จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1292

อับอายเจียนตาย

เหลียงหวางหรูตื่นตกใจสุดขีด นางพยายามค้ำยันตัวเองเพื่อลุกขึ้น แต่บาทาที่เตะกลางอกก่อนหน้ากลับไม่เบา นางเจ็บจนไม่สามารถลุกขึ้นมาช่วยได้

เมื่อเห็นว่ามีดสั้นลุจ่อเข้าใกล้แก้วตาของเย่หยวนขึ้นทุกที เหลียงหวางหรูก็ทำอะไรไม่ถูกและเริ่มกรีดร้องน้ำตาคลอด้วยความวิตก

จางชุนและคนอื่นๆได้แต่จ้องมองภาพฉากนี้อยางไร้ประโยชน์ คุณหนูรองขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมเลือดเย็นตั้งแต่ไหนแต่ไร เด็กหนุ่มคนนี้ที่ไปยั่วยุโทสะ นับว่าดวงซวยอย่างแท้จริง

เห็นว่าเหลียงหวางหรูกระวนกระวายแทบบ้า เพราะการกระทำของนาง เหลียงหวางหรงยิ่งรู้สึกสุขใจยิ่งกว่าอะไร

การที่เหลียงหวางหรูเป็นเช่นนี้ คือสิ่งที่นางอยากจะเห็นมากที่สุด

และไอ้พิการนั้นก็ทำให้นางทั้งอับอายและรังเกียจเกินพรรณนา!

เหลียงหวางหรงยกมีดสั้นขึ้นและแทงลงตรงกลางแก้วตาเย่หยวนอย่างเลือดเย็น

ทุกคนโดยรอบไม่สามารถทนดูภาพฉากที่โหดเหี้ยมนี่ได้ พวกเขาพลิกหน้าหันไปทางอื่นฉับพลัน

แต่หลังจากที่กลั้นใจรอมาสักพัก กลับไม่มีเสียงร้องของเย่หยวนดังออกมาเลยสักนิด

นานเกินผิดสังเกต พวกเขาแต่ละคนจึงค่อยๆเบี่ยงหน้ากลับมามอง

ตุบบ!

มีดสั้นร่วงกระแทกพื้นเสียงดัง ทันทีทันใด ไฟสวาทใคร่รักของอิสตรีปะทุขึ้น ทั่วทั้งเรือนร่างของเหลียงหวางหรงร้อนผ่าวเปี่ยมตัณหา

พวงแก้มของนางเห่อแดง มือทั้งสองเริ่มลูบไล้ไปบนเรือนร่างของนาง คู่ดวงเนตรสีน้ำตาลแสนยั่วยวนกดมองไปที่จางชุนด้วยความเสน่ห์หา ซึ่งนี่ต่างทำให้ฝูงชนที่มุงดูแตกออกถอยห่างในทันที

ส่วนจางชุนถึงกับขนลุกซู่วไปทั่วอณู

“คุณหนูรอง คุณหนู…”

จางชุนรู้สึกได้ตามสัญชาติญาณ นี่มิใช้เรื่องดีแน่แท้ ท่าทีของคุณหนูรองเป็นที่ชัดเจนว่า นางกำลังต้องการอะไรบางอย่างจากตัวเขา!

โดยไม่คิดลังเล คุณหนูรองพุ่งจู่โจมเข้าใส่จางชุนดั่งราชินีเสือสุดกระหายใคร่รัก นางโอบรัดรอบเอวของเขาพร้อมกดศีรษะประทับจูบแสนดูดดื่มอย่างบ้าคลั่ง

“พี่ใหญ่ชุน หรงเอ๋อ…หรงเอ๋อแอบชอบท่านมานานแล้ว! ท่าน…ท่านช่วย… ช่วยหรงเอ๋อหน่อยได้หรือไม่? ช่วยให้หรงเอ๋อมีความสุขได้ไหม?”

เสียงหวานละมุนของเหลียงหวางหรงที่แผดดังระทวยข้างหูจางชุน นี่ทำเอาเขาแขนขาอ่อนแรงชั่วขณะ

เหล่าทหารยามคนอื่นๆต่างตื่นตะลึงสุดขีด นี่…ไฉนสถานการณ์ถึงพลิกตาลปัตรเช่นนี้?

หากกล่าวตามตรง เหลียงหวางหรงเป็นหญิงสาวที่งดงามมาก และด้วยไฟสวาทที่สุมทรวงของนางในปัจจุบัน แล้วจางชุนจะใจแข็งทานทนได้อย่างไร?

เว้นเสียว่าทั้งหมดเป็นเพียงคำล่อลวง

มีพยานรู้เห็นมากมายขนาดนี้ ยามที่กลับไป เขาไม่ถูกประหารทันควันเลยรึ?

ทันทีที่คิดได้แบบนั้น สีหน้าของจางชุนพลันซีดขาวทันทีด้วยความกลัว ก่อนจะพยายามผลักไสเหลียงหวางหรงออกไป ทว่านางกลับติดหนึบไม่ไปไหนดั่งลูกสุนัขติดแม่ อ้อมกอดสวาทนั้นมิยอมคลายออกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

สถานะของเหลียงหวางหรงในตระกูลเหลียงสูงมาก จางชุนเองก็ไม่กล้าลงไม้ลงมือแรงเช่นกัน ภายใต้สถานการณ์กลืนไม่เข้าคลายไม่ออกแบบนี้ ล้วนทำให้ทุกคนแทบจะเป็นบ้า

“พวกเจ้ายังจะยืนมองอันใด! ช่วยดึงคุณหนูรองออกไปโดยเร็ว!”

จางชุนขนลุกซู่วยันหนังศีรษะไปหมด ยามนี้เขาไร้ซึ่งอารมณ์ราคะใดต่อหญิงสาวนางนี้ที่ประเคนเรือนร่างถึงหน้าประตูบ้าน ถ้าหากเรื่องนี้ถูกรายงานไปถึงตระกูลเหลียงจนเป็นข่าวอื้อฉาว คนรับใช้อย่างเขาได้ตายแน่นอน

เหล่าทหารยามได้สติขึ้นและรีบตรงเข้ามาแยกเหลียงหวางหรงออกไปทันที

เหลียงหวางหรงดิ้นรงสุดแรงเกิด พร้อมฉุดรั้งเสื้อผ้าอาภรณ์บนร่างจางชุนจนหลุดเละเทะเพื่อเหนี่ยวไม่ไปไหน

โชคยังดีที่เหล่าทหารยามพวกนี้แข็งแกร่งพอ จนท้ายที่สุดพวกเขาก็แยกนางจากจางชุนออกมาได้สำเร็จ

เหลียงหวางหรงในตอนนี้แพรพรรณส่วนบนที่ปกคลุมเรือนร่างเลื่อนหลุดกระจายออกอย่างไร้ระเบีบย จนเผยให้เห็นเนินอกสีขาวนวลดุจหิมะทรงโต สิ่งนี้น่าดึงดูดไม่น้อยสำหรับเหล่าทหารยามจนแขนขาอ่อนระทวยไปตามๆกัน

“พี่ใหญ่ชุน หรงเอ๋อชอบท่านจริงๆ!”

แม้จะถูกกลุ่มคนแยกออกมา แต่นางกลับมิได้สนใจและตะโกนเสียงหวานเรียกหาอีกฝ่ายอย่างไม่ลืมหูลืมตา

จางชุนรีบใส่เสื้อกลับเข้าที่โดยไว เขาตรงเข้ามาหานางที่ถูกกลัดกลุมอยู่และผสานมือกล่าวด้วยความเคารพว่า

“คุณหนูรอง ชุนคนนี้ต้องขอโทษด้วย!”

เสร็จสิ้นคำกล่าว ชุนก็เอาสันมีดสั้นสับเข้าใส่ต้นคอของเหลียงหวางหรงจนหมดสติไป

จากนั้นจางชุนก็เดินตรงเข้าหาเย่หยวนต่อทันที

หลังเกิดเหตุการณ์ความวุ่นวายในครั้งนี้ ในที่สุดเหลียงหวางหรูก็พยุงตัวเองลุกขึ้นได้