จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1310

อนุมานจัดเรียงและทบทวน!

ขั้นสวรรค์!

ขั้นสวรรค์!

และก็ยังขั้นสวรรค์!

ครึ่งปีผ่านไป นับตั้งแต่ที่เย่หยวนปลีกวิเวกเก็บตัว ไม่ว่าเขาจะหลอมกลั่นอย่างไรก็ไม่สามารถก้ามข้ามไปสู่ขั้นเทวะได้สักที!

ระหว่างขั้นสวรรค์ถึงขั้นเทวะ เปรียบเสมือนช่องว่างที่ไม่สามารถข้ามฝ่าไปได้เลย ต่อให้เย่หยวนลงแรงกายแรงใจมากมายเพียงใด แต่ก็มิอาจทำได้สำเร็จเสียที

สามเดือนผ่านไป เย่หยวนยังคงหลอมกลั่นได้แต่ขั้นสวรรค์อย่างต่อเนื่อง

ซึ่งระยะเวลาสามเดือนมานี้ เย่หยวนไม่มีอะไรคืบหน้าเลย

“ท่านอาวุโส ทั้งๆที่ผู้เยาว์เข้าใจคุณสมบัติของสมุนไพรต่างๆได้อย่างลึกซึ้งแล้วแท้ๆ แต่ไฉนถึงหลอมกลั่นไม่ได้ขั้นเทวะสักที?”

เย่หยวนเอ่ยกล่าวขึ้นพร้อมความสงสัย

หวูเฉินกล่าวตอบลว่า

“ขั้นเทวะมิได้ขึ้นอยู่กับความเข้าใจเพียงอย่างเดียว หาใช่เพียงขั้นสวรรค์ที่อาศัยความมานะอดทนก็ทำสำเร็จ แต่นี่ยังต้องพึ่งพาโชคชะตา! โอสถชนิดเดียวกันแต่เม็ดหนึ่งเป็นขั้นเทวะ ประสิทธิภาพย่อมต่างกันคนละโลก! ความเข้าใจต่อเต๋าที่ลึกล้ำมากพอ คือกุญแจสู่ความสำเร็จ แถมเจ้ายังฝึกปรือได้แค่สามเดือน ระยะเวลาแค่นี้นับว่าสั้นเกินไปมาก!”

กล่าวได้ว่า โอสถขั้นเทวะคือบททดสอบชั้นดีสำหรับนักหลอมโอสถ!

มิใช่เพียงความสามารถที่สูงพอ แต่นักหลอมโอสถคนนั้นจำต้องมีอะไรพิเศษและโดดเด่นกว่านั้น

ลืมไปเลยกับแค่สามเดือน สามปี หรือสามสิบปี มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย!

เย่หยวนราวกับตระหนักได้ถึงบางสิ่งได้ฉับพลันเมื่อได้ฟัง เขากล่าวขึ้นว่า

“เช่นนั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดของโอสถขั้นเทวะคือเต๋า? คล้ายกับตอนที่ข้าหลอมกลั่นโอสถท้าทายสวรรค์และสามารถสื่อจิตถึงเต๋าได้?”

หวูเฉินลูบเคราขาวของเขาเล็กน้อยพลางคลี่ยิ้มด้วยความชื่นชม

“ถูกต้องแล้ว! เส้นทางห่างโอสถหาได้พึ่งพาแต่ทักษะ อย่าได้ดูแคลนเต๋าว่าไม่สำคัญ มุ่งมองแต่ประตูบานปิดนั้นกลับหาใช่วิธีแก้ปัญหา!”

เย่หยวนพยักหล้าและกล่าวตอบว่า

“ผู้เยาว์ทราบแล้ว!”

เมื่อกล่าวจตบเย่หยวนก็นั้งขัดสมาธิทันที มิได้หลอมกลั่นใดๆอีกต่อไป

ภายในใจของเขาพยายามสื่อจิตเชื่อมกับโอสถศักดิ์สิทธิ์ทีละเล็กละน้อย

ย้อนทวนคำบรรรยายทั้งหมดที่หวูเฉินเคยสั่งสอน รวมไปถึงความเข้าใจต่อค่ายกลปราณเทวะชั้นต้น จนนำสู่โอสถปราณเทวะขั้นสวรรค์ทุกเม็ดที่เขาหลอมกลั่นได้

พินิจวิเคราะห์ใส่ใจทุกรายละเอียดระหว่างทาง เย่หยวนเริ่มจับจุดอะไรบางอย่างได้อีกครั้ง

ทุกกระบวนการหลอมกลั่น เย่หยวนเก็บทุกรายละเอียดยิบย่อย ดังนั้นในแต่ละครั้งที่หลอมกลั่น เขาล้วนจดจำได้เป็นอย่างดี

เย่หยวนในปัจจุบันเสมือนว่าย้อนกลับไปเป็นมือใหม่อีกครั้ง มีหลายต่อหลายครั้งที่เขารู้สึกเบื่อหน่ายยามต้องพบเจอกับกระบวนการอันซับซ้อนในการหลอมกลั่นโอสถ

เย่หยวนค่อยๆเข้าสู่ภวังค์ความคิด

ในขณะนี้ ประดุจว่าข้อมูลคุณสมบัติจำเฉพาะของสมุนไพรแต่ละชนิดคล้ายตัวต่อที่กระจัดการจายอยู่ในหัวของเขา

เย่หยวนตั้งตนกลางใจกลางมหาสมุทรความคิดอันกว้างใหญ่ไพศาลของตน และกำลังเรียบเรียงทบทวนทั้งหมดใหม่อีกครั้ง

หลังจากนั้นเย่หยวนก็ได้จัดเรียงชิ้นส่วนประกอบขึ้นใหม่ทั้งหมด!

จากที่ว่าคุ้นเคยกับคุณสมบัติของสมุนไพรทั้งห้าชนิดเป็นอย่างดี ยามนี้กลับแปรเปลี่ยนกลายเป็นสิ่งภูมิความรู้ใหม่ๆที่ไม่คุ้นตา

สิ่งที่เขาประกอบขึ้นมาใหม่จนเป็นรูปเป็นร่างนี้ ได้มอบแนวคิดใหม่ๆมากมายให้แก่เขา

จากนั้นเย่หยวนยังคงเรียบเรียงมันทั้งหมดขึ้นใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

วันเวลาผ่าไป ชั่วพริบตาถัดมา อีกหนึ่งเดือนได้ผ่านไป

เย่หยวนลืมตาขึ้นช้าๆ แววประกายแสงเจิดจรัสจ้าสาดสะท้อนประจักษ์สายตา

หวูเฉินมองหน้าเย่หยวนด้วยความประหลาดใจ พลางเอ่ยถามขึ้นว่า

“เจ้า…เจ้าเข้าใจทุกอย่างแล้วรึ?”

เย่หยวนพยักหน้าพร้อมคลี่ยิ้มบางๆตอบ

“น่าจะเช่นนั้น!”

หวูเฉินตื่นตกใจยิ่งยามได้ยินเช่นนั้น พลันโพล่งอุทานลั่น

“นี่…นี่เป็นไปได้อย่างไร? แค่เดือนเดียว…เจ้าเข้าใจทั้งหมดแล้ว?”