จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1281

จักรพรรดิ์เทพสวรรค์จิวชาง

“หยิ่งผยอง!”

“อวดดีเกินไป!”

คุนหวูกับหวูเฉินสวนตอบทันควัน

คำกล่าวแบบนี้มีเพียงคนโง่ที่ไม่รู้อะไรเลยเท่านั้นที่สามารถกล่าวออกมาได้

ในมหาพิภพถงเทียน มียอดอัจฉริยะมากมายที่หยิ่งยโสอย่างหาที่เปรียบไม่ แต่พวกเขายังกล่าวเพียงว่า ตนสามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรเทพสวรรค์ หรืออย่างมากที่สุดก็แค่ อาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์เท่านั้น

ทว่าพลังเหล่านั้นไม่เคยมีใครหน้าไหนหน้าด้านหาญกล้ากล่าวว่า ตนจะขึ้นกลายเป็นจอมเทพเต๋าบรรพกาลเลย!

สายตาที่จับจ้องของเย่หยวนแปรเปลี่ยนไปดั่งโง่งม เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน แต่ก็ยังกล่าวอย่างไม่ยอมแพ้ว่า

“คนโง่คนนี้ก็มีดีเช่นกัน! เพราะความหยิ่งผยองจึงพาข้ามาถึงจุดนี้ได้! หากข้าไม่สามารถช่วยชีวิตหลินเสวียได้ ข้ายินดีจมลงสู่หนทางอันมืดมิด!”

สุดท้ายนี้คุนหวูก็ดูสงบลงเล็กน้อย แน่นอนว่าเขาตกใจไม่น้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเย่หยวน

เพราะภายในมหาพิภพถงเทียน จอมเทพเต๋าบรรพกาลเปรียบเสมือนการดำรงอยู่อันคงกระพัน

สิ่งที่พอให้พวกเขาเหลียวมองหรือหันมาสนใจได้บ้าง ก็มีแต่การดำรงอยู่ในระดับอาณาจักรเทพสวรรค์ หรือไม่ก็ อาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์เท่านั้น

แต่ ณ เวลานี้ คุนหวูสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นอันแรงกล้าของเย่หยวนได้อย่างชัดแจ้ง

ไม่ว่าหนทางเบื้องหน้าจะโหดร้ายเพียงใด แต่เพื่อช่วยชีวิตผู้เป็นที่รัก เขาไม่มีลังเลแม้แต่น้อย!

“ช่างเถอะ ความรู้สึกของมนุษย์ลึกลับซับซ้อนเกินไป กระทั้งข้าเองก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้ ในเมื่อเจ้าแสวงหาความตายเองเช่นนี้ ย่อมได้…ข้าจะบอกเจ้า! แท้ที่จริงแล้ว ประตูผนึกดินแดนคือจิตวิญญาณผู้พิทักษ์แห่งเผ่าสี่สัตว์เทวะ!”

คุนหวูกล่าวขึ้นพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

เย่หยวนตกตะลึงยิ่งเมื่อได้ฟังเช่นนั้น ยามนี้เขาก็ตระหนักถึงจุดประสงค์หลักของข่านนั่วได้ในที่สุด ไฉนมันถึงต้องการจับตัวจิตวิญญาณผู้พิทักษ์พยัคฆ์ขาวไปในตอนนั้น ปรากฏว่ามันต้องการปลดผนึกประตูผนึกดินแดน!

หากย้อนกลับไป อดีตประมุขเผ่ามังกรอย่าง,หลงซานก็ได้นำตรามังกรศักดิ์สิทธิ์ออกไปจากเผ่ามังกรเช่นกัน หรือนั้นอาจเกี่ยวพันถึงประตูผนึกดินแดนเช่นกัน

นั้นเพียงว่า พวกเขาไม่ทราบถึงการมีอยู่ของห้วงอวกาศอันแสนปั่นปวน

“ขอบพระคุณอย่างยิ่งท่านอาวุโส! ผู้เยาว์ยังมีธุระบางอย่างต้องสะสาง เช่นนั้นผู้เยาว์ขอลา!”

เพียงร่างเย่หยวนขยับเคลื่อนออก เสี้ยวพริบตาต่อมาเขาก็กลับมาถึงเผ่ามังกรอีกครา

ปรากฏว่าข่านนั่วยังไม่ตายสนิท ยามนี้มันกำลังถูกขังโดยคุกที่เย่หยวนสร้างขึ้น

เย่หยวนมิได้กล่าวอันใดให้มากความ พร้อมตอกตะปูผนึกวิญญาณเจาะทะลวงทั่วทั้งร่างกายของข่านนั่วโดยตรงอย่างเลือดเย็น

“อ๊ากกกกก!!”

เสียงกรีดร้องคร่ำครวญดังสนั่นคล้ายผีร้ายกำลังร่ำไห้สุดเวทนา สุ้มเสียงระงมลั่นของมันทำเอาทุกคนที่อยู่โดยรอบขนลุกเสียวสันหลังวาบทันควัน

“โอ้? จอมราชันย์พิชิตสวรรค์กลับมาตั้งแต่เมื่อใด? แต่ยามนี้สีหน้าของเขาดูดีขึ้นมาก”

“จอมราชันย์เหมันต์ไม่อยู่แล้วด้วย หรือเป็นไปได้ไหมว่าจอมราชันย์พิชิตสวรรค์สามารถหาทางช่วยนางได้แล้วจริงๆ! หวังว่าจอมราชันย์เหมันต์จะปลอดภัยดี!”

“ไม่ว่าอย่างไร ไอ้บัดซบข่านนั่วนั้นเตรียมตัวตายได้เลย ไม่สิ…อยากตายเพียงใดคงมิได้สมใจ มันต้องชดใช้กับสิ่งที่ก่อเอาไว้ เตรียมรับความพิโรธของจอมราชันย์พิชิตสวรรค์ได้เลย!”

……………………….

สีหน้าเย่หยวนยังคงเฉยชา พร้อมตะปูดอกแล้วดอกเล่าที่ตอกกระแทกอัดร่างข่านนั่วไม่หยุดหย่อน

ตะปูผนึกวิญญาณทั้งหมดได้ถูกดึงออกจากร่างของมู่หลินเสวียแล้ว ยามนี้ถึงตาของข่านนั่วที่ได้ใช้ต่อ

มีตะปูจำนวนนับไม่ถ้วนรุมตอกเข้ากลางไอหมอกทมิฬสีดำ แท้ที่จริงแล้ว ไอหมอกทมิฬสีดำกลุ่มนี้เป็นจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าปีศาจ และจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของพวกมันก็ยากยิ่งที่จะทำลาย

แม้ข่านนั่วในตอนนี้จะอ่อนแออย่างมาก แต่การจะฆ่ามันก็มิใช่เรื่องง่าย

“ความเจ็บปวดที่หลิงเสวียได้รับ ข้าหวังว่าเจ้าจะได้ลิ้มรสบ้างแล้ว เป็นอย่างไร? อร่อยหรือไม่?”

เย่หยวนเอ่ยกล่าวทีละคำแช่มช้าด้วยน้ำเสียงที่เย็นสุดขั้วหัวใจ

เย่หยวนที่สามารถควบคุมเต๋าแห่งดินแดนนี้ได้ การจะฆ่าข่านนั่วกลับเป็นเรื่องง่ายดายเกินไป

แต่ฆ่าไปทั้งๆแบบนี้ มันจะได้ระบายความเคียดแค้นกี่ก่อตัวภายในใจของเขาได้อย่างไร?

ในปัจจุบัน ผืนแผ่นดินของมวลมนุษย์แทบลุกเป็นไฟจนไม่เหลืออะไรแล้ว

ทั้งมนุษย์และเผ่าอสูรที่ตายลงจากมหาศึกสงครามนี้มีจำนวนมากกว่าพันล้านชีวิต

สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นจากข่านนั่วเพียงคนเดียว!

ผนวกรวมกับความอาฆาตแค้นที่มันฆ่าทั้งพ่อและตัวเขาเองในอดีต ยามนี้ยังทำให้มู่หลินเสวียตกอยู่ในสภาพกึ่งเป็นกึ่งตายอีก

ความอาฆาตแค้นที่ล้นปรี่กลางทรวงอกของเย่หยวน ช่างมหาศาลเกินพรรณนาไปมาก!

กล่าวได้ว่า หากข่านนั่วมีหมื่นชีวิต เย่หยวนก็จะทรมานทั้งหมื่นชีวิตก่อนฆ่ามันให้ตายอย่างช้าๆ!

“อ๊ากก! เย่หยวน! อภัยให้ข้าด้วย! ข้า…ข้าทนไม่ไหวแล้ว! อ๊ากกก!”

ข่านนั่วร้องห่มร้องไห้ครวญคราญไม่หยุด เสมือนหมูที่กำลังถูกฆ่า ในที่สุดมันก็มิอาจทนพิษบาดแผลได้อีกจนต้องปริปากขอความเมตตาจากเย่หยวน

เบื้องลึกสุดใจในดวงตาของเย่หยวนช่างเปี่ยมไปด้วยเย็นชาอย่างหาที่เปรียบไม่ สำหรับข่านนั่วต่อให้มันจะขอร้องอ้อนวอนขนาดไหน เขาก็ปราศจากความเห็นอกเห็นใจแม้แต่น้อย