จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1283

ทำลายตราผนึก

“ลี่เอ๋อ ข้าขอโทษ!”

ใต้แสงจันทร์นวล เย่หยวนและเยวี่ยเมิ่งลี่กำลังยืนเคียงกายพร้อมความรู้สึกผิดติดตัว

ตามแผนเดิมที่เย่หยวนตั้งใจให้เป็นคือ ทันทีที่เขาสามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้าได้ และยุติเรื่องราวความเดือดร้อนทั้งหมดบนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ลง เขาจะจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดให้แก่เยวี่ยเมิ่งลี่

ทว่าตอนนี้ทุกอย่างกลับจางหายไปดั่งควัน

มู่หลินเสวียสละชีวิตของนางเพื่อเย่หยวน ยามนี้เขาไม่สามารถแต่งงานกับลี่เอ๋อได้อีก

เย่หยวนเพิ่งค้นพบว่า ตัวเขาหลงรักหญิงสาวทั้งสองในเวลาเดียวกัน

เย่หยวนคิดเสมอมาว่า เขาสามารถลืมมู่หลินเสวียไปได้ แต่เสี้ยวอึดใจที่มู่หลินเสวียสำแดงใช้ใต้หล้าเหมันต์แสนลี้ เย่หยวนก็รู้สึกเปรี่ยวเหงาว่างเปล่าเกินพรรณนา

ในเวลานั้น เย่หยวนค้นพบว่ายิ่งพยายามห้ามใจตัวเองเท่าใด ความรู้สึกเหล่านั้นกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเท่านั้น

“อย่าได้กล่าวขอโทษ! หากกล่าวตามตรง กลับเป็นข้าที่ควรขอโทษเสียมากกว่า! หากมิใช่เพราะความเห็นแก่ตัวของข้า ท่านกับพี่มู่คงได้กลับมาพบกันอีกครั้ง และจะไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นเลย! ข้า…”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เยวี่ยเมิ่งลี่ก็ร่ำไห้ออกมาโดยมิตั้งใจ

นางเสียใจกับการจากไปของมู่หลินเสวีย!

สองสามวันมานี้เอง เยวี่ยเมิ่งลี่จมอยู่กับความเศร้าและน้ำตามาโดยตลอด

ภาพฉากที่มู่หลินเสวียสละชีพในตอนนั้น นางเห็นอย่างชัดเจนภายในเจดีย์เลื่องสวรรค์

สิ่งนี้แทบทำให้หัวใจของนางแตกสลาย

เยวี่ยเมิ่งลี่คาดไม่ถึงเลยว่า มู่หลินเสวียจะเป็นคนใจเด็ดถึงเพียงนี้!

ในขณะเดียวกัน นางก็รู้ว่าความรักของมู่หลินเสวียที่มีต่อเย่หยวนเองก็มิได้น้อยไปกว่านางเช่นกัน!

หากเพียงแต่รักแท้เท่านั้นที่สามารถนำพาผู้คนให้ถึงขั้นสละชีพแทนกันได้

เรื่องนี้นางเข้าใจดี เพราะถ้าตอนนั้นเปลี่ยนเป็นลี่เอ๋อ นางเองก็ยอมสละชีวิตโดยไม่ลังเลเช่นกัน

ในตอนนั้น นางทั้งรู้สึกเลื่อมใสและอิจฉาจอมราชันย์เหมันต์นางนี้ในเวลาเดียวกัน

เพราะคำพูดเหล่านั้นของเย่หยวน ได้สลักฝังลึกลงภายในหัวใจของนาง

เย่หยวนดึงเยวี่ยเมิ่งลี่เข้ามากอดอยู่ในอ้อมอกอย่างรักใคร่ เขากล่าวขึ้นเบาๆพลางถอนหายใจไปว่า

“อย่าร้องไห้อีกเลย! เจ้ารู้จักหัวใจของข้าดีกว่าใครๆ เรื่องของมู่หลินเสวียได้ปักหลักฝังลึกอยู่ในใจข้ามาโดยตลอด แต่ตัวเจ้าในใจของข้าก็มิได้ด้อยกว่านางเลยแม้สักนิด! เพียงว่าตอนนี้อาการของหลิยเสวียค่อนข้างสาหัส และข้าคงไม่สามารถหลอกใจตัวเองได้อีก”

แน่นอน ถ้อยคำนี้ของเย่หยวนทำให้ลี่เอ๋อหยุดร่ำไห้ เพราะนางทนไม่ได้หากต้องทำให้เย่หยวนรู้สึกผิดไปมากกว่านี้

“พี่ใหญ่หยวน ท่านไม่ต้องกล่าวอันใดอีกแล้ว ข้าเข้าใจดี! ไปมหาพิภพถงเทียนเถิด! ท่านต้องช่วยพี่มู่ให้ได้ มิฉะนั้น…ข้าเองก็ไม่มีหน้าอยู่ต่อไปแล้วเช่นกัน! ข้า…ข้าจะอยู่ด้วยตัวเองให้ได้!”

เย่หยวนยกมือปาดน้ำตาให้นางอย่างเบามือ และกล่าวพร้อมรอยยิ้มว่า

“เจ้าต้องทำได้แน่นอน! แล้วสักวันข้าจะกลับมา หรือเจ้าไม่เชื่อใจข้า?”

ลี่เอ๋อเงยหน้าจับจ้องเย่หยวน ก่อนพยักหน้าหนักแน่นด้วยความเชื่อมั่น

เนื่องจากห้วงอวกาศเป็นห้วงมิติไร้ความเสถียรและปั่นปวนตลอดเวลา มันจึงอันตรายอย่างหาที่เปรียบไม่ หากเย่หยวนนำเจดีย์เลื่องสวรรค์ขึ้นไปด้วย มีหวังมันคงถูกบดขยี้ไม่เหลือดีแน่นอน!

ดังนั้นแล้ว เย่หยวนจึงต้องเดินทางฝ่าห้วงอวกาศออกไปเพียงลำพัง

ยามนี้ เย่หยวนได้แยกเจดีย์เลื่องสวรรค์กับศิลาจารึกเลื่องสวรรค์ออกจากกันแล้ว สิ่งที่นำติดตัวไปด้วยคือ ไข่มุกสยบวิญญาณและศิลาจารึกเลื่องสวรรค์!

“เจ้ารออยู่ที่นี่ด้วยกันกับอิ้งหมัวหู่ จงหมั่นบ่มเพาะฝึกปรือเพื่อรอวันที่พวกเจ้าจะสามารถบรรลุขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้าได้ ข้าจะเสาะหาทุกวิถีทางและนำศาสตร์แห่งสวรรค์กลับมา ยามนั้นข้าคงประสบความสำเร็จในระดับนึงแล้วบนมหาพิภพถงเทียน!”

เย่หยวนกล่าว

ในปัจจุบัน เย่หยวนได้รับเลือกให้ขึ้นกลายเป็นผู้ปกครองดินแดนแห่งนี้ไปแล้ว ตราบใดที่เขาสามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพลังที่สูงกว่านี้ เขาย่อมหาทางชักพาศาสตร์แห่งสวรรค์กลับคืนมาได้แน่นอน!

ในเวลานั้น เหล่านักสู้ทุกคนบนดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้จะสามารถกลายเป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้าได้อีกครั้ง!

“พี่ใหญ่หยวนโปรดมั่นใจ ข้าจะฝึกฝนอย่างหนัก!”

เยวี่ยเมิ่งลี่กล่าวตอบ

เย่หยวนพยักหน้าและกล่าวว่า

“อืม ความแกร่งกล้าของเจ้าในตอนนี้เองก็ก้าวหน้าขึ้นมากแล้ว จนกล่าวได้ว่ามีน้อยคนนักในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถต่อกรกับเจ้าได้ นี่ทำให้ข้าอุ่นใจได้หลายเปาะ และเพื่อให้แน่ใจที่สุด พรุ่งนี้ข้าจะไปช่วยปลดผนึกให้กวนควานเทียนจากป่าพิรุณโลหิต ตราบใดที่ยังมีเขาอยู่ใกล้ๆ จะไม่มีใครสามารถพลิกฟ้าคว่ำสมุทรคิดกบฎต่อดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้แน่นอน ทันทีที่ข้าแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ ข้าจะกลับมาหาเจ้าแน่นอน!”

………………………….

ทันทีทันใด ร่างของเย่หยวนก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าต่อตากวนควานเทียน

ปฏิกิริยาการแสดงออกของอีกฝ่ายตื่นตกใจยิ่งราวกับกำลังเห็นผีเมื่อมองเย่หยวน พลางอุทานลั่นอย่างไม่น่าเชื่อ

“เจ้า…เจ้าทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้าได้แล้วจริงๆ! นี่…นี่เป็นไปได้อย่างไร?! ทั้งๆที่ศาสตร์แห่งสวรรค์สูญสิ้นไปหมดแล้ว…”

เย่หยวนยิ้มและกล่าวว่า

“ต่อหน้าผู้ควบคุมเต๋าได้ จั่วซ่งยังนับเป็นอันใด?”

ทั่วทั้งร่างกายกวนควานเทียนสั่นสะท้านในทันใด พลางจับจ้องเย่หยวนเสมือนเห็นผี

เรื่องนี้ทำเอาห้วงความคิดของเขาขาวโพลนนึกอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ ยามนี้คล้ายชายไร้สติจับจ้องเย่หยวนดั่งคนโง่งม

นั้น…คือกลิ่นอายแห่งเต๋านี่เอง!

แต่เย่หยวนสามารถควบคุมเต๋าได้อย่างไร?

กวนควานเทียนคล้ายผลัดตกลงสู่เหวแห่งความโกลาหลในทันใด

นี่มันเรื่องอะไรกัน? เขาไม่สามารถเข้าใจได้เลยแม้สักนิด!

เย่หยวนเองก็มิได้มีเจตนาปิดบังเรื่องราวใดๆ พร้อมเอ่ยอธิบายแถลงไขเกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในช่วงที่ผ่านมาคร่าวๆให้แก่กวนควานเทียนฟัง รวมไปถึงเรื่องการหลอมกลั่นโอสถท้าทายสวรรค์และการปราบปรามเผ่าปีศาจ

เสมือนกับว่าสมองของกวนควานเทียนลัดวงจรชั่วขณะใหญ่ เขายืนแข็งค้างด้วยความตกตะลึงเช่นนั้นไปสักครู่

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสามจอมราชาอสูรที่อยู่ข้างๆ!

พวกมันทั้งสามสบตากันไปมาพร้อมสีหน้าอันไม่อยากจะเชื่อ!

เมื่อพวกมันนึกถึงตอนที่เย่หยวนเข้ามาในอาณาเขตระดับหก เขายังเป็นแค่เด็กน้อยอันไร้พิษภัยในสายตาของทั้งสามอยู่เลย

แล้วนี่เพิ่งผ่านไปเพียงไม่กี่ปี แต่เด็กน้อยในวันนั้นกลับเติบใหญ่กลายเป็นผู้ปกครองดินแดนที่อยู่เหนือสรรพสิ่งชีวิตไปแล้ว?

ความรู้สึกแบบนี้เสมือนกับฝันไป!

“จะ-เจ้า เจ้าจะบอกว่า เทพอสูรเทวะข่านนั่วและเยวี่จี้ถูกจัดการลงไปแล้ว? ตอนนี้พวกมันกำลังรอความตายอย่างสิ้นหวัง?”

กวนควานเทียนตื่นตกใจจนกล่าวไม่เป็นภาษา

พลันได้ยินชื่อข่านนั่ว จิตสังหารหอบหนึ่งปะทุขึ้นจากกายเย่หยวนโดยมิได้ตั้งใจ

ไม่เพียงสามจอมราชาอสูร แม้แต่กวนควานเทียนยังถึงกับขนลุกซู่ยันหนังหัวด้วยความกลัว

แค่เศษเสี้ยวจิตสังหารที่เล็ดลอดออกจากร่างเย่หยวน แต่นั้นช่างน่าเกรงขามอย่างแท้จริง!

นี่คือทรงพลังของผู้ปกครองดินแดน!