญยิ่งกว่าสองชนิดก่อนหน้าเสีย

ทั้งสามสับฝีเท้าหนีตายอีกระลอก จนรอดพ้นออกมาได้อีกครั้ง

“ระวังตัวให้ดี! ข้ารู้สึกเหมือนว่า มีใครบางคนกำลังชักไยอสูรเถื่อนเหล่านี้อยู่เบื้องหลัง ดูท่าแล้ว…มันตั้งใจที่จะบีบให้เราไปยังทิศทางใดทิศทางหนึ่ง”

เย่หยวนกระซิบเสียงเบาเล็ดรอดผ่านหูทั้งสอง

เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ซ้ำๆกันหลายรอบ เย่หยวนเริ่มรู้สึกเอะใจบ้างแล้ว

อสูรเถื่อนเหล่านี้ดูท่าจะจงใจทิ้งทางหนีไว้ให้เสมอ

ครั้งแรกครั้งสองยังกล่าวได้ว่าบังเอิญ ทว่าครั้งสามยังคงเป็นเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน นี่ชวนให้เย่หยวนสงสัยหนักเข้าไปใหญ่

แม้ความแกร่งกล้าของพวกเย่หยวนจะน่าเกรงขาม ทว่ายังประคองชีวิตออกมาได้อย่างสาหัสสากรรจ์เช่นกัน

ทว่าสิ่งที่เย่หยวนค้นพบและตกใจที่สุดคือ พวกอสูรเถื่อนเหล่านั้นมิได้เจตนาโจมตีพวกเขาโดยหวังเอาตายจริงๆ

หลายต่อหลายครั้งแล้ว พวกมันพยายามต้อนกลุ่มเย่หยวนไปยังทิศทางใดทิศทางหนึ่ง

อิ้งหมัวหู่กล่าวขึ้นอย่างตื่นตระหนกว่า

“เป็นไปไม่ได้? ใครกันที่ทรงพลังจนสามารถควบคุมฝูงอสูรเถื่อนเหล่านี้ได้อยู่หมัด?”