จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1301

สภาวะตัดชั่วฟ้า!

กลิ่นหอมหวานกระจายฟุ้งทั่วช่องปากไหลรินสู่ขั้วหัวใจ ไหมฟ้าพิรุณเทวะเกิดมาจากพลังปราณเทวะปริมาณข้นคลักที่ถักทอผสานกันจนกลายมาเป็นเส้นไหม กระแสพลังปราณเทวะที่ละลายออกมาไหลบ่าเข้าสู่แขนขาของเย่หยวน

ในที่สุดกระแสพลังปราณเทวะก็โคจรกลับมาบรรจบกันอีกครั้งในทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวน

เย่หยวนหลับตาลงและพยายามเพ็งพินิจวิเคราะห์ถึงคุณสมบัติที่แพร่กระจายออกมาจากไหมฟ้าพิรุณเทวะ

คำอธิบายที่เคยว่าไว้ของหวูเฉินแผดดังขึ้นในจิตใจทันที ยามนี้เย่หยวนยืนยันด้วยตัวเองได้แล้วว่า คุณสมบัติของมันเหมือนกับที่หวูเฉินกล่าวไปทุกประการ

ในไม่ช้า ทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนก็กลับมาแห่งสนิทอย่างรวดเร็ว

“เป็นไง? อย่างที่ข้ากล่าวไม่มีผิด! การกระทำของเจ้าทำให้สิ้นเปลืองสมุนไพรโดยใช่เหตุ! หัดฟังผู้หลักผู้ใหญ่เสียบ้าง…”

ขณะที่หวูเฉินเปิดปากบ่นไม่หยุดปาก เย่หยวนยังคงขัดสมาธินิ่งไม่ไหวติงใดๆ

เห็นว่าเย่หยวนเข้าสู่สภาวะเข้าญาณและตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสมบูรณ์

ยามนี้หวูเฉินได้แต่ถอนหายใจอย่างไร้ประโยชน์และปิดปากสนิท

สองวันต่อมา เย่หยวนได้หยินไหมฟ้าพิรุณเทวะกลืนเข้าปากไปโดยตรงอีกหนึ่งส่วนเต็ม

หวูเฉินยืนปวดเศียรนวดขมับเป็นการใหญ่ เขาได้แค่เอ่ยขู่ว่า การที่ทำเช่นนี้ไม่ต่างอะไรกับนั่งรอวันตายเลย

ทว่าเย่หยวนกลับหาได้ใส่ใจไม่ เขายังคงหลับตานิ่งคล้ายว่าตัดขาดจากโลกภายนอกไปโดยสมบูรณ์แล้วจริงๆ

เฉพาะยามนี้ หวูเฉินเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาหยิบไหมฟ้าพิรุณเทวะเข้าปากแล้ว ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินคำพูดของเขาเลย

“เจ้าเด็กนี่ คงมิใช่ว่า…”

สายตาของหวูเฉินที่จับจ้องเย่หยวนในขณะนี้กลับเปี่ยมล้นความแปลกใจ

ปิดปากสนิทไม่แพร่งวาจาอันใดอีก แต่สายตาคล้ายกับว่ากำลังมองตัวประหลาดก็ไม่ปาน

ประดุจว่าเย่หยวนลืมไปสนิทว่ายังมีหวูเฉินยืนอยู่ทั้งคน ณ ปัจจุบัน เย่หยวนเสมือนว่าเป็นหุ้มเชิดที่ต้องหยิบสมุนไพรวิญญาณศักดิ์สิทธิ์เข้าปากทุกๆสองวัน

ปริมาณสมุนไพรวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่ซื้อมาตุนไว้เริ่มลดน้อยลงทีละนิด

แต่เย่หยวนกลับหาได้มีเจตนาหยุดมือหยิบเข้าปากไม่

เสี้ยวพริบตาต่อมา สามสิบวันได้ผ่านพ้นไป

ตอนนี้สมุนไพรวิญญาณศักดิ์สิทธิ์เหลือเพียงสี่ชุดเท่านั้น

ระยะเวลาสามสิบวันเต็ม เย่หยวนได้กินสมุนไพรวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ไปมากถึงหกส่วนเต็ม!

เมื่อเย่หยวนลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง เขาพบว่าหวูเฉินกำลังจ้องหน้าเขม็งคล้ายตกใจประหนึ่งเห็นผี

เย่หยวนเอ่ยถามทันควันด้วยความสงสัยว่า

“ท่านอาวุโส ไฉนจ้องข้าแบบนั้น? หรือมีดอกไม้ติดหน้าข้า?”

หวูเฉินสูดไอเย็นแช่มลึก ก่อนพยายามสงบความตื่นตะลึงลงภายในใจและกล่าวถามเย่หยวนว่า

“เจ้า…เจ้าคงไม่ได้เข้าใจทั้งหมดแล้ว?”

ได้ยินคำถามแบบนั้น เย่หยวนเริ่มกังวลว่าตนทำอะไรผิดพลาดไป

ที่เอ่ยปากถามออกมา อีกฝ่ายต้องการประชดประชันหรืออยากรู้จริงๆกัน?

เมื่อเพ็งสายตามองตรงหน้า เย่หยวนกลับยิ่งตื่นตูมหนัก สมุนไพรวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่ตุนไว้หายไปถึงหกส่วน!

แต่สิ่งที่แลกมาคือ ความรู้ความเข้าใจของเขาต่อสมุนไพรวิญญาณศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ที่สูงเกินเจ็ดถึงแปดจากสิบส่วนเต็ม!

ทันทีที่รู้ตัวเช่นนี้ เย่หยวนก็ประหลาดใจอย่างยิ่ง!

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เขารู้สึกราวกับฝันไป

ซึ่งในความฝัน ก็คล้ายกับว่าเขาได้เรียนรู้คุณสมบัติต่างๆของสมุนไพรวิญญาณศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ได้อย่างต่อเนื่องหาได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยไม่

โดยไม่ทราบเลยสักนิดว่า วันเวลามันเลยผ่านไปนานเท่าใดแล้ว แต่เขาก็เข้าใจเกือบทั้งหมดแล้วเช่นกัน

ทีแรกเขาคิดว่าตนผล็อยหลับไปและเก็บเรื่องราวไปฝันต่อ ทว่าหลังจากที่ได้สติตื่นขึ้น ปรากฏว่าเขาเข้าใจคุณสมบัติสมุนไพรทั้งห้าชนิดเกือบจะควบถ้วนสมบูรณ์แบบแล้วจริงๆ

รู้สึกเหมือนความฝันโดยแท้!

เย่หยวนกล่ามถามหวูเฉินด้วยท่าทางงุนงงว่า

“ท่านอาวุโส เรื่องคุณสมบัติของสมุนไพรเหล่านี้ ผู้เยาว์เข้าใจไปกว่าเจ็ดถึงแปดส่วนแล้ว แต่นี่…นี่เกิดอะไรขึ้นกัน?”