จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1299

หอมหาสมบัติ

“เลิกหวังกับตระกูลเหลียงได้เลย ท่านอาวุโส พวกเราจะไปซื้อสมุนไพรวิญญาณที่ไหนดี?”

เย่หยวนเอ่ยถาม

หวูเฉินกล่าวตอบ

“ไปที่หอมหาสมบัติ! จากที่เคยได้ยินมา หอมหาสมบัติอยู่ภายใต้การปกครองของจอมเทพมหาสมบัติ สถานที่แห่งนั้นปลอดภัยอย่างมาก ตอนที่จอมเทพนิรันดร์ยังมีชีวิตอยู่ เขาเองก็ชอบไปที่หอมหาสมบัติเพื่อจับจ่ายซื้อของเช่นกัน”

เย่หยวนพยักหน้าตอบ เพราะเป็นสถานที่ที่แม้แต่จอมเทพนิรันดร์ให้ความไว้วางใจ เขาเองก็ไม่มีข้อขัดข้องใดๆ

เมื่อเย่หยวนเตรียมตัวครบครัน เขาออกจากตระกูลเหลียงไปทันที

ทักไถ่สอบถามไปตลอดทาง เย่หยวนเร่งตรงปรี่ไปยังหอมหาสมบัติ ทว่าทันใดนั้นเอง เสียงของหวูเฉินพลันดังขึ้นกลางห้วงความคิดของเย่หยวนทันที

“เจ้าหนู มีคนตามหางเจ้ามาติดๆ นั้นมันจางชุน”

เย่หยวนส่องแววตระหนกอย่างลับๆ แต่สีหน้าการแสดงออกยังคงนิ่งสงบไร้ระลอก เขายังแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นและมุ่งหน้าเดินตรงต่อไป

ลักษณะแวดล้อมบนมหาพิภพถงเทียนแตกต่างจากดินแดนพฤกษานิรันดร์โดยสิ้นเชิง ญาณสัมผัสของเย่หยวนแผดขยายตรวจจับได้แค่หนึ่งร้อยฉื่อเท่านั้น

นอกจากนี้ ระดับพลังของนักสู้โดยเฉลี่ยในมหาพิภพถงเทียนก็สูงมาก พวกเขาล้วนแกร่งกล้าจนสามารถปกปิดร่องรอยได้

ทุกอาณาจักรพลังที่อยู่ต่ำกว่าอาณาจักรราชันย์พระเจ้า จะไม่สามารถเหาะเหินเดินอากาศได้!

หลากหลายเหตุผลผนวกรวมกัน ส่งผลให้ญาณสัมผัสของเย่หยวนค่อนข้างหยาบกร้านกว่าตอนที่อยู่ในดินแดนพฤกษานิรันดร์หลายขุม

โชคยังดีที่ยังมีหวูเฉิน พลังจิตวิญญาณของเขาแกร่งกร้าวยากผู้ใดทัดเทียม เพียงปราดสัมผัสเสี้ยวอึดใจเดียวก็ทราบทันทีถึงการมีอยู่ของจางชุน

จางชุนที่สะกดรอยตามเย่หยวนออกมา นี่หาใช่สัญญาณที่ดีนัก

“ดูท่าเหลียงหมิงอี้กำลังวางแผนชั่ว”

เย่หยวนส่งเสียงผ่านความคิดเอ่ยตอบ

“ความเป็นไปได้ที่มีแนวโน้มที่สุดคือ พวกมันอาจมโนไปว่า เจ้ามีวิชาลับควบคุมอสูรอะไรเทือกนั้น จึงต้องเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของเจ้าขนาดนี้”

หวูเฉินเอ่ยถาม

“ข้าไม่สามารถกลับไปยังตระกูลเหลียงได้อีกต่อไปแล้ว เช่นนั้นควรทำอย่างไรดี?”

“อย่าได้กังวลไป เจ้ายังพอมีผลึกปราณเทวะติดตัวอยู่บ้าง เร่งไปที่หอมหาสมบัติและเช่าห้องบ่มเพาะ จากนั้นมุ่งความสนใจทั้งหมดกับเพียงเรื่องศาสตร์แห่งโอสถกับค่ายกลก็พอ จะทำสำเร็จหรือไม่ นี่กลับขึ้นอยู่กับความเข้าใจของเจ้าแล้ว หากยังมิอาจบรรลุก็ไม่สามารถหลอมกลั่นโอสถปราณเทวะได้ ยามที่ผลึกปราณเทวะหมดลง ชีวิตน้อยของเจ้า…ได้ดับสูญจริงๆแน่!”

หวูเฉินกล่าว

หัวคิ้วเย่หยวนแทนขมวดชนกัน แต่เขายังกล่าวให้กำลังใจตนเองว่า

“หึ นี่น่ะรึทางตันของข้า? อย่าจะรู้เสีย ทางตันแค่นี้จะหยุดข้าได้หรือไม่!”

เย่หยวนในตอนนี้เป็นเพียงชายพิการไร้ความสามารถคนหนึ่ง สิ่งเดียวที่สามารถทำให้เหลียงหมิงอี้ตาลุกวาวได้ก็คือ วิชาควบคุมอสูรที่ไม่มีอยู่จริง ข้อสันนิษฐานมิใช่เรื่องยากที่จะคาดเดาเลย

โชคยังดีที่เขาตัดสินใจออกมาทันเวลา หากช้ากว่านี้เพียงก้าวเดียว เขาจะไม่สามารถย่างก้าวออกจากธรณีประตูของตระกูลเหลียงได้อีกต่อไป

เย่หยวนเร่งฝีเท้าตรงถึงหอมหาสมบัติในไม่ช้า

“โอ้ว.. ยิ่งใหญ่สมชื่อหอมหาสมบัติ!”

เบื้องหน้าประจักษ์แก่สายตา เป็นหอคอยมหึมาสุดหรูหราและโอ่อ่าเกินพรรณนา

ราวบันไดทำมาจากหินอ่อนน้ำงาม แกะสลักลวดลายประณีตชดช้อยเป็นทรงสวย บริเวณโถงกว้างถูกสร้างขึ้นจากหยกขจี้เงาขลับ คลอเคลียบรรยากาศหรูหรา ปราศจากเศษดินเศษฝุ่นเปรอะเปื้อนใดๆ

“อืม จอมเทพมหาสมบัติผู้บรรลุเต๋าได้โดยเครื่องรางและขุมสมบัติ และยังได้ชื่อว่าเป็น จักรพรรดิเทพสวรรค์ที่ร่ำรวยที่สุดแห่งมหาพิภพถงเทียน! แม้แต่เมืองกุยฉาง เขตชนบทอันห่างไกลแบบนี้ หอมหาสมบัติก็มิใช่สถานที่ที่ตระกูลเหลียงจะกล้ายั่วยุ ในด้านอิทธิพลอำนาจ ตระเหลียงเทียบไม่ติดฝุ่น”

หวูเฉินกล่าว

เย่หยวนรู้สึกทึ่งตะลึงยิ่งเมื่อได้ฟัง เขาเร่งดึงสติกลับมาโดยเร็วและย่างเท้าก้าวเข้าไปในหอมหาสมบัติทันที

“นายท่าน ทางเรา,หอมหาสมบัติมีสรรพสิ่งใต้สุริยันให้ท่านเลือกสรร ไม่ทราบว่านายท่านสนใจสิ่งใดเป็นพิเศษ?”

พนักงานสาวสวยนางหนึ่งตรงเข้ามาทักทายเย่หยวนทันที

พนักงานสาวสวยนางนี้มีนามว่า หงหยิง นางมีต้อนรับและแนะนำลูกค้าที่เข้ามาในหอมหาสมบัติแห่งนี้

แต่ทันทีที่เย่หยวนเห็นนาง เขาก็อดขยี้ตามิได้ด้วยความตกใจ

พนักงานสาวนางนี้เป็นถึงเซียนอาณาจักรพระเจ้า!

หอมหาสมบัติแห่งนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ!

นอกจากนั้น หงหยิงนางนี้ยังมองผ่านอ่านความคิดของเขาได้ในเสี้ยวพริบตา แม้เบื้องลึกในแววตาของนางจะเจือแววดูถูกอยู่บ้าง แต่นางยังคงปกปิดอาการและสำรวมสุภาพอย่างยิ่ง ไม่ว่าใครมาได้ยิน น้ำเสียงของนางหาได้ทิ้งร่องรอยเหยียดหยามเลยสักนิด

ในความเป็นจริง จำต้องเอ่ยชมที่จอมเทพมหาสมบัติสั่งสอนพนักงานทุกคนมาเป็นอย่างดี!

“ข้าต้องการไหมพิรุณเทวะห้าต้น, หญ้าลมทองอมตะแปดต้น, ผลึกด้ายสวรรค์หกต้น…”

เย่หยวนเอ่ยสั่งสมุนไพรวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ประมาณห้าถึงหกชนิด ซึ่งสมุนไพรวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วเป็นส่วนประกอบของโอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับเริ่มต้นทั้งสิ้น

ทีแรก หงหยิงอดตะลึงมิได้เมื่อได้ยินคำสั่งซื้อลากยาวเท่าหางว่าวโดยพลัน แต่เมื่อได้ยินชื่อสมุนไพร ยามนี้ค่อยโล่งอกไปเปาะหนึ่ง

เขาเพียงต้องการเช่าห้องบ่มเพาะเพราะลี้ภัยจากตระกูลเหลียง และขอยืมสถานที่เพื่อหลอมกลั่นโอสถ ประสิทธิภาพดีหรือแย่กลับหาได้สำคัญไม่

เพราะตอนนี้เขาไม่สามารถบ่มเพาะฝึกฝนพลังใดๆได้เลย

“เอาล่ะ ข้าขอเช่าสิบวัน! หลังจากที่ได้สมุนไพรวิญญาณครบตามรายการสั่งแล้ว ส่งให้คนนำมาในห้องบ่มเพาะได้โดยตรง!”

เย่หยวนกล่าวตอบอย่างตรงไปตรงมา

หงหยิงสะดุ้งเล็กน้อย นางคาดไม่ถึง เย่หยวนกลับเช่ามันจริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้น การกระทำสิ่งต่างๆของเย่หยวนก็ทำเอานางมึนงงไม่น้อย หรือเป็นไปได้ไหมที่ ชายพิการผู้ไร้ซึ่งพลังปราณเทวะ จะลงมือหลอมกลั่นโอสถด้วยตัวเอง?

นี่ต้องล้อเล่นเป็นแน่!

แน่นอน หงหยิงผู้นี้มีความเป็นมืออาชีพค่อนข้างสูง นางยิ้มตอบบางๆและกล่าวขึ้นว่า

“รับทราบนายท่าน รายการสมุนไพรวิญญาณทั้งหมดที่สั่งซื้อไป รวมราคาสุทธิหกสิบแปดผลึกปราณเทวะระดับต่ำ รบกวนนายท่านโปรดชำระเงินก่อน”

เย่หยวนรู้สึกปวดจี๊ดถึงทรวงใน เขานำผลึกปราณเทวะจำนวนหกสิบแปดก้อนออกมาโดยตรง และจ่ายค่าสมุนไพรวิญญาณไป

ด้วยเหตุนี้ ภายในแหวนเก็บของจึงเหลือผลึกปราณเทวะอยู่แค่หกสิบเจ็ดก้อนสุดท้ายแล้ว

หากเขายังไม่สามารถหลอมกลั่นโอสถปราณเทวะได้ภายในหกสิบเจ็ดก้อนที่เหลือ ก็เตรียมตัวตายได้เลย!

ณ ปัจจุบันเย่หยวนถอยไม่ได้อีกแล้ว!

“โอ้ใช่แล้ว หากข้าหลอมโอสถปราณเทวะเสร็จสิ้นแล้ว ทางหอมหาสมบัติมีแผนจะรับซื้อหรือไม่?”

เย่หยวนเอ่ยปากถามขึ้นทันที

หงหยิงที่ได้ยินแบบนั้นพลันตะลึงงันเป็นคำรบสอง นี่เป็นครั้งแรกที่นางเคยรับมือกับลูกค่าประเภทนี้!

ซื้อสมุนไพรวิญญาณจากหอมหาสมบัติไปเป็นจำนวนมาก ก็เพื่อขายคืนเป็นโอสถให้แก่หอมหาสมบัติกลับไป!

สิ่งหนึ่งที่นางยืนยันได้เต็มปากคือ ชายพิการคนนี้ต้องการเช่าห้องบ่มเพาะเพื่อหลอมกลั่นโอสถ!

แต่…ชายพิการคนนี้ไร้ซึ่งพลังปราณเทวะในร่างกาย แล้วจะไปหลอมกลั่น… ไม่! เดี๋ยวก่อน! ยังมีวรยุทธค่ายกลเต๋ากลั่นโอสถอยู่อีก!

เสี้ยวอึดใจที่ความเป็นไปได้ข้อนี้โฉบแล่นสู่ห้วงความคิด ร่างอรชรพราวเสน่ห์ของหงหยิงพลันสั่นสะท้านหนัก

แต่นี่…นี่เป็นไปได้อย่างไร?

วรยุทธค่ายกลเต๋ากลั่นโอสถ ภายในเมืองกุยฉางแห่งนี้ มันไม่น่าจะมีใครรู้จักด้วยซ้ำ?