จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1291

เชิญออกจากเกี้ยวของข้า
ในที่สุดหวูเฉินก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดเย่หยวนถึงสามารถบรรลุยอดเต๋าแห่งโอสถได้ แถมยังได้การยอมรับจากเต๋าแห่งดินแดนพฤกษานิรันดร์อีก

ความบ้าบิ่นของเจ้าเด็กนี่ทำเอาเขาประสาทกินอย่างแท้จริง!

หากกล่าวว่าเหล่านักหลอมโอสถทุกคนล้วนเป็นพวกบ้าชอบหมกมุ่น เย่หยวนคงเป็นยอดคนบ้าในหมู่คนบ้าทั้งปวง!

เย่หยวนใช้เวลาถึงหนึ่งชั่วยามเต็มเพื่อพินิจวิเคราะห์โอสถปราณลึกล้ำชนิดนี้ ระหว่างทางเขาพ่นคำถามมากมายกระหน่ำใส่หวูเฉินอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ

อย่างไรก็ตามแต่ ด้วยสภาพของเย่หยวนในปัจจุบัน เขาไม่มีทางหลอมกลั่นโอสถปราณลึกล้ำได้เลย

นอกจากนี้ เขาไม่รู้เรื่องทฤษฎีเกี่ยวกับโอสถศักดิ์สิทธิ์เลยแม้แต่น้อย แม้จะขึ้นชื่อว่าโอสถเหมือนกัน แต่หลักฐานบางประการกลับแตกต่างไปโดยสิ้นเชิง ต่อให้มีคนมาวางส่วนประกอบทั้งหมดลงต่อหน้า เขาก็ไม่มีปัญญาไปหลอมกลั่นอะไรเลย

เย่หยวนในตอนนี้เพิ่งจะเริ่มก้าวลงบนเส้นทางแห่งโอสถที่แท้จริงเท่านั้น!

สุดเกินจะทานทนหวูเฉินตะคอกสวนด้วยความหงุดหงิดว่า

“เจ้าจะรีบร้อนหลอมกลั่นโอสถปราณลึกล้ำไปหาสวรรค์วิมารอันใด! หากยังถามไม่เลิกเช่นนี้ เกรงว่าจะได้พิการไปตลอดชีวิต!”

ถูกตะคอกเตือนสติเช่นนี้ เย่หยวนเพิ่งจะมารู้สึกฟื้นตัวและพบว่าที่หวูเฉินกล่าวไปล้วนถูกต้อง

ด้วยสภาพร่างกายดั่งมนุษย์ผักแบบนี้ หากไม่รีบหาหนทางรักษาโดยเร็ว เกรงว่าจะพิการตลอดชีพ

อย่างไรก็แล้วแต่ เย่หยวนเองก็ตระหนักดีว่า ร่างกายของเขาในปัจจุบันค่อนข้างสาหัสเกินเยียวยา พลังปราณเทวะไม่เหลือเลยสักนิดและไม่มีทางหลอมกลั่นโอสถรักษาตัวเองได้

โชคยังดีที่เขายังฟื้นสติขึ้นมาได้ และพยายามซึมซับฤทธิ์โอสถที่ตกค้างอยู่ในร่างกายให้ได้มากที่สุด

แม้วิถีนี้จะแทบมิได้ช่วยให้การดูดซับฤทธิ์โอสถเร็วงขึ้นเท่าไหร่นัก แต่นี่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้เลยตามเลย

โอสถปราณลึกล้ำ เป็นถึงโอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับหนึ่งขั้นสูง ประสิทธิภาพของโอสถย่อมสูงมากแน่นอน

หลังจากผ่านไปครึ่งวัน ในที่สุดเย่หยวนก็พอขยับนิ้วได้บ้าง เขาค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น

สิ่งแรกที่เขาเห็นคือ หญิงสาวนางหนึ่งผู้มีใบหน้างดงามและขาวนวลดุจหิมะ

เหลียงหวางหรูที่กำลังเฝ้าดูแลเย่หยวนอยู่นั่นเอง ยามนี้เห็นว่าเย่หยวนได้สติฟื้นขึ้นมาแล้ว นางเองก็ประหลาดใจมิใช่น้อยพร้อมขยิบตาปริบๆทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

“หรือ…หรือว่าเจ้าเป็นคนช่วยชีวิตข้าไว้?”

เย่หยวนเปิดปากกล่าวขึ้น นี่มิใช่การสื่อสารทางจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์แบบที่สนทนากับหวูเฉิน แต่เมื่อพยายามที่จะกล่าวออกมา เขาก็พบว่าทั่วทั้งลำคอของเขาค่อนข้างแห้งกราดประดุจเม็ดทราย

เหลียงหวางหรูที่ได้ยินดังนั้นก็รีบไปนำน้ำดื่มมาป้อนเย่หยวนทันที หลังกระดกดื่มด้วยความกระหายไปยกใหญ่ เย่หยวนก็รู้สึกดึขึ้นเล็กน้อย

“เจ้าเป็นคนช่วยชีวิตข้าไว้?”

เย่หยวนเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

เหลียงหวางหรูพยักหน้าตอบ

เย่หยวนตื่นตกลึงเล็กน้อยยามนีกขึ้นได้ว่านางเป็นใบ้

“ขอบพระคุณอย่างยิ่งที่ช่วยเหลือชีวิตข้า! หนี้น้ำใจครั้งนี้ช่างหนักหนา ยามใดที่อาการบาดเจ็บของเย่หยวนคนนี้ฟื้นตัวสมบูรณ์ ข้าย่อมหอโอกาสตอบแทนแม่นางเป็นอย่างดี!”

เย่หยวนกล่าวขึ้นด้วยความจริงใจ

เหลียงหวางหรูเพียงคลี่ยิ้มเล็กน้อยและส่ายหัว

เย่หยวยตระหนักทราบดี นางต้องการจะบอกว่า นางมิใช่ช่วยเหลือเขาเพราะหวังสิ่งตอบแทน

ทว่าในเวลานั้นเอง เหลียงหวางหรงกลับระเบิดเสียงหัวเราะเยาะดังสนั่นจากด้านหลัง นางโพล่งกล่าวขึ้นพร้อมสายตาสุดรังเกียจว่า

“ช่างน่าขันสิ้นดี! ทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าถูกทำลายไม่เหลือ ร่างกายก็สาหัสเกินรักษา เป็นแค่คนพิการแท้ๆ แต่ยังกล้าอ้าปากกล่าวสัญญาลมๆแล้งๆ ขยะอย่างแกคนมีแต่แค่พูดจาโอ้อวด! พี่สาวผู้แสนประเสริฐของข้า สุดท้ายก็มีดีแค่สร้างภาระ!”

คู่คิ้วของเย่หยวนขมวดเข้มในบัดดล เขารู้เรื่องของเหลียงหวังหวางหรงมาจากหวูเฉินแล้ว

ในขณะที่เหลียงหวางหรูช่วยชีวิตเขา แต่เหลียงหวางหรงกลับเอาแต่ผลักไสไล่ส่งและสั่งให้ทุกคนในกองคาราวานไม่ต้องไปสนใจพวกเขาทั้งสอง

ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างสองพี่น้องคู่นี้จะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่นัก

คนหนึ่งช่างมีจิตใจอ่อนโยนและมากเมตตา ในขณะที่อีกคนไม่เพียงชั่วร้ายดุจอสรพิษ แต่ยังมีจิตใจแข็งกร้าวเย็นชาไร้ความมนุษยธรรม

เหลียวหวางหรูเร่งก้มศีรษะให้เย่หยวนเชิงขอโทษขอโพยในทันใด เห็นได้ชัดว่า นางกำลังขอโทษเขาที่น้องสาวของนางทำกิริยาหยาบคายใส่เขา

เย่หยวนถอนหายใจเล็กน้อย เขาเอ่ยกล่าวขึ้นอีกคราโดยเมินวาจาถากถางของเหลียงหวางหรงไปโดยสิ้น

“ท่านมอบโอสถปราณลึกล้ำให้แก่ข้า สักวันข้าจะหลอมโอสถปราณลึกล้ำให้คืน!”

เมื่อเห็นว่าเย่หยวนมิได้แยแสนางแม้สักนิด ยามนี้เหลียงหวางหรงอดโมโหมิได้และโพล่งกล่าวขึ้นด้วยความเดือดดาลขึ้นว่า

“สวะอย่างแกกล้าเมินข้าผู้นี้เชียวรึ! เชื่อหรือไม่ว่า ข้าสามารถเตะเจ้าออกจากกองคาราวานได้ในทันที! คนพิการอย่างแกจะมีปัญญาเอาชีวิตรอดกลางป่ากลางเขาเช่นนี้หรือไม่?”

ยังทันทีที่เย่หยวนจะได้ตอบโต้อะไรกลับ แต่เหลียงหวางหรูก็โพล่งขึ้นหน้าขวางกั้นระหว่างเขากับเหลียงหวางหรง พร้อมสาดสายตาเชิงดุใส่

เจตนาดีที่ต้องการปกป้องเขาของเหลียงหวางหรู เย่หยวนรู้ซึ้งประทับจับใจยิ่ง