จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1293

สายสัมพันธ์พี่น้อง

“ข้า…ข้าจะฆ่าแกไอ้พิการ!”

ภายใต้ความอับอายแสนอัปยศเจือแววอาฆาตสุดขั้วหัวใจ เหลียงหวางหรงควักมีดสั้นเล่มเดิมออกมาพร้อมปราดพุ่งเข้าใส่เย่หยวนโดยมิลังเล

แต่ระหว่างลุไปได้ครึ่งทาง นางพึงสังเกตเห็นว่า เย่หยวนกำลังมองนางประดับรอยยิ้มที่มิใช่รอยยิ้มอยู่ทั่วใบหน้า

เหลียงหวางหรงนึกตกใจขึ้นกะทันหัน ร่างบางของนางพลันหยุดชะงักทันที สายตาของนางที่ช้อนจับจ้องเย่หยวน ยามนี้กลับเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัวไร้สาเหตุ

เหลียงหวางหรงพลันรู้สึกเย็บวาบทั่วแผ่นหลัง สัญชาติญาณแอบบอกนางว่า อย่าเข้าใกล้ชายหนุ่มคนนี้เด็ดขาด

ในระหว่างที่นางโดนวิชาลวงตาไป นางไม่สามารถควบคุมและเข้าใจอะไรได้เลยสักนิด

ณ ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ทรมานที่สุดสำหรับนาง

และนางก็มั่นใจอย่างยิ่งว่า เรื่องทั้งหมดล้วนเกี่ยวข้องกับเย่หยวนแน่นอน!

“จางชุน…”

ขณะที่เหลียงหวางหรงกำลังเอ่ยปากสั่งการจางชุนด้วยความเคยชิน ทว่านางกลับนึกถึงภาพฉากอันน่าอับอายก่อนหน้าขึ้นเสียก่อน ยามนี้ใบหน้าของนางค่อยๆเห่อแดงขึ้นอีกครั้ง

ถึงเหลียงหวางหรงจะทราบดี ที่นางแสดงอากัปกิริยาแบบนั้นออกไปล้วนเกิดจากเย่หยวน แต่นางก็ไม่มีหน้าไปสู้จางชุนอยู่ดี

สุดท้ายนี้ไม่มีใครรู้จักตัวตนของเย่หยวนมาก่อน การจะลงมือทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้ากลับมิใช่ความคิดที่ฉลาดนัก ในขณะที่จางชุนเองก็เป็นผู้ใต้บัญชาของนาง หากพลั่งลงมือไป อาจสูญเสียขุมกำลังหลักไป

ด้วยเหตุนี้ นางจึงตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกโดยสมบูรณ์

ซึ่งมิใช่นางเพียงคนเดียวที่เป็นแบบนี้ ทั้งชางจุนและทหารยามคนอื่นๆเองต่างก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

สุดท้ายนี้ก็เป็นชางจุนผู้เจนจัดมากประสบการณ์ เขาเอ่ยปากกล่าวขึ้นเพื่อทำลายความอึดอัดนี้ลง

“คุณหนูรอง หนทางเบื้องหน้าคือป่าอสูรลึกลับแล้ว! ในเวลานี้พวกเราขอให้ท่านและคุณหนูใหญ่ร่วมมือสามัคคี เพื่อฝ่าฟันไปถึงจุดหมาย!”

เหลียงหวางหรงมิได้สมองขี้เลื่อยจนเกินเยียวยา เมื่อเห็นทางออก นางจึงรีบกล่าวเสริมขึ้นว่า

“อืม เจ้ากล่าวถูกต้องแล้ว!”

……………..

หลังจากลงหลักพักผ่อนเสียเล็กน้อย กองคาราวาน็เดินหน้าเข้าสู่ป่าอสูรลึกลับทันที

ป่าอสูรลึกลับแห่งนี้หาใช่สถานที่ปลอดภัยไม่ ภายในนั้นมีอสูรศักดิ์สิทธิ์มากมายซ่อนแฝงดำรงอยู่!

ซึ่งอสูรศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ล้วนสูญพันธุ์ไปหมดแล้วในดินแดนพฤกษานิรันดร์ ทว่าบนมหาพิภพถงเทียนแห่งนี้กลับพบเห็นพวกมันทุกหนทุกแห่ง!

หลังจากเดินทางเข้าสู่ป่าอสูรลึกลับ เย่หยวนสัมผัสได้ว่าจางชุนตื่นตัวขึ้นผิดหูผิดตา

ความอึดอัดเก้อเขินก่อนหน้าอันตรธานหายสิ้น ก่อนถูกแทนที่ด้วยความตึงเครียดระแวงระวังภัยรอบด้าน

โอสถปราณลึกล้ำที่เย่หยวนกลืนลงไปเป็นถึง โอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับหนึ่งชั้นสูง ประสิทธิภาพค่อนข้างได้ผลดีมากต่อร่างกายเย่หยวน หลายวันผ่านไป ในที่สุดเย่หยวนก็สามารถลงมาเดินเล่นได้แล้ว

แม้เขาจะดูไม่ต่างจากคนธรรมดาทั่วไปเลย แต่อย่างน้อยที่สุดก็สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้แล้ว

“แม่นางหวางหรู รบกวนให้เย่คนนี้จับชีพจรสักครั้งได้หรือไม่? เย่คนนี้เป็นนักหลอมโอสถ บางทีอาจเสาะหาหนทางช่วยท่านได้!”

บนเกี้ยวรถม้า เย่หยวนเอ่ยปากกล่าวขึ้นกับนาง

หลายวันที่ได้สนทนากันทำให้นางรู้ว่า เย่หยวนมิใช่คนไม่ดีหรือมีเจตนาแอบแฝงแต่อย่างใด เหลียงหวางหรูเองก็หาได้รังเกียจพร้อมพยักหน้าเชิงว่าอนุญาต

หลังจากอ่านชีพจรไปสักครู่ใหญ่ คู่คิ้วเข้มของเย่หยวนก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย

ดูท่าเรื่องนี้กลับมิง่ายอย่างที่คิด เย่หยวนรู้จักแค่เพียงโอสถชั้นสามัญทั่วไประดับหนึ่งถึงเก้า และไม่มีโอสถตัวใดที่เขารู้จักสามารถรักษาอาการของเหลียงหวางหรูได้เลย

หากกล่าวตามหลักเหตุและผล สำหรับคนที่หูหนวกหรือพิการตั้งแต่กำเนิด การจะใช้โอสถเพื่อรักษาให้กลับเป็นคนปกตินั้นมิใช่เรื่องใหญ่เลยในดินแดนพฤกษานิรันดร์

อย่างไรก็แล้วแต่ โครงสร้างทางร่างกายของเหลียงหวางหรูกลับแตกต่างไปจากผู้คนในดินแดนพฤกษานิรันดร์โดยสิ้นเชิง!

โครงสร้างและระบบการทำงานภายในร่างกายแบบนี้ จำต้องใช้พลังศักดิ์สิทธิ์เข้ารักษาเท่านั้น!

แต่เย่หยวนกลับไม่มีความรู้เกี่ยวกับโอสถศักดิ์สิทธิ์เลย!

ดูเหมือนคราวนี้ เย่หยวนจะกล่าวโอ้อวดเกินไปจริงๆ

ก่อนหน้านี้ เย่หยวนคิดเพียงว่า ตนเคยรักษาคนใบ้จนหายเป็นปกตินัดต่อนัดแล้วในดินแดนพฤกษานิรันดร์ กับแค่เหลียงหวางหรูคนเดียวเป็นเพียงเรื่องง่ายๆ ทว่ายามนี้ เย่หยวนกระจ่างชัดแจ้ง นี่กลับมิใช่เรื่องง่ายแล้ว

“ท่านอาวุโส ตามอาการของแม่นางหวางหรู โอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับหนึ่งสามารถรักษาได้หรือไม่?”

ตอนนี้เย่หยวนรู้แล้วว่า จอมเทพนิรันดร์เองก็เป็นอีกหนึ่งที่มีความสามารถในศาสตร์แห่งโอสถที่แกร่งกล้ายิ่ง

ในฐานะที่เป็นหนึ่งในสามแห่งสมบัติเวทย์สวรรค์ประจำกายจอมเทพนิรันดร์ จิตวิญญาณของไข่มุกสยบวิญญาณอย่างหวูเฉินย่อมมีวิชาความรู้ติดตัวมาเช่นกัน

เฉพาะจิตวิญญาณอันแกร่งกล้าสุดขีดของหวูเฉินเท่านั้น ที่สามารถบรรลุยอดเต๋าแห่งโอสถได้!

หวูเฉินกล่าวว่า

“แน่นอนว่ามี! ในความเห็นของข้า เหลียงหวางหรูนางนี้มิได้เป็นใบ้แต่กำเนิด นางน่าจะประสบภัยบางอย่าง จึงส่งผลให้เป็นใบ้พูดไม่ได้อย่างในปัจจุบัน! เป็นถึงลูกหลานของเซียนอาณาจักรพระเจ้า ต่อให้จะเป็นเพียงมนุษย์ทั่วไปที่ไร้พรสวรรค์ แต่ก็ไม่มีทางพิการแต่กำเนิด! ระบบทางร่างกายของนางน่าจะทำงานผิดปกติเท่านั้น แค่โอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับหนึ่งชั้นต่ำ โอสถส่องปัญญา ก็น่าจะสามารถรักษาได้แล้ว”

เย่หยวนกล่าวเสียงเบาด้วยความเก้อเขินเล็กน้อย

“โอสถส่องปัญญา? เอ่อ…ท่านอาวุโสหวูเฉิน ท่านพอจะทราบวิธีหลอมกลั่นมันหรือไม่?”

โอสถศักดิ์สิทธิ์เพียงชนิดเดียวที่เย่หยวนสามารถหลอมกลั่นได้ในขณะนี้คือ โอสถท้าทายสวรรค์

โอสถส่องปัญญาอะไรนั้น เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน โดยธรรมชาติแล้วมันเป็นไปไม่ได้แน่นอนที่จะหลอมกลั่น

กลัดกุมศาสตร์แห่งโอสถไว้ในมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกมือย่อมต้องเป็นความเข้าใจต่อโอสถชนิดนั้นๆ

นี่คือสองปัจจัยหลักที่มิอาจเว้นขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้!

ความเข้าใจในศาสตร์แห่งโอสถของเย่หยวนแทบหาผู้ใดทัดเทียมได้ก็จริง แต่ความรู้เกี่ยวกับโอสถศักดิ์สิทธิ์ชนิดต่างๆกลับเท่ากับศูนย์

เหลียงหวางหรงทราบดี จางชุนเดินทางผ่านป่าอสูรลึกลับอยู่บ่อยครั้ง ไม่มีใครเชี่ยวชำนาญไปกว่าเขาแล้วในพื้นที่บริเวณนี้

ในเมื่อจางชุนเอ่ยปากกล่าวเช่นนั้น แสดงว่ายามนี้เกิดเรื่องผิดปกติขึ้นจริงๆ

ยังไม่ทันสิ้นเสียงของจางชุนดี เบื้องลึกในกอหญ้าสูงตลอดเส้นทางปรากฏเป็นเงามืดเหล่าสิบร่างออกมา ดั่งเพิ่มจำนวนเป็นดอกเห็ด อีกชั่วอึดใจหนึ่ง เงาร่างนับไม่ถ้วนเข้าปิดล้อมพวกเย่หยวนดั่งหมอกควันหนา

ในหมู่พวกมันมีบางตัวครอบครองกลิ่นอายสุดลึกล้ำเกินหยั่งถึงได้ ซึ่งพวกมันคืออสูรศักดิ์สิทธิ์อย่างไม่ต้องสงสัย!

สีหน้าการแสดงออกของจางชุนบิดเบี้ยวแสนน่าเกลียด เขากล่าวด้วยท่าทางสุดเคร่งขรึมว่า

“คุณหนูรอง นี่ควรจะเป็น…ชุมนุมอสูร!”

เหลียงหวางหรงถอดสีหน้ายกใหญ่ ถึงไม่นางจะไม่เคยได้ยินเรื่องชุมนุมอสูรมาก่อน แต่นางก็ทราบดีว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันเลวร้ายขนาดไหน

มีอสูรเถื่อนมากมายเข้าปิดล้อมจากทั่วเนินเขา ต่อให้พวกนางติดปีกบินหนีก็ยังเกรงว่าไม่รอด!

เหลียงหวางหรงไม่คิดฝันเลยว่า นางจะต้องพบกับสิ่งเหล่านี้จริงๆ

วูววว! วูววว! วูววว!

เสียงคำรามของเหล่าสรรพสัตว์แผดร้องกู้ก้องสะท้อนทั่วทั้งป่าอสูรลึกลับ

พวกเขาทั้งหมดถูกเหล่าอสูรพวกนี้จับตายเป็นที่เรียบร้อย!

ในเวลานั้นเอง เหลียงหวางหรงปรี่ตรงไปหาเหลียงหวางหรู นางจับมืออีกฝ่ายพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น

“พี่ใหญ่ แม้พวกเราจะไม่ค่อยสนิทสนมกันนัก แต่อย่างน้อยที่สุดพวกเราก็ได้ตายร่วมกัน! ทุกสิ่งที่น้องคนนี้ทำลงไป พี่ใหญ่โปรดยกโทษให้ด้วย!”

เหลียงหวางหรูตัวแข็งทื่อในทันใด ดวงเนตรไสวคู่งามของนางพลันสะท้อนแววอ่อนโยนเอ็นดู

อย่างน้อยที่สุด น้องสาวของนางก็ยังรู้สำนึกถึงจะเป็นช่วงเวลาสุดท้ายก่อนตายก็ตาม

นางคาดไม่ถึงจริงๆว่า เหลียงหวางหรงจะมาเห็นแสงสว่างในเวลาเช่นนี้!

รอบดวงตาเห่อร้อนขึ้น เหลียงหวางหรูคลี่ยิ้มทั้งน้ำตาพร้อมส่ายหัวเล็กน้อย นางต้องการจะสื่อว่า เรื่องราวที่ผ่านมา นางกลับมิได้ถือสาแม้แต่น้อย

เหลียงหวางหรงกุมมือของเหลียงหวางหรูแน่น สีหน้าความรู้สึกผิดเผยให้เห็นอย่างชัดเจน นางกล่าวอย่างสำนึกว่า

“พี่ใหญ่ เรื่องราวทั้งหมดในอดีตล้วนเป็นความผิดของข้า ท่านอย่าเกลียดข้าเลย”

เหลียงหวางหรูพยักหน้าตอบทั้งน้ำตาแห่งความปลื้มปีติ

ชวิ้งง…

แต่ทันใดนั้นเอง เสียงคมมีดพลันถูกชักออกจากฝัก

“ฮ่าฮ่าฮ่า…. ปฏิกิริยาของอสูรเถื่อนพวกนั้นไวต่อเลือดสดยิ่งกว่าอะไร! พี่สาวผู้ประเสริฐของข้า จงสังเวยชีวิตของตัวเองเพื่อช่วยน้องคนนี้เสีย! นี่แหละ…ประโยชน์ของสายสัมพันธ์พี่น้อง!”

เหลียงหวานหรงโพล่งกล่าวขึ้นทันทีพร้อมระเบิดเสียงหัวเราะดังสนั่น