จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1280

น้ำตาแห่งชีวิต!

“ห้วงอวกาศ?”

เย่หยวนเผยสีหน้าแสนงุนงงไม่แน่ใจว่านั้นหมายถึงสิ่งใด

“ดินแดนพฤกษานิรันดร์เปรียบเสมือนโลกใบเล็กๆที่ถูกขวางกั้นโดยห้วงอวกาศ ไม่สามารถเดินทางเข้าสู่มหาพิภพถงเทียนได้โดยตรง ต่อให้เป็นอาณาจักรเทพถ่องแท้ก็ไม่สามารถขึ้นสู่มหาพิภพถงเทียนได้! ไม่เพียงดินแดนพฤกษานิรันดร์เท่านั้น ดินแดนอื่นๆเองก็ถูกขวางดั้นโดนห้วงอวกาศเช่นกัน! สิ่งที่เรียกว่าห้วงอวกาศนั้น มันคือรูปแบบพลังความผันผวนที่ไร้ความเสถียรโดยสมบูรณ์ คล้ายมิติไร้สภาวะโกลาหลไร้สิ้นสุด”

คุนหวูกล่าวอธิบาย

เย่หยวนตกใจอย่างมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก่อนจะกล่าวว่า

“เช่นนั้นแล้ว เหล่าเซียนอาณาจักรพระเจ้าเมื่อหนึ่งแสนปีก่อนที่หายตัวไป มีความเป็นไปได้ไหมว่า พวกเขาจะเสาะหาวิธีการเพื่อเดินทางขึ้นสู่มหาพิภพถงเทียน?”

รอยยิ้มเหยียดแสนดูถูกพลันฉีกออกบนมุมปากของคุนหวูทันทีที่ได้ยิน เขากล่าวอย่างไม่แสแยว่า

“เจ้าพวกโง่นั้นเดินทางผ่านประตูผนึกดินแดน แต่ในส่วนที่ว่าพวกเขาเดินทางถึงจุดหมายหรือไม่ เรื่องนี้กลับมิทราบ”

คู่นัยน์ตาของเย่หยวนเบิกกว้างแทบถลนออก ในที่สุดเขาก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดจากปากของคุนหวู

และอีกสิ่งหนึ่งที่น่ากลัวยิ่งคือ ห้วงอวกาศที่ว่านั้นช่างสะพรึงเกินไป!

เหล่าเซียนอาณาจักรพระเจ้าในดินแดนพฤกษานิรันดร์เมื่อหนึ่งแสนปีก่อน พวกเขามีจำนวนไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยคน

แม้ในยุคนั้นศาสตร์แห่งสวรรค์จะเสื่อมถอยลงแล้ว แต่ในหมู่พวกเขา เย่หยวนก็มั่นใจว่ายังมีเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าอยู่แน่นอน

ผู้คนเหล่านี้หาใช่ชนชั้นกินเจไม่ แต่คุนหวูที้เรียกแทนพวกเขาว่า‘เจ้าพวกโง่’ นี่แสดงให้เห็นแล้วว่า มีหลายต่อหลายคนที่พลาดท่าสิ้นใจตายลงในระหว่างการเดินทางกลางห้วงอวกาศ!

สิ่งหนึ่งที่ควรทราบ พวกเขาเหล่านั้นต่างเป็นการดำรงอยู่ที่ทรงพลังยิ่งในดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้!

ใครบ้างที่สามารถรอดชีวิตออกจากห้วงอวกาศได้ นั้นกลับไม่ทราบ!

เห็นสีหน้าของเย่หยวนดังนั้น คุนหวูทราบทันทีว่าเย่หยวนกำลังคิดอะไรอยู่พร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

“ตอนนี้ เจ้ายังอยากไปยังมหาพิภพถงเทียนอยู่หรือไม่?”

แววหาญกล้าเจือดื้อรั้นสาดสะท้อนออกจากนัยน์ตาของเย่หยวน เขากล่าวตอบทันทีด้วยความมุ่งมั่นว่า

“ห้วงอวกาศช่างน่ากลัวอย่างแท้จริง! กระนั้นเอง การได้เห็นมู่หลินเสวียตายต่อหน้าต่อตา นั้นไม่มีอะไรน่ากลัวยิ่งกว่าแล้ว! โปรดชี้ทางให้แก่ผู้เยาว์ด้วยเถิด!”

คุนหวูหัวเราะเล็กน้อยและกล่าวว่า

“ใจกล้าดีไม่น้อย! แต่ห้วงอวกาศนั้นเป็นเพียงบททดสอบแรกเท่านั้น! สิ่งที่เจ้าต้องเผชิญพบกลับยากเย็นแสนเข็ญยิ่งกว่ามาก!”

เย่หยวนสูดไอเย็นเข้าลึกๆและกล่าวอย่างแช่มช้าว่า

“ท่านอาวุโสโปรดอธิบาย!”

สีหน้าของคุนหวูดูเคร่งขรึมขึ้นโดนพลัน เขากล่าวว่า

“มีตำนานเล่าขานไว้ว่า บนหุบเขาถงเทียนมีน้ำพุวิเศษชนิดหนึ่งเรียกว่า น้ำตาแห่งชีวิต ซึ่งตามคำบอกกล่าวกันมา น้ำตาแห่งชีวิตได้ไหลลงมาจากยอดเขาถงเทียน ตราบใดที่ยังพอหลงเหลือเศษเสี้ยวจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ เพียงได้รับน้ำตาแห่งชีวิตเพียงหนึ่งหยดก็สามารถฟื้นคืนฟื้นได้ทันที! แต่นั้นเป็นเพียงตำนาน ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน ส่วนภายในดินแดนพฤกษานิรันดร์ ข้าเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเช่นกัน จึงสันนิษฐานว่าน้ำตาแห่งชีวิตคงไม่มีในดินแดนแห่งนี้”

เมื่อได้ยินคุนหวูกล่าวเช่นนั้น เย่หยวนกลับถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ท่านอาวุโส ถึงผู้เยาว์คนนี้จะต้องบุกน้ำลุกไฟสักเพียงใด ยังไงข้าก็ต้องเข้าไปในหุบเขาถงเทียนให้ได้ ข้าจะต้องเสาะหาน้ำตาแห่งชีวิตมา!”

เย่หยวนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอันมุ่งมั่น

ผลจากการกระทำ สรวงสวรรค์ย่อมตอบแทนอย่างซื่อสัตย์! หากเขายังคงมุ่งมานะและไม่ยอมแพ้!

เขาเชื่อว่าสักวันหนึ่งจะต้องได้พบกับน้ำตาแห่งชีวิตแน่นอน!

ทว่าอย่างไร ทันทีที่คุนหวูและหวูเฉินได้ยินคำกล่าวของเย่หยวน ทั้งคู่ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาโดยพร้อมเพรียง

ยามนี้ เย่หยวนได้แต่ยืนงงดั่งคนโง่งม และไม่แน่ใจว่าตนกล่าวอะไรผิดไป

หวูเฉินคลี่ยิ้มบางกล่วาตอบว่า

“เด็กน้อย เจ้ายังไร้เดียงสาจริงๆ! ใสซื่อบริสุทธิ์อย่างยิ่ง! และไม่กลัวตายเลยแม้แต่น้อย! การจะขึ้นสู่หุบเขาถงเทียนมันมิได้ง่ายเหมือนการเสาะหาศาสตร์แห่งสวรรค์ของเจ้า! เมื่อเจ้าถึงมหาพิภพถงเทียน เจ้าจะได้เปิดโลกอันกว้างใหญ่ และอย่างน้อยที่สุด เจ้าจะขึ้นทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรราชันย์พระเจ้าให้ได้เสียก่อน! มิฉะนั้นแล้ว ทันทีที่เจ้าย่างขึ้นสู่หุบเขาถงเทียน เจ้าจะกลายเป็นเศษเนื้อบดทันทีโดยแรงกดดันภายในหุบเขา! ที่สำคัญ เซียนอาณาจักรราชันย์พระเจ้าสามารถเดินขึ้นหุบเขาถงเทียนได้แค่สิบลี้เท่านั้น ไกลกว่านั้นหน่อยก็จำต้องเป็นเซียนอาณาจักรนภาสวรรค์ กระทั้งจอมเทพนิรันดร์ยังเดินทางไปได้เพียงหนึ่งหมื่นลี้เท่านั้น! กว่าเจ้าจะบ่มเพาะฝึกปรือจนขึ้นกลายเป็นเซียนอาณาจักรเทพสวรรค์ มีเพียงสวรรค์ที่ทรงทราบว่าจำต้องใช้เวลาเนินนานเท่าใด”

สีหน้าเย่หยวนดูเคร่งเครียดชัดเมื่อได้ฟัง ไฉนมันถึงได้ชื่อว่า หุบเขาถงเทียน ยามนี้คิดว่าทราบเหตุผลดีเยี่ยมแล้ว

คุนหวูกล่าวเสริมขึ้นต่อว่า